Έχω δρόμο να κάνω πριν την Αυτοψία

Καιρό έχουμε να αναφερθούμε στη Λογοτεχνία του Φανταστικού, οπότε έχουμε και λέμε: η πρώτη μου γνωριμία με τη Φανταστική Λογοτεχνία έγινε μέσω των γνωστών θεματικών ανθολογιών των εκδόσεων Ωρόρα. Ξεκίνησα να διαβάζω τα μικρά βιβλιαράκια την μεταβατική περίοδο που κυκλοφόρησε η τελευταία ανθολογία σε μετάφραση Γ. Μπαλάνου για να αναλάβει στη συνέχεια ο Θ. Μαστακούρης μέχρι και την ανθολογία #77 οπότε η σειρά έπαυσε οριστικά να εκδίδεται.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησα την Αναζήτηση και τα περισσότερα από τα διηγήματα που με τόσο πάθος καταβρόχθιζα έχουν ξεχαστεί και περιμένουν μια δεύτερη ανάγνωση. Ωστόσο, κάποια από αυτά ήταν τόσο ξεχωριστά που παρά τον χρόνο που πέρασε παρέμειναν εντυπωμένα στην μνήμη μου. Δυο τέτοια διηγήματα ήταν το Η Αυτοψία του Michael Shea (ανθολογία #14, Ιστορίες με τέρατα) και το Έχω δρόμο να κάνω προτού κοιμηθώ του William F. Nolan (ανθολογία #5, Ιστορίες με πλάσματα από μέταλλο). Το πρώτο είναι μια συγκλονιστική ιστορία για έναν ύπουλο εξωγήινο και το δεύτερο ένα σύντομο, συγκινητικό διήγημα για την επιστροφή ενός αστροναύτη στη Γη και το ξαναντάμωμα με τους γονείς του. Δύο εξαιρετικές ιστορίες, η μια σκληρή και η άλλη ευαίσθητη, καθεμία με αξέχαστο τέλος, από δύο συγγραφείς άγνωστους στο ελληνικό κοινό αφού τα διηγήματα τους που έχουν μεταφραστεί στη γλώσσα μας πρέπει να είναι τρια για τον Shea και κάπου πέντε για τον Νolan.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να προμηθευτώ μέσω διαδικτύου και να διαβάσω δύο αντιπροσωπευτικές συλλογές διηγημάτων, μια από κάθε συγγραφέα. Πρόκειται για το Polyphemus του M. Shea και το Dark universe του W. Nolan. Διαβάζοντας τις συλλογές αυτές είχα την ευκαιρία να απολαύσω ξανά τα The Autopsy και And I have miles to go before I sleep, αλλά και να γνωρίσω καλλίτερα το έργο των δύο συγγραφέων. Ποιά είναι λοιπόν η εικόνα που αναδύεται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων;

Ο Michael Shea έχει πρωτότυπες ιδέες και μια φαντασία που πολύ συχνά βάζει φωτιά στον νου του αναγνώστη. Καταφέρνει να διαχειρίζεται πολλά είδη (επιστημονική φαντασία, τρόμο, fantasy), πάντα με μια ιδιαίτερη τάση στην νοσηρή εικονογραφία. To The Autopsy παραμένει η καλλίτερη ιστορία, ακολουθούμενο από το Angel of death που περιγράφει την πρωτότυπη συνάντηση ενός εξωγήινου με έναν γήινο κατά συρροή δολοφόνο και γοητεύει με την τελική, διακριτική αισιοδοξία του. Βέβαια ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο The pearls of the vampire queen, το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός άλλου, βραβευμένου βιβλίου του Shea (με τίτλο Nifft the Lean) και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο θρυλικός κλέφτης και τυχοδιώκτης Nifft ο Ξερακιανός!!! Ο Nifft είναι ο τύπος του ήρωα που ρίχνεται με τα μούτρα στην περιπέτεια και δεν διστάζει μπροστά σε καμία πρόκληση. Έχει κατέβει δύο φορές στον Κάτω Κόσμο για να φέρει εις πέρας άκρως επικίνδυνες αποστολές ενώ στην ιστορία που περιέχεται στο Polyphemus ξεγελάει την βασίλισσα-βρυκόλακα και βουτάει τα μαργαριτάρια της. Η συλλογή του Shea έχει και μέτριες στιγμές (πχ το ομώνυμο διήγημα) αλλά χωρίς αμφιβολία κερδίζει τον αναγνώστη με την δύναμη και την πρωτοτυπία των ιστοριών της.

Το ύφος του Nolan είναι λιγότερο φανταχτερό και πιο απλό σε σχέση με αυτό του Shea. Οι ιστορίες του είναι σύντομες, στο στυλ του Ray Bradbury και του Richard Matheson και το τέλος τους πάντα επιφυλάσσει μια ανατροπή ή μια αποκάλυψη. Πρόκειται κυρίως για ιστορίες τρόμου, αν και σε αρκετές από αυτές απουσιάζει το υπερφυσικό στοιχείο και εξετάζεται η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι περισσότερες από αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν επεισόδια της παλιάς τηλεοπτικής σειράς Twilight Zone. Από τις ιστορίες ξεχώρισα (μεταξύ άλλων) το Lonely train a'comin' με θέμα ένα ζωντανό και πεινασμένο τρένο, το Τhe partnership (αλήθεια πως θα μπορούσε να μοιάζει ο καρπός της ερωτικής συνεύρεσης ενός αρουραίου και ενός πράγματος από τα βάθη μιας λίμνης;), το The cure με το μαύρο χιούμορ του, το ελαφρώς αρρωστημένο Boyfren αλλά και το ελαφρώς λαβκραφτικό Ceremony. Βέβαια και εδώ υπάρχουν μέτριες στιγμές και κοινότοπες ιδέες (πχ το εντελώς αδιάφορο At Diamond lake) αλλά η συλλογή διαβάζεται πολύ ευχάριστα και ο τελικός απολογισμός μετά και την τελευταία ιστορία είναι οπωσδήποτε θετικός.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως η Φανταστική Λογοτεχνία έχει ακόμα πάρα πολύ υλικό προς εξερεύνηση και πάρα πολλούς καλούς συγγραφείς προς ανακάλυψη. Οι M. Shea και W. Nolan είναι μόνο δύο από αυτούς. Από την μεριά μου η Αναζήτηση συνεχίζεται και έχω δρόμο να κάνω πριν την Αυτοψία...

Αποστασιοποιημένος

Πριν λίγες μέρες έτυχε να με καλέσει ένας συνάδελφος σπίτι του όπου θα έκανε μια συγκέντρωση για την γιορτή του. Υπό κανονικές συνθήκες θα απέφευγα να δώσω το παρών αφού δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις με τον εορτάζοντα αλλά και με τους περισσότερους από τους συναδέλφους που υποψιαζόμουν πως θα ήταν προσκεκλημένοι. Γενικά, τα τελευταία χρόνια έχω υιοθετήσει μια στάση αδιαφορίας απένταντι σε κοινωνικές επαφές που νιώθω πως δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Έχω καταλήξει σε κάποια συγκεκριμένα θέματα που με ενδιαφέρουν (Heavy Metal , Φανταστική Λογοτεχνία και κάποια ακόμα) και όταν σε κάποια παρέα δεν υπάρχει η προοπτική συζήτησης πάνω σε κάποιο από αυτά, τότε βαριέμαι αφάνταστα. Υποθέτω πως και η παρέα θα με βαριέται επίσης και γι' αυτό φροντίζω να μην την επιβαρύνω με την παρουσία μου. Δεν μπορώ τα αστειάκια, τις ανούσιες (για τα γούστα μου) συζητήσεις, την κυρίαρχη νοοτροπία του να γίνουμε αρεστοί στις (συνήθως αγέλαστες και ξιπασμένες) γκόμενες της παρέας, την πιεστική ανάγκη να πεις κάτι έξυπνο ώστε να συνεισφέρεις και εσύ στο ευχάριστο κλίμα της ομήγυρης, τον υποβόσκοντα ανταγωνισμό για τη συγκέντρωση της προσοχής των άλλων. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι αυτό που λέμε "η ψυχή του πάρτυ" αλλά μάλλον ιδεολογικώς ξενέρωτος. Δεν γουστάρω αυτό που περιγράφεται ως "να περνάμε καλά", αυτή η "καλοπέραση" μου φέρνει νύστα. Υποθέτω πως αυτή η αποστασιοποίηση μου έχει στοιχίσει αρκετά αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Δεν μπορώ να ξοδεύω πολύτιμη ενέργεια σε καταστάσεις που δεν με αγγίζουν. Ωστόσο -για να επανέλθουμε στην περίσταση που απετέλεσε αφορμή για την ανάρτηση- καθώς συμπαθώ τον εορτάζοντα επειδή κινείται στον ιερό χώρο του Metal και υποθέτω πως με συμπαθεί και αυτός αφού μπήκε στον κόπο να με προσκαλέσει, αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση και να εμφανιστώ και εγώ στην γιορτή! Πήρα λοιπόν τις μπύρες μου και κατέφτασα πρώτος στο σπίτι του συναδέλφου. Όπως ανέφερα παραπάνω, ο οικοδεσπότης είναι δικός μας και η βραδιά ξεκίνησε δυνατά με συζήτηση για Fates Warning και το Refuge denied των Sanctuary. Αυτό μέχρι που σκάσαν μύτη και οι υπόλοιποι καλεσμένοι και τα θέματα συζήτησης άλλαξαν και κινήθηκαν προς κατευθύνσεις που αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Τελικά περιορίστηκα στην μπύρα μου και σε μια διακριτική παρακολούθηση της ομήγυρης. Για μια ακόμα φορά απέτυχα να συνεισφέρω στην δημιουργία ευχάριστου κλίματος. Δεν είπα κάποιο αστείο για να γελάσουν οι κοπέλες, δεν μπορούσα να πιάσω κουβέντα για μαγειρική, άλλοι καλεσμένοι συγκέντρωσαν πάνω τους την προσοχή της παρέας την ίδια ώρα που το δικό μου μυαλό είχε κολλήσει στις επανηχογραφήσεις των Metal daze, Fast taker και Shellshock (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) και δημιουργούσε εξωφρενικά σενάρια στα οποία κάποιος χαρακτήρας από τους πίνακες του Frazetta εισέβαλε στον χώρο του εορτασμού και επέλεγε μόνο εμένα για να τον ακολουθήσω στα βασίλεια της Φαντασίας από τα οποία είχε αναδυθεί. Δεν ισχυρίζομαι πως περνούσα άσχημα, αντιθέτως χαιρόμουν που έβλεπα τον κόσμο να διασκεδάζει. Απλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Ήμουν χαμένος όπως και ο ήρωας του εξώφυλλου του Into the depths of sorrow των Solitude Aeturnus.

Αλλά σε αντίθεση με αυτόν, δεν είχα χαθεί σε βάθη θλίψης αλλά στα βάθη αυστηρώς προσωπικών, ονειρικών κόσμων.

Τελικά πήρα τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι μου προβληματισμένος με την έλλειψη επιθυμίας από μέρους μου (ή μήπως πρόκειται για αδυναμία;) να προσαρμοστώ σε κάποιες καταστάσεις. Καθ' οδόν μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σοφές κουβέντες ενός παλιού φίλου: "τώρα που έφυγαν οι γκόμενες και είμαστε μεταξύ μας οι άντρες μπορούμε επιτέλους να κλάνουμε και να ρευόμαστε ελεύθερα!". Δεν είχαν άμεση σχέση με την περίσταση αλλά διέκρινα μια υπόγεια σύνδεση που με έκανε να χαμογελάσω και να απορρίψω τις αμφιβολίες μου. Θυμήθηκα και τους Rush και κάποιο στίχο του υπέροχου Anthem από το μακρινό 1975: Live for yourself, there's no one else more worth living for...

Παραμένω αποστασιοποιημένος, ζω για τον εαυτό μου και ελπίζω να μην έρθει ποτέ η μέρα που θα υποκύψω στην ομήγυρη και θα γίνω αρεστός. Hail!

Οι Ύμνοι της Μάχης

Καιρό έχουμε να τα πούμε! Διαβάσματα άσχετα με την αναζήτηση του Έπους δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με το ιστολόγιο. Επιστρέφω επειδή οι Ύμνοι της Μάχης ηχούν για μια ακόμη φορά και δεν μπορώ να μην ανταποκριθώ στο κάλεσμα της Στρατιάς των Αθανάτων! Oι Manowar επιστρέφουν με την επανηχογράφηση του ιστορικού Battle Hymns. Πολλοί είναι αυτοί που βρήκαν ξανά την ευκαιρία να χλευάσουν το μεγαλύτερο Heavy Metal συγκρότημα αλλά ξέρετε που τους έχουμε γραμμένους. Τα πολλά λόγια είναι περιττά: Ατσάλι, Φωτιά και ο Μαύρος Άνεμος να λυσσομανά! Hail and kill!!!

'Cause only one thing really sets me free
Heavy metal, loud as it can be!!!

Future wars

Οι Καναδοί Anvil είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο αρχετυπικά Hard 'n' Heavy συγκροτήματα. Διαβόητοι για τους σεξιστικούς στίχους τους και σταθερά διαπνεόμενοι από χαβαλεδίστικη διάθεση, έχουν ωστόσο και πιο "σοβαρές" στιγμές όπως το φοβερό Future wars από τον κλασικό δίσκο Forged in fire του 1983. Παραθέτουμε τους χαρακτηριστικούς στίχους:

A place afar in distant dreams
Mystic winds blow
Men mount birds of prey to war
And raid each others shore
Wizards and Warlocks battle by night
One survives by cunning and might
Take what you can by sword and sabre
Just reward for perilous labour

Stands among them a natural King
A man of barbaric breed
In a blade of steel he lays his trust
Killing and taking his needs
Upon him the scars of battles gone by
From many who have gazed in his murderous eye
Astride his mount he cursed and then
Assembled his men in thousands and ten
Onward lads we'll kill them all
Victory is ours
We'll have their heads and female slaves
Soon to loot their towers
Riding hard they rushed the gates
And scaled the granite walls
Through boiling oil and falling stone
His men endured it all

In bloody streets the battle raged
Brave men died and women were caged
Amidst the hoard, a barbaric roar
He gut the guard and kicked down the door
Sword in one hand, torch in the other
Alert every step of the way
If legends be true this place is cursed
Demons stand guard night and day

Living hell cloaked in black
Three ungodly hosts
Upon the dais a ball of light
Which binds them to their post
Faster than a striking cobra
Hit the altar and knocked it over
Shattered in a silver shower
The priests of hell have lost their power

Up the stairs a golden door
The queen awaits within
Her naked body close to his
The prize is won again
And as she yields to his force
His mind drifts off to Future Wars

Ένα μακρινό, ονειρικό μέρος. Ένας κόσμος ελευθερίας και βίαιης περιπέτειας όπου παίρνεις αυτό που θες με το ξίφος σου! Άγριοι πολεμιστές επιτίθενται σε ένα κάστρο και ανάμεσα τους στέκει ο φυσικός βασιλιάς, ένας άντρας βαρβαρικής γενιάς. Ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι παρά ο αθάνατος Κιμμέριος, ο θρυλικός Κόναν με το φονικό μάτι και το τρομερό σπαθί, βγαλμένος από τα οράματα του Robert E. Howard. Οι Anvil περιγράφουν την φωτιά της μάχης, την πτώση του κάστρου, τη σύγκρουση του αήττητου πολεμιστή με τους τρεις διαβολικούς μάγους, την τελική του επικράτηση και το γυμνό έπαθλο που τον περιμένει πίσω από την χρυσαφένια πόρτα! Είναι η ώρα της δίκαιης ανταμοιβής για τους κόπους και τους κινδύνους, just reward for perilous labor! Αλλά καθώς η βασίλισσα υποκύπτει στην ορμή του, ακόμα και τη στιγμή της ύστατης ηδονής, το μυαλό του βλοσυρού ήρωα ταξιδεύει στους μελλοντικούς πολέμους που τον περιμένουν...


Το Future wars μας παρασύρει στον κόσμο των βίαιων παραμυθιών. Έναν κόσμο άγριο, χωρίς αναστολές, διφορούμενες καταστάσεις ή πολιτική ορθότητα. Έναν κόσμο αρχετύπων στον οποίο η σαχλαμάρα και ο εκφυλισμός της εποχής μας έχουν απαγορεύσει την πρόσβαση. Αλλά όσοι ψάχνουν για κάτι παραπάνω πάντοτε θα βρίσκουν διέξοδο προς αυτόν τον κόσμο μέσα από ένα τραγούδι, ένα βιβλίο ή έναν πίνακα και θα ονειρεύονται τους πολέμους που μέλλουν να έρθουν...

Ο πίνακας του Κόναν είναι (φυσικά) έργο του Frank Frazetta, αποτέλεσε το εξώφυλλο του βιβλίου Conan the Adventurer (εκδόσεις Lancer, 1966), είναι χαρακτηριστικός για την "βρωμιά" που αποπνέει και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της σημερινής εικόνας του Κιμμέριου.

Οι στίχοι του Future wars πάντοτε μου φέρνουν στο μυαλό το διήγημα του R. E. Howard Τhe people of the black circle αλλά δεν έχω τρόπο να επιβεβαιώσω πως αναφέρονται πράγματι σε αυτό.

Το λυκόφως της ανθρωπότητας

Σωτήριο έτος 2002 και ενώ διάφοροι ουτιδανοί επιμένουν να κάνουν λόγο για θάνατο του Heavy Metal, οι Αμερικανοί Ζandelle εξαπολύουν το Λυκόφως πάνω στην Ανθρωπότητα (Twilight on humanity). Έχουν προηγηθεί ένα EP που ακόμα ψάχνω καθώς και το full length Shadows of reality το οποίο είχα αγοράσει κατά την διάρκεια των πρώιμων φοιτητικών μου χρόνων και με είχε αφήσει με πολύ θετικές εντυπώσεις. Μετά το Shadows of reality είχα χάσει τα ίχνη των Zandelle μέχρι πριν μερικά χρόνια που πέτυχα στο κέντρο της Αθήνας σεσημασμένο παράγοντα του Heavy Metal ο οποίος με πληροφόρησε για την ύπαρξη του Twilight on humanity. Το αναζήτησα, το αγόρασα, το άκουσα και υποκλίθηκα στην Ισχύ!

Οι Zandelle είχαν αφήσει πίσω τους τον underground χώρο και είχαν επιστρέψει με πολύ δυνατή παραγωγή, επιρροές από το ευρωπαϊκό power, έναν ήχο βαρύ και ασήκωτο και την διάθεση να τα σαρώσουν όλα. Αρχηγός της μπάντας ο δικός μας George Tsalikis (απλή συνωνυμία με τον απάλευτο λαϊκο-ποπ χαμογελαστό αοιδό) στα χαρακτηριστικά φωνητικά και στο μπάσο. Στις κιθάρες βρίσκουμε τους TW Durfy και Antony Maglio, ενώ τα τύμπανα κοπανάει ανελέητα ο Bob Delmini.

Το έναυσμα δίνεται με το καταστροφικό Warlords of steel, στο οποίο οι προθέσεις του Tsalikis και της παρέας του γίνονται αμέσως φανερές:

With out battle cry we'll chill them to the bone

We'll make them run and hide under every rock and stone

They cannot hold us down; the power is in our hearts

And if they try to stop up we'll tear them all apart.

Μοναδικό ψεγάδι του κομματιού η απουσία κιθαριστικού σόλο, έλλειψη η οποία ευτυχώς δεν παρατηρείται στα υπόλοιπα τραγούδια αφού οι δύο κιθαρίστες έχουν κάνει πραγματικά πολύ όμορφη δουλειά. Η διάθεση γίνεται πιο επική με τα The champion και Α hero’s quest ενώ ο καταιγισμός που φέρει τον τίτλο Lord of thunder δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Ανεξέλεγκτο headbanging, ανελέητη συντριβή των εχθρών του Metal! Συνέχεια με τα δυνατά Immortal realms και Delusions, ενώ οι θεοί έχουν και μπαλάντα (ευτυχώς όχι νερόβραστη) με τίτλο Eternal love. Ακολουθεί το σύντομο instrumental Sunrise που δίνει τη θέση του σε άλλο ένα γρήγορο και σαρωτικό κομμάτι, το The cycle. Και ο δίσκος κλείνει με το δωδεκάλεπτο, φιλόδοξο (και επιτυχημένο) ομώνυμο Twilight on humanity, το οποίο γκρεμίζει ό,τι έχει μείνει όρθιο.

Από στιχουργικής απόψεως ο Tsalikis αναζητεί την έμπνευση του στο Έπος και στα Αθάνατα Βασίλεια της Φαντασίας. Ωστόσο υπάρχουν και πιο προσγειωμένες στιγμές όπως το Delusions και το The cycle στο οποίο εκφράζεται προβληματισμός για τη σύντομη παραμονή μας σε αυτόν τον κόσμο και για το τι την ακολουθεί. Ιδιαίτερη μνεία όμως πρέπει να γίνει στο Twilight on humanity και πιο συγκεκριμένα στο πρώτο μέρος του, οι στίχοι του οποίου τα λένε όλα:

Day by day we follow our routines
Not much changed in our lives
With every dawn another sunrise
A never ending cycle in our minds.

Never once did we stop to think
What if this all came to an end?
If everything we knew was gone
If reality became pretend.

But you carry on as if nothing will change
Nothing is out of place, nothing new or strange
Familiarity has become part of you
It rules your judgement on what is false or true.

Did you ever wonder why it is this way?
Did you ever ask if other worlds exist?
Could it be that we 're the only ones
Or are there others hiding in the mist.

What if there was a world that we did not know of
Where creatures lurk below and dragons soar above
And what if that world began to enter ours
Would it enter quietly or with devastating power?

Το έχει πιάσει το νόημα ο Tsalikis! Πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς ακολουθούμε την καθημερινή ρουτίνα μας χωρίς ποτέ να κάνουμε μια παύση για να αναρωτηθούμε τι βρίσκεται πέρα από τον οικείο κόσμο μας αλλά και τι θα συμβεί αν δημιουργηθεί ένα ρήγμα στην καθημερινή πραγματικότητα και κάτι από αλλού εισέλθει σε αυτόν. Οι Zandelle δίνουν τη σχετικά αισιόδοξη εκδοχή τους στα υπόλοιπα μέρη της σύνθεσης. Προσωπικά, έχω στο μυαλό μου μια πολύ χειρότερη εκδοχή όπου δεν υπάρχει καμία πιθανότητα σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Αλλά αυτό βέβαια αποτελεί θέμα μιας άλλης ανάρτησης...

Οι Zandelle συνεχίζουν μέχρι σήμερα αν και με απογοήτευσαν με την τελευταία κυκλοφορία τους (Flames of rage του 2009). Ασχέτως της κάμψης της μπάντας, το Twilight on humanity παραμένει μουσική πύλη προς βασίλεια Δύναμης και Φαντασίας, όπως άλλωστε κάθε σπουδαίος Metal δίσκος. Γυρίστε την πλάτη στους ξενέρωτους, τους σκεπτόμενους μεταλλάδες, τους προοδευτικούς κόπανους και τους πάσης φύσεως σκατόψυχους και νιώστε την αδυσώπητη ισχύ! Αν δεν αντέξετε μη σας πιάσει απελπισία, υπάρχει για σας και το Metal Hammer. Τα λέμε!

Halloween

Masquerade, masquerade
Grab your mask and don't be late
Get out get out well disguised
Heat and fever in the air tonight

Η νύχτα της 31ης Οκτωβρίου. Απόψε τα φράγματα πέφτουν, οι πύλες μεταξύ του κόσμου μας και του Αλλόκοσμου ανοίγουν διάπλατα και παράξενα πράγματα μπορούν να περάσουν μέσα από αυτές. Η παλιά κέλτικη γιορτή του ερχομού του χειμώνα μεταμορφώθηκε στην γιορτή του Halloween, αναπόφευκτα εμπορευματοποιήθηκε, αλλά η μαγεία και το σκοτεινό υπόβαθρο παραμένουν. Περπατώντας απόψε σε έναν απόμερο δρόμο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ο περαστικός διαβάτης που θα συναντήσεις είναι άνθρωπος σαν εσένα ή κάτι άλλο που διέσχισε την πύλη για να περιπλανηθεί (με τι διαθέσεις άραγε;) στην διάσταση μας.

In the streets on Halloween
There's something going on
No way to escape the power unknown
In the streets on Halloween
The spirits will arise
Make your choice, it's hell or paradise
Ah--it's Halloween
Ah--it's Halloween. . .tonight!

Απόψε η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε κάποιο διήγημα του Ray Bradbury. Βγείτε αργά το βράδυ στους δρόμους, νιώστε την μαγεία στον αέρα και έχετε το νου σας γιατί ακόμα και μέσα στην πόλη μπορεί να συναντήσετε πολύ παράξενα πράγματα. Απαραίτητη μουσική επένδυση της νυχτερινής περιπλάνησης το Halloween των Helloween. Beware!!!

Solomon Kane: the movie

Δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες από την ταινία Solomon Kane και, όπως αποδείχτηκε, πολύ καλά έκανα. Για άλλη μια φορά παρακολούθησα κάτι το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το πρωτότυπο έργο το οποίο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η σειρά διηγημάτων του Robert E. Howard με ήρωα τον αμείλικτο Εγγλέζο τιμωρό του Κακού. Τελικά, το μόνο κοινό σημείο με τις ιστορίες του Howard ήταν η μαύρη φορεσιά του Kane και το πλατύγυρο καπέλο του. Άντε και το γεγονός πως βασικός άξονας του (αλλοπρόσαλου) σεναρίου είναι η αναζήτηση του Kane προκειμένου να βρει την κοπέλα και να εκδικηθεί για την οικογένεια της, μοτίβο το οποίο μπορείς να πεις πως συναντάται και σε κάποια από τα διηγήματα του REH. Κατά τ΄άλλα χάος! Για παράδειγμα, υποτίθεται πως οι περιπέτειες του Kane είναι τοποθετημένες σε ιστορική εποχή (17ο αιώνα αν δεν κάνω λάθος) αλλά πουθενά δεν έχω διαβάσει πως την εποχή εκείνη αλώνιζαν στην Αγγλία μασκοφόροι δαιμονικοί πολέμαρχοι που υποδούλωναν τα γυναικόπαιδα και μετέτρεπαν τους άνδρες σε τρελαμένους πολεμιστές. Γενικά το σενάριο είναι απλοϊκό και σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνει την προσήλωση, τον φανατισμό και την εσωτερική ένταση του θρυλικού Πουριτανού, την ολόψυχη και σε σημείο μανίας αφοσίωση του μαυροντυμένου Εκδικητή στην υπεράσπιση των αδύναμων και στην καταστροφή του Κακού. Αντί γι' αυτό προτείνει μια αδιάφορη εκδοχή για τα παιδικά χρόνια του Kane και για το πως κατέληξε να γίνει ο τρομερός εκδικητής που γνωρίσαμε στα διηγήματα του REH. Εμένα τουλάχιστον δεν με κάλυψε. Τελικά τα μόνα στοιχεία που αξίζουν είναι κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές μάχης, ο συμπαθητικός πρωταγωνιστής (James Purefoy) καθώς και το γεγονός πως σε κάποια σημεία επιτυγχάνεται η απαραίτητη σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Συμπέρασμα: άλλη μια ευκαιρία για την δημιουργία μιας καλής ταινίας χάθηκε. Ο Κιμμέριος συνεχίζει να περιμένει ένα έργο που θα καταφέρει να κάνει την υπέρβαση όπως παλιότερα το πρώτο Conan ή το Excalibur του Τζον Μπούρμαν, ή ακόμη και το πιο πρόσφατο Lord of the Rings του Π. Τζάκσον. Τολμώ να πω πως είμαι αισιόδοξος και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα δούμε μια ταινία αντάξια των προσδοκιών μας. Μέχρι τότε πορωθείτε με Επικό Metal και διαβάστε (ξανά) το Wings in the night για να δείτε τι σημαίνει Solomon Kane.

Secrets in a weird world

Τέλη δεκαετίας του '80. Μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Οι πρώτες επαφές με τον Σκληρό Ήχο. Επισκέπτομαι σπίτι παιδικού μου φίλου που έχει το προνόμιο να έχει μεγαλύτερο ξάδελφο που του γράφει κασσέτες. Μεταξύ αυτών, μια 90άρα που στην μια πλευρά της ο μυημένος ξάδελφος έχει γράψει τον δίσκο Secrets in a weird world κάποιων Rage. Βάζουμε να το ακούσουμε από περιέργεια, ακούμε μια εισαγωγή με ένα πιάνο και καπάκι πέφτει η βόμβα: το εκρηκτικό riff του Time waits for noone. Με το πέρας της ακρόασης της κασσέτας έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ που την δανείζομαι και την αντιγράφω. Η γνωριμία με έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους μου έχει συντελεστεί. Με τον καιρό θα μάθω περισσότερα για τους Rage και θα αγαπήσω το Power Metal ως είδος, θα αγοράσω και άλλους δίσκους τους (και το ίδιο το Secrets σε βινύλιο), κάποια στιγμή θα σταματήσω να ασχολούμαι μαζί τους και σχετικά πρόσφατα θα ξεκινήσω να παρακολουθώ ξανά την δισκογραφία τους η οποία ακόμα και εν έτει 2010 παραμένει αξιόλογη. Tο Secrets in a weird world όμως είναι αυτό που κατέχει ξεχωριστή θέση στην προσωπική Metal μυθολογία μου.

Ογκώδες Power Metal, με κοφτερές κιθάρες, δυνατά φωνητικά (όταν ο Peavy είχε κέφια) και άφθονη έμπνευση. Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το Secrets in a weird world που η γερμανική μπάντα κυκλοφόρησε το 1989. Αρχηγός της μπάντας (τότε και τώρα) ο Peavy Wagner (μπάσο και φωνητικά), η φοβερή κιθαριστική δουλειά ανήκει στον "Manni" Schmidt ενώ στα τύμπανα βρίσκεται ο δικός μας Χρήστος Ευθυμιάδης. Αυτοί οι τρεις μαλλιάδες με τα μαύρα γυαλιά εξαπολύουν στο Secrets μια θυελλώδη επίθεση με αιχμές τα Time waits for noone, Make my day, She, Invisible horizons, Distant Voices και το πιο μελωδικό Light into the darkness. Η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη για να φτάσουμε τελικά στο κορυφαίο, εννιάλεπτο Without a trace που κλείνει τον δίσκο. Το συγκεκριμένο κομμάτι επιτυγχάνει την υπέρβαση και είναι, κατά την άποψη μου, το καλλίτερο που έχουν γράψει οι Rage, όχι μόνο λόγω των όμορφων εναλλαγών ρυθμού αλλά και λόγω των στίχων του που είναι εμπνευσμένοι από τα βιβλία του Charles Berlitz σχετικά με το Τρίγωνο των Βερμούδων, τα ΑΤΙΑ και άλλα ανεξήγητα φαινόμενα. Γενικά ο Peavy πάντα είχε μια έφεση προς τη σκοτεινή πλευρά και τα πιο παράξενα στιχουργικά θέματα όπως αποδεικνύουν και τίτλοι μεταγενέστερων τραγουδιών τους (πχ τα λαβκραφτικά Shadow out of time και The Crawling Chaos από το Black in mind). Οι Rage τα έκαναν όλα σκόνη με το Secrets και έδωσαν συντριπτικό πλήγμα στους εχθρούς (εσωτερικούς και εξωτερικούς) του Metal. Τσαμπουκάς, δύναμη αλλά και διάθεση για εσωτερική αναζήτηση. Heavy Metal ως το τέλος!


Οι επόμενοι δίσκοι των Rage (αλλά και το Perfect man που είχε προηγηθεί) είναι επίσης πολύ καλοί (ίσως και αντικειμενικά καλλίτεροι) αλλά για μένα το εκρηκτικό Power του Secrets δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Δίσκος μνημείο, να μου θυμίζει τις αρχέγονες, ηρωϊκές εποχές που ανακάλυψα την αστείρευτη Πηγή του Σκληρού Ήχου και ήπια αχόρταγα το αθάνατο νερό της. Hail!

Στην πρώτη φωτογραφία το εξώφυλλο του δίσκου και στην δεύτερη ένα εναλλακτικό εξώφυλλο που βρήκα ψάχνοντας στο διαδίκτυο.

Στρατιωτική Ιστορία RIP

Οι υποψιασμένοι εκεί έξω ίσως διαπιστώσατε πως το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία έχει να κυκλοφορήσει από τον Ιούλιο. Έχουμε μπει στον Οκτώβριο και μάλλον δεν πρόκειται να ξαναδούμε το αγαπημένο περιοδικό στα περίπτερα. Καθώς το παρακολουθούσα από το δεύτερο τεύχος του, όταν ακόμα ήταν διμηνιαία έκδοση, δεν χρειάζεται να γράψω πόσο μου κακοφάνηκε αυτή η εξέλιξη. Για μένα η ΣΙ διέλυσε την εξιδανικευμένη εικόνα του πολέμου που είχα ως πιτσιρικάς και έθεσε την πολεμική σύγκρουση στην πραγματική της διάσταση. Τα άρθρα του περιοδικού προσέφεραν μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας του πεδίου της μάχης και μια από πρώτο χέρι καταγραφή των εμπειρίων στρατιωτών διαφορετικών εποχών. Ελπίζω η αναστολή της κυκλοφορίας να είναι προσωρινή και να ξαναδούμε τη ΣΙ σύντομα στις προθήκες των περιπτέρων. Μάλλον οι ελπίδες μου είναι μάταιες αλλά ποτέ δεν ξέρετε! Πολεμικούς χαιρετισμούς από το βασίλειο των Σιδερένιων Σκιών!

Στην φωτογραφία το τελευταίο (προς το παρόν) τεύχος της ΣΙ.

Σκοτεινή Σοφία

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για συγγραφείς που έχουν καταπιαστεί με λαβκραφτικά θέματα, εντόπισα αρκετές αναφορές στο όνομα του Gary Myers. Ο Myers είναι σχετικά άγνωστος και η συγγραφική παραγωγή του πολύ μικρή. Έχει στο ενεργητικό του μόνο δύο συλλογές σύντομων διηγημάτων. Η πρώτη τιτλοφορείται The House of the Worm και κυκλοφόρησε το 1975 από τον εκδοτικό οίκο Arkham House. Χάρη σε αυτή τη συλλογή που περιείχε σύντομα διηγήματα στο ύφος των ιστοριών του Λόρδου Dunsany καθώς και των ονειρικών ιστοριών του H. P. Lovecraft, o Myers δημιούργησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως ο Myers ανήκει σε εκείνη την ομάδα συγγραφέων που ονομάστηκε από τον Lin Carter "νέος κύκλος του Lovecraft", λόγω της ενασχόλησης των συγγραφέων που την αποτελούσαν με θέματα της Μυθολογίας Κθούλου. Άλλα μέλη της ομάδας ήταν οι Brian Lumley, Ramsey Cambell, ο ίδιος ο Carter και άλλοι. Ο ίδιος ο Lovecraft φυσικά απουσίαζε και το γεγονός αυτό, κατά την άποψη μου, καθιστά λίγο άκυρη την ονομασία της ομάδας.

Το 2007 ο Myers επανεμφανίστηκε με μια νέα συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Dark Wisdom, την οποία εντόπισα στο διαδίκτυο και αγόρασα από περιέργεια. Περιέχει δώδεκα ολιγοσέλιδες ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, με κοινό χαρακτηριστικό πως η πλοκή τους είναι τοποθετημένη σε μοντέρνο και συχνά αστικό περιβάλλον. Τις διάβασα μέσα στις μέρες που πέρασαν και πήρα μια φρέσκια γεύση από αρχέγονη γλίτσα, πράγματα που σέρνονται και ανίερες λατρείες. O Myers έχει ωραίες ιδέες αν και οι ιστορίες είναι τόσο σύντομες που σου δίνεται η εντύπωση πως δεν προλαβαίνει να τις αναπτύξει. Στο The web δύο πιτσιρικάδες βρίσκουν επικλήσεις από το Νεκρονομικόν στο internet και κάνουν κλικ στο σχετικό σύνδεσμο με αποτέλεσμα την υλοποίηση ενός πολύ ενοχλητικού πράγματος. Στο Fast food έχουμε μια επιβεβαίωση της φιλοσοφικής ρήσης πως είμαστε όλοι τροφή για τους Μεγάλους Παλαιούς. Στο Omega ο τρομερός Ubbo Sathla περιμένει πεινασμένος στο υπόγειο ενώ στο The nest έχουμε μια ενδιαφέρουσα αποψη για την πραγματική φύση κάποιων serial killer. Στο From Inner Egypt o Nyarlathotep ξεφορτώνεται έναν ακόμη τυχάρπαστο θνητό που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του και στο What rough beast είναι η σειρά του (ή της;) Shub Niggurath να δοξαστεί από τους πιστούς του (της). Υπάρχουν και μέτριες στιγμές αλλά σε γενικές γραμμές η συλλογή με άφησε με θετικές εντυπώσεις, κυρίως επειδή μου άρεσε που σε πολλές ιστορίες ο τρόμος καραδοκεί μέσα στις σύγχρονες πόλεις που έχουμε μάθει να θεωρούμε ασφαλείς. Τελικά όμως ακόμα και το φαστφουντάδικο της γειτονιάς μπορεί να μην είναι τόσο αθώο (και όχι επειδή σερβίρει μπαγιάτικα φαγητά)...

Κλείνω την ανάρτηση με την ακόλουθη δυσοίωνη διαπίστωση (είχα την εντύπωση πως βρίσκεται σε κάποιον δίσκο των Manilla Road αλλά τελικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο):

The Old Ones were, the Old Ones are and the Old Ones shall remain. Long after they have devoured us...

Ο Gary Myers θα συμφωνούσε απολύτως...

Ο χρυσαφένιος δρόμος

Είδα να ξανοίγεται μπροστά μου ένας χρυσαφένιος δρόμος πάνω στη θάλασσα. Έφτανε μέχρι τα βάθη του ορίζοντα, εκεί που ο Ήλιος βυθιζόταν καθώς το ημερίσιο του ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Σκέφτηκα πως κάποια μέρα που δεν θα έχω έγνοιες και υποχρεώσεις, ίσως καταφέρω να περπατήσω πάνω στον χρυσαφένιο δρόμο και να γνωρίσω τα μυστικά των τόπων στους οποίους οδηγεί. Ύστερα χαμογέλασα, χαιρέτισα τον Ήλιο που έδυε και πήρα τον ασφάλτινο δρόμο της επιστροφής στον κόσμο των ανθρώπων. Ο μυστικός σύνδεσμος με την Μαγεία του Κόσμου χάθηκε και απόμεινε μόνο μια φωτογραφία να μου θυμίζει τι θα έπρεπε να είμαι αλλά έχω επιλέξει να μην είμαι...

Η τοποθεσία: Ιερά Μονή Αγίου Συμεών στη Σίφνο. Δεσπόζει πάνω από το λιμάνι του νησιού.

Ετοιμοθάνατη Γη

Εκατομμύρια χρόνια έχουν περάσει από την εποχή μας. Ένας γέρικος, κόκκινος ήλιος στέλνει ασθενικές ακτίνες για να φωτίσουν μια ετοιμοθάνατη Γη. Η επιφάνεια της είναι σπαρμένη με τα ερείπια πόλεων και αυτοκρατοριών που έχουν πλέον ξεχαστεί. Δαιμονικά πλάσματα στοιχειώνουν τα δάση και τις ερημιές της. Οι κάτοικοι της είναι πλέον λιγοστοί και ζουν με την επίγνωση πως ο ήλιος μπορεί από στιγμή σε στιγμή να σβήσει και ξεκινήσει ο αιώνιος χειμώνας.

"Σήμερα το πρωί, καθώς ξημέρωνε, είδα τον ήλιο να παραπαίει στον ορίζοντα και για μια στιγμή να βουλιάζει προς τα πίσω. Μονάχα μετά από ένα μεγάλο αρρωστιάρικο παλμό μπόρεσε να σηκωθεί στον ουρανό. Κάποιο πρωί θα περιμένουμε να τον δούμε να ανατέλλει, κι αυτός δε θα εμφανίζεται. Τότε, θα μπορέσεις να κοιμηθείς"

Αν και βρισκόμαστε σε ένα πολύ μακρινό μελλον, η τεχνολογική γνώση έχει ξεχαστεί και η μαγεία ξαναζεί. Είναι μια ζοφερή εποχή αλλά και μια εποχή θαυμάτων. Μια εποχή που προσφέρεται για άφθονες περιπέτειες και εξωφρενικές αναζητήσεις...


Η Eτοιμοθάνατη Γη είναι δημιουργία του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα φαντασίας Jack Vance. Ο Vance έγραψε τέσσερα βιβλία για την Ετοιμοθάνατη Γη τα οποία κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος, σε (έγκυρη) μετάφραση του Θωμά Μαστακούρη. Αυτά είναι τα:

1) Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης
2) Τα Μάτια του Ανώτερου Κόσμου
3) Η Οδύσσεια του Κουζέλ
4) Ριάλτο ο Θαυμαστός

Τα τέσσερα βιβλία της Ετοιμοθάνατης Γης θεωρούνται σήμερα κλασικά έργα του fantasy. Προσωπικά δεν θα τα τοποθετούσα μεταξύ των αγαπημένων μου (εκτός ισώς από το πρώτο), αλλά αυτό φυσικά δεν μειώνει την αξία τους.


Στο πρώτο βιβλίο έχουμε έξι ιστορίες, εκ των οποίων οι τρεις πρώτες συνδέονται μεταξύ τους, ενώ οι υπόλοιπες είναι ανεξάρτητες. Κατά την άποψη μου είναι και το καλλίτερο βιβλίο της σειράς. Οι ιδέες του Vance είναι πρωτότυπες και τα ευρήματα του πολλά. Από τις ιστορίες του βιβλίου με ενθουσίασε ιδιαιτέρως η Τ' σαϊς με την ντελιριακή περιγραφή του Μαύρου Σαββάτου και την τελική συντριβή των εορταστών του από την Πράσινη Λεγεώνα του Δίκαιου Βαλνταράν! Κρίμα που ο Δίκαιος Βαλνταραν κάνει μόνο μια σύντομη εμφάνιση στο συγκεκριμένο διήγημα και δεν υπάρχει κάποια ιστορία στην οποία να πρωταγωνιστεί.


Στο Τα μάτια του Ανώτερου Κόσμου γνωρίζουμε τον πανούργο Κουζέλ. Ο Κουζέλ είναι ένας αμοραλιστής τυχοδιώκτης ο οποίος επιχειρεί να κλέψει αντικείμενα αξίας από το κάστρο του γελαστού μάγου Γιοκονού. Δυστυχώς ο μάγος τον πιάνει και για να τον τιμωρήσει τον ξαποστέλνει σε μια αναζήτηση στην άκρη του κόσμου. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες ο Κουζέλ θα επιστρέψει στο κάστρο του Γιοκονού για να τον εκδικηθεί. Δυστυχώς, κάποιες ασήμαντες τεχνικές λεπτομέρειες θα του στερήσουν την εκδίκηση του και θα τον οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες οι οποίες περιγράφονται στο τρίτο βιβλίο της σειράς Η Οδύσσεια του Κουζέλ. Στο εν λόγω βιβλίο, ο Κουζέλ προσπαθεί για μια ακόμη φορά να επιστρέψει στην πατρίδα του για να εκδικηθεί τον Γιοκονού. Θα περιπλανηθεί σε τόπους με αλλόκοτα έθιμα, θα ταξιδέψει με παράξενα μέσα, θα εισέλθει σε μια άλλη διάσταση, θα ξεγελάσει αλλά και θα τον ξεγελάσουν μέχρι τελικά να κλείσει τους λογαριασμούς του με τον Γιοκονού. Οι περιπέτειες του Κουζέλ είναι περισσότερο σατιρικό fantasy και τα σπαθιά σπανίως βγαίνουν από τα θηκάρια. Οι ήρωες συγκρούονται συνήθως λεκτικά χρησιμοποιώντας επιτηδευμένο και πομπώδη λόγο ενώ προσπαθούν να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλο. Ο ίδιος ο Κουζέλ είναι μάλλον αντιπαθής και προσωπικά τείνω να τον χαρακτηρίσω κουτοπόνηρο παρά πανούργο.


Το τέταρτο βιβλίο (Ριάλτο ο Θαυμαστός) με απογοήτευσε. Αποτελείται από τρεις ιστορίες στις οποίες βασικός ήρωας είναι ο πανίσχυρος μάγος Ριάλτο, ο οποίος είναι μέλος μιας παρέας εξίσου ισχυρών μάγων. Η πρώτη ιστορία (Η Μουρθ) με μια μάγισσα που προσπαθεί να μετατρέψει τον Ριάλτο και τους υπόλοιπους μάγους σε γυναικωτούς υπηρέτες της μου φάνηκε πολύ μέτρια. Η δεύτερη ιστορία (Η Πνοή του Φαντέρ) αν και αρχικά παρουσιάζει ενδιαφέρον, στην πορεία κουράζει. Διαθέτει όμως μια πολύ αστεία σκηνή με το αποτυχημένο καμάκι δύο μάγων σε μια γοητευτική κυρία κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης. Η τρίτη ιστορία (Μορέιον) είναι καλή και πιο σκοτεινή από τις άλλες δύο. Σε αυτήν, ο Ριάλτο και οι υπόλοιποι μάγοι ταξιδεύουν μέχρι τις εσχατιές του διαστήματος, εκεί όπου το ΟΥΔΕΝ καταβροχθίζει το σύμπαν, για να διασώσουν έναν παλιό σύντροφο τους. Μια τέτοια περιπέτεια στα πέρατα του σύμπαντος δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει ενδιαφέρον.


Το γράψιμο του Vance είναι κάπως περίεργο και ίσως ξενίσει ορισμένους. Πλάσματα περιγράφονται με ασαφή τρόπο ενώ καταστάσεις και χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όσο θα περίμενε ο αναγνώστης. Όπως ανέφερα παραπάνω δεν πρόκειται για κλασική ηρωϊκή φαντασία αφού έχουμε άφθονη μαγεία αλλά ελάχιστο σπαθί. Επιπλέον, σε αρκετά σημεία ενυπάρχει και το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας. Αγαπημένο θέμα του Vance φαίνεται να είναι η σάτιρα της τυφλής θρησκευτικής πίστης και των άκαμπτων θεολογικών δόγματων. Η στενόμυαλη προσήλωση του ανθρώπου στη θρησκεία αντιμετωπίζεται πάντα με ειρωνία. Όμως πέρα από τη σατιρική διάθεση, τα δύο δυνατά σημεία του έργου του Vance είναι η πρωτότυπη φαντασία του συγγραφέα και η διάχυτη μελαγχολία που αναδύεται από τις σελίδες καθώς οι περιπέτειες των ηρώων εκτυλίσσονται υπό το αδύναμο φως του ήλιου που αργοπεθαίνει. Η Γη του απώτατου μέλλοντος που ονειρεύτηκε ο Jack Vance μοιάζει με αλλόκοτο πίνακα, ζωγραφισμένο με εντυπωσιακά αλλά και θλιμμένα χρώματα.

Εμείς σταματάμε εδώ αλλά κάπου πέρα από τη διάσταση μας η Ετοιμοθάνατη Γη συνεχίζει την περιστροφή της γύρω από τον γέρικο ήλιο. "Όταν ο ήλιος σβήσει, σημαντικά και ασήμαντα θα ξεχαστούν το ίδιο γρήγορα", ακούγεται να λέει ο Κουζέλ με μοιρολατρική διάθεση. Μέχρι τότε υπάρχει χρόνος για να γνωρίσετε τον κόσμο της Ετοιμοθάνατης Γης...

Accept 2010

Προς ζουζούνους, κουλτουριάρηδες, λουμπίνες και προοδευτικούς: καλά σας γ****ν οι Accept!!!

Η θρυλική γερμανική μπάντα επέστρεψε από το πουθενά με τον δίσκο Blood of the Nations παίζοντας δυναμικό και αυθεντικό Heavy Metal. Χωρίς UDO αλλά με τον Mark Tornillo στα φωνητικά. Τολμώ μάλιστα να πω πως η απουσία του πρώτου δεν γίνεται αισθητή αφού ο Tornillo τον αντικαθιστά επάξια, τραγουδώντας σε παρόμοιο ύφος. Όλες οι συνθέσεις είναι πολύ καλές με δυνατά riffs και άφθονο τσαμπουκά όπως μας έχουν συνηθίσει οι Accept. Εγώ ξεχώρισα τα Beat the bastards, Teutonic terror, The abyss, Blood of the nations, No shelter καθώς και την μπαλάντα Kill the pain (αν και γενικώς αντιπαθώ τις μπαλάντες). Η μπάντα έχει μεγάλα κέφια, πολύ ενέργεια και ήχο σταθερά ριζωμένο στο παραδοσιακό Metal. Ωστόσο το Blood of the nations καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο και όχι παρωχημένο ή γραφικό. Με λίγα λόγια: από τα κορυφαία της χρονιάς!

Ευτυχώς που εν έτει 2010 υπάρχουν ακόμη τέτοιες κυκλοφορίες που αποτελούν τον μουσικό όλεθρο των ηλίθιων, των ξενέρωτων αγγουριών και των "σκεπτόμενων" σαχλαμαράκηδων. Το νου σας!!!! Ο οδοστρωτήρας των Accept προελαύνει και ο Τευτονικός Τρόμος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του!

So we drive.........thru the night
With the howling wind at our backs
Riding on Teutonic Terror
We will...... Give em' the Axe

Πως είπατε; Άκουσα καλά; Give em' the axe; Είναι δυνατόν με τέτοιο στίχο να μην θυμηθώ τον τρελό με το τσεκούρι, τον διαβόητο (Notorious), τον ψυχοπαθή (Psychopath), τον ηδονοβλεψία (Voyeur), την μεγάλη φωνή, τον υπέρτατο Lizzy Borden;

Αλλά μην βιάζεστε. Ο Lizzy θα αποτελέσει αντικείμενο μελλοντικής ανάρτησης. Μέχρι τότε τσεκάρετε το καινούργιο Accept διότι πραγματικά αξίζει και GIVE 'EM THE AXE!

Στην παραλία

Ύστερα από πολύ καιρό (τρία-τέσσερα χρόνια ίσως;) το έκανα απόψε! Η πανσέληνος ήταν απλά η αφορμή. Ξεκίνησα με το αμάξι μου για το Ζούμπερι και την παλιά, γνώριμη παραλία. Από την παλιά παρέα κανείς άλλος: κάποιοι έχουν παντρευτεί ή έχουν δώσει (ευλόγως) προτεραιότητα στη σχέση τους, άλλοι δουλεύουν αύριο, άλλοι χάθηκαν, μερικοί μάλωσαν μεταξύ τους και ένας (αυτός που κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε στο αποψινό κάλεσμα) μας έχει αφήσει για πάντα. Μόνος μου με την μπύρα μου. Χωρίς μακριά μαλλιά, τζην παντελόνι και μαύρη μπλούζα με νεκροκεφαλή όπως παλιά αλλά με βερμούδα, ένα φλώρικο t-shirt και κοντό, αραιωμένο μαλλί. Έκατσα σε μια απόμερη και σκοτεινή μεριά της παραλίας ακούγοντας το κύμα και ανακαλώντας στη μνήμη μου τις παλιές καλές εποχές: την μεγάλη παρέα των μεταλλάδων, την τρέλα με τη μουσική, το άραγμα στις ξαπλώστρες μέχρι αργά το βράδυ, τα μεθύσια, τα ξεράσματα, την περιφρόνηση για τις γκόμενες που δεν μας καθόντουσαν, την ευλογημένη ανεμελιά...Όλα παρελθόν τώρα... Τώρα πια έχουμε υποχρεώσεις, τώρα πια δεν προλαβαίνουμε να είμαστε ανέμελοι όπως παλιότερα. Το άγχος τις καθημερινότητας βρήκε τρόπο να διαπεράσει τις άμυνες μας και μας τρώει τα σωθικά αργά και βασανιστικά. Και τα νεανικά μας όνειρα βρίσκονται θαμμένα στην παλιά και αγαπημένη παραλία του Ζούμπερι. Μάλλον εκεί που κατουράνε οι τωρινοί πιτσιρικάδες...

Ευτυχώς στην παραλία δεν υπήρχε κόσμος. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και το φεγγάρι όμορφο. Έκατσα καμιά ώρα μέχρι να τελειώσω την μπύρα μου. Μετά πήρα μια βαθιά ανάσα και την έκανα. Γύρισα σπίτι, ήπια μια μπύρα ακόμη, έγραψα αυτές τις γραμμές. Το καλοκαίρι τελειώνει και από Σεπτέμβρη θα πρέπει να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Δεν γαμιούνται λέω γω! Εγώ θα αράξω στην παραλία με τους παλιούς φίλους πίνοντας μπύρες και ακούγοντας Metal. Θα ξεθάψω τα όνειρα μου, θα κατουράω τις μπύρες που πίνω πάνω στην καθημερινότητα και θα γκαρίζω τύφλα στο μεθύσι στίχους των Manowar. Για πάντα χαμένος στην άχρονη παραλία...

Οι Αρουραίοι και μια τρομακτική Περίπτωση

Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω μια μικρή επανάληψη σε βιβλία που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και των οποίων το περιεχόμενο θυμόμουν μόνο αμυδρά. Έτσι, μεταξύ άλλων, ξαναδιάβασα το διήγημα Οι Αρουραίοι στους Τοίχους και τη νουβέλα Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ του H. P. Lovecraft. Πάνε κάπου 15 χρόνια από τότε που τα διάβασα για πρώτη φορά και διαβάζοντας τα ξανά συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ συγγραφέας είναι ο HPL!

Δεν υπάρχει διαφυγή από την φρίκη που αναδύεται από τα δύο συγκεκριμένα έργα. Η περιγραφή του εφιαλτικού υπόγειου κόσμου κάτω από το αρχαίο σπίτι και το φοβερό τελικό παραλήρημα του αφηγητή καθιστούν το Οι Αρουραίοι στους Τοίχους ένα από τα καλλίτερα διηγήματα τρόμου που γράφτηκαν ποτέ.

Το Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ με τους τρομερούς υπαινιγμούς και τις συνταρακτικές αποκαλύψεις είναι πραγματικά μνημειώδες. Διαβάζοντας την περιγραφή της εξερεύνησης της υπόγειας κρύπτης από τον γιατρό Willet με το δωμάτιο των επικλήσεων και τα πηγάδια με το βλάσφημο περιεχόμενο απλά παθαίνεις πλάκα. Και ποιός ήταν τελικά αυτός που κάλεσε άθελα του ο δόκτορας; Υποθέτω πως αυτό το γνωρίζουν μόνο ο μέγας Yog Sothoth και ο ίδιος ο HPL. Εμείς μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε και να θαυμάζουμε την τέχνη του οραματιστή συγγραφέα από το Providence.

Tώρα όμως η ανάγνωση τέλειωσε και τα βιβλία επέστρεψαν στα ράφια τους. O Lovecraft πλέον ταξιδεύει σε σφαίρες και διαστάσεις ακόμα πιο θαυμαστές από αυτές που περιέγραψε (ή απλώς υπαινίχτηκε) στα έργα του και εγώ του χρωστάω κάποιες νέες αναγνώσεις σε πολλά από αυτά. Πριν όμως γίνει αυτό ακούω το τρεχαλητό φασματικών αρουραίων στους τοίχους και νιώθω μια ανίερη πείνα στα σωθικά...Απόψε τα ghouls θα έχουν παρέα στο γεύμα τους...Θα με βρείτε το πρωί να τριγυρίζω μισότρελος στο νεκροταφείο...Ia Yog Sothoth!!

Πριν την καταιγίδα

Ένας ματωμένος μακρυμάλλης πολεμιστής με κουρελιασμένο μανδύα, περίεργο κράνος και σπαθί στο χέρι σκαρφαλώνει τα σκαλιά μιας αθέατης ακτής ενώ πίσω του ένα θαλάσσιο τέρας βρυχάται απειλητικά και φαίνεται να τον χλευάζει. Στο φόντο τεράστια κύματα, αστραπές στον ουρανό και κάποιοι περίεργοι, φουτουριστικοί πύργοι που παραπέμπουν περισσότερο σε επιστημονική παρά σε ηρωϊκή φαντασία. Η σκηνή είναι φορτισμένη. Ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης έχει λήξει και επίκειται ο δεύτερος. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά για τον σπαθοφόρο άντρα αλλά το οργισμένο βλέμμα του δεν αφήνει αμφιβολίες στον παρατηρητή: βρισκόμαστε πριν την καταιγίδα (before the storm), πριν το τελικό ξέσπασμα της μανίας του πολεμιστή, πριν την οριστική αναμέτρηση που θα κρίνει ποιός θα επικρατήσει.

Κάθε φορά που κοιτάζω το εξώφυλλο αναρωτιέμαι ποιά ήταν η έκβαση της άνισης μάχης. Αν τώρα πια ο ανώνυμος πολεμιστής συνεχίζει την αναζήτηση του ή αναπαύεται στην Βαλχάλλα. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είναι εγκλωβισμένος στην εικόνα του εξωφύλλου, καταδικασμένος να δίνει την ίδια μάχη ξανά και ξανά...

Από τη μεριά μου συνεχίζω να παρατηρώ την εικόνα και να επιδίδομαι σε ανώφελες συγκρίσεις του κόσμου που ξεπροβάλλει μέσα από το εξώφυλλο του δίσκου με τον δικό μου γκρίζο κόσμο της καθημερινής πραγματικότητας. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια Πύλη ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Η ανακάλυψη της παραμένει το ζητούμενο...

Ο δίσκος είναι το Before the storm το οποίο οι Samson κυκλοφόρησαν το 1982 χωρίς τον Bruce Dickinson που την είχε κάνει για τους Iron Maiden. Πρόκειται για καλή κυκλοφορία αλλά αυτό που την ξεχωρίζει είναι, χωρίς αμφιβολία, το αριστουργηματικό εξώφυλλο (με το οποίο το περιεχόμενο του δίσκου δεν έχει ιδιαίτερη σχέση). Η προτροπή του ιστολογίου πάντα η ίδια: Heavy Metal ως τον θάνατο!

Henry S. Whitehead

Ποιός θυμάται σήμερα τον αιδεσιμότατο Henry S. Whitehead (1882-1932) και τις παράξενες ιστορίες του; Ο Whitehead ήταν φίλος και αλληλογράφος του Lovecraft, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί και στο σπίτι του στην Φλώριντα. Από το 1921 έως το 1929 ο Whitehead υπηρέτησε ως ιερωμένος στις Δυτικές Ινδίες (τα νησιά της Καραϊβικής) και κατά την εκεί παραμονή του συγκέντρωσε υλικό σχετικό με το βουντού αλλά και διάφορες άλλες τοπικές παραδόσεις και δοξασίες. Το υλικό αυτό το αξιοποίησε για τη συγγραφή παράξενων ιστοριών, οι περισσότερες από τις οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Weird Tales.

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μόνο ένα διήγημα του Whitehead (το πολύ καλό Χείλη) το οποίο θα το βρείτε (όσοι ψάξετε) στην ανθολογία νούμερο 16 των εκδόσεων Ωρόρα (Ιστορίες μυστηρίου και τρόμου). Για κάτι περισσότερο, έψαξα σχετικά πρόσφατα στο διαδίκτυο και το μοναδικό βιβλίο που εντόπισα υπό έκδοση είναι το Tales of the Jumbee and other wonders of West Indies της Wildside Press το οποίο και αγόρασα (η εικόνα που ακολουθεί είναι εξώφυλλο κάποιας παλιότερης συλλογής του Whitehead).


Ο όρος Jumbee είναι γενικός και περιγράφει κάθε φάντασμα ή υπερφυσικό πλάσμα των Δυτικών Ινδιών. Έτσι στο διήγημα με τον ίδιο τίτλο εμφανίζονται κάποια από τα πλάσματα αυτά σε μια μάλλον μέτρια ιστορία, αν και η σκηνή όπου το φάντασμα ενός φίλου του επισκέπτεται τον αφηγητή είναι αρκετά δυνατή. Tα Shadows, Black Tancrede και Mrs Lorriquer είναι λίγο-πολύ κλασικές ιστορίες φαντασμάτων των οποίων η πλοκή εξελίσσεται στις Δυτικές Ινδίες. Στο Cassius διαβάζουμε για ένα πράγμα που ταλαιπωρούσε τον υπηρέτη του αφηγητή της ιστορίας και για την ιδιαίτερη σχέση που αποκαλύφθηκε πως είχαν οι δυό τους (πράγμα και υπηρέτης). Το Sweet grass (όχι αυτό που καπνίζουν οι μουσάτοι) είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία μαγείας βουντού. Το Passing of a god είναι ένα παράξενο διήγημα για πως μια θεότητα του βουντού υλοποιήθηκε μέσα από τον κακοήθη όγκο ενός ανθρώπου. Η συλλογή κλείνει με το Hill drums, που περιγράφει μια περίεργη περίπτωση υποβολής.

Γενικά οι ιστορίες του Whitehead δεν έχουν την κοσμική διάσταση του Lovecraft, θα έλεγα πως τις χαρακτηρίζει μια "ηπιότητα" και χωρίς αμφιβολία κάποιες από αυτές σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένες. Πάντως τουλάχιστον τρεις (Cassius, Sweet grass, Passing of a god) ξεχωρίζουν, η πρώτη λόγω της παράδοξης υπόθεσης της και οι άλλες δύο λόγω του πρωτότυπου θέματος τους που έχει να κάνει με τη μαγεία βουντού.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως η έκδοση της Wildside Press είναι πραγματικά άθλια! Δεν υπάρχει ούτε μια υποτυπώδης εισαγωγή για το συγγραφέα και το έργο του ενώ το κείμενο έχει περισσότερα τυπογραφικά λάθη και από τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Από ένα σημείο και ύστερα διάβαζα τις ιστορίες έχοντας διαρκώς την υποψία πως μπορεί να λείπουν ολόκληρες παράγραφοι. Αν θέλετε μια γεύση της Χρυσής Εποχής των Παράξενων Ιστοριών (Weird Tales) αξίζει να ψάξετε για τις ιστορίες του αιδεσιμότατου H. S. Whitehead σε κάποια άλλη παλιότερη έκδοση στο διαδίκτυο. Από τη μεριά μου, σας χαιρετώ στο όνομα του Damballa Weddo!

Νέα

1) Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σταμάτη, τον πρόεδρο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ (Φοιτητική ΛΕσχη ΦΑνταστικής ΛΟγοτεχνίας), για την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε και για το εξαιρετικό, έκτο τεύχος του περιοδικού της λέσχης με το οποίο με προμήθευσε. Ρίξτε μια ματιά στο ιστολόγιο της λέσχης, το έχω βάλει στους συνδέσμους.

2) Στην οδό Μαυρομιχάλη στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ Ακαδημίας και Σόλωνος βρίσκονται οι θρυλικές εκδόσεις Ωρόρα. Για όσους δεν τις έχουν υπόψη, οι εκδόσεις αυτές κυκλοφορούσαν ανθολογίες από τον ευρύτερο χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας (sci-fi, fantasy, τρόμου) σε μορφή βιβλίων τσέπης. Ο καλός κύριος που τις έχει σκοπεύει να κλείσει το μαγαζί σε ένα-δύο μήνες και κάνει την εξής προσφορά: αγοράζοντας 5 βιβλιαράκια, παίρνετε δώρο άλλα 3. Λαμβάνοντας υπόψη πως (εξ όσων γνωρίζω) τα βιβλία των εκδόσεων δεν έχουν πλέον διανομή στα βιβλιοπωλεία, είναι μια καλή ευκαιρία να συμπληρώσετε κενά στη συλλογή σας ή να αποκτήσετε μια πρώτη γνωριμία με κάποιες από τις πιο κλασικές ανθολογίες φαντασίας που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στην Ελλάδα. Αν ο εκδότης σας πει πως ένα από τα 3 επιπλέον βιβλιαράκια θα το επιλέξει αυτός και δε σας αρέσει η επιλογή του, πείτε του πως το έχετε ήδη και να πάρετε κάποιο άλλο.


3) Εδώ και κάνα μήνα ο λύκος των Grand Magus αλύχτησε ξανά και το κάλεσμα του δεν πρέπει να σας αφήσει αδιάφορους. Το Ηammer of the North είναι η νέα κυκλοφορία των Σουηδών, οι οποίοι μετά το πολύ καλό Iron will του 2008 επέστρεψαν με δυνατό Heavy Metal, επική διάθεση και τραγούδια-επικλήσεις στην εσωτερική δύναμη του ανθρώπου.

Δικοί τους οι στίχοι που κλείνουν την παρούσα ανάρτηση:

Time for fast decisions
Now it's live or die
Weakness spreading like a plague
Will you make the change or stay the same and fail
Strength is summoned from within
Northern star