Heavy Metal 1988-2018

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 τελείωνα το δημοτικό και ξεκινούσα το γυμνάσιο. Ήταν η εποχή που μέσω του μεγαλύτερου σε ηλικία αδελφού μου και (κυρίως) των φίλων του ήρθα σε επαφή με το Heavy Metal και την κουλτούρα του. Την ίδια εποχή, οι Fifth Angel κυκλοφορούσαν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο Time will tell (1989), χωρίς τον James Byrd και με ελαφρώς πιο εμπορικό προσανατολισμό σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Ένα χρόνο νωρίτερα, οι Manilla Road είχαν κυκλοφορήσει το Out of the abyss (1988) στην δισκογραφική εταιρεία του βιρτουόζου κιθαρίστα David T. Chastain (για την διανομή στην Αμερική). Επρόκειτο για τρομερές εποχές που το Heavy Metal βρισκόταν στο απόγειο του, πριν σημειωθεί η υποχώρηση της δεκαετίας του '90 με την έλευση του (για μένα αδιάφορου) grunge.

Τότε που ξεκινούσε η επαφή μου με τον σκληρό ήχο δεν γνώριζα τους FA και τους MR. Τους έμαθα λίγο αργότερα και τελικά απέκτησα (μεταξύ άλλων) τόσο το Time will tell, όσο και το Οut of the abyss. Το πρώτο μου το έφερε ο πατέρας ενός φίλου που είχε βιντεοκλάμπ στο οποίο έφερνε και βινύλια κατόπιν παραγγελίας, ενώ το δεύτερο το αγόρασα από το δισκάδικο Happening που για ένα φεγγάρι είχε φέρει σε προσφορά πολλές κυκλοφορίες της εταιρείας Black Dragon (εννοείται πως και τα δύο καταστήματα δεν υπάρχουν πλέον). Υποθέτω πως αυτές οι αναμνήσεις ελάχιστους ενδιαφέρουν αλλά οφείλω να τις καταθέσω ως τεκμήρια μιας άλλης, ωραίας εποχής.

Από τότε πέρασαν 30 χρόνια... Φτάνοντας στο 2018 τίποτα δεν θυμίζει τα τέλη της δεκαετίας του '80 που ξεκίνησε η περιπέτεια μας. Ωστόσο, μέσα στον Οκτώβριο είχαμε δύο μουσικές κυκλοφορίες που αξίζουν ιδιαίτερης μνείας, καθώς μας μεταφέρουν στην μαγική εκείνη εποχή και αφορούν τους μουσικούς που αναφέρονται στις πιο πάνω παραγράφους.

Στις 26 Οκτωβρίου 2018 το Τρίτο Μυστικό επιτέλους αποκαλύφθηκε! Ο Πέμπτος Άγγελος επανήλθε πάνοπλος, κραδαίνοντας το πύρινο σπαθί του ενάντια σε ένα πλήθος δαιμονικών εχθρών στο όμορφο εξώφυλλο του The Third Secret των αναγεννημένων Fifth Angel. Η μπάντα επέστρεψε με έναν πολύ καλό δίσκο, έχοντας στις τάξεις της τους κιθαρίστες Kendall Bechtel και Ed Archer (ο πρώτος έχει αναλάβει και τα φωνητικά), τον μπασίστα John Macko και τον περίφημο ντράμερ Ken Mary. To The Third Secret περιέχει ωραίες συνθέσεις που-παρά την αναπόφευκτα μοντέρνα παραγωγή-παραπέμπουν στον παλιό ήχο της μπάντας και αναδεικνύονται χάρη στα πολύ καλά φωνητικά και την προσεγμένη κιθαριστική δουλειά του Bechtel (ο Archer δεν συμμετείχε στην ηχογράφηση του δίσκου). Αν και τριάντα χρόνια μετά δεν πρέπει να έχουμε πολύ υψηλές απαιτήσεις, η αλήθεια είναι πως το Τρίτο Μυστικό έχει να επιδείξει πολύ δυνατές στιγμές όπως τα Stars are falling, We will rise, Can you hear me, Queen of thieves και το ομώνυμο, και η ακρόαση του προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους του κλασικού ήχου.

O Ken Mary αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των FA με τον David T. Chastain, καθώς έχει παίξει τύμπανα σε κλασικά άλμπουμ του μεγάλου κιθαρίστα. Το μυθικό και το φανταστικό στοιχείο πάντοτε ασκούσαν γοητεία στον Chastain. Δεινός εκφραστής των ίδιων στοιχείων υπήρξε ο μακαρίτης Mark "The Shark" Shelton των Manilla Road. Έτσι, το 1988 και στον απόηχο της κυκλοφορίας του Out of the abyss, ο Chastain πρότεινε στον Καρχαρία να συνεργαστούν, με τον δεύτερο να γράφει τους στίχους και να κάνει τα φωνητικά σε κάποιες συνθέσεις που είχε γράψει ο πρώτος. Το αποτέλεσμα ήταν κάποια demo sessions που παρέμεναν ξεχασμένα μέχρι τις αρχές του 2018 που οι δύο μουσικοί αποφάσισαν να τα κυκλοφορήσουν. Ακολούθησαν οι σχετικές ενέργειες, μεσολάβησε ο θάνατος του Shelton, και τελικά οι ηχογραφήσεις κυκλοφόρησαν από την εταιρεία Pure Steel, συμπτωματικά πάλι στις 26 Οκτωβρίου. Με γενικό τίτλο The Edge of Sanity, η συνεργασία των δύο μουσικών μας προσφέρει τρεις συνθέσεις στο γνώριμο σκληρό και αιχμηρό ύφος του Chastain, συνδυασμένο με τα αγαπημένα φωνητικά του Καρχαρία. Βέβαια η ποιότητα του ήχου δεν είναι και η καλύτερη αλλά τα κομμάτια είναι εξαιρετικά, ειδικά το φιλόδοξο Orpheus descending (το οποίο υπάρχει σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις), με τις τρομερές κιθάρες του Chastain και τους ωραίους στίχους του Shelton. Η δε ατμόσφαιρα είναι τέτοια που ταξιδεύει τον ακροατή πίσω στα 1988, τον καιρό της μεγάλης ακμής των δύο μουσικών.

Βλέπουμε λοιπόν πως παρά τα χρόνια που περνάνε, η μουσική μας εξακολουθεί να μας επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις. Και αν και η εφηβική ηλικία μας έχει πλέον χαθεί στο παρελθόν, μας δίνονται ακόμα ευκαιρίες για μια μυστική και υπερβατική σύνδεση μαζί της. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα...

Στην πρώτη φωτογραφία: αξιολόγηση δίσκων της στήλης Swords του Χ. "Warlord" Π. σε ένα από τα πρώτα Metal Hammer που αγόρασα πιτσιρικάς (1989). Αυστηρές βαθμολογίες και αναφορά στα Time will tell και Out of the abyss, καθώς και στο Within the heat του Chastain. Από το προσωπικό αρχείο του Κιμμέριου. Coroner και Oliver Magnum κάποια άλλη φορά...

People of the Dark

Πήγα στη Σπηλιά του Ντάγκον για να ξεπαστρέψω τον Ρίτσαρντ Μπρεντ...

Worse things waiting

Το παρόν ιστολόγιο απεχθάνεται την έλλειψη πρωτοτυπίας και τα αναμασήματα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι αναρτήσεις έχουν γίνει πιο αραιές: αν δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και πρωτότυπο για να γράψουμε (πάντα με βάση τα δικά μας κριτήρια), θεωρούμε προτιμότερο να μην γράψουμε τίποτα. Όμως το καθήκον μας απέναντι στους μυημένους αναγνώστες παραμένει και κάθε τόσο μας καλεί στις επάλξεις για να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό στους λίγους εκλεκτούς που ψάχνονται παραπάνω από τον ανιαρό μέσο όρο. Ο τελευταίος περιλαμβάνει (αλλά δεν εξαντλείται σε) κοπελίτσες και κυριούλες που διαβάζουν και γράφουν γλυκερά παραμυθάκια, άτομα με επιδερμική επαφή με τον χώρο και ανύπαρκτα αισθητικά κριτήρια, "αναγνώστες" που στην ουσία δεν διαβάζουν βιβλία αλλά ασχολούνται με τηλεοπτικές σειρές και βιντεοπαιχνίδια και πολλούς άλλους, η περιγραφή των οποίων θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο ξεχωριστής ανάρτησης.

Ευτυχώς όμως, πάντα θα υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από την κοινοτοπία και τους ξενέρωτους, τα οποία θα περιμένουν τον υποψιασμένο αναγνώστη για να τον αρπάξουν και να τον βυθίσουν σε αυθεντικούς κόσμους σκοτεινής φαντασίας...

Η ιστορία ξεκινάει με τον Karl Edward Wagner. Ο KEW έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα παλιά pulp περιοδικά. Καρπός αυτής της αγάπης ήταν ο θρυλικός εκδοτικός οίκος Carcosa, τον οποίο ο KEW ίδρυσε μαζί με τους David Drake και Jim Groce το 1973, με σκοπό την έκδοση ιστοριών παλιών συγγραφέων των pulps.

Η Carcosa Press κυκλοφόρησε μόνο τέσσερις τίτλους, σε φροντισμένους σκληρόδετους τόμους που σήμερα έχουν αποκτήσει συλλεκτική αξία. Το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων ήταν η συλλογή διηγημάτων fantasy και τρόμου Worse things waiting του αμερικανού συγγραφέα Manly Wade Wellman  (για τον οποίο έχουμε γράψει και σε παλαιότερη ανάρτηση). Η συγκεκριμένη συλλογή προοριζόταν αρχικά να εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Arkham House του August Derleth, αλλά η κυκλοφορία της ματαιώθηκε λόγω του θανάτου του Derleth με αποτέλεσμα ο KEW και οι συνεργάτες του να αναλάβουν το εγχείρημα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1973 και περιείχε δύο ποιήματα και 28 ιστορίες του ΜWW, ενώ την εικονογράφηση του ανέλαβε ένας άλλος θρύλος των pulps, ο Lee Brown Coye. Το 1975 κέρδισε το βραβείο World Fantasy στην κατηγορία της καλύτερης ανθολογίας. Δυστυχώς στα χρόνια που ακολούθησαν δεν υπήρξε κάποια επανέκδοση με αποτέλεσμα το βιβλίο να βρίσκεται δύσκολα και σε αρκετά υψηλές τιμές.

Manly Wade Wellman

Με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν διάβασα την ανακοίνωση των εκδόσεων Shadowridge Press πριν από μερικούς μήνες για την επικείμενη επανέκδοση της περίφημης συλλογής του MWW. Πράγματι, το βιβλίο κυκλοφόρησε μέσα στον Μάιο του 2018 σε μια χορταστική έκδοση 460 σελίδων. Μέσα σε αυτές βρίσκουμε κάποιες από τις καλύτερες ιστορίες του συγγραφέα, που δημοσιεύτηκαν σε ένα διάστημα 20 περίπου ετών σε περιοδικά όπως τα Weird Tales και The Magazine of Fantasy and Science Fiction.

Ποια είναι λοιπόν τα χειρότερα πράγματα που περιμένουν μέσα στο βιβλίο του Wellman; Mεταξύ τους βρίσκουμε απέθαντους και βρυκόλακες, μάγους που απαγγέλλουν διαβολικά ξόρκια από παράξενα βιβλία, φαντάσματα και δαιμονικά πλάσματα, ανθρωποφάγες καλύβες (!) που παραμονεύουν τους ανυποψίαστους σε ερημικά μέρη (τα αποτρόπαια gardinels) και πολλά άλλα. Ορισμένες από τις ιστορίες (οι πιο αδύναμες της συλλογής) έχουν ινδιάνικα θέματα, ενώ άλλες αποτελούν υπερφυσικές διηγήσεις τοποθετημένες στην εποχή του Αμερικάνικου Εμφυλίου. Παρά το χαρακτηριστικό "αμερικάνικο" χρώμα πολλών από αυτές, ο συγγραφέας φροντίζει να τις συνδέει με την μαγική παράδοση της Ευρώπης χάρη στην ευρυμάθεια του, προσδίδοντας τους επιπλέον ενδιαφέρον. Κάποια από τα διηγήματα που ξεχωρίζουν είναι το Larroes catch meddlers με τους δύο κλέφτες που αναζητούν έναν θησαυρό των Νοτίων σε ένα παλιό σπίτι με την βοήθεια του τρομερού Χεριού της Δόξας (Hand of glory), το The terrible parchment που δημοσιεύτηκε στο Weird Tales κάποιους μήνες μετά τον θάνατο του του H. P. Lovecraft και ήταν αφιερωμένο στην μνήμη του, το ανατριχιαστικό Where angels fear..., τα βαμπιρικά School for the unspeakable και When it was moonlight, το The witch's cat με μια απρόσμενη και συγκινητική αναφορά στον Marco Bozzaris (!!). Οι καλύτερες στιγμές της συλλογής είναι οι ιστορίες Fearful Rock και Coven που κλείνουν το βιβλίο. Στην πρώτη, δύο πρώην στρατιωτικοί των Βορείων έρχονται αντιμέτωποι με το νεκροζώντανο Κακό που στοιχειώνει μια περιοχή, ενώ στην δεύτερη ο ένας από τους ήρωες της προηγούμενης ιστορίας τα βάζει με μια σύναξη μαγισσών και το δαιμονικό όν που την ελέγχει. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στα αλλόκοτα ασπρόμαυρα σχέδια του LBC που συνοδεύουν πολλές από τις ιστορίες και δημιουργούν μια δυσοίωνη και μακάβρια ατμόσφαιρα.

Το Worse things waiting είναι μια έκδοση που μας ταξιδεύει στις ένδοξες εποχές των pulps και αποτελεί τεκμήριο για την ποιότητα που πολύ συχνά (αλλά όχι πάντα) κρυβόταν στις σελίδες των φτηνών αυτών περιοδικών. Στην περίπτωση του Wellman, η ποιότητα αυτή εκφράστηκε μέσω των ιδιαίτερων θεμάτων, του ήρεμου στυλ αφήγησης και κάποιων μικρών λεπτομερειών που φρόντιζε να προσθέτει στα διηγήματα του ώστε να κάνουν την διαφορά. Χωρίς να είναι κάποιος λογοτέχνης αξιώσεων (δεν είναι αυτό το ζητούμενο άλλωστε), υπήρξε μια έντιμη και αυθεντική φωνή που ήξερε πολύ καλά πως να πει μια ιστορία. Αυτός είναι και ο λόγος που το έργο του συνεχίζει να παρουσιάζει ενδιαφέρον στις μέρες μας και δεν έχει ξεχαστεί.

Εκφράζοντας την ευχή να έχουμε σύντομα την χαρά να δούμε κάποια επανέκδοση και των υπόλοιπων τίτλων της Carcosa Press, ευχόμαστε καλές αναζητήσεις και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλες και σε όλους, κλείνοντας με μια αγαπημένη γραμμή από το Worse things waiting:

  Elva Gauber, the blood drinker by night, had revived.

Ιούλιος 2018

Οι τελευταίες μέρες σημαδεύτηκαν από άσχημα γεγονότα. Το σημαντικότερο είναι φυσικά η καταστροφική πυρκαγιά που κατέκαψε το Μάτι και προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων από ενενήντα ανθρώπων. Γνωρίζω καλά την ευρύτερη περιοχή, την έχω συνδέσει με ωραίες στιγμές, παλιούς (και νέους) φίλους και ανεκπλήρωτους (ή τέλος πάντων ημιαποτυχημένους) έρωτες. Είναι ιδιαίτερη λοιπόν η στεναχώρια μου για το μεγάλο κακό που προκάλεσε η φωτιά.

Υπήρξε όμως και ένα ακόμα γεγονός, σημαντικό για τον μικρόκοσμο τον δικό μου και πολλών άλλων, που μας προκάλεσε θλίψη: ο θάνατος του Mark Shelton, τραγουδιστή και κιθαρίστα των μεγάλων Manilla Road. 

Ήδη έχουν γραφτεί πολλά στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον θάνατο του Καρχαρία και δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα τα πολλά λόγια. Θα περιοριστώ να γράψω πως εκτός από σπουδαίος και έντιμος μουσικός, ο Mark Shelton ήταν και ιδιαίτερα διαβασμένος, πράγμα που γίνεται εμφανές από την θεματολογία και τους στίχους των MR, και το οποίο τους τοποθετεί πολλά επίπεδα πάνω από διάφορες καρικατούρες που ισχυρίζονται πως παίζουν επικό Metal. Είχα την τύχη να συνομιλήσω για λίγα λεπτά μαζί του στο κλαμπ Texas μετά την πρώτη συναυλία των MR στην Ελλάδα και διαπίστωσα πως πρόκειται για ένα ευγενή και προσιτό άνθρωπο χωρίς ίχνος έπαρσης. Του απευθύνω χαιρετισμό με τούτη εδώ την ανάρτηση, ζητώντας του συγγνώμη που δεν είχα παρακολουθήσει την δισκογραφία των ΜR τα τελευταία χρόνια, αλλά και για το ότι δεν ήπια αμέσως μια μπύρα προς τιμή του μόλις έμαθα για τον θάνατο του (για το δεύτερο επανορθώνω απόψε υπό τους ήχους των τραγουδιών του). Το Ένατο Κύμα, ο Δρόμος των Βασιλέων, το Άστρο του Δράκου... Το Δόρυ του Tiw, οι Φωτιές του Άρη, η Νεκρόπολη και οι Μούσες του Ελικώνα... Τόσες πολλές εικόνες που συντρόφεψαν τα νιάτα μας, τα οποία χάνονται μαζί με τους ήρωες μας και τα μέρη της παιδικής μας ηλικίας...

This is the way of life
As day must turn to night
The Star shall fade away
As we must all one day

Θα επανέλθουμε σύντομα με χειρότερα πράγματα...

Harlan Ellison 1934-2018

Το ιστολόγιο εύχεται καλό ταξίδι σε έναν από τους μεγάλους του χώρου. RIP λοιπόν, αν και αμφιβάλλω αν μια τέτοια εκρηκτική φυσιογνωμία θα αναπαυθεί ειρηνικά.

Legion from the Shadows

The light is falling, no dawn for Roman dogs.
The last king of Pictdom leads a clan across the moor.
 

Η ιστορική έρευνα μας πληροφορεί πως οι Πίκτες υπήρξαν ένα σύνολο φυλών που κατοικούσαν σε εδάφη της σημερινής Σκωτίας. Πρόκειται για έναν-εν πολλοίς-μυστηριώδη λαό που είχε αιχμαλωτίσει την φαντασία του Robert E. Howard, με αποτέλεσμα να αποτελεί θέμα στο οποίο επανέρχεται ο συγγραφέας σε όλη την διάρκεια του έργου του. Η σαγήνη που ασκούσαν οι Πίκτες στον REH βρίσκει την κορυφαία εκδήλωση της στις περιπέτειες του Bran Mak Morn.

Virgil Finlay - Worms of the Earth

Ο Bran Mak Morn είναι βασιλιάς των Πικτών, που παρουσιάζονται από τον REH ως μια πανάρχαια φυλή που στα χρόνια του Bran έχει εκφυλιστεί και οπισθοδρομήσει στην κλίμακα της εξέλιξης. Oυσιαστικά πρωταγωνιστεί σε τρεις ιστορίες που έγραψε ο συγγραφέας από το Τέξας, οι οποίες λαμβάνουν χώρα την εποχή της ρωμαϊκής κατάκτησης της Βρετανίας. Η διασημότερη από αυτές είναι το διήγημα Worms of the Earth (περιοδικό Weird Tales, 1932). Σε αυτήν, η επιθυμία του Πίκτη βασιλιά να εκδικηθεί έναν Ρωμαίο αξιωματούχο που σταύρωσε έναν άνθρωπο της φυλής του, θα τον οδηγήσει σε ανίερα μονοπάτια αφού θα αναζητήσει την βοήθεια των Σκουληκιών της Γης, μιας βδελυρής ερπετοειδούς φυλής που κατοικεί σε υπόγεια λαγούμια και λατρεύει την φοβερή Μαύρη Πέτρα. Ο σκοπός του θα εκπληρωθεί αλλά ο Πίκτης θα διαπιστώσει πως κάποιες δυνάμεις είναι καλύτερο να τις αφήνεις να λουφάζουν στο σκοτάδι παρά να τις επικαλείσαι. Το μίασμα της Μαύρης Πέτρας θα τον σημαδεύει στο εξής και κάποιοι λογαριασμοί θα παραμείνουν ανοικτοί...

Jeff Jones - Worms of the Earth

Τους λογαριασμούς αυτούς ανέλαβε να κλείσει ο Karl Edward Wagner τέσσερις δεκαετίες αργότερα. Ο KEW ήταν πάρα πολύ καλός γνώστης του έργου του REH και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που ο Glenn Lord του ζήτησε να γράψει κάποιες επιπλέον περιπέτειες ηρώων του τεξανού συγγραφέα. Το αποτέλεσμα ήταν δύο νουβέλες, αν και υπήρχαν σχέδια για περισσότερα βιβλία. Η μια από αυτές είναι το  Legion from the Shadows (1976) και έχει πρωταγωνιστή τον Πίκτη βασιλιά (η άλλη είναι το Road of Kings του 1979 με ήρωα τον Κιμμέριο).

Στο LftS, o KEW δίνει συνέχεια στα γεγονότα του WotE, συνδυάζοντας τα με μια δική του εκδοχή για την τύχη της "χαμένης" ρωμαϊκής λεγεώνας ΙΧ. Χαρακτήρες από το διήγημα του REΗ όπως η μάγισσα Atla εμφανίζονται ξανά, ενώ ο KEW εισάγει και νέα πρόσωπα όπως η αδελφή του Bran, Morgain. Το ξεκίνημα της ιστορίας βρίσκει τον Bran να έχει συγκεντρώσει μια ορδή Πικτών και να βαδίζουν για να καταστρέψουν μια ρωμαϊκή δύναμη που έχει εισβάλει στα εδάφη τους. Φτάνοντας στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, το βρίσκουν κατεστραμμένο και τους όλους τους λεγεωνάριους αποκεφαλισμένους με τα κεφάλια τους να έχουν εξαφανιστεί. Το μυστήριο θα λυθεί λίγο αργότερα όταν τα Σκουλήκια θα απαγάγουν την Morgain, οδηγώντας τον Bran σε μια νέα κάθοδο στον υπόγειο κόσμο τους προκειμένου να την σώσει. Στα κολασμένα σπήλαια του Λαού του Σκοταδιου, ο βασιλιάς θα έρθει αντιμέτωπος με τους απογόνους της IX λεγεώνας που έχουν συγκροτήσει την Λεγεώνα Infernalis, αλλά και έναν μάγο της φυλής των ερπετανθρώπων, των προαιώνιων εχθρών των Πικτών και της ανθρωπότητας. Θα μπορέσει ο Bran να αντιμετωπίσει τους κινδύνους των ανήλιαγων σηράγγων, να σώσει την Morgain και να ματαιώσει τα καταχθόνια σχέδια του σατανικού Ssrhythssaa; Η απάντηση είναι αναμενόμενη αλλά δεν παύει να έχει ενδιαφέρον η πορεία προς αυτή.

Το LftS είναι μια ιστορία σκοτεινού fantasy, στην οποία εντοπίζονται αρκετά στοιχεία λαβκραφτικού τρόμου (ο KEW πάντοτε θεωρούσε τον εαυτό του συγγραφέα τρόμου). Επιπλέον, ο αναγνώστης διαπιστώνει και επιρροές από τα κλασικά γοτθικά μυθιστορήματα τα οποία o συγγραφέας αγαπούσε: το μοναχικό κάστρο, η αθώα ηρωίδα που κινδυνεύει από τον διαβολικό κακό, η βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Ο KEW ενσωματώνει στην διήγηση του πολλές αναφορές στο έργο του REH, αλλά θα έλεγα πως έχει επιλέξει μια πιο συμβατική και διεκπεραιωτική προσέγγιση για το υλικό του σε σχέση με τo ύφος των πρωτότυπων ιστοριών του Τεξανού. Κάποιες χτυπητές αδυναμίες εντοπίζονται, όπως ορισμένα σημεία που δίνουν την εντύπωση πως έχουν γραφτεί βιαστικά,και άλλα στα οποία λείπει η δράση και οι ρυθμοί της ιστορίας πέφτουν αισθητά. Ένα ακόμη σημείο που μπορεί να φανεί προβληματικό σε ορισμένους είναι το γεγονός πως, ενώ η πλοκή είναι τοποθετημένη σε ένα σαφές ιστορικό πλαίσιο, οι πρωταγωνιστές σκέφτονται και εκφράζονται με έναν τρόπο αταίριαστο με τη συγκεκριμένη εποχή. Για τους λόγους αυτούς, το LftS υπολείπεται τόσο των ιστοριών του REH  των οποίων την άγρια δύναμη δεν διαθέτει, αλλά και των ιστοριών του Kane που έγραψε ο KEW. Ωστόσο, διαβάζεται ευχάριστα, έχει μερικές δυνατές σκηνές και μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στο τέλος. Και φυσικά, αποτελεί ένα είδος "συνεργασίας" δύο σημαντικότατων συγγραφέων του χώρου και-επομένως-απαραίτητη προσθήκη στην βιβλιοθήκη κάθε αναγνώστη και συλλέκτη του είδους.

Η πρώτη έκδοση του LftS είχε ένα όμορφο εξώφυλλο του Jeff Jones στο οποίο απεικονίζεται ο Bran κατά την διάρκεια της τελικής σύγκρουσης με την δαιμονική λεγεώνα Infernalis. Οι εκδόσεις Baen κυκλοφόρησαν το βιβλίο το 1988 με ένα καλό αλλά ατυχές εξώφυλλο του Ken Kelly, στο οποίο ο Πίκτης παρουσιάζεται όμοιος με τον Conan, κόντρα σε κάθε περιγραφή των REH και KEW. 

Εκτός από τους Jones και Kelly, o Πίκτης βασιλιάς είχε την τύχη να τον απεικονίσουν και άλλοι σπουδαιοί εικονογράφοι του χώρου. Ο Virgil Finlay σχεδίασε με τον δικό του μοναδικό τρόπο τα Σκουλήκια της Γης και τη στιγμή που ο Bran έρχεται αντιμέτωπος μαζί τους στον Kύκλο του Dagon, για μια επανέκδοση του WotE το 1953, ενώ ο Frank Frazetta μας χάρισε ένα ζοφερό πίνακα με έναν Bran Mak Morn που εκπέμπει αρχέγονο πρωτογονισμό.

Frank Frazetta - Bran Mak Morn

Για τους φίλους των κόμιξ, στα τεύχη 16 και 17 του ασπρόμαυρου Savage Sword of Conan παρουσιάστηκε η διασκευή του WotE, σε σενάριο Roy Thomas και εικονογράφηση των Barry W. Smith (που σχεδίασε τις πρώτες σελίδες της ιστορίας) και Tim Conrad (ο οποίος ανέλαβε να ολοκληρώσει την ιστορία μετά την αποχώρηση του BWS). Η ίδια  ιστορία κυκλοφόρησε σε έγχρωμη μορφή το 2000 σε μια προσεγμένη έκδοση από την Wandering Star & Cross Plains Comics.

Barry W. Smith - Bran Mak Morn

Το έπος του Bran Mak Morn δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε τους metal μουσικούς: οι Eternal Champion έχουν το κομμάτι The Last King of Pictdom (από το οποίο και οι στίχοι που ανοίγουν την ανάρτηση) στο Armor of Ire του 2016, ενώ πρόσφατα έμαθα πως οι Rosae Crucis από την Ιταλία έχουν ήδη από το 2003 έναν ολόκληρο δίσκο εμπνευσμένο από το WotE.

Ως επίλογο, σημειώνουμε πως ο KEW έγραψε μια ακόμα νουβέλα με ήρωα τον Bran Mak Morn και τίτλο Queen of the Night. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν εκδόθηκε ποτέ, και μάλλον μαζεύει σκόνη στα συρτάρια κάποιου εκδοτικού οίκου. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή σταθούμε τυχεροί και το δούμε να εκδίδεται. Οπωσδήποτε θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, διότι η Λεγεώνα των Σκιών μπορεί να ηττήθηκε αλλά το μίασμα της Μαύρης Πέτρας παρέμεινε, και πολλές ιστορίες πρέπει να ειπωθούν ακόμη. Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως υπάρχει έλλειψη αυτών που θα μπορούσαν να μας τις διηγηθούν. Έτσι, ο τελευταίος βασιλιάς των Πικτών μας ρίχνει ένα βλοσυρό βλέμμα και η φιγούρα του αρχίζει να ξεθωριάζει καθώς ο ήλιος βασιλεύει στον χερσότοπο. Αποσύρεται και αυτός στον κόσμο των αρχετύπων, από τον οποίο θα επιστρέψει σε ώρα ανάγκης, επικεφάλης των πολεμιστών του και βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου. Έως τότε, απολαύστε τις γραπτές περιπέτειες του και ταξιδέψτε με τις εμπνευσμένες απεικονίσεις του.

Στην ελληνική γλώσσα μπορείτε να διαβάσετε το Worms of the Earth στην πρόσφατη έκδοση Μπραν Μακ Μορν των εκδόσεων Κλέος, αλλά και στην παλιότερη συλλογή διηγημάτων τρόμου του REH με τίτλο Ο Μάυρος Λίθος από τις εκδόσεις Η Άγνωστη Καντάθ.

Τεμαχισμένες αγάπες

Through my eyes I watch
As you tried to run
Over you I stand, with my smokin’ gun

You can’t walk out on me now
I couldn’t let you go
If I can’t have you
No one will
I see them all through
The eyes of a man

Έτσι μίλησε ο μανιακός με το τσεκούρι και έθεσε αξεπέραστα πρότυπα αντρικής στάσης: o ψυχοπαθής, ο διαβόητος, ο ηδονοβλεψίας, ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος, ο μεγάλος Lizzy Borden. To 1985 ήταν η χρονιά του, όταν το τσεκούρι έπεσε ανελέητο πάνω στα κεφάλια των απίστων με το πρώτο LP της αμερικάνικης μπάντας με τίτλο Love you to pieces, ενώ η προαναγγελία του εγκλήματος είχε γίνει ένα χρόνο νωρίτερα με το EP Give 'em the axe.

Flesh eater - she wants it deep, deep, deeper
 Flesh eater - I love to eat, eat, eat, eat her

Τα 80's υπήρξαν η δεκαετία της υπερβολής και της πρόκλησης, και οι Lizzy Borden βρισκόντουσαν σε πλήρη σύμπνοια με το πνεύμα της εποχής. Αυτό γίνεται φανερό από το εξώφυλλο του Love you to pieces: σε μια πολυτελή (και αρκετά κιτς) κρεβατοκάμαρα, μια ερωτική ύπαρξη με σέξυ μαύρα εσώρουχα φαίνεται να μην ανησυχεί ιδιαίτερα για την απειλητική φιγούρα με το τσεκούρι που διακρίνεται στον καθρέπτη. Θα έπρεπε όμως να ξέρει καλύτερα! Γιατί ο Lizzy θα αγαπήσει κάθε κομμάτι της!

I see that you're all alone 

I've got the need to follow you home 

I'd like to be the shadow who stalks 

I'll lash out send your nerves into shock 

Σαν τον ψυχοπαθή των στίχων του, ο Lizzy ήθελε να παίξει και να σοκάρει τους σεμνότυφους και τους συμβιβασμένους: πρόκληση, παράνοια, διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης, σεξισμός, φαλλοκρατία. Όλα αυτά βέβαια δεν προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση σήμερα και θα είχαν μικρή σημασία, αν δεν υπήρχε η ίδια η μουσική. Και ως δίσκος, το ντεμπούτο της μπάντας από το Hollywood ανήκει στο πάνθεον του αμερικάνικου μεταλλικού ήχου.

Στο Love you to pieces οι Lizzy Borden προσφέρουν στον ακροατή πολύ καλό Heavy Metal, αιχμηρό αλλά και μελωδικό, με αρκετές επιρροές από τους Iron Maiden και ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: τον ίδιο τον Lizzy με το τρελαμένο βλέμμα, την θεατρική παρουσία, και (κυρίως) τη σπουδαία-και παραγνωρισμένη-φωνή. Κομμάτια όπως τα Flesheater, Rod of iron, Save me, American Metal, ο αξεπέραστο Psychopath, και το μπαλαντοειδές ομώνυμο με τους αξέχαστους στίχους που υμνούν τον ασυμβίβαστο έρωτα, αποτελούν κλασικές συνθέσεις και κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην προσωπική μυθολογία μου από τότε που τα άκουσα πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια, στο πικάπ ενός φίλου και συμφοιτητή. 

Η δυναμική της μπάντας αποτυπώθηκε και στο live The Murderess Metal Road Show που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά και περιέχει (μεταξύ άλλων) όλα τα τραγούδια του Love you to pieces. Με το τρομερό τσεκούρι και το σιδερένιο σκήπτρο ο Lizzy ήταν βασιλιάς και έτοιμος να τα βάλει με όλον τον κόσμο...

Στα χρόνια που ακολούθησαν, συνέχισε απτόητος, πιστός στις επιταγές του shock rock και στο δόγμα Me against the world. Η καριέρα του γνώρισε ανοδική πορεία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, ενώ την αποφράδα δεκαετία του '90 έθαψε το τσεκούρι, για να επανέλθει με δύο δίσκους το 2000 και το 2007. Κάποιον Δεκέμβριο πριν μερικά χρόνια, είχαμε την ευκαιρία να δούμε τους Lizzy Borden live στην Αθήνα, σε μια πολύ καλή συναυλία με μεταμφιέσεις, αιματοχυσία, την αστερόεσσα, το θρυλικό τσεκούρι αλλά και ένα ρόπαλο του baseball (και μια ή δύο στριπτιτζούδες αν θυμάμαι καλά). Η μπάντα σήμερα παραμένει ενεργή και κάπου πήρε το μάτι μου πως ετοιμάζουν και κάποια νέα κυκλοφορία. Από την πλευρά μας, αποτίουμε φόρο τιμής σε έναν αγαπημένο δίσκο και σε έναν ακόμα πιο αγαπημένο μουσικό και δεν παύουμε να φωνάζουμε: Give 'em the axe Lizzy!

Enter 2018

Το ιστολόγιο εύχεται καλή χρονιά στους εκλεκτούς και αφοσιωμένους αναγνώστες του. Πιστοί στο πνεύμα της Αναζήτησης, θα συνεχίσουμε και το 2018 τις περιπλανήσεις σε γνώριμες αλλά και σε ανεξερεύνητες περιοχές. Σύντροφος μας πάντοτε ο θρυλικός Κιμμέριος, ο οποίος εμφανίζεται και στον πίνακα που κοσμεί την ανάρτηση και αποτελεί έργο του αμερικανού εικονογράφου Stephen Fabian, τον οποίο σας προτρέπω να ψάξετε περισσότερο.  

Έως την επόμενη φορά, οι θεοί μαζί σας και ο Μαύρος Ιππότης να σας ευλογεί. Hail!