Αθάνατη ψυχή 2011

Οι Riot είναι ένα από τα πέντε αγαπημένα μου Hard 'n' Heavy συγκροτήματα. Γουστάρω όλες τις περιόδους τους, από τότε που ξεκίνησαν με τον αείμνηστο Guy Speranza μέχρι με τα πιο πρόσφατα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με τον -απλά συμπαθή- Mike DiMeo. Πρόκειται για μια μπάντα που έχει καταφέρει να μας χαρίζει σταθερά ποιοτικές κυκλοφορίες σε ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών δεκαετιών. Φυσικά το Thundersteel του 1988 βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων μου από τη δισκογραφία τους και γι' αυτό χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα πως ετοιμάζουν δίσκο με την κλασική σύνθεση του προαναφερθέντος δίσκου (Mark Reale, Tony Moore, Don Van Stavern, Bob Jarzombek συν τον δεύτερο κιθαρίστα Mike Flyntz).

Ο νέος δίσκος ονομάζεται Immortal soul και ξεκαθαρίζω αμέσως πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το Thundersteel. Το Immortal soul είναι κατώτερο τόσο από το Thundersteel όσο και από το The privilege of power. Ωστόσο, πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη δουλειά και φυσικά δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από μια μπάντα όπως οι Riot. Το εναρκτήριο λάκτισμα στον πισινό των απανταχού ξενέρωτων δίνεται με το καταιγιστικό Riot το οποίο παραπέμπει ευθέως στο ομώνυμο κομμάτι του κλασικού Thundersteel. Ακολουθούν πολύ καλά κομμάτια όπως τα Still your man (με αναφορές στο Johny's back), Wings are for angels, Fall before me. Υπάρχουν και μέτριες στιγμές αλλά αυτές τις προσπερνάμε εύκολα διότι το cd χαρακτηρίζεται από κάτι που στις μέρες μας δεν το συναντάμε συχνά: τιμιότητα! Οι Riot παραμένουν έντιμοι και αληθινοί, φορείς της αθάνατης ψυχής του Hard 'n' Heavy.

Ως σύνολο, το Immortal soul είναι ένας καλός δίσκος δυνατού Power Metal εκτελεσμένου από εξαιρετικούς μουσικούς. Θεωρώ πως ανήκει στην κατηγορία των δίσκων που επιστρέφουμε σε αυτούς τακτικά για μια ακόμα ακρόαση και δεν τους βάζουμε στην άκρη αφού τους ακούσουμε δύο ή τρεις φορές. Τα φωνητικά του Tony Moore τα άφησα τελευταία: δυστυχώς ο τύπος δεν τραγουδάει πλέον όπως παλιά, ωστόσο υποστηρίζει με αξιοπρέπεια τις συνθέσεις. Είπαμε: έχουν περάσει πολλά χρόνια από το Thundersteel.

Στηρίξτε λοιπόν την νέα προσπάθεια των Riot και νιώστε την αθάνατη ψυχή του Heavy Metal. Και φυσικά, καλή χρονιά σε όλους και σε όλες! Hail!

Η μεγάλη μονομαχία

Πριν μερικές μέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω -για δεύτερη φορά- την εξαιρετική ταινία Pat Garrett and Billy the Kid (ελλ. τίτλος Η Μεγάλη Μονομαχία). Πρόκειται για ένα ποιητικό γουέστερν που γύρισε ο αμερικανός σκηνοθέτης Sam Peckinpah και προβλήθηκε στις αίθουσες το 1973. Ο Peckinpah είναι περισσότερο γνωστός για ένα άλλο κορυφαίο γουέστερν του, το The Wild Bunch (ελλ. τίτλος Η Άγρια Συμμορία) αλλά πιστεύω πως το Pat Garrett and Billy the Kid είναι εξίσου καλό. Η υπόθεση έχει ως εξής: σε μια Άγρια Δύση που αλλάζει ο πρώην παράνομος Patt Garrett (τον υποδύεται ο θεός James Coburn) "ξεπουλιέται" στους μεγαλογαιοκτήμονες και στις αρχές, γίνεται σερίφης και αναλαμβάνει να κυνηγήσει και να συλλάβει τον παλιό του σύντροφο Bill the Kid (Kris Kristofferson). Η αποστολή του αυτή θα λάβει χώρα μέσα στα άγρια -και εξαιρετικά κινηματογραφημένα- τοπία του Φαρ Ουέστ και θα λήξει με την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο αντρών. Δίπλα στους δύο πρωταγωνιστές εμφανίζεται σε έναν μικρότερο ρόλο και ο -αντιπαθής- Bob Dylan ο οποίος έχει γράψει και την όμορφη μουσική της ταινίας.

Η ταινία διαθέτει πολλές πραγματικά σπουδαίες σκηνές όπως το πιστολίδι που καταλήγει στον θάνατο του βοηθού του Garrett υπό τους ήχους του Knockin' on heaven's door, η μονομαχία του Billy με τον Alamosa Bill αφού έχουν δειπνήσει στο ίδιο τραπέζι ή η ανταλλαγή πυροβολισμών του Garrett με τον άνδρα στη σχεδία που διασχίζει το ποτάμι (στην οποία έχει αποτυπωθεί κάτι από το αδάμαστο πνεύμα της μυθοποιημένης Άγριας Δύσης). Και φυσικά υπάρχει και το αξέχαστο, συγκινητικό τέλος που αποτυπώνεται στην μνήμη του θεατή. Για μένα, σε όλη τη διάρκεια του φιλμ κυριαρχεί η τραγική φιγούρα του James Coburn που καταδιώκει τον παλιό του φίλο, αγέρωχος παρά την εσωτερική σύγκρουση που μαίνεται μέσα του.


Μπορούν να γραφούν πολλά ακόμα για τη συγκεκριμένη ταινία αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Απλά ήθελα να γράψω κάποιες γραμμές διότι η πρόσφατη προβολή έγινε παρουσία πολλών ατόμων -σε ένα είδος κινηματογραφικής βραδιάς- και μόλις τελείωσε η ταινία επικρατούσε μεταξύ αυτών που την παρακολούθησαν μια ξινίλα που μου έκανε έντονη εντύπωση. Καταλαβαίνω πως τα γουέστερν δεν απευθύνονται σε όλους αλλά για κάποια πράγματα πρέπει να υπάρχει αισθητήριο και να αντιλαμβανόμαστε την αξία ενός φιλμ ανεξαρτήτως του είδους στο οποίο ανήκει.

Επιπλέον ήθελα εδώ και καιρό να κάνω μια αναφορά στον δημιουργό του φιλμ, τον Sam Peckinpah: πολλά έργα του τα διακρίνει η απεικόνιση της βίας (ενδεικτικά αναφέρω την τελευταία σκηνή του The Wild Bunch) ενώ διαβάζω πως ο ίδιος επιδίδοταν σε καταχρήσεις αλκοόλ και άλλων ουσιών. Όλα αυτά φυσικά θυμίζουν τον μεγάλο Karl Edward Wagner που ήταν και θαυμαστής του έργου του σκηνοθέτη. Ο Kane και οι μοναχικοί πιστολέρο του Φαρ Ουέστ σε παράλληλες διαδρομές, είδωλα της προσωπικής μας μυθολογίας που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν. Hail!

The Moons Rapture

Ομολογώ πως δεν έχω έμπνευση για μια κανονική ανάρτηση. Περιμένοντας τα καινούργια Riot και Jack Starr -για τα οποία θα υπάρξει ανάρτηση-, είπα να βάλω λίγο γυμνό μπας και ανεβάσουμε και την επισκεψιμότητα του ιστολογίου. Απολαύστε λοιπόν αυτό το υπέροχο πλάσμα που ξεπήδησε από τη φαντασία του Frank Frazetta. Ατενίζει το ολόγιομο φεγγάρι, αφήνοντας μας να ατενίζουμε τα ολόγιομα οπίσθια της. Ξεκούραση για τα μάτια μας, φωτιά για τη φαντασία μας. Σε κάποια γωνιά και ο Coverdale να τραγουδά: "Are you woman enough, to take a man like me?". Αρχετυπικός ερωτισμός και αρχετυπικό Hard Rock. Hail!

Dragon star

Night sky turned into fire

Like Saxon funeral pyres

Melting away the ice
With heat from solar light

To William and his horde
This omen was The Word
Victorius he would be
Against all Saxony

Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν στο τραγούδι Dragon Star από τον δίσκο Mystification των Manilla Road που κυκλοφόρησε το 1987. Γνώριζα από παλιά σε ποια γεγονότα αναφέρονται αλλά έχει ενδιαφέρον να κάνουμε μια σύντομη αναφορά. Κυρίως για να δείξουμε πως ορισμένες φορές αξίζει να ψάξουμε λίγο περισσότερο τους στίχους κάποιων τραγουδιών.

To Πάσχα του 1066 μΧ ένας φωτεινός κομήτης εμφανίστηκε στους ουρανούς της Αγγλίας και προκάλεσε δέος και φόβο στους κατοίκους της. Σήμερα γνωρίζουμε πως επρόκειτο για τον κομήτη του Halley αλλά εκείνη την εποχή θεωρήθηκε ως ουράνιο σημάδι, ένας αρνητικός οιωνός που προμήνυε καταστροφή. Δεν γνωρίζω τι ερμηνεία έδωσε στο λαμπερό μετέωρο ο δούκας της Νορμανδίας William (Γουλιέλμος ο Κατακτητής), ο οποίος μερικούς μήνες αργότερα -ύστερα από ένα παράτολμο πέρασμα του καναλιού της Μάγχης- αποβιβάστηκε με τους ιππότες του στις ακτές της νότιας Αγγλίας για να διεκδικήσει το στέμμα της χώρας από τον εκλεγμένο βασιλιά Harold Godwinson. Τον Οκτώβριο του 1066 οι Νορμανδοί του Γουλιέλμου κέρδισαν τους Αγγλοσάξονες του βασιλιά Harold στην ιστορική μάχη του Hastings. Ο ίδιος ο Harold φονεύθηκε και στο χρονικό διάστημα που ακολούθησε η Αγγλία κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς και ο Γουλιέλμος στέφθηκε βασιλιάς της. Μερικές μέρες πριν την μάχη του Hastings ο στρατός του Harold είχε προλάβει να συντρίψει τους Βίκινγκ του τρομερού Νορβηγού βασιλιά Harlad Hardrada στην μάχη του Stamford Bridge. Ο Hardrada είχε εισβάλει στην Αγγλία έχοντας και αυτός βλέψεις στο αγγλικό στέμμα αλλά τελικά σκοτώθηκε στην μαχή του Stamford Bridge. Και στις δύο μάχες τα φοβερά σαξονικά πολεμικά τσεκούρια βάφτηκαν με αίμα αλλά ήταν η μοίρα των Σαξόνων να λυγίσουν μπροστά στην δύναμη των συνδυασμένων όπλων που παρέταξε ο Γουλιέλμος (ιππικό, πεζικό και τοξότες ενώ οι Σάξονες χρησιμοποιούσαν μόνο πεζικό).


Δύο σκληρές μεσαιωνικές μάχες, τρεις σπουδαίοι ηγέτες-πολεμιστές και η τελευταία επιτυχημένη εισβολή σε αγγλικό έδαφος κρύβονται λοιπόν πίσω από τους στίχους των Manilla Road. Στίχοι-αναφορά σε μια μακρινή και πολύ απαιτητική εποχή. Μια εποχή που στις μέρες μας έχει ταυτιστεί με το σκοταδισμό και την βαρβαρότητα. Βλέποντας όμως τα όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας -εντός και εκτός συνόρων- δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω ειρωνικά με την παραπάνω αλαζονική και στερεότυπη ερμηνεία του μεσαιωνικού κόσμου. Μάλλον το πνευματικό σκοτάδι είναι προνόμιο της εποχής μας...


Στην πρώτη εικόνα: ο κομήτης όπως απεικονίζεται στην ταπισερί του Bayeux.

Στην δεύτερη εικόνα: ο θάνατος του βασιλιά Harold, επίσης από την ταπισερί του Bayeux.

Κορυφαία μορφή: για μένα ο βασιλιάς Harald Hardrada. Υπηρέτησε στην Βαράγγεια Φρουρά των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Απέδρασε από την Κωνσταντινούπολη με μυθιστορηματικό τρόπο. Μετά την ήττα τους στο Hastings, πολλοί Σάξονες πολεμιστές εγκατέλειψαν την Αγγλία και ταξίδεψαν στο Βυζάντιο για να επανδρώσουν την ίδια φρουρά.

OXI

Κουράγιο αδέλφια!!!

The Faceless God

In dim Abysses pulse the Shapes of Night,
Hungry and hideous with strange Mitres crown'd;
Black Pinions beating in phantastick Flight
From Orb to Orb thro' sunless Voids profound.
None dares to guess the Cosmos whence they course,
Or guess the Look on each amorphous Face,
Or speak the Words that with resistless Force
Would draw them from the Hells of outer Space.

Yet here upon a Page our frighten'd Glance
Finds monstrous Forms no human Eye shou'd see;
Hints of those Blasphemies whose Countenance
Spreads Death and Madness thro' Infinity.
What Limner he who braves black Gulfs alone,
And lives to make their alien Horrors known?

Το ποίημα έχει τον τίτλο "To Mr. Finlay, Upon His Drawing for Mr. Bloch's Tale, 'The Faceless God'" και ανήκει στον H. P. Lovecraft. Ο Lovecraft το έγραψε εντυπωσιασμένος από την εικονογράφηση που έκανε ο Virgil Finlay για το διήγημα The Faceless God του Robert Bloch. Ο V. Finlay είναι ένας από τους σπουδαιότερους εικονογράφους φαντασίας και σφράγισε με το ιδιαίτερο στυλ του τη χρυσή εποχή των pulp περιοδικών. Lovecraft, Finlay και Bloch: τρεις αρχιερείς του Παράξενου που δεν φοβήθηκαν να αντικρύσουν τις "σκοτεινές Αβύσσους όπου πάλλονται τα Σχήματα της Νύχτας". Τα απόκοσμα οράματα τους δεν παύουν να μας συγκινούν...

Οι τρεις ασπρόμαυρες εικόνες αποτελούν τυπικά έργα του V. Finlay. Η πρώτη -με κάποια επιφύλαξη- είναι αυτή που αποτέλεσε την έμπνευση για το ποίημα του Lovecraft.

Atlantis Rising

Μετά τον ομώνυμο δίσκο-ογκόλιθο των Fifth Angel (κυκλοφόρησε το 1986) ο κιθαρίστας James Byrd αποχώρησε από το συγκρότημα. H όρεξη για μουσική όμως δεν τον εγκατέλειψε και μαζί με τον τραγουδιστή Freddy Krumins ξεκίνησαν να γράφουν και να ηχογραφούν νέα τραγούδια την περίοδο 1987-88. Η συνεργασία αυτή είχε ως αποτέλεσμα το υπέροχο James Byrd's Atlantis Rising του 1990.

Το πρώτο Atlantis Rising πέρασε σχεδόν απαρατήρητο την εποχή που κυκλοφόρησε αν και περιείχε εξαιρετικό μελωδικό Metal, που ακουγόταν σαν ένας συνδυασμός Fifth Angel με Rainbow. Στα τύμπανα βρισκόταν ο γνωστός Ken Mary (Fifth Angel, Chastain, Impellitteri) ενώ μπάσο έπαιζε ο Evan Sheeley (Q5). Ο δίσκος ξεχωρίζει για την φοβερή κιθαριστική δουλειά του Byrd, τον οποίο θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του χώρου. Αρκεί η ακρόαση κομματιών όπως τα Fallen warrior, After the fire, Remeber love, Let it out και Bay of rainbows για να πείσει οποιονδήποτε ακροατή σκαμπάζει από Hard 'n' Heavy για την ποιότητα του συγκεκριμένου δίσκου.

Μετά το πρώτο Atlantis Rising η παρουσία του Byrd στη δισκογραφία συνεχίστηκε με καλές και κακές στιγμές. Τελικά -πριν λίγο καιρό- ο Byrd επανήλθε με τους Atlantis Rising και το cd Beyond the pillars. Δεν πρόκειται ακριβώς για νέα κυκλοφορία αφού έχουμε να κάνουμε με τις αυθεντικές ηχογραφήσεις που είχαν προηγηθεί του δίσκου του 1990 και τις οποίες ο τραγουδιστής Krumins ξέθαψε από κάποια ξεχασμένα κουτιά. Κάποια από αυτά τα τραγούδια εμφανίστηκαν και στο Atlantis Rising του 1990 σε διαφορετική εκτέλεση ενώ τα υπόλοιπα παρέμεναν ακυκλοφόρητα μέχρι τις μέρες μας. Φρόντισα να αγοράσω το cd και το (κατά το ήμισυ ήδη γνωστό) αποτέλεσμα δεν με απογοήτευσε καθόλου. Το Beyond the pillars περιέχει δεκατέσσερα κομμάτια. Τα Remember love, Fallen warrior, Eye of the storm, Let it out, Angel of mercy, Fly to the sun και After the fire τα γνωρίζαμε ήδη αλλά εδώ τα έχουμε στις πρώτες ηχογραφήσεις τους με πιο ακατέργαστο ήχο και τολμώ να πω πως τα περισσότερα από αυτά ακούγονται καλλίτερα σε σχέση με τις εκτελέσεις του πρώτου δίσκου. Επιπλέον, το ακυκλοφόρητο υλικό περιλαμβάνει μερικές πολύ αξιόλογες συνθέσεις όπως τα Chasing the shadows away, On my mind, Stranger of the night και το όμορφο instrumental Requiem Atlantis. Φυσικά το εξαιρετικό παίξιμο του Byrd κυριαρχεί σε όλον τον δίσκο και ανεβάζει πολλά σκαλιά το ποιοτικό επίπεδο των συνθέσεων. Επιγραμματικά, πρόκειται για μια πολύ καλή -και νοσταλγική- κυκλοφορία γεμάτη ενέργεια και μελωδία.

Το Beyond the pillars των Atlantis Rising αποτελεί ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην αυθεντική μουσική έκφραση της πραγματικής σκηνής του Seattle. Μιας σκηνής που εκπροσωπήθηκε από μπαντάρες όπως οι Fifth Angel, Sanctuary, Metal Church, Nightshade, Q5 και χάθηκε μέσα στην κακοφωνία των ξενέρωτων και ατάλαντων συγκροτημάτων του grunge. Οι εραστές του καλού, μελωδικού Heavy Metal οφείλουν να το αναζητήσουν.

Το τέλος του καλοκαιριού

Υπάρχει μια ιδιαίτερη μελαγχολία στα νησιά τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Μια υποβόσκουσα καταθλιπτική ατμόσφαιρα καθώς παρακολουθείς τους τελευταίους επισκέπτες των καλοκαιρινών διακοπών να κυκλοφορούν ανέμελοι στα σοκάκια, να μπαινοβγαίνουν στα εμπορικά καταστήματα και να διασκεδάζουν τη νύχτα στα μπαράκια. Οι ίδιοι επισκέπτες σε λίγο καιρό θα επιστρέψουν στις δουλειές τους και στην καθημερινή ρουτίνα της μεγαλούπολης. Εσύ που δεν θα τους ακολουθήσεις αλλά θα μείνεις πίσω, γνωρίζεις πως σε μερικές εβδομάδες τα σοκάκια θα ερημώσουν και τα μαγαζιά θα κλείσουν. Και αυτή η γνώση σε ψυχοπλακώνει, αν και δεν έχεις ιδιαίτερη αγάπη για την πολυκοσμία και τα -εξόχως πιασοκώλικα- μπαράκια.

Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη το καλοκαίρι ψυχορραγεί. Προφανώς δεν αναφέρομαι στον καιρό -που συνεχίζει να είναι καλός- αλλά στην ψυχολογική διάθεση. Μια πολύ δύσκολη και αβέβαιη περίοδος ξεκινάει, οι υποχρεώσεις περιμένουν, η ανεμελιά παραχωρεί τη θέση της στο άγχος και η καλοκαιρινή αλητεία αποτελεί πλέον ευχάριστη ανάμνηση. Ο Ήλιος εξασθενεί και ο Χειμώνας έρχεται... Μπροστά μας ξανοίγεται ένα άγριο και αφιλόξενο τοπίο αλλά στο χέρι μας είναι να το ατενίσουμε όχι με φόβο αλλά με τσαμπουκά. Παρέα με τα αριστουργήματα της Φανταστικής Λογοτεχνίας, δυνατό Heavy Metal, καλές κινηματογραφικές ταινίες και μια απαλή γυναικεία συντροφιά (γειά σου ρε GL, γνήσιο πνευματικό τέκνο του Coverdale!). Με εσωτερική δύναμη και ειρωνικό χαμόγελο, το καλοκαίρι δεν θα αργήσει να ξανάρθει... Hail!

Κόναν ο Βάρβαρος 2011

Αν ήμουν επιφυλακτικός όταν πήγα να δω την ταινία Solomon Kane, τότε για την νέα ταινία Κόναν ο Βάρβαρος ήμουν εξ αρχής πεπεισμένος πως θα είναι ένα μαύρο χάλι. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ απαιτητικός με τις ταινίες επικής φαντασίας και έχω αρχίσει να αναθεωρώ ακόμα και την θετική άποψη μου για την πρώτη, κλασική ταινία του John Milius. Έτσι εισήλθα στην κινηματογραφική αίθουσα αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στον νέο Κόναν του Marcus Nispel. Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω. H ταινία ήταν χάλια, αν και όχι τόσο όσο περίμενα.

Το καινούργιο Κόναν είναι μια σαματατζίδικη περιπέτεια με άφθονη βία και καλογυρισμένες σκηνές σφαγής. Μέχρι εδώ καλά. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Θα έλεγα πως είναι ένα σύνολο πραγμάτων που δεν μου έκατσαν καλά. Η ταινία έχει βιντεοκλιπίστικη αισθητική, ο πρωταγωνιστής Jason Momoa είναι άχρωμος και άοσμος, ο Κόναν μονίμως τσαντισμένος και κάποιες φορές σαδιστικά βίαιος, η πλοκή ακολουθεί το τετριμμένο μοτίβο της εκδίκησης για τον θάνατο του πατέρα και την καταστροφή του χωριού, οι χαρακτήρες είναι προβλέψιμοι, οι διάλογοι αδιάφοροι, οι ατάκες ανύπαρκτες, το σενάριο προσχηματικό για να εξυπηρετήσει το σαματά και την αιματοχυσία. Υπάρχει και αυτή η άκυρη εικαστική παρέμβαση με το πλοίο που σέρνουν στη στεριά οι λεγεώνες του κακού της ταινίας. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η γυναίκα πολεμίστρια. Ναι, το ξέρω πως και ο REH είχε στις ιστορίες του γυναίκες που πολεμούσαν στο πλάι του Κιμμέριου αλλά έλεος πια με την ηλίθια πολιτική ορθότητα!

Και πάνω απ' όλα προβάλλει το ερώτημα: τι σχέση έχει τελικά η ταινία με τον ομώνυμο ήρωα του R. E. Howard; Πέρα από ορισμένες αναφορές στο έργο του REH, η ταινία θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη περιπέτεια φαντασίας με έναν οποιονδήποτε άλλον ήρωα. Προφανώς το όνομα του Κόναν χρησιμοποιήθηκε για εμπορικούς λόγους. Δυστυχώς όμως, η χρήση του ονόματος του θρυλικού Κιμμέριου δημιουργεί απαιτήσεις στις οποίες το φιλμ αποτυγχάνει παταγωδώς να ανταποκριθεί. Με έναν άλλον τίτλο θα ήταν μια ευχάριστη ταινία για να περάσει η ώρα. Ως Κόναν ο Βάρβαρος απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η επόμενη μπουρμπουλήθρα της κινηματογραφικής βιομηχανίας που θα σφετεριστεί το όνομα κάποιου από τους τιμημένους ήρωες της Φανταστικής Λογοτεχνίας...

Nightshade

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως κύριο θέμα το Heavy Metal αλλά δεν είναι στις προτεραιότητες μου η αναφορά σε γνωστές μπάντες του χώρου. Πιστεύω πως έχει περισσότερο ενδιαφέρον να γράφουμε για αγνοημένα συγκροτήματα που έδωσαν -ή εξακολουθούν να δίνουν- την μάχη τους στο περιθώριο. Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι οι αμερικανοί Nightshade. Αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, τότε ίσως το όνομα Q5 να σας φανεί πιο γνωστό. Οι Nightshade είναι η μπάντα που δημιούργησαν δύο μέλη των Q5 μετά τη διάλυση των τελευταίων: ο τραγουδιστής Jonathan Scott K και ο κιθαρίστας Rick Pierce. Σκοπός των δύο μουσικών ήταν να παίξουν καλό και μελωδικό Heavy Metal, σαν και αυτό που ακούγεται στο κλασικό Steel the light των Q5 (οι οποίοι είχαν μαλακώσει υπερβολικά στο δεύτερο δίσκο τους When the mirror cracks). Μαζί τους, στο πρώτο τους δισκογραφικό εγχείρημα, είχαν τον ντράμερ Jeffrey McCormack και τον μπασίστα Antony Magnelli.

To 1991 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Nighshade με τον τίτλο Dead of night. Στο εξώφυλλο του δίσκου μάλιστα, εμφανίζεται το διαστημόπλοιο του εξώφυλλου του Steel the light. Ο δίσκος περιέχει γνήσιο, καυτό -και αρκετές φορές συναισθηματικό- Heavy Metal, βασισμένο στη χαρακτηριστική φωνή του Scott K και τις αιχμηρές κιθάρες του Pierce (ο τύπος χώνει αβέρτα, τόσο στα riff όσο και στα σόλο). Τη σαρωτική έναρξη με τα Dead of night και Surrender ακολουθούν πιο αργά κομμάτια όπως το Situation critical ή το μεγαλεπήβολο Somebody's watching you (με θέμα τον γνωστό μας Nosferatu και αναφορά στο ποίημα The second coming του W. B. Yeats). Για μένα οι δύο κορυφαίες στιγμές του δίσκου είναι το μελωδικό Last train home και το λυρικό-μελαγχολικό Prophesy 1616. Ο ήχος του γκρουπ παραπέμπει -προφανώς- σε Q5 αλλά και σε Dokken και -σε μερικά σημεία- Saxon. Δυστυχώς το συνολικό αποτέλεσμα υπονομεύεται από την μπουκωμένη παραγωγή αλλά το Dead of night δεν παύει να είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία σε μια εποχή που ο αυθεντικός σκληρός ήχος φαινόταν να υποχωρεί.

Ακολούθησε ένα διάστημα δέκα χρόνων περίπου κατά τη διάρκεια του οποίου οι Nightshade εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο αφού στην Αμερική το Metal ήταν μια μουσική η οποία είχε πάψει να είναι δημοφιλής. Η φλόγα όμως έκαιγε ακόμα και ξαφνικά, το 2001, η μπάντα επέστρεψε με σαφώς πιο πολεμική διάθεση όπως αποδεικνύει και το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου τους Men of iron με τα διασταυρωμένα ξίφη. Πρόκειται για μια αξιοπρεπή κυκλοφορία αν και κατώτερη του Dead of night. Ξεχωρίζουν τα πιο επικά Blood and iron, The quest και Immortal αλλά και τα πιο ροκάδικα Speedburner και This thing kicks. Η κακή παραγωγή παραμένει μειονέκτημα ενώ η μπάντα έχει αλλάξει μπασίστα και ντράμερ (Joel Wiseheart και Frankie Rongo αντιστοίχως).

For when the blast of war rings in the ears
all will follow you!

Και άλλα χρόνια περάσανε και κάποια στιγμή μέσα στο 2008 αντιλαμβάνομαι πως έχει βγει και τρίτο cd των Nightshade. Ο τίτλος του Stand and be true και ο προσανατολισμός σταθερά επικός. Αυτή τη φορά μπάσο παίζει ο Evan Sheeley των Q5, οπότε μπορούμε να πούμε πως το συγκρότημα στην ουσία είναι πλέον οι Q5. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Stand and be true υποφέρει και αυτό από κακή παραγωγή αλλά οι συνθέσεις είναι αξιόλογες και δυνατές. On the road to madness, Lucifer's angel, The walls of Derry, το ομώνυμο καθώς και το Strange eons (στου οποίου τους στίχους γίνεται αναφορά σε αρκετούς τίτλους διηγημάτων του Lovecraft) είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζω. Ως σύνολο, μου αρέσει λίγο παραπάνω από το προηγούμενο αλλά υστερεί του Dead of night. Στην Ελλάδα πάντως δεν ασχολήθηκε και πολύς κόσμος μαζί του.

Και κάπου εδώ η ιστορία μας φτάνει στο τέλος της. Οι Nightshade συνεχίζουν και σήμερα, παράταιροι παλαιομεταλλάδες σε μια εποχή που δεν εκτιμάει ιδιαίτερα την μουσική τους καθώς το ζητούμενο σήμερα είναι η "πρόοδος", η "εξέλιξη" και ο "πειραματισμός". Πλέον χρησιμοποιούν και το όνομα των Q5 αφού, όπως γράφτηκε παραπάνω, πρόκειται στην ουσία για το ίδιο συγκρότημα. Εμείς που ανήκουμε στους παραδοσιοκράτες του Heavy Metal τους σεβόμαστε επειδή είναι αληθινοί και έντιμοι και ευχόμαστε να συνεχίσουν να αναζητούν το Έπος.

And carry on the battle with screams of blood and iron...

THE RODS - Vengeance

Ας γράψουμε λίγα λόγια για την επανεμφάνιση των The Rods στη δισκογραφία διότι δεν νομίζω πως θα ασχοληθεί και κανένας άλλος. Οι The Rods αποτελούν μια από τις πιο αγαπημένες μου -και τις πιο αρχέγονες αφού ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1980- Hard 'n' Heavy μπάντες. Το τρίο των David Feinstein (κιθάρα και φωνητικά, ξάδελφος του R. J. Dio μαζί με τον οποίο έπαιζε στους Elf), Gary Bordonaro (μπάσο και φωνητικά) και Carl Canedy (τύμπανα και φωνητικά) έμεινε στην ιστορία του σκληρού ήχου για το άγριο και ασυμβίβαστο Heavy Metal που έπαιξε σε δισκάρες όπως τα Wild dogs, In the raw και Let them eat metal. Το έχω ξαναγράψει πως γουστάρω αγρίως τις μπάντες που η μουσική τους βγάζει βρωμιά, αλητεία και τσαμπουκά. Οι The Rods τα είχαν όλα αυτά σε αφθονία. Περιττό λοιπόν να πω πόσο ενθουσιάστηκα όταν έμαθα πως η τριάδα επανασυνδέθηκε και ετοιμάζει νέο cd υπό τον γενικό τίτλο Vengeance. Είχα βάσιμους λόγους να πιστεύω πως θα ακούσω κάτι πολύ δυνατό διότι είχα πάρα πολύ θετικές εντυπώσεις από την προσωπική δουλειά του D. Feinstein, το Third wish του 2004. Ωστόσο το αποτέλεσμα με απογοήτευσε! Και αυτό διότι από τα τραγούδια του Vengeance απουσιάζει η έμπνευση. Μέτριες συνθέσεις, κουρασμένα φωνητικά και μια παραγωγή που δεν μου κάθεται καλά, είναι τα στοιχεία που καθιστούν το Vengeance έναν απογοητευτικό δίσκο. Δεν λέω πως ο δίσκος είναι κακός αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό που περίμενα από τους The Rods. Κρίμα γιατί από βιντεάκια που παρακολούθησα στο youtube οι γερόλυκοι φαίνονται να έχουν κέφια. Δύο-τρία κομμάτια σώζονται (πχ το πολύ ωραίο Runnin' wild) ενώ και τα κιθαριστικά σόλο του Feinstein είναι πιο ξέφρενα σε σχέση με την πιο συγκρατημένη κιθαριστική δουλειά του Third wish. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να ξεφύγει το Vengeance από την μετριότητα.

Δυστυχώς η Εκδίκηση των The Rods δεν με ικανοποίησε. Ωστόσο, ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τους δούμε live διότι αυτοί οι αρχαίοι μεταλλάδες φαίνεται να διαθέτουν ακόμη αρκετά αποθέματα ενέργειας και πάντοτε ήταν συναυλιακή μπάντα. Προς το παρόν πάρτε μια γεύση από κάποιους παλιούς τους ύμνους, τότε που έβαζαν τα θεμέλια του US Metal:

The night lives to rock

Hurricane

White lightning

και κάτι πιο ευαίσθητο για το τέλος:

Woman

Hail!

Τρεις ζωές μάγε...

Στον βαθμό που έχω ασχοληθεί με τα κόμιξ, το ασπρόμαυρο Savage Sword of Conan the Barbarian στέκει στην κορυφή των προτιμήσεων μου. Πολύ πριν γνωρίσω το έργο του Robert Howard, η ελληνική έκδοση του Savage Sword (το γνωστό σε πολλούς περιοδικό Κοναν ο Βάρβαρος) αποτέλεσε την πύλη εισόδου στον κόσμο του θρυλικού Κιμμέριου. Έναν κόσμο βίας και αιματοχυσίας, ένα σκοτεινό σύμπαν σπαθιού και μαγείας μέσα στο οποίο περιπλανήθηκε ο Κιμμέριος σε αναζήτηση της περιπέτειας και του πεπρωμένου του. Θεωρώ μάλιστα πως η "βρωμιά" και η αγριότητα του Savage Sword το τοποθετεί πιο ψηλά και από το κλασικό -και σαφώς πιο εκλεπτυσμένο- Conan the barbarian του γίγαντα Barry W. Smith.

Οι σκιτσογράφοι που έχουν φιλοτεχνήσει τις ιστορίες του Savage Sword είναι πολλοί αλλά μεταξύ τους ξεχωρίζουν οι Ernie Chan και Gary Kwapisz. Ο Chan σαφώς και είναι ένας επαγγελματίας -και δημοφιλής- σχεδιαστής αλλά πάντα θεωρούσα τον Conan του μονότονο κα βαρετό. Από την άλλη ο Kwapisz οραματίζεται τον πιο άγριο και βλοσυρό Conan που έχει εμφανιστεί σε κόμιξ (για του λόγου το αληθές τσεκάρετε την εικόνα στην κεφαλίδα του ιστολογίου) αλλά ορισμένες φορές η δουλειά του μου φαίνεται κάπως ερασιτεχνική. Ωστόσο η συνεργασία των δύο σχεδιαστών αναιρεί τα επιμέρους μειονεκτήματα και μας έχει χαρίσει κάποια εξαιρετικά τεύχη του Savage Sword. Αν στο δίδυμο Chan - Kwapisz προσθέσετε και μια πολύ καλή ιστορία του Chuck Dixon, τότε έχετε ένα φοβερό αποτέλεσμα: το Three lives for N'Garthl του τεύχους 135 (τεύχος 28 της ελληνικής έκδοσης).

O Conan είναι μισθοφόρος, επικεφαλής μια πολεμικής ομάδας των Ακουιλόνιων στην χώρα των Πικτών πέρα από τον Μάυρο Ποταμό. Αποστολή τους η διείσδυση στα εχθρικά εδάφη και η εξόντωση όσο το δυνατόν περισσότερων Πικτών. Μέσα στα βάθη της ζούγκλας η βία εκδηλώνεται ανελέητα από κάθε πλευρά. Ο πολιτισμός είναι μια κούφια λέξη και η βαρβαρότητα ο μόνος νόμος.

An axe in my hands and my enemy's blood to spill, that's all I ask, Crom!

Όταν ο Κιμμέριος και άλλοι δύο σύντροφοι του αιχμαλωτιστούν από τους Πίκτες, ο μάγος της φυλής τους επιφυλάσσει μια διόλου αξιοζήλευτη τύχη: σκοπεύει να τους προσφέρει θυσία στον απεχθή δαίμονα N'Garthl, ο οποίος ζητάει τρεις ζωές για να τεθεί στην υπηρεσία του μάγου που θα τον φέρει στον κόσμο μας. Ο μάγος θα καλέσει τον δαίμονα, όμως την τελευταία στιγμή ο Conan και οι σύντροφοι του θα δραπετεύσουν και τότε το κυνήγι θα ξεκινήσει...

Μέσα από τις σελίδες του Three lives for N'Garthl ξετυλίγεται μια αξέχαστη ιστορία εκδίκησης. Εκδίκησης που αποζητά ο οργισμένος Κιμμέριος, ο οποίος από κυνηγός μετατράπηκε σε θήραμα. Εκδίκησης για το ανώνυμο αγόρι και τον Koros που έδεσε το σπαθί του στο τρεμάμενο χέρι του περιμένοντας τον θάνατο. Μια εκδίκηση που ίσως να μην είναι και τόσο νόμιμη αφού ο Conan είναι πληρωμένος στρατιώτης στην υπηρεσία ενός άδικου -με βάση τις σημερινές αντιλήψεις- σκοπού: οι Ακουιλόνιοι θέλουν να κλέψουν την γη των Πικτών και οι τελευταίοι αμύνονται με όλη την αγριότητα που τους διακρίνει. Βέβαια, καθώς η ιστορία εξελίσσεται, λίγο ενδιαφέρει τον αναγνώστη ποιος είναι ο "καλός" και ποιος ο "κακός". Τον πρώτο λόγο έχουν η επιβίωση και το κλείσιμο των λογαριασμών του Κιμμέριου με τον γέρο μάγο.


Έτσι, ενώ στην αρχή ο Conan μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί αρνητικός χαρακτήρας, από τη στιγμή που θα εισέλθει στο μονοπάτι της εκδίκησης κερδίζει τον αναγνώστη ο οποίος ταυτίζεται με το σκοπό του. Και καθώς η βλοσυρή φιγούρα του Κιμμέριου κινείται στο φεγγαροφώτιστο δάσος, το μόνο που έχει σημασία είναι η τιμωρία του μάγου και η ικανοποίηση του προσωπικού αισθήματος δικαιοσύνης. Προς αυτήν την κατεύθυνση, το σχέδιο υποστηρίζει με άψογο τρόπο το κινηματογραφικό σενάριο του Dixon και η διαδοχή των καρέ δεν κουράζει ούτε μια στιγμή, καθώς οδηγούμαστε στην κλιμάκωση του τέλους. Και φυσικά το πνεύμα του συγκεκριμένου τεύχους παραπέμπει άμεσα στην κλασική ιστορία Beyond the black river του Robert E. Howard με τις τελευταίες γραμμές της οποίας θα κλείσει η παρούσα ανάρτηση:

Βarbarism is the natural state of mankind. Civilization is unnatural. It is a whim of circumstance. And barbarism must always ultimately triumph.


Όλα τα καρέ που εμφανίζονται στην ανάρτηση είναι από το Savage Sword #135. Η ανάρτηση αποτελεί και έναν μικρό φόρο τιμής σε μια παλιά Πολεμική Σημαία, πολλά χρόνια πριν, σε ένα περιοδικό που κάποτε είχε μια αξιοπρέπεια και σήμερα έχει απαξιωθεί εντελώς.

US Metal

Μάθετε μπαλίτσα πουλάκια μου:

ARMORED SAINT - Reign of fire

VICIOUS RUMORS - Don't wait for me

BURNING STARR - Blaze of glory

HEIR APPARENT - Keeper of the reign

METAL CHURCH - Badlands

APOLLO RA - Out of the night

Καυτό αμερικάνικο Heavy Metal προς σύντριβη όλων των άμπαλων εκεί έξω. Η προτροπή του ιστολογίου μόνιμη: Heavy Metal ως το τέλος!!!

Σκοτεινή Σταυροφορία

Χιλιάδες χρόνια πριν την Ηλεκτρική Σταυροφορία του Heavy Metal, σε έναν προκατακλυσμιαίο κόσμο, σε κάποια άλλη διάσταση, ο Orted Ak-Ceddi -προφήτης του σκοτεινού θεού Sataki- κήρυξε τη Σκοτεινή Σταυροφορία.

Before Light there was Darkness, before Order there was Chaos. Light and Order are fragile abnormalities in the natural state of the Cosmos. They cannot long endure.

Το Σκοτάδι και το Χάος τελικά θα επικρατήσουν και οι πιστοί του Sataki θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα: οι θεοί του Φωτός θα γίνουν σκλάβοι τους και οι άπιστοι θα είναι σαν τη σκόνη κάτω από τα πόδια τους. Και για όσους αρνηθούν την λατρεία του Sataki δεν υπάρχει άλλη μοίρα από τον θάνατο και την καταστροφή.

Αnd the only law shall be: Serve Sataki and do as you desire! And the only command shall be: Serve Sataki or die!

Αλλά ύστερα από κάποιες αρχικές επιτυχίες -και παρά την υπερφυσική βοήθεια που διαθέτει- ο Προφήτης θα διαπιστώσει πως ο φανατισμένος όχλος των πιστών του μπορεί να είναι πρόθυμος να χύσει το αίμα του για το θέλημα του Sataki αλλα δεν είναι σε θέση να νικήσει τους σιδερόφρακτους στρατούς των βασιλείων του Νότου. Η Σταυροφορία χρειάζεται μια ηγετική μορφή με στρατηγικές και τακτικές ικανότητες. Και ο Kane μπαίνει στο προσκήνιο... Ωθείται από την επιθυμία για εκδίκηση ή μήπως ονειρεύεται να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία για να διασκεδάσει την ανία αιώνων; Τα κίνητρα του θρυλικού αθάνατου παραμένουν νεφελώδη καθώς αναλαμβάνει να συγκροτήσει και να εκπαιδεύσει τον τακτικό στρατό της Σκοτεινής Σταυροφορίας: το Ξίφος του Sataki! Και το Ξίφος θα σαρώσει τους στρατούς των απίστων μέχρι την τελική, αναπόφευκτη σύγκρουση του Kane με τον Orted. Και τότε τα όνειρα και των δύο για κατάκτηση θα γκρεμιστούν σαν χάρτινος πύργος. Και ο Kane θα αναζητήσει καταφύγιο στην φωλιά του Yslsl. Αλλά ποιός τολμά να διαβεί τον διάδρομο που οδηγεί ανάμεσα στις διαστάσεις και να αντιμετωπίσει αυτό που παραμονεύει εκεί;


Για μια ακόμη φορά ο αντιήρωας του Karl Edward Wagner επιδιώκει την επίτευξη των σκοπών του, αδιάφορος για τον πόνο και τη δυστυχία που θα προκαλέσει στους άλλους. Ηγείται της Σκοτεινής Σταυροφορίας η οποία σκορπά παντού τον τρόμο και την καταστροφή και παρακολουθεί με απάθεια τα εγκλήματα της Νέας Τάξης του Orted. Το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον Προφήτη δεν οφείλεται στα -ανύπαρκτα- ανθρωπιστικά αισθήματα του Kane αλλά στην επιθυμία του να βγάλει από την μέση τον πρώην σύμμαχο του που αρχίζει να στέκει εμπόδιο στα σχέδια του. Τελικά ο Kane θα βρεθεί μόνος εναντίον όλων, παραπέμποντας σε μοναχικό παράνομο κάποιας παλιάς ταινίας γουέστερν (δεν είναι τυχαίο που κάποιο από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου τιτλοφορείται Desperado). Και μάλλον αυτό είναι που θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλο ο σπαθοφόρος του KEW: περιπλανώμενο πιστολέρο της Άγριας Δύσης.

Ο Wagner περιγράφει έναν κόσμο βίας ο οποίος -αν και δημιούργημα της φαντασίας του- έχει πολλές ομοιότητες με καταστάσεις στις οποίες έχει μετακυλίσει η ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια της ιστορίας της. Ο ίδιος ο Kane είναι σκληρός και αμοραλιστής και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τυπικός ήρωας ιστοριών sword 'n' sorcery (όρος που ο KEW απεχθανόταν). Ωστόσο η φιγούρα του περιπλανώμενου σπαθοφόρου ασκεί γοητεία σε χιλιάδες αναγνώστες του χώρου. Ίσως επειδή ο Kane ενσαρκώνει τα πιο σκοτεινά ένστικτα μας που πάντα αποζητούν να εκδηλωθούν. Ίσως επειδή ζει μια ζωή χωρίς αναστολές, καταραμένος αλλά και αφέντης του εαυτού του. Ίσως επειδή ο τρόπος με τον οποίο στρέφεται εναντίον της ίδιας της ανθρωπότητας αντικατοπτρίζει την ανάγκη πολλών ανθρώπων να εναντιωθούν στην οργανωμένη κοινωνία που τους καταπιέζει και τους περιορίζει. Φαντάζομαι πως ενώ εμείς αναζητούμε τους λόγους που μας συναρπάζουν οι περιπέτειες του, ο Κane καταδέχεται να σταθεί για μια μόνο στιγμή στα σταυροδρόμια των διαστάσεων και να μας ρίξει ένα χαιρέκακο βλέμμα. Ίσως να μην αξίζουμε ούτε καν αυτό...



Για τρίτη φορά -η τέταρτη ευελπιστώ να είναι σε έντυπη μορφή- το ιστολόγιο ακολουθεί τον καταραμένο "ήρωα" του KEW στη σκοτεινή αναζήτηση του. Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται η ανάρτηση είναι το Dark Crusade και πρόκειται για ένα εξαιρετικό -και κλασικό- έργο σκοτεινού fantasy.

Επίλογος: "There's no refuge for you there... Not in the Lair of Yslsl."

Νέα

Έπειτα από απουσία πολλών ημερών ο Κιμμέριος λαμβάνει ξανά τη θέση του στην εμπροσθοφυλακή της Ηλεκτρικής Σταυροφορίας! To όγδοο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία επιτέλους κυκλοφόρησε και αξίζει να το αναζητήσετε διότι πρόκειται για μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Όσοι/όσες περιμένετε μια μεγαλύτερη ανάρτηση θα πρέπει να κάνετε λίγη υπομονή ακόμα. Προς το παρόν εύχομαι καλό καλοκαίρι με άφθονες επικές αναζητήσεις! Hail!

Ο τελευταίος βασιλιάς

Μια απλή αναφορά ως ελάχιστος φόρος τιμής στον ευγενή βασιλέα.

Death angel's shadow

Στους κόσμους του σκοτεινού fantasy ο Kane συνεχίζει τις περιπλανήσεις του ωθούμενος από ανεξιχνίαστα, εσωτερικά κίνητρα. Κίνητρα που φαντάζουν ακατανόητα στους κοινούς θνητούς αφού ο Kane είναι αθάνατος και καταραμένος να περιπλανιέται στους αιώνες. Και όποιος βρεθεί αντιμέτωπος με το σκυθρωπό σπαθοφόρο -άνθρωπος ή τέρας δεν έχει σημασία- θα σταθεί στη Σκιά του Αγγέλου του Θανάτου. Διότι όπου πάει ο Kane ο θάνατος ακολουθεί με γοργά βήματα και χαρίζει αφειδώς το άγγιγμα του.

An insane elder god, in his madness sought to build,
A race of mortal creatures in the image of divine.
...
Blindly had forgotten that an image so conceived,
Must embody the very madness of its deluded parent.
...
In time this fool's creation multiplied all through the land,
And disgusted those before them with their drivel,
Content to live a wormlike existence for the pleasure of their god,
Who in his mindless conceit only giggled with his dolls.
Yet in one rose rebellion with this crawling in cosmic dung-
No maggot but a serpent was this son of divinity's folly.
And in his hellish fury at the crooning lies of that creator,
He chose to be his own master and defied this nameless god,
And with his hands he slew his brother-choicest plaything.

Σε μια μακρινή, αρχέγονη εποχή ο Kane δεν ανέχτηκε να κυλιέται στην κοσμική κοπριά για τη διασκέδαση του ηλίθιου δημιουργού του και επαναστάτησε! Σκότωσε τον αδελφό του με τα ίδια του τα χέρια και ο τρελός πρεσβύτερος θεός τον καταράστηκε. Καταδικασμένος σε αιώνια περιπλάνηση, όπου πηγαίνει o Kane φέρνει δυστυχία, καταστροφή και θάνατο, μέχρι τελικά και ο ίδιος να καταστραφεί από την βία της οποίας ο γεννήτορας υπήρξε στον κόσμο των ανθρώπων. Γιατί η αθανασία του Kane συνίσταται μόνο στην μακροβιότητα του και την υπερφυσική ταχύτητα με την οποία γιατρεύονται οι πληγές του. Μπορεί και αυτός να σκοτωθεί με σίδερο και ατσάλι. Αλλά κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ δύσκολο, όπως πολύ γρήγορα ανακαλύπτουν οι επίδοξοι αντίπαλοι του...


Οι περιπέτειες του μοναχικού σπαθοφόρου που ονειρεύτηκε ο Karl Edward Wagner συνεχίζονται στη συλλογή Death angel's shadow. Τρεις αφηγήσεις, τρεις αναμετρήσεις με ισάριθμους θανάσιμους εχθρούς. Στο ατμοσφαιρικό Reflections for the winter of my soul ο Kane έρχεται αντιμέτωπος με τον λυκάνθρωπο που εξοντώνει τους κατοίκους ενός απομονωμένου οχυρού. Στο Cold light, ένας ιππότης - ο Gaethaa o Εκδικητής- αποφασίζει να αναζητήσει και να καταστρέψει τον Kane ώστε ο κόσμος να απαλλαγεί από το Κακό που αντιπροσωπεύει και σκορπίζει παντού ο θρυλικός αθάνατος. Αλλά καθώς ο φανατισμός ωθεί τον Gaethaa στα άκρα, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε ποιος είναι τελικά ο καλός και ποιος ο κακός. Η συλλογή κλείνει με το σκοτεινό και μελαγχολικό Mirage στο οποίο ο Kane θα συναντήσει μια γυναίκα-βρυκόλακα που θα προσπαθήσει -μάταια- να τον κρατήσει για πάντα κοντά της. Και η αναζήτηση συνεχίζεται και ίσως ο Kane επιβιώνει μέχρι την εποχή μας και παρακολουθεί με ένα ειρωνικό χαμόγελο τις σημερινές -άφθονες και σκληρότατες- εκδηλώσεις της βίας της οποίας πρώτος εκφραστής υπήρξε. Ο Wagner μπορεί να ήξερε περισσότερα πάνω σ' αυτό το θέμα αλλά δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας.


Ο Kane είναι ένας περιπλανώμενος ήρωας -αν και οι πράξεις του σπανίως έχουν κάτι το ηρωϊκό- που κυριαρχεί στο βασίλειο της σκοτεινής, επικής φαντασίας. Βλοσυρός, θανάσιμος, αμοραλιστής αλλά και εκλεπτυσμένος, αποτελεί μια καθηλωτική φιγούρα την οποία πρέπει να γνωρίσει κάθε αναγνώστης του χώρου του ηρωϊκού fantasy. Αλλά πόσοι είναι αυτοί που θα αντέξουν το ψυχρό βλέμμα του φονιά;

Δυστυχώς, οι ιστορίες του Kane στα αγγλικά δεν βρίσκονται πλέον υπό έκδοση (μόνο μεταχειρισμένα βιβλία μπορούν να βρεθούν πλέον). Όσοι/όσες ενδιαφέρονται μπορούν να αναζητήσουν τα παρακάτω διηγήματα του KEW που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

Δύο ήλιοι δύουν (Ιστορίες από παράξενους τόπους, Ωρόρα)
Υπόγεια ρεύματα (Ιστορίες με βάρβαρους ήρωες, Ωρόρα)
Το τίμημα για τη Λινόρτις (Ιστορίες με κολασμένους ήρωες, Ωρόρα)
Κορακοφωλιά (Ιστορίες με θεούς και δαίμονες/3, Ωρόρα)
Άφεση (Ιστορίες ηρωϊκής φαντασίας, Anubis)
Πες ένα τελευταίο τραγούδι για τη Βαλντεζί (Ιστορίες από φανταστικούς κόσμους, Κομήτης)

Πρώτη εικόνα: ο Kane όπως τον είδε ο Frank Frazetta για το εξώφυλλο του βιβλίου Dark crusade.
Φωτογραφία: ο Karl Edward Wagner με ένα παρουσιαστικό που παραπέμπει στον Kane.
Δεύτερη εικόνα: το εξώφυλλο του βιβλίου Death angel's shadow, έργο και αυτό του Frazetta.
Οι στίχοι: από το τραγούδι του βάρδου Evingolis, στο διήγημα Reflections for the winter of my soul.

Walpurgisnacht

April thirtieth, the souls of the risen
are leading the way. The first of May.
Black magic night, witches holiday,
their torches glow.
Eternal evil, it summons
the lords of hell, just once a year,
compell and beware the spell of the jackyl.
Can't break the spell,
won't break the spell,
the spell of the shadowless man.

The witches fornicate, the demons dance,
blackmass romance.
In hellish praise
round Bröcken they prance,
their numbers grow.
A harpie chants, fire fountains glow,
virgin of snow burnt by the torch
of the one with no shadow.
I saw his face, I've seen him before,
the face of the shadowless man.

As dawn breaks through the trees,
lonely town falls to their knees,
a solemn belfry begins to toll.
The mass begins sing familiar hymns,
man in black has his back to the crowd.
Spreads his wings and turns around,
as my heart begins to pound.

Because you, you're the one I saw in flight, at Walpurgis Night.
You've betrayed and cursed the light, at Walpurgis Night.
You're the one I saw in flight, at Walpurgis Night.
At the setting of the sun.

Οι στίχοι ανήκουν στους Fates Warning, από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου Night οn Brocken που κυκλοφόρησε το 1984. Ένα μικρό αφιέρωμα στην αποψινή Νύχτα της Αγίας Βαλπουργίας. Σε κάποια ερημικά μέρη -μακριά από τα φώτα του σύγχρονου πολιτισμού- οι μάγισσες επιδίδονται ακόμα σε δαιμονικούς εορτασμούς και αναμένουν την έλευση του Μαύρου Άντρα. Το Σάμπαθ βρίσκεται σε εξέλιξη και ποιος ξέρει τι ανίερη φρίκη θα φέρει η κορύφωση του. Οι υποψιασμένοι έχουμε το νού μας. Οι υπόλοιποι βγήκανε απλά για ποτό, ένα ακόμη Σαββατόβραδο... Hail!

Bring them on!!!

Ο Κιμμέριος μίλησε: Bring them on!!!


Πηγή: Savage Sword of Conan #123

Βιβλία...

Παραδέχομαι πως η ξερή βιβλιοπαρουσίαση αποτελεί κάπως τετριμμένο θέμα για ανάρτηση αλλά μιας που τώρα τελευταία είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο και διάβασα κάποια αξιόλογα βιβλία, πιστεύω πως θα είχε ενδιαφέρον μια σύντομη αναφορά σ' αυτά. Η βιβλιοθήκη του Κιμμέριου λοιπόν, ανοίγει τις πύλες της:

1) Κ. Α. Σμιθ - Το Ταξίδι του Βασιλιά Γιουβόραν (Αίολος)

Ο Κ. Α. Σμιθ δεν χρειάζεται συστάσεις. Τον θεωρώ από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του χώρου και δηλώνω φανατικός πιστός του γκροτέσκου fantasy με στοιχεία τρόμου που -κυρίως- έγραφε. O συγκεκριμένος τόμος περιέχει επτά διηγήματα σε μετάφραση του γνωστού Θωμά Μαστακούρη. Τόσο ο συγγραφέας όσο και ο μεταφραστής αποτελούν εγγύηση για την αξία του βιβλίου αλλά υπάρχει και ένα πρόβλημα: πολλές ιστορίες έχουν μεταφραστεί ξανά στα ελληνικά. Εγώ τουλάχιστον, είχα ξαναδιαβάσει πέντε από αυτές. Ωστόσο, αν κάποιος δεν έχει επαφή με το έργο του Σμιθ, τότε αξίζει να αποκτήσει τη συγκεκριμένη συλλογή και μόνο για το μνημειώδες Η επιστροφή του μάγου που αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες ιστορίες τρόμου όλων των εποχών (μεγάλη κουβέντα αλλά έτσι είναι). Επιπλέον η συλλογή περιέχει και άλλες δύο εξαιρετικές ιστορίες, το Ο θάνατος του Μαλιγκρίς και το (πρώτη φορά μεταφραζόμενο στα ελληνικά) Ο κολοσσός του Ιλούργκν. Υπάρχουν και ατυχείς επιλογές όπως το Η αόρατη πόλη που δεν μου άρεσε ή το Ο νεκροφάγος στη θέση του οποίου θα μπορούσε να βρίσκεται μια πιο δυνατή ιστορία. Ωστόσο, πιστεύω πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας ικανοποιήσουν τα δαιμονικά και παράδοξα οράματα του Σμιθ.

2) Neil Gaiman - Το Βιβλίο του Νεκροταφείου (Οξύ)

Ο μικρός Καν μεγαλώνει σε ένα παλιό νεκροταφείο υιοθετημένος από τα φαντάσματα των ανθρώπων που έχουν θαφτεί εκεί. Προστάτης του είναι ο μυστηριώδης Σίλας που κυκλοφορεί μόνο τα βράδια και δεν έχει αντανάκλαση στον καθρέφτη. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Καν, τις συναντήσεις του με παράξενα υπερφυσικά πλάσματα, τις πρώτες του επαφές με τον κόσμο των ζωντανών και την τελική αναμέτρηση με τον άνθρωπο που δολοφόνησε την οικογένεια του. Ο Gaiman μας χαρίζει μια συγκινητική αφήγηση για την παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, μέσα από το πρίσμα μιας ιστορίας φαντασίας. Στα συν και η πολύ προσεγμένη έκδοση. Υπάρχει κάποιο αρνητικό στοιχείο; Ναι: το βιβλίο θα μπορούσε να είναι πιο σκοτεινό αλλά μάλλον ο Gaiman στόχευε σε πολύ νεανικό κοινό. Πιο πολύ παιδική φαντασία παρά ιστορία για ενήλικες.

3) Philip K. Dick - Ubik (Tόπος)

To Ubik είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του μεγάλου Philip Dick. Αν και χαρακτηρίζεται ως έργο επιστημονικής φαντασίας, ο χαρακτηρισμός είναι λίγο παραπλανητικός αφού βασικό του θέμα δεν είναι τα διαστρικά ταξίδια ή οι επαφές με εξωγήινους πολιτισμούς αλλά η φύση της πραγματικότητας και η αντίληψη που έχουμε γι' αυτή. Δεν θα γράψω κάτι για την υπόθεση πέρα από το ότι αλλιώς ξεκινάει το βιβλίο και αλλού καταλήγει. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, αναζητήστε το Ubik το οποίο ούτως ή άλλως είναι πανταχού παρόν. Και καλού-κακού ρίχτε και μια ματιά στα κέρματα και τα χαρτονομίσματα που κουβαλάτε στις τσέπες σας...

Κλείνω με τα λόγια του μάγου: "... Μα το Νεκρονομικόν είχε δίκιο... Και ο Χέλμαν Κάρνμπι το γνώριζε. Με προειδοποίησε πριν τον σκοτώσω, μου είχε πει πως θα γύριζε πίσω - ακόμα και σε αυτή την κατάσταση."

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Βεβαίως! Πως το Νεκρονομικόν έχει πάντα δίκιο! Hail!

Κόμης Magnus

Νεκρός εδώ και αιώνες, ο κόμης Magnus αναπαύεται στο οικογενειακό μαυσωλείο των de la Gardie, κοντά στην προγονική οικία, μέσα στα δάση της σουηδικής εξοχής. Αν μείνετε σε κάποιο από τα πανδοχεία της περιοχής και πιάσετε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη τότε θα μάθετε κάποιες πολύ περίεργες ιστορίες για τον νεκρό αριστοκράτη. Θα ακούσετε κάποια μισόλογα για το πως ο κόμης επισκέφτηκε την πόλη Chorazin για το Μάυρο Προσκύνημα και επέστρεψε φέρνοντας κάποιον ή κάτι μαζί του... Αν επιμείνετε, τότε ίσως ο απρόθυμος πανδοχέας σας διηγηθεί την ιστορία των δύο χωρικών που πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του κόμη αποφάσισαν να κυνηγήσουν μια νύχτα μέσα στα κτήματα του: τελικά ο ένας βρέθηκε νεκρός με το δέρμα και τη σάρκα του προσώπου του να λείπουν ενώ ο άλλος είχε χάσει τα λογικά του και πέθανε μετά από λίγο καιρό. Αν είστε αρκετά θαρραλέος μπορεί να επισκεφτείτε και το μαυσωλείο των de la Gardie για να θαυμάσετε από κοντά τη χάλκινη σαρκοφάγο του κόμη με τις δυσοίωνες ανάγλυφες παραστάσεις. Αλλά ίσως τότε να είναι πολύ αργά... Ίσως τα τρία λουκέτα της σαρκοφάγου να έχουν φύγει από τη θέση τους και τότε θα μάθετε από πρώτο χέρι ποια ήταν η τύχη του φτωχού κου Wraxall. Του άτυχου κου Wraxall που εφτά άνθρωποι λιποθύμισαν όταν είδαν το πτώμα του...


Αν κάποιος άνδρας επιθυμεί να αποκτήσει μακροβιότητα, αν θέλει να αποκτήσει έναν αφοσιωμένο αγγελιαφόρο και να δει το αίμα των εχθρών του, είναι απαραίτητο να μεταβεί στην πόλη της Chorazin και να χαιρετήσει τον Πρίγκηπα του Αέρα...

Ποιον προσκύνησε ο κόμης Magnus; Ήταν ο Πρίγκηπας του Αέρα ο Σατανάς των χριστιανών ή μήπως μια άλλη, πιο ισχυρή οντότητα που μερικά χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε στα οράματα του H. P. Lovecraft με το όνομα Nyarlathotep; Μόνο σκοτεινές εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Όμως η συμφωνία πραγματοποιήθηκε, ο κόμης μετατράπηκε σε νεκροζώντανο και μαζί με τον δαιμονικό υπηρέτη του στοιχειώνουν μέχρι τις μέρες μας τα δάση γύρω από το μαυσωλείο των de la Gardie. Παραμονεύουν στις παρυφές του κόσμου μας, χλευάζοντας τις ανοήτες αντιλήψεις μας περί ασφάλειας και λογικής. Ο κόμης Magnus περιμένει στο σκοτάδι και το αίμα των εχθρών του θα κυλήσει πολλές ακόμα φορές...

Για όσους δεν κατάλαβαν, η ανάρτηση αναφέρεται στο αγαπημένο μου διήγημα Count Magnus του διάσημου Άγγλου συγγραφέα ιστοριών φαντασμάτων M. R. James.

Η εικόνα είναι έργο του Lee Brown Coye, μέρος της εικονογράφησης ενός παλιού τόμου του εκδοτικού οίκου Arkham House και σε αυτήν φαίνεται ο κόμης μαζί με τον τρομερό υπηρέτη του.

Drums of doom

Την προηγούμενη εβδομάδα βρισκόμουν εκτός Ελλάδος, χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο και έτσι δεν πληροφορήθηκα εγκαίρως το θάνατο του γίγαντα Scott Columbus. Ο σιδεράς των Manowar με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία μας άφησε και ξεκίνησε για την Valhalla του Heavy Metal. Καλό ταξίδι αδελφέ, θα σε θυμόμαστε πάντα!

Μνήμη

Παρά την πνευματική σαπίλα με την οποία βομβαρδιζόμαστε από παντού, δεν ξεχνάμε...

Ταξιδευτής

Ο αργός και επιβλητικός ρυθμός του The Spinward Marches δίνει το έναυσμα για μια από τις πιο εξωφρενικές διαστημικές περιπέτειες στην ιστορία του Heavy Metal. Ο τρελός καθηγητής Rickets προσλαμβάνει τον Baltech Budapest, μισθοφόρο και πειρατή του διαστήματος, για μια επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να ταξιδέψει σε μια μακρινή γωνιά του γαλαξία και να επιστρέψει φέρνοντας μαζί του κάποιους σπόρους που περιέχουν τα γονίδια των Vargr, μιας φυλής ανθρωποειδών σκύλων.

I am a space pirate, you know my name
And rogue mining is a dangerous game
Imperial navy can't keep up my pace
Chasing a rock into Zhodani space

Ο Rickets σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα γονίδια των Vargr για να μολύνει με αυτά την ανθρωπότητα και να δημιουργήσει μια υβριδική φυλή που θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον γαλαξία. O Baltech αποκτά τους σπόρους αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής το διαστημόπλοιο του πέφτει σε μια καταιγίδα αστεροειδών και συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη. Ο πλανήτης κατοικείται από τους Vargr, οι οποίοι βρίσκουν τον Baltech και τον εμβολιάζουν με τα γονίδια που μετέφερε. Έτσι ο Baltech γίνεται άθελα του ο πρώτος της υβριδικής φυλής που ονειρεύεται να δημιουργήσει ο καθηγητής. Οργισμένος με αυτό που του συνέβη, καταφέρνει να αποδράσει από τον πλανήτη των Vargr, αποφασισμένος να εκδικηθεί τον καθηγητή...


Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το βασικό concept του φοβερού δίσκου Traveller των Αμερικανών The Lord Weird Slough Feg. Traveller είναι και ο τίτλος ενός παλιού -και άγνωστου σε μένα- παιχνιδιού ρόλων επιστημονικής φαντασίας από το οποίο εμπνεύστηκε η μπάντα το concept του δίσκου. Το Traveller κυκλοφόρησε το 2003 και θεωρώ πως είναι η κορυφαία κυκλοφορία του συγκροτήματος και μια από τις καλλίτερες της δεκαετίας που μας πέρασε. Οι TLWSF παίζουν απλό -αλλά όχι απλοϊκό- Heavy Metal χωρίς περιττές επιδείξεις και ανούσιες απεραντολογίες, με αναφορές στους παλιούς Iron Maiden αλλά και -στα αυτιά μου τουλάχιστον- τους Thin Lizzy και Black Sabbath. Τα στοιχεία που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες μπάντες του χώρου είναι ένας αέρας πρωτογονισμού που χαρακτηρίζει την μουσική τους προσέγγιση αλλά και τα πρωτότυπα στιχουργικά θέματα των δίσκων τους. Έτσι και το Traveller αποτελεί έναν εκρηκτικό συνδυασμό χύμα Heavy Metal με μια άκρως παρανοϊκή διάθεση και μια πρωτότυπη sci-fi θεματολογία. Από τον καλπασμό του High Passage/Low Passage μέχρι το μελαγχολικό Addendum Galactus που κλείνει την αυλαία του διαστημικού έπους, οι TLWSF παρουσιάζουν έναν εξαιρετικό δίσκο με δυνατά riffs, ρυθμούς που σου σφηνώνονται στο μυαλό, κιθαριστικά σόλο που ξεσηκώνουν και γενναίες δόσεις παράνοιας! Ειδικά στα Vargr Moon και Vargr Theme/Confrontation γίνεται ο κακός χαμός καθώς περιγράφεται η μεταμόρφωση του Baltech και η αναμέτρηση του με τον σατανικό καθηγητή.

I was born in colonies
On fringeworlds of the galaxy
Meanwhile in Zhodani Space
Imperial flagships follow me

Άγριο Heavy Metal αποτελεί την ηχητική υπόκρουση της αναζήτησης του Baltech στα πέρατα του γαλαξία. Ο ίδιος ο Baltech αποτελεί μια αρχετυπική μορφή περιπλανώμενου πιστολέρο του διαστήματος: o ατρόμητος, μοναχικός αστροναύτης με τη φθαρμένη διαστημική στολή και το σημαδεμένο, ψημένο από την κοσμική ακτινοβολία, πρόσωπο. Και δεν είναι δυνατόν να μην προκληθούν συνειρμοί και παρακολουθώντας τις περιπέτειες του Baltech να μην θυμηθώ έναν άλλον -λογοτεχνικό αυτήν τη φορά- παράνομο του διαστήματος: τον θρυλικό Northwest Smith της Αμερικανίδας συγγραφέως Catherine Lucille Moore.


Και αν η Μοίρα επιφύλαξε μια πολύ σκληρή τύχη στον Baltech, ο Northwest Smith ήρθε αντιμέτωπος με πολύ πιο σκοτεινούς και αρχέγονους τρόμους. Αλλά για τις περιπέτειες του Smith θα πρέπει να περιμένετε κάποια ανάρτηση από τον φίλο Guardian Lord. Προς το παρόν αναζητήστε το Traveller, ταξιδέψτε στα πέρατα του γαλαξία και ρωτήστε τον εαυτό σας αν τα σχέδια του καθηγητή Rickets είναι επίκαιρα σήμερα:

On the day when my work is done
And the races become as one
...
On the day when my work is through
And the cosmos becomes a zoo

Διάλογος

"Που πας ταξιδιώτη;"

"Στον θάνατο και ακόμα παραπέρα."

"Φιλόσοφος ε; Μισώ τους φιλόσοφους"

"Μπορώ να σε γιατρέψω..."

Αφιερωμένο στον φίλο Guardian Lord, με βάση μια πρόσφατη συζήτηση μας. Και για όσους δεν κατάλαβαν, αναφερόμαστε στον αθάνατο Κιμμέριο:

Περιττό κάθε άλλο σχόλιο. Hail!