Fortress Unvanquishable

Πριν ακόμα διαβάσω κάποια ιστορία του, το άκουσμα του ονόματος Λόρδος Dunsany με είχε προϊδεάσει για κάτι μεγαλειώδες και μαγικό. Και οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν αφού ο ιρλανδός Edward John Moreton Drax Plunkett (1878-1957), 18ος βαρόνος του Dunsany, είναι μια από τις πλέον γοητευτικές προσωπικότητες στον χώρο της Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Δημιουργός φανταστικών ιστοριών, συγγραφέας θεατρικών έργων και ποιητής, αλλά και κυνηγός, sportsman και δεινός σκακιστής, αποτελεί σπάνια περίπτωση στην οποία η αριστοκρατική καταγωγή συναντιέται με ένα σπουδαίο λογοτεχνικό ταλέντο. Μεταξύ άλλων πολέμησε σε δύο πολέμους, ταξίδεψε εκτεταμένα και το 1940 ήρθε στην χώρα μας ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας αλλά σύντομα αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει λόγω της γερμανικής εισβολής. Ο Lovecraft ήταν θαυμαστής του έργου του, είχε παρτίδες με τον W. B. Yeats και το λογοτεχνικό κίνημα της ιρλανδικής αναβίωσης, ενώ διαβάζω πως ο πολύς Aleister Crowley του έστειλε μια επιστολή στην οποία εσώκλειε ως δώρο και κάποια περιοδικά ερωτικού περιεχομένου.

To 1908 εκδόθηκε η τρίτη συλλογή διηγημάτων του Dunsany, με τίτλο The Sword of Welleran and Other Stories. Περίεχει δώδεκα σύντομες ιστορίες και οι έλληνες αναγνώστες -τουλάχιστον οι παλιότεροι- μάλλον είναι εξοικειωμένοι με τρεις από αυτές (Το Σπαθί του Βέλεραν, Η Πτώση της Μπαμπουλκούντ, Το Άπαρτο Κάστρο), οι οποίες εμφανίστηκαν σε ανθολογίες των εκδόσεων Ωρόρα. 

Fortress Unvanquishable του S. Sime.

Tο διήγημα Fortress Unvanquishable, Save for Sacnoth (Το Άπαρτο Κάστρο) είναι μια από τις καλύτερες και πιο διάσημες ιστορίες του συγγραφέα. Οι κάτοικοι του χωριού Allathurion βασανίζονται από διαβολικούς εφιάλτες, τους οποίους στέλνει ο σατανικός μάγος Gaznak. Ο νεαρός Leothric αναλαμβάνει να σκοτώσει τον μάγο αλλά για να εκπληρώσει την αποστολή του πρέπει να αποκτήσει το μαγικό σπαθί Sacnoth που είναι ενσωματωμένο στο σιδερένιο πετσί του φοβερού δράκοντα Tharagavverug. O ήρωας σκοτώνει -με μάλλον κωμικό τρόπο- τον δράκοντα και εξοπλισμένος με το Sacnoth εισβάλει στο κάστρο του Gaznak και αφού αντιμετωπίσει του κινδύνους που κρύβουν οι αίθουσες του, σκοτώνει τον μάγο σε μια από τις πιο αλλόκοτες μονομαχίες στην ιστορία της Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Το Fortress αποτελεί αρχετυπική ιστορία ηρωϊκής φαντασίας -μια από τις πρώτες του είδους- αφού διαθέτει όλα τα στοιχεία που περιμένει να συναντήσει ένας αναγνώστης του χώρου: τον νεαρό ήρωα, την αναζήτηση, το μαγικό σπαθί, τον μάγο και τους δράκους. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο την διατρέχει μια ελαφριά σατιρική διάθεση (χαρακτηριστική του συγγραφέα), η οποία φαίνεται στον τίτλο του διηγήματος ή στον εκνευριστικό τρόπο με τον οποίο ο Gaznak επιμένει να αποσπά το κεφάλι του από τον λαιμό του κάθε φορά που ο Leothric επιχειρεί να το κόψει. Και φυσικά, ολόκληρο το διήγημα χαρακτηρίζεται από το εξαιρετικό ύφος γραφής του Dunsany και τα όμορφα ονόματα που δημιουργούσε η φαντασία του συγγραφέα. Ως ανάγνωσμα, είναι απαραίτητο για όλους τους φίλους του fantasy, αν και ενδέχεται η διακριτική φαιδρότητα του να ξενίσει ορισμένους.

The dreams came withering through the trees when the dark had fallen...
No one dares to close their eyes; no ones dares to reach for
sleep when nightmares wait for the call...
 

Ενενήντα χρόνια μετά την νίκη του Leothric, οι αμερικανοί Destiny's End κυκλοφόρησαν το 1998 τον πρώτο τους δίσκο με τον όμορφο τίτλο Breathe Deep the Dark και ένα μελαγχολικό "ντανσάνιο" εξώφυλλο: την μαγική ώρα του λυκόφωτος μια μοναχική φιγούρα ατενίζει κάποια ανώνυμα ερείπια, ίσως απομεινάρια κάποιας από τις φανταστικές πόλεις που καταράστηκαν οι Θεοί ή νικήθηκαν από τον Χρόνο. Σε αυτόν τον δίσκο, η μπάντα αποτίει φόρο τιμής στον Λόρδο Dunsany, στο The Idle City/Fortress Unvanquishable. Και αν το τεχνικό power metal των DE δεν καταφέρνει 100% να με κερδίσει, ωστόσο ως σύνολο ο δίσκος δικαιώνεται χάρη στη σκοτεινή του ατμόσφαιρα και τις αναφορές στην Λογοτεχνία του Φανταστικού. 

Γα άλλη μια φορά φανταστικές ιστορίες και μουσική μας οδηγούν στις Χώρες του Ονείρου, πέρα από το Λυκόφως. Και ακόμα πιο πέρα η Άκρη του Κόσμου, από την οποία πέφτουν ακόμα οι Slid και Pombo, και όπου το Χαρωπό Κτήνος τρώει τα λάχανα του Γέρου που Φροντίζει την Νεραϊδοχώρα. Αλλά αυτά κάποια άλλη φορά...

Αφορμή για την ανάρτηση μια δεύτερη ανάγνωση έργων του Dunsany κατά την διάρκεια μιας μακράς ανάρρωσης.