Henry S. Whitehead

Ποιός θυμάται σήμερα τον αιδεσιμότατο Henry S. Whitehead (1882-1932) και τις παράξενες ιστορίες του; Ο Whitehead ήταν φίλος και αλληλογράφος του Lovecraft, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί και στο σπίτι του στην Φλώριντα. Από το 1921 έως το 1929 ο Whitehead υπηρέτησε ως ιερωμένος στις Δυτικές Ινδίες (τα νησιά της Καραϊβικής) και κατά την εκεί παραμονή του συγκέντρωσε υλικό σχετικό με το βουντού αλλά και διάφορες άλλες τοπικές παραδόσεις και δοξασίες. Το υλικό αυτό το αξιοποίησε για τη συγγραφή παράξενων ιστοριών, οι περισσότερες από τις οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Weird Tales.

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μόνο ένα διήγημα του Whitehead (το πολύ καλό Χείλη) το οποίο θα το βρείτε (όσοι ψάξετε) στην ανθολογία νούμερο 16 των εκδόσεων Ωρόρα (Ιστορίες μυστηρίου και τρόμου). Για κάτι περισσότερο, έψαξα σχετικά πρόσφατα στο διαδίκτυο και το μοναδικό βιβλίο που εντόπισα υπό έκδοση είναι το Tales of the Jumbee and other wonders of West Indies της Wildside Press το οποίο και αγόρασα (η εικόνα που ακολουθεί είναι εξώφυλλο κάποιας παλιότερης συλλογής του Whitehead).


Ο όρος Jumbee είναι γενικός και περιγράφει κάθε φάντασμα ή υπερφυσικό πλάσμα των Δυτικών Ινδιών. Έτσι στο διήγημα με τον ίδιο τίτλο εμφανίζονται κάποια από τα πλάσματα αυτά σε μια μάλλον μέτρια ιστορία, αν και η σκηνή όπου το φάντασμα ενός φίλου του επισκέπτεται τον αφηγητή είναι αρκετά δυνατή. Tα Shadows, Black Tancrede και Mrs Lorriquer είναι λίγο-πολύ κλασικές ιστορίες φαντασμάτων των οποίων η πλοκή εξελίσσεται στις Δυτικές Ινδίες. Στο Cassius διαβάζουμε για ένα πράγμα που ταλαιπωρούσε τον υπηρέτη του αφηγητή της ιστορίας και για την ιδιαίτερη σχέση που αποκαλύφθηκε πως είχαν οι δυό τους (πράγμα και υπηρέτης). Το Sweet grass (όχι αυτό που καπνίζουν οι μουσάτοι) είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία μαγείας βουντού. Το Passing of a god είναι ένα παράξενο διήγημα για πως μια θεότητα του βουντού υλοποιήθηκε μέσα από τον κακοήθη όγκο ενός ανθρώπου. Η συλλογή κλείνει με το Hill drums, που περιγράφει μια περίεργη περίπτωση υποβολής.

Γενικά οι ιστορίες του Whitehead δεν έχουν την κοσμική διάσταση του Lovecraft, θα έλεγα πως τις χαρακτηρίζει μια "ηπιότητα" και χωρίς αμφιβολία κάποιες από αυτές σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένες. Πάντως τουλάχιστον τρεις (Cassius, Sweet grass, Passing of a god) ξεχωρίζουν, η πρώτη λόγω της παράδοξης υπόθεσης της και οι άλλες δύο λόγω του πρωτότυπου θέματος τους που έχει να κάνει με τη μαγεία βουντού.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως η έκδοση της Wildside Press είναι πραγματικά άθλια! Δεν υπάρχει ούτε μια υποτυπώδης εισαγωγή για το συγγραφέα και το έργο του ενώ το κείμενο έχει περισσότερα τυπογραφικά λάθη και από τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Από ένα σημείο και ύστερα διάβαζα τις ιστορίες έχοντας διαρκώς την υποψία πως μπορεί να λείπουν ολόκληρες παράγραφοι. Αν θέλετε μια γεύση της Χρυσής Εποχής των Παράξενων Ιστοριών (Weird Tales) αξίζει να ψάξετε για τις ιστορίες του αιδεσιμότατου H. S. Whitehead σε κάποια άλλη παλιότερη έκδοση στο διαδίκτυο. Από τη μεριά μου, σας χαιρετώ στο όνομα του Damballa Weddo!