Every one of us has heard the call!
Το 1992 ήμουν 15 χρονών, το Κάλεσμα αντηχούσε στα αυτιά και στην ψυχή μου, και ο εφηβικός ενθουσιασμός για το Heavy Metal δεν γνώριζε όρια. Σε αυτό το πλαίσιο, το ορόσημο εκείνης της χρονιάς ήταν αναμφισβήτητα η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Manowar στη δισκογραφία. Των Manowar που το 1988 δικαίως είχαν αυτοανακηρυχθεί Βασιλιάδες του Metal. Των Μanowar που, για μένα και πολλούς άλλους, αποτελούσαν (και συνεχίζουν να αποτελούν) την απόλυτη Heavy Metal μπάντα. Των Manowar που το 1992 επέστρεψαν για να μας αναγγείλουν τον Θρίαμβο του Ατσαλιού (The Triumph of Steel).
Ο έβδομος δίσκος των Manowar έχει ιδιαίτερη θέση στην προσωπική μου μυθολογία, καθώς ήταν ο πρώτος δίσκος των Βασιλιάδων που είχα την ευκαιρία να αγοράσω τον καιρό της κυκλοφορίας του (το 1989 που ξεκίνησε η ουσιαστική επαφή μου με τον σκληρό ήχο, το Kings of Metal είχε ήδη κυκλοφορήσει), έχοντας παράλληλα βιώσει όλο το κλίμα προσμονής μέχρι την εμφάνιση του στα δισκάδικα. Με το The Triumph of Steel οι Manowar βρέθηκαν στο απόγειο της δημοτικότητας τους στη χώρα μας. Ρόλο σε αυτό έπαιξε ο μύθος που είχε χτιστεί γύρω από την μπάντα τα προηγούμενα χρόνια και η στιχουργική στροφή από τη Valhalla στην ομηρική ηρωική παράδοση με το μνημειώδες Achilles, Agony and Ecstasy. Οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή πολλές αλλά και συγκεχυμένες: το διπλό βινύλιο που αγόρασα από ένα βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου και η απογοήτευση που το εξώφυλλο δεν το κοσμούσε ο πίνακας του μεγάλου Ken Kelly (R.I.P.), το ταξίδι του DeMaio στη χώρα μας για την προώθηση του δίσκου, οι σχετικές συζητήσεις με φίλους και συμμαθητές, τα άρθρα στο Metal Hammer και η αναμονή για το τεύχος που θα περιείχε την War Flag στην οποία θα σχολιαζόταν ο δίσκος, ο φίλος Ν.Ρ. που ταξίδεψε από τη Γαλλία όπου σπούδαζε για να εμφανιστεί με την περικεφαλαία και τα γουναρικά στην πρώτη συναυλία της μπάντας επί ελληνικού εδάφους (μοναδική και η φωτογραφική ανασύνθεση του εξώφυλλου του δίσκου στο χωλ του σπιτιού του). Σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα, το εν λόγω συναυλιακό γεγονός (Νοέμβριος '92) μάλλον έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έναρξη μιας διαδικασίας έκπτωσης των Βασιλέων από τη σφαίρα των Αρχετύπων και του Μύθου, και εισόδου τους στο χυδαίο υλικό πεδίο της μνησίκακης και αγοραίας κριτικής (κοινώς, ο καθένας άρχισε να λέει τη μαλακία του για την μπάντα).
Ωστόσο, σε πείσμα όλων των false ones (ξέρετε ποιοι είστε) και των πάσης φύσεως ξενέρωτων, οι Manowar άντεξαν και παρέμειναν όρθιοι "για πάντα πολεμώντας τον Κόσμο". Έτσι, την Τετάρτη 22 Ιουνίου, 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Triumph of Steel και τρία χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Βασιλιάδες επέστρεψαν για μια μεγάλη συναυλία στο πλαίσιο του Release Athens Festival. Με τη νεανική ορμή του μαινόμενου Αχιλλέα να έχει δώσει τη θέση της στην εμπειρία του πολυταξιδεμένου Οδυσσέα, επέστρεψαν για να δοξάσουν το Βασίλειο του Ατσαλιού και να συντρίψουν τους εχθρούς του Metal. Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει και κόντρα στο πνεύμα σχετικισμού και αποδόμησης που έχει επικρατήσει, η Στρατιά των Αθανάτων έδωσε το παρών για να τιμήσει τους Βασιλιάδες. Το τι έπαιξαν, πόση ώρα έπαιξαν, τι ήχο είχαν, πόσο κόσμο μάζεψαν κτλ., θεωρώ πως είναι επουσιώδη ζητήματά: τέτοιες ευτελείς, λογιστικής φύσεως αποτιμήσεις δεν αρμόζουν στους Manowar. Διότι οι Manowar παίζουν μόνο με τους δικούς τους όρους και θα είναι πάντοτε κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή μπάντα: θα είναι το Όνειρο και η Υπόσχεση, η Δόξα και το Μεγαλείο. Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν... Hail and kill!
