Νέα

1) Με ιδιαίτερη χαρά σας ανακοινώνω πως εκεί έξω κυκλοφορεί το εντέκατο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία.

Όσοι και όσες ασχολείστε με το Φανταστικό αξίζει να το αναζητήσετε και να ρίξετε μια ματιά στα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα του. Περισσότερες λεπτομέρειες στο ιστολόγιο της ΦΛΕΦΑΛΟ.

2) Πριν μερικές μέρες μας άφησε και ο Keith Deen, τραγουδιστής των (περίπου) θρασάδων Holy Terror. Τα περισσότερα thrash συγκροτήματα με αφήνουν αδιάφορο αλλά οι HT άνηκαν στις εξαιρέσεις. RIP Keith.

 

Στο βουνό του Κρομ

Ένα συγκρότημα με το κραυγαλέο όνομα Arkham Witch και έναν δίσκο με τίτλο On Crom's Mountain (2011) δεν θα μπορούσε παρά να παρουσιάζει ενδιαφέρον (τουλάχιστον για όσους έχουν χαθεί στα βασίλεια της σκοτεινής φαντασίας). Όταν θα έρθει η στιγμή να ανέβουμε στο βουνό του βλοσυρού θεού, πιστεύω πως το ομώνυμο κομμάτι θα είναι μια ταιριαστή ηχητική υπόκρουση.

Μαθαίνω μάλιστα πως η μπάντα πρόκειται να κυκλοφορήσει (ή έχει κυκλοφορήσει ήδη) καινούργιο δίσκο. Θα υπάρξει συνέχεια...

O Κυρίαρχος

Μέσα στις φωτιές της δοξασμένης δεκαετίας του '80, το Master of Disguise των αμερικανών Savage Grace κατέχει εξέχουσα θέση. Η δεύτερη κυκλοφορία των SG (έχει προηγηθεί το EP The Dominatress με τον Kenny Powell των Omen στην κιθάρα) σε αρπάζει από το λαιμό και σου παίρνει το κεφάλι. Οι ξενέρωτοι μουσικόφιλοι και οι "σκεπτόμενοι" ακροατές οφείλουν να μείνουν μακριά, καθώς το MoD περιέχει υλικό αυστηρώς ακατάλληλο για τα αυτιά τους: αχαλίνωτο και σαρωτικό speed metal με προκλητική διάθεση όπως φανερώνει και το εξώφυλλο του δίσκου.

 

Το Master of disguise κυκλoφόρησε το 1985 (διανομή στην Ευρώπη από την γνωστή εταιρεία Black Dragon). Ξεκινά με το βρυχηθμό ενός λιονταριού -Lions roar- τον οποίο διαδέχεται το φοβερό Bound to be free, με τους στίχους να καλούν σε γενικό ξεσηκωμό:

Fists full of anger, rise into the night
The crack of the whip fills the day
Under the heel of oppressive boots of steel
The pain and the sweat turn to hate
Poised for the start of retribution's kiss,
The links of their chains snap and fall
Armed with weapons from the arsenal of right,
They'll bow no more

Ακολουθούν άλλες εφτά συνθέσεις που ξεχωρίζουν για την έμπνευση, την ορμητικότητα αλλά και για ορισμένες καθόλου πολιτικά ορθές αναφορές της μπάντας.

As I roll on, thru the night
Hunting for prey to delight me
Your shape appears, draws me near,
Your body is tried and convicted
Your fate awaits, you can't escape,
Bound by the shackles of justice
My will be done, you must succumb,
To the sentence of sex put upon you. 

To MoD είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της περιόδου και ενσωματώνει πλήρως το πνεύμα της. Δύναμη, τσαμπουκάς, επιθετικότητα, πρόκληση, μέχρι και μια υποψία από το πνεύμα των σαμουράι χάρη στη παρουσία του μπασίστα B. East. Σε κάποια αρχαία τεύχη του Metal Hammer οι Savage Grace είχαν χαρακτηριστεί μέχρι και επικό metal αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι στίχοι τους φανερώνουν μάλλον σκεπτικισμό παρά επική διάθεση ενώ οι ταχύτητες είναι πολύ ανεβασμένες. Ανεξάρτητα απ' όλα αυτά, το Master of Disguise αποτελεί πραγματικό μνημείο πηγαίου και ορμητικού Heavy Metal και δεν πρόκειται να χάσει τη λάμψη του όσα χρόνια και αν περάσουν.

Ακολούθησε το LP After the Fall from Grace (1986) το οποίο, χωρίς να είναι κακό, δεν διαθέτει το πάθος του MoD και χάνει λόγω των αδύναμων φωνητικών του κιθαρίστα και αρχηγού της μπάντας Christian Logue. Το 1987 κυκλοφόρησαν άλλο ένα EP και κατόπιν οι Savage Grace εξαφανίστηκαν για να τους επαναδραστηριοποιήσει ο Logue πριν μερικά χρόνια. Εννοείται πως δεν έχει νόημα να περιμένουμε τίποτα από αυτούς πλέον. Η κυριαρχία της εντροπίας πάνω τους (για την ακρίβεια πάνω στον C. Logue) είναι απόλυτη. Απομένει μόνο η ένδοξη κραυγή από το μακρινό 1985:

Bound to be free, the shackles of fear can't deny me!

The Slithering Shadow

A barbarian of barbarians, the vitality and endurance of the wild were his, granting him survival where civilized men would have perished. 

O Robert Howard υμνεί για μια ακόμα φορά τον βάρβαρο Κόναν, αυτή τη φορά στο διήγημα The Slithering Shadow. Στη συγκεκριμένη ιστορία, ο δρόμος του Κιμμέριου τον φέρνει στην μυστηριώδη πόλη Xuthal, με τους εκφυλισμένους κατοίκους που έχουν χαθεί στα όνειρα του Μαύρου Λωτού. Στα υπόγεια της πόλης, ο Κόναν θα αντιμετωπίσει μια αλλοδιαστατική βλασφήμια που έχει συρθεί στον κόσμο των ανθρώπων από κάποια ανίερη, νυχτωμένη άβυσσο. Περιττό να γράψουμε ποιος θα επικρατήσει...

 

Δυστυχώς το εξώφυλλο του Savage Sword με τη διασκευή της ιστορίας σε κόμικ δεν καταφέρνει να αποτυπώσει τo λαβκραφτικό, εξωκοσμικό στοιχείο της οντότητας. Και η περιπλάνηση στην Υβοριανή Εποχή συνεχίζεται...

Πέρα από τα Σύνορα της Αμαρτίας

Πέρα από τα σύνορα της Αμαρτίας, πέρα από το Καλό και το Κακό, παραμονεύουν οι Μεγάλοι Παλαιοί: μορφές ύπαρξης που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει και που εντελώς συμβατικά θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως τερατόμορφες οντότητες. Τα ονόματα των Παλαιών είναι γνωστά στους μυημένους: Cthulhu, Yog Sothoth, Nyarlathotep, Shub Niggurath, Azathoth...

Ο οραματιστής συγγραφέας που ξεκίνησε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Μυθολογία Κθούλου είναι ο γνωστός H. P. Lovecraft. Το όραμα του μοιράστηκαν και άλλοι συγγραφείς -σύγχρονοί του ή μεταγενέστεροι- όπως οι August Derleth, Robert Bloch, C. A. Smith, R. E. Howard, Ramsey Campbell, Brian Lumley, K. E. Wagner και πολλοί άλλοι. Και φυσικά, ο λαβκραφτικός τρόμος δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους Heavy Metal μουσικούς. Μεταξύ των τελευταίων ξεχωρίζει ο Mark "The Shark" Shelton των Manilla Road. Οι στίχοι του Shelton βρίθουν από αναφορές στα έργα των HPL και REH και αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι Manilla Road ξεχωρίζουν από τους λεγόμενους "ψευτοεπικούς".

 

Πριν λίγο καιρό ο Shelton επέστρεψε με το σχήμα των Hellwell και το CD/LP τους με τίτλο Beyond the Boundaries of Sin. Στα πλαίσια των Hellwell συνεργάζεται με τον αινιγματικό E. C. Hellwell ο οποίος μάλλον αποτελεί ψευδώνυμο του Καρχαρία (αν και δεν έχω ψάξει σχετικά στο διαδίκτυο). Το BtBoS περιέχει εφτά κομμάτια παράξενης και μάλλον δυσπρόσιτης μουσικής. Πλήκτρα που θυμίζουν Deep Purple μπλέκονται με τον ήχο του The Courts of Chaos για να δώσουν ένα ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Μουσικά έχει κάποιες ωραίες στιγμές, εγώ το άκουσα ευχάριστα (αν και δεν θα μπορούσα να το ακούω συνέχεια) αλλά είμαι βέβαιος πως δεν θα ενθουσιάσει πολύ κόσμο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον μου εστιάζεται περισσότερο στην ατμόσφαιρα και τη θεματολογία του συγκεκριμένου project.

Ξεκινώντας από το εξώφυλλο που φανερώνει τις προθέσεις του Shelton, περνάμε σε αναφορές σε σκοτεινές ιστορίες κατά συρροήν δολοφόνων αλλά και στους Νεκροφάγους του Michael Crichton, για να οδηγηθούμε στα τρία τελευταία τραγούδια του BtBoS που αποτελούν μια τριλογία υπό το γενικό τίτλο Acheronomicon. Αυτός είναι και ο τίτλος ενός διηγήματος του E. C. Hellwell που συνοδεύει το cd σε μορφή booklet. Πρόκειται για μια ιστορία χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις και με λαβκραφτικό περιεχόμενο. Ένας καθηγητής αρχαιολογίας και μια ομάδα φοιτητών αναζητούν απομεινάρια της θρυλικής, προκατακλυσμιαίας αυτοκρατορίας της Acheron. Την τελευταία την γνωρίζουμε από την ιστορία The Hour of the Dragon του REH. Το διήγημα έχει και ελληνικό ενδιαφέρον αφού η ομάδα του καθηγητή αναζητά την Acheron  στην περιοχή του Νεκρομαντείου της Εφύρας, κοντά στον ποταμό Αχέροντα στον νομό Πρεβέζης. Ερευνώντας ένα σπήλαιο, η ομάδα θα ανακαλύψει έναν υπόγειο κόσμο και θα ξυπνήσει κάτι Ανώνυμο που με τη σειρά του θα θελήσει να ξυπνήσει τους Μεγάλους Παλαιούς και να αναστήσει την αυτοκρατορία της Acheron. Οι ενδιαφερόμενοι ας αναζητήσουν τη συνέχεια στις σελίδες τους διηγήματος και το cd... 

Συμπερασματικά, οι Hellwell αποτελούν ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, περισσότερο από πλευράς προθέσεων παρά από καθαρά μουσικής άποψης. Για μια ακόμα φορά ο Shelton κλείνει το μάτι στους HPL και REH και εμείς τον στηρίζουμε διότι είναι αυθεντικός και γνήσιος επικός! Η προτροπή γνωστή: Up the hammers and may the Lords of Light be with you!

On the hunt

My daddy told me a long time ago
Said there's two things son
Two things you should know
And in these two things you must take pride
That's a horse and woman, yeah
Well both of them you ride

Tο μεγάλο southern συγκρότημα των Lynyrd Skynyrd μας δείχνει το δρόμο. Τσαμπουκάς και αυθεντική θεώρηση των πραγμάτων. Οι ξενέρωτοι ας προσπεράσουν. Οι υπόλοιποι ψηλά το κεφάλι και καβαλήστε!

Dr Phibes

Αναζητώντας το αλλόκοτο στο χώρο του κινηματογράφου οφείλουμε να σταθούμε στη σατανική φιγούρα του δόκτορος Phibes. O αποτρόπαιος Dr Phibes εξοντώνει με ευρηματικό τρόπο την ομάδα των γιατρών που θεωρεί πως ευθύνονται για τον θάνατο της λατρεμένης του συζύγου. Οι τρόποι που επιλέγει για να δολοφονήσει τους εχθρούς του εμπνέονται από τις βιβλικές Πληγές του Φαραώ. Ακρίδες, βατραχόμορφες μάσκες και μηχανές ψύχους επιστρατεύονται από τον διαβολικό δόκτορα -τον οποίο ενσαρκώνει με θαυμάσιο τρόπο ο σπουδαίος ηθοποιός Vincent Price- προκειμένου να πάρει την εκδίκηση του. Ο τρελαμένος Phibes, με τον μαύρο μανδύα και το βλάσφημο εξάρτημα ομιλίας, σπέρνει τον τρόμο στην εξαιρετική ταινία The Abominable Dr Phibes του Robert Fuest (1971). Η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στο γκροτέσκο και ξεχωρίζει για την παρουσία του υπέροχου Price και για το μαύρο χιούμορ της. Εννοείται πως στο τέλος ο Dr Phibes θα ξεφύγει και θα χαθεί μέσα στο σκοτάδι, όπως κάθε σατανικός κακός που σέβεται τον εαυτό του. Εκεί περιμένει, μέσα σε έναν θάνατο που δεν είναι θάνατος...

Η σύνδεση με το Heavy Metal γίνεται μέσω του ομώνυμου instrumental των Angel Witch, το οποίο είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια από την ιστορική αυτή μπάντα. Κυκλοφόρησε το 1981 όταν οι Angel Witch ήταν στην πρωτοπορία του NWOBHM. Το μυστηριακό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον ήχο και τους στίχους των Βρετανών, καθιστά την μουσική τους ιδανική ηχητική υπόκρουση για την κλασική ταινία του 1971.

Angel Witch και Dr Phibes σε έναν κολασμένο συνδυασμό. Κλείνουμε με το εκδικητικό παραλήρημα του τελευταίου: Νine killed you! Nine shall die! Nine eternities in DOOM!!! Καλό σας βράδυ...

Το φιλμ του 1971 το ακολούθησε το 1972 μια πιο αδύναμη συνέχεια με τίτλο Dr Phibes Rises Again. Αντί αυτού προτείνω το φοβερό Τheatre of blood στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί ο μέγας Vincent Price.

13 πολεμιστές

Ο Αύγουστος είναι ιδανικός μήνας για σινεμά και είναι καιρός για μια σχετική ανάρτηση. Θέμα μας δύο ταινίες -μια πρόσφατη και μια παλιότερη- που αναφέρονται σε διαφορετικές κουλτούρες αλλά μοιράζονται την ίδια βασική ιδέα: δεκατρείς πολεμιστές σε επικίνδυνες αποστολές από τις οποίες δύσκολα θα υπάρξει επιστροφή.

Δώδεκα πολεμιστές σαμουράι και ένας εκκεντρικός χωρικός αποτελούν την ομάδα που αναλαμβάνει να δολοφονήσει τον διεστραμμένο και παρανοϊκό νόθο αδελφό του Σογκούν στην ταινία 13 Assassins του σημαντικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Takashi Miike, η οποία κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια. Λοξοκοιτάζοντας το κλασικό 7 Samurai του συμπατριώτη του Α. Kurosawa, ο Miike μας δίνει μια δυνατή περιπέτεια αλλά και ένα σχόλιο πάνω στην ηθική των σαμουράι και την αντίληψη τους περί καθήκοντος. Εμβληματική μορφή ο σαμουράι Shinzaemon Shimada που ηγείται της ομάδας των δεκατριών και απολύτως ικανοποιητική η αιματηρή σκηνή της τελικής σύγκρουσης.

To 13th Warrior (1999) του John McTiernan είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους. Ένας Άραβας πρεσβευτής θα συνοδεύσει δώδεκα Βίκινγκ πολεμιστές σε μια αποστολή στην πατρογονική τους γη που απειλείται από μια φυλή άγριων και μυστηριωδών πλασμάτων. Πρόκειται για μια διασκευή του μύθου του Beowulf και έχει βασιστεί στο εξαιρετικό βιβλίο Eaters of the Dead του Michael Crichton (κυκλοφορεί και στα ελληνικά υπό τον τίτλο Οι Νεκροφάγοι). Αν και χολυγουντιανή παραγωγή και παρά την παράταιρη παρουσία του συμπαθούς Antonio Banderas θεωρώ πως η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να κρατήσει ένα πολύ καλό επίπεδο και ξεχωρίζει άνετα από άλλες ταινίες του είδους. Και εδώ κυριαρχεί η ηγετική μορφή του Βuliwyf ενώ κορυφαία είναι -κατά την γνώμη μου- η σκηνή στην οποία οι πολεμιστές προσφέρονται για την αποστολή.

Αυτοθυσία, ηρωισμός, ευγένεια (κάπως πιο δυσδιάκριτη στην περίπτωση των Βίκινγκ, αλλά είναι εκεί), περιφρόνηση του κινδύνου και υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων είναι κάποια από τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο ταινιών (εκτός από τον σημαδιακό αριθμό 13 που αποδεικνύεται τυχερός και άτυχος). Σε Ιαπωνία και Σκανδιναβία, οι δεκατρείς βαδίζουν άφοβα το μονοπάτι του πολεμιστή. Βγάλτε το σπαθί σας από την θήκη του και ακολουθήστε τους στην περιπέτεια...

Jon Lord RIP

Εδώ μιλάμε για γίγαντα της μουσικής. Καλό ταξίδι!

Αποστάτης Ιππότης

Ελάχιστοι είναι οι βάρδοι που θα σας πούνε ιστορίες για τον σερ Julian. Για το πως ο νεαρός ιππότης ξεγελάστηκε από μια γριά μάγισσα, κοιμήθηκε μαζί της και πήρε την θέση της στην υπηρεσία του Σατανά. Όμως ο Μαύρος Άγγελος δεν τον πήρε μαζί του στην Κόλαση αλλά του έδωσε εντολή να περιπλανηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και να δει τα παράξενα θαύματα του. Ο Julian έλαβε μέρος στις σταυροφορίες, επέστρεψε στην Ευρώπη και κατέληξε ένας φτωχός, περιπλανώμενος ιππότης βασανιζόμενος από τύψεις και αναπάντητα ερωτήματα. Έχοντας προδώσει την χριστιανική πίστη και φοβούμενος τα μαρτύρια της Κόλασης που τον περίμενουν, ο Julian θα επιδοθεί σε μια σειρά αναζητήσεων που θα τον οδηγήσουν στα πιο μακρινά και παράξενα μέρη. Θα θυσιάσει το αριστερό του χέρι σε έναν δαίμονα, θα γνωρίσει άλλες χώρες, άλλες διαστάσεις και άλλους θεούς, θα κοιτάξει πέρα από την Άκρη του Κόσμου και θα έρθει αντιμέτωπος με το απόλυτο σκοτάδι πάνω στο οποίο τα σύμπαντα και οι θεοί πλέουν σαν τσόφλια πάνω σε έναν μαύρο ωκεανό.

Carl Friedrich Lessing, H επιστροφή του Σταυροφόρου

Οι περιπέτειες του ιππότη Julian ξεδιπλώνονται σε μια σειρά σύντομων αφηγήσεων που έγραψε ο αμερικανός συγγραφέας φαντασίας Darrell Schweitzer και περιέχονται στο βιβλίο του We are all legends. Ο Schweitzer τοποθετεί τον ήρωα του μέσα σε έναν μεσαιωνικό κόσμο που μοιάζει να έχει περάσει μέσα από παραμορφωτικό φακό, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ιστορικές λεπτομέρειες και την ακριβή ανασύσταση της εποχής. Κάποιες πτυχές του Julian του Αποστάτη μπορεί να φέρνουν στον νου τον Kane του Karl Edward Wagner ενώ το όνομα του παραπέμπει ευθέως στον ηρωϊκό αυτοκράτορα Ιουλιανό τον -για τους χριστιανούς- Παραβάτη. Ο ίδιος ο Schweitzer αναφέρει ως πηγές έμπνευσης του διάφορες μεσαιωνικές μπαλάντες και την ταινία Η έβδομη σφραγίδα του Ingmar Bergman. Το βιβλίο περιέχει δώδεκα διηγήματα-αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο. Δεν πρόκειται για συνηθισμένη ηρωϊκή φαντασία και θεωρώ πολύ πιθανό να μην αρέσουν σε πολλούς φίλους του είδους. Η δράση είναι λιγοστή και η ονειρική ατμόσφαιρα κυρίαρχη. Αν και στις περισσότερες ιστορίες λείπει η δύναμη, καταφέρνουν ωστόσο να δημιουργήσουν μια παράξενη αίσθηση στον αναγνώστη. Επαφίεται στην κρίση και τις προτιμήσεις του τελευταίου να τις εκτιμήσει για την ιδιότητα τους αυτή.

Περισσότερο από κάθετι άλλο, θα έλεγα πως οι ιστορίες του We are all legends αποτελούν παραισθητικά ταξίδια μέσα σε ένα σκοτεινό σύμπαν όπου όνειρο και πραγματικότητα μπλέκονται αξεδιάλυτα. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να ακολουθήσουν τον αποστάτη ιππότη στην άχρονη και νεφελώδη αναζήτηση του ανάμεσα στις διαστάσεις και τους κόσμους...

To Κυνήγι

O Γκρίζος Άντρας επέστρεψε και το Κυνήγι ξεκίνησε! Θηράματα οι απανταχού ξενέρωτοι, μίζεροι, λιπόψυχοι και οσφυοκάμπτες. Υπό το φως των αστεριών οι λύκοι θα ξεσκίσουν τις σάρκες τους και το Σπαθί του Ωκεανού θα βαφτεί με το αίμα τους...

The Hunt είναι ο τίτλος του νέου δίσκου των Grand Magus που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Η σουηδική μπάντα διανύει περίοδο μεγάλης ακμής και ο ισχυρισμός αυτός αποδεικνύεται εύκολα με μια ακρόαση του The Hunt. Παραδοσιακό Heavy Metal σε εννέα εμπνευσμένες συνθέσεις με αναφορές στο ηρωϊκό παρελθόν, αγάπη για την ελευθερία και αναζήτηση της εσωτερικής δύναμης. Με κορυφαίες στιγμές το σαρωτικό ομώνυμο κομμάτι και το μυητικό Son of the last breath, το τελευταίο πόνημα των Grand Magus σηκώνει ψηλά τα λάβαρα της αγαπημένης μας μουσικής και τοποθετείται δικαιωματικά μεταξύ των καλύτερων κυκλοφοριών του 2012.

Όλοι στο Κυνήγι λοιπόν, τουλάχιστον όσοι τους έχει απομείνει λίγη Ψυχή μέσα τους... I follow the Hunt!

Καλοκαίρι 2012

Το καλοκαίρι έχει πλέον μπει για τα καλά. Χθες γιορτάσαμε την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και υποθέτω πως το μυαλό των περισσότερων είναι στραμμένο προς πράγματα όπως οι καλοκαιρινές διακοπές και το αραλίκι σε κάποια παραλία. Βέβαια, το πόσο μπορεί κάποιος να χαρεί τις παραλίες και τις θερινές διακοπές (αν έχει λεφτά να πάει) δεδομένης της οικονομικής/πολιτικής/κοινωνικής κατάστασης της χώρας μας, είναι άλλη ιστορία. Ωστόσο, πρέπει να διατηρούμε την καλή διάθεση μας και την αισιόδοξη προσέγγιση των πραγμάτων (την απαισιόδοξη πρέπει να την κρατάμε για τις πολύ προσωπικές μας στιγμές). Από την μεριά μου σας προτείνω το νέο (δέκατο) τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία ως ένα από τα καλοκαιρινά σας αναγνώσματα. Ήδη το εξώφυλλο προϊδεάζει για την ποιότητα της συγκεκριμένης έκδοσης της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Καλό καλοκαίρι λοιπόν και εδώ θα είμαστε να τα λέμε...

H Μανία του Ιππότη

Οι Knight Fury είναι το συγκρότημα που δημιούργησε ο κιθαρίστας Chris Sanders (πρώην Lizzy Borden) μαζί με τον τραγουδιστή William King, τον μπασίστα των Megadeth Dave Ellefson και τον ντράμερ-θρύλο Ken Mary. Ο δίσκος τους Time to rock κυκλοφόρησε μέσα στο 2011 και πέρασε απαρατήρητος. Ωστόσο πρόκειται για εξαιρετικό, μελωδικό Heavy Metal με πολύ καλές κιθάρες που παραπέμπει έντονα σε μπάντες όπως οι τρομεροί Fifth Angel. Ακούστε το Forbidden και κρίνετε μόνοι σας. Αλλά μην παρασυρθείτε! Να έχετε πάντοτε τον νου σας στον Άρχοντα του Ατσαλιού!

Ray Bradbury RIP

Ναι, το ξέρω! Πάλι ανάρτηση με αναγγελία θανάτου! Ο φίλος μου ο Cass σίγουρα θα μειδιά όταν θα διαβάζει αυτές τις γραμμές. Κακά μαντάτα λοιπόν: χθες έφυγε από κοντά μας, σε ηλικία 91 ετών, ο μεγάλος συγγραφέας φαντασίας Ray Bradbury. O Bradbury ήταν ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς του χώρου και όσοι έχουν διαβάσει τις ιστορίες του γνωρίζουν πως εκτός από διάσημος ήταν και πραγματικά σπουδαίος. Πιστεύω πως ακόμα και στα 91 του παρέμενε παιδί, χαμένο σε ρομαντικές ονειροφαντασίες. Καβάλησε τον πύραυλο του και ξεκίνησε για τα αστέρια. Εμείς του ευχόμαστε καλό ταξίδι...

Here there is no dawn or day...

Michael Grant RIP

Χθες ξεκίνησε το ταξίδι του προς το Άγνωστο ο γίγαντας Michael Grant, τραγουδιστής -μεταξύ άλλων- των συγκροτημάτων Onward και Crescent Shield. Η φωνή του Grant ήταν πραγματικά ξεχωριστή όπως ιδιαίτεροι και ποιητικοί ήταν και οι στίχοι που έγραφε. Πέρα από τα χαρίσματα του ως καλλιτέχνης ο Michael ήταν και αφοσιωμένος μεταλλάς, λάτρης της μουσικής μας. Θα μας λείψει...

 

Now let go
Pass and see
Now rest in peace
Forever!

One kindness, Your memory
And a trace of life you left behind
Many more, souls I'll see
I'll remain until the end of time
All alone

Καλό ταξίδι λοιπόν φίλε. Οι Σιδερένιες Σκιές σε αποχαιρετούν με κάποιους από τους στίχους σου:

Here there is no dawn or day
Or end to what I see
It's night that has no name
Still calls to me

Time has lost its evil gaze
Until the end of days
Till then I'll seek horizons known to none at all but me!

ΥΓ1) Πολλοί φίλοι αστειεύονται και λένε πως τείνω να μετατρέψω το ιστολόγιο σε σειρά αναρτήσεων-νεκρολογιών. Δεν μπορώ όμως να κάνω και διαφορετικά όταν φεύγουν από κοντά μας ήρωες της μουσικής μας.

ΥΓ2) Eπιτέλους εμφανίστηκε η ρύθμιση για την ανάρτηση συνδέσμων από το youtube. Έφτασε η ώρα ο Κιμμέριος να συντρίψει τους εχθρούς του!

Θρόνος από κόκκαλα

Όσοι ασχολούνται με το παράξενο γνωρίζουν πως τα ghouls είναι δαίμονες των αραβικών παραδόσεων που στοιχειώνουν νεκροταφεία και τρέφονται με πτώματα. Στο νεκροταφείο του Λόφου του Ονειρευτή στην πόλη Crotalorn, οι συναντήσεις με τα αποτρόπαια αυτά όντα δεν είναι καθόλου σπάνιες. Μάλιστα, οι φήμες κάνουν λόγο για τον βασιλιά των βδελυρών αυτών πλασμάτων και τον Θρόνο από Κόκκαλα πάνω στον οποίο δέχεται τις λατρευτικές εκδηλώσεις των εξαχρειωμένων πιστών του.

Οι μυημένοι γνωρίζουν πως τα ghouls ήταν κάποτε άνθρωποι. Ο δόκτορας Porfat, η μεγαλύτερη αυθεντία πάνω στο θέμα, πίστευε πως η μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε ghoul αποτελεί κάποια μορφή άγνωστης ασθένειας. Άλλοι ισχυρίζονται πως η εισπνοή του ρυπαρού αέρα των αρχαίων νεκροταφείων σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να προκαλέσει την μεταμόρφωση. Ίσως η πιο έγκυρη άποψη είναι αυτή που υποστηρίζει πως σε ghoul μεταμορφώνονται άνθρωποι που διάγουν ένα βίο βουτηγμένο στην διαστροφή και την ακολασία. Όποια και αν είναι η αιτία, μόλις η μεταμόρφωση λάβει χώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Το Υπόγειο Βασίλειο ανοίγει τις πύλες του για να σε υποδεχτεί και έχεις μόνο θολές αναμνήσεις της προηγούμενης, ανθρώπινης ζωής σου καθώς περιπλανιέσαι στα λαγούμια και στους τάφους με μια μαύρη πείνα να σου ροκανίζει τα σωθικά...

Η ρυπαρή και αποτρόπαια φύση των ghouls δεν εμποδίζει πολλές αποκλίνουσες περιπτώσεις ανθρώπων να αποζητούν μέχρι και τη σεξουαλική επαφή μαζί τους. Είναι γνωστή η περίπτωση του αρχι-έκφυλου Quodomass Phuonsa που επιδίωκε διακαώς μια τέτοια εμπειρία και τελικά εξαφανίστηκε μυστηριωδώς...

Οι γνώστες διαβεβαιώνουν πως τα ghouls μπορούν να αποκτήσουν την μορφή του ανθρώπου από το πτώμα του οποίου έχουν φάει τον εγκέφαλο και την καρδιά. Μάλιστα, αν το πνεύμα του μακαρίτη ήταν ιδιαιτέρως ισχυρό τότε υπάρχει ο κίνδυνος να επικρατήσει της προσωπικότητας του ghoul και ο νεκρός να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών μην έχοντας επίγνωση της ιδιότυπης κατάστασης του...

Όλες τις παραπάνω πληροφορίες για το σκοτεινό κόσμο των πτωματοφάγων πλασμάτων μας τις αποκαλύπτει ο συγγραφέας Brian McNaughton στο ομώνυμο διήγημα της βραβευμένης συλλογής του The Throne of Bones που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1997. Πρόκειται για fantasy ιστορίες με σαφείς επιρροές από τον μεγάλο Clark Ashton Smith. O McNaughton είναι ένας άξιος μαθητής του Smith, κάτι σαν πιο σεξοδιαστροφική εκδοχή του μεγάλου δασκάλου, χωρίς ωστόσο να γίνεται χυδαίος ή να αποσκοπεί στην απλή πρόκληση. Οι ιστορίες του χαρακτηρίζονται από νοσηρότητα και χιούμορ αλλά και από μια διακριτική μελαγχολική διάθεση. Εκτός από τα σιχαμερά ghouls στις σελίδες τους συναντάμε διαβολικούς νεκρομάντεις, άτυχους βάρβαρους, αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες, πτώματα που ονειρεύονται, αλλόκοτες συνουσίες και άλλα πολλά παράξενα. Ο ΜcNaughton δημιούργησε έναν γοητευτικό ονειρικό κόσμο που, αν και στέκεται στη σκια στου Smith, κερδίζει τον αναγνώστη με την φρέσκια προσέγγιση του και κάποιες φορές καταφέρνει να πάει το όραμα του CAS μερικά βήματα πιο πέρα. Καιρός λοιπόν να αναζητήσετε τα μυστικά του υπόγειου κόσμου. Και να θυμάστε πως ένα ghoul είναι πάντοτε δυσάρεστη παρέα...

Πρώτη εικόνα: το εξώφυλλο του Τhe Throne of Bones. 

Δεύτερη εικόνα: σχέδιο του Mike Mignola.

O Brian McNaughton πέθανε το 2004. Αν και με βάση τα όσα διαβάζουμε στο The Throne of Bones υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να επιστρέψει...

Απόγονος

Πρέπει να είμαι απόγονος των ιπποτών εκείνων
που, τώρα αιώνες, κίνησαν απ' του Βορρά τα μέρη
με τ' όραμα των Άγιων Τόπων για οδηγό τους
και το μακρύ κοντάρι τους στο δυνατό τους χέρι

και που, γυρνώντας θριαμβευτές, στο δρόμο σταματήσαν
κι απ΄το λαμπρό Βυζάντιο ίσαμε την Ελλάδα
στήσανε κάστρα αγέρωχα πάνου σε κάθε λόφο
που ορθώνεται απότομος σε μια εύφορη κοιλάδα.

Πρέπει να είμαι απόγονος των ιπποτών εκείνων,
γιατί ούτε αυτός ο Παρθενών, ούτε η Αγία Σοφία
δε μου εγέννησαν τη γλυκιά εκείνη νοσταλγία

που ένιωσα, όταν κάποτες είδα στην Αχαΐα
ένα καστέλι Φράγκικο, σιωπηλό και μόνο,

να υψώνει τις επάλξεις του -προκλητικά- στο Χρόνο.

Το ποίημα είναι του Κώστα Ουράνη και έχει τον τίτλο Απόγονος. Ας μου συγχωρέσουν οι αναγνώστες την μονοτονική απόδοση του.

Στην εικόνα το εραλδικό σύμβολο του Πριγκηπάτου της Αχαΐας.

Πορφυρή Ακρόπολη

You sit on satin and guzzle wine the people sweat for, and talk of divine rights of sovereignty - bah! I climbed out of the abyss of naked barbarism to the throne and in that climb I spilt my blood as freely as I spilt that of others. If either of us has the right to rule men, by Crom, it is I!

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον βασιλιά Conan και τα απευθύνει στους βασιλείς της Koth και του Ophir, όταν -αφού τον έχουν αιχμαλωτίσει- τον καλούν να παραιτηθεί από το θρόνο του και να τους παραδώσει το βασίλειο του. Λίγο αργότερα, ο Κιμμέριος θα μεταφερθεί στα βδελυρά μπουντρούμια της Πορφυρής Ακρόπολης του μάγου Tsotha-lanti, στο σκοτάδι των οποίων ενεδρεύουν ανώνυμοι τρόμοι. Ο Conan όμως δεν μπορεί παρά να θριαμβεύσει και η τελική αναμέτρηση με τον μάγο θα έχει μια αξέχαστη -και γκροτέσκα- κατάληξη.

H περιπλάνηση στην Υβοριανή Εποχή συνεχίζεται και είχα την ευκαιρία να διαβάσω ξανά την δέυτερη -σε σειρά δημοσίευσης στο περιοδικό Weird Tales- ιστορία του Κιμμέριου και μια από τις καλύτερες του. Πρόκειται για το διήγημα The scarlet citadel, η πρώτη ανάγνωση του οποίου είχε γίνει πριν πολλά χρόνια σε κάποιες νεφελώδεις εκδόσεις της Κόμπρα Πρες -που έβγαζε και τα κόμιξ Κόναν ο Βάρβαρος- οι οποίες είχαν διάρκεια ζωής δύο ή τρία τεύχη. Ο τελευταίος λόγος ανήκει και πάλι στον Κιμμέριο:

Free my hands and I'll varnish this floor with your brains!

Αυτές ήταν εποχές...