FOREVER FIGHTING THE WORLD!!!

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Αυτός που πήγε πολύ μακρυά

Πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν με την άποψη πως ο Άνθρωπος των καιρών μας έχει αποκοπεί από τη χαρά της ζωής και έχει εγκλωβιστεί σε έναν μη-φυσικό βίο γεμάτο άγχος, ενοχές και πόνο. Ο Frank Halton αποφάσισε να αναζητήσει την πηγή της πρωταρχικής χαράς και για το σκοπό αυτό εγκατέλειψε το Λονδίνο και την καριέρα του ως ζωγράφος και κατέφυγε στην αγγλική εξοχή. Εκεί, μέσα στο δάσος και δίπλα στο ποτάμι, κατάφερε να αποκαταστήσει τους σπασμένους δεσμούς με την Φύση και να έρθει πιο κοντά στην μυστική ουσία της. Και μια μέρα, καθώς ρέμβαζε στην άκρη του ποταμιού, άκουσε την απόκοσμη μουσική: τον αυλό του θεού Πάνα, την φωνή του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει...


Ο Frank κατάλαβε πως σύντομα θα είχε την ευκαιρία να γίνει μάρτυρας μιας τρομερής αποκάλυψης: θα έβλεπε τον ίδιο τον Πάνα, θα του φανερωνόταν η αρχέγονη φυσική δύναμη. Όμως η δύναμη αυτή δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με την χαρά και την ζωή αφού η Φύση έχει και μια σκοτείνη πλευρά που συνδέεται με τον θάνατο, τον πόνο και την αποσύνθεση. Όταν ο Frank Halton συνειδητοποίησε την φοβερή αυτή αλήθεια ήταν πολύ αργά. Είχε ήδη πάει πολύ μακρυά για να κάνει πίσω...


Ο Frank Halton παραμέρισε το πέπλο που χωρίζει τον κόσμο μας από τον αληθινό κόσμο και αναζήτησε τις μυστηριώδεις δυνάμεις που βρίσκονται στον πυρήνα όλων των πραγμάτων. Ο κερασφόρος θεός του φανερώθηκε και ο αναζητητής πλήρωσε το τίμημα. Πέρα από τα προστατευτικά τείχη που έχει υψώσει γύρω μας ο μοντέρνος πολιτισμός και την ασφάλεια που αυτά μας προσφέρουν, το Άγνωστο εξακολουθεί να παραμονεύει. Αλλά λίγοι γοητεύονται από αυτό και ελάχιστοι έχουν το θάρρος να το αντιμετωπίσουν.

The Man Who Went Too Far: ο Frank Halton στo ομώνυμο διήγημα του E. F. Benson. Μια ξεχωριστή παράξενη ιστορία που φέρνει στο μυαλό το The Great God Pan του Arthur Machen.

Edward Frederic Benson (1867-1940): ξεχασμένος άγγλος συγγραφέας διηγημάτων τρόμου (και όχι μόνο). Ο Lovecraft εκτιμούσε ιδιαίτερα το The Man Who Went Too Far

9 σχόλια:

P A L A D I N είπε...

Στην εξοχή! Όλοι στην εξοχή! Μπας και δούμε και ακούσουμε...

Ενδιαφέρουσα ιστορία ακούγεται, στα πρότυπα Μάχεν, Μπλάκγουντ...

Και από heavy metal;

:-)

Κιμμέριος είπε...

Στις εξοχές είσαι χαμένος Paladin; Η ιστορία είναι σύντομη και θα την βρεις και on line, οπότε ρίξε μια ματιά. Από Heavy Metal δεν έχουμε κάτι καινούργιο. Με καλύπτουν οι μουσικές προτάσεις στο ιστολόγιο του Πήγασου :-)

P A L A D I N είπε...

Τότε να προτείνω:

Ereb Altor - Fire Meets Ice
Tyr - Valkyrja
Atlantean Kodex - The White Goddess
Argus - Beyond The Martyrs

To έπος ανακάμπτει στα 2013 με τους Manowar (δυστυχώς) να ακολουθούν...

Χαιρετώ

Pegasus είπε...

Τον H.D. Thoreau μου θύμισε αυτός ο Halton... Paladin, Etrusgrave! Epic!

P A L A D I N είπε...

Όντως επικότατοι οι Etrusgrave Πήγασε! Άξια συνέχεια των θρυλικών Dark Quarterer!

Χαιρετώ!

BALADEUR είπε...

Καλημερίζω και προσυπογράφω για Etrusgrave. Στην λίστα του Paladin με προτεινόμενες νέες κυκλοφορίες να προσθέσω τα κάτωθι:

Satan - Life Sentence (θρυλική επιστροφή - δισκάρα!)
Evangelist - Doominicanes (επικό doom - δισκάρα!!!)
Six Minute Century - Wasting Time (us power/prog)
Dantesco - We Don't Fear Your God (καλύτερο απ' ότι περίμενα)

Περιμένω με αγωνία το καινούριο Solstice και το νέο project του Leif Edling, τους Avatarium. Θα ήθελα να εκφέρω θετική άποψη για το "World of Evil" των Sinister Realm, το "To Reap Heavens Apart" των Procession και το ντεμπούτο ("Desperate Souls of Tortured Times") των Age of Taurus αλλά με μία μόλις ακρόαση θα κρατηθώ...

ΥΓ. Άσχετο με το θέμα της ανάρτησης το σχόλιό μου (sorry), αλλά ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος!!!

P A L A D I N είπε...

Κιμμέριε άκου ένα από ΤΑ έπη της φετινής χρονιάς...

http://www.youtube.com/watch?v=MNYgGVQnuFA

ΜΑ ΠΟΣΟ ΕΠΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?

Κιμμέριος είπε...

Πήγασε: ο Thoreau ανήκει στους to be read συγγραφείς. Οι Etrusgrave πολύ καλοί!

Paladin: Atlantean Kodex το καλύτερο για μένα. Οι Solstice ενδιαφέροντες αλλά από τότε που τους πρωτάκουσα θεωρώ πως κάτι τους λείπει.

Baladeur: συμφωνώ με τα περισσότερα (για τα οποία άλλωστε έχω ενημερωθεί από το ιστολόγιο σου). Hail!

Zephyrus είπε...

Ἡ δὲ βινυλιακὴ ἔκδοση τοῦ White Goddess εἶναι ὅ, τι καλύτερο ἔχει βγεῖ ὡς τώρα στὸ συγκεκριμένο format.

Θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν Paladin γιὰ τὸ Solstice, ὅπως καὶ μὲ τοὺς προλαλήσαντες γιὰ τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀναφερθέντα δισκογραφήματα.

Τσεκάρετε καὶ τὸ καινούριο Falkenbach! Σταθερὴ ἀξία πιά!

Hail!