Time of the dark

There's a shadow on the land
Werewolves in high places
Speak satin words with empty faces
Children kneel to the lords of insanity
Choosing a god devoid of humanity
There's a darkness on the land
There used to be a softness
in another place and time
You called upon the wind and it answered
with a rhyme
Butterflies and unicorns are from a different age
So fuck the signs of peace and love,
all hail the battle rage!

Their assholes full of razor blades,
mirrors in their minds
Can't see what's in front of them,
can't feel what's left behind
That's alright it's ok that quality,
it's us who are the fools
They live on blood and dollar bills,
the nineteen nighties ghouls

It's the Time of the Dark, let no one survive
It's the Time of the Dark 'till the rider arrives
Let him come, let him come

Η εποχή του σκοταδιού... Λυκάνθρωποι σε υψηλές θέσεις, άδεια πρόσωπα, μαζικό προσκύνημα στους θεούς της τρέλας... Παντού επικρατεί πολεμική λύσσα -διαφορετική από αυτήν που δοξάζουμε εμείς που αναζητούμε το Έπος- μπασταρδεμένη, άνανδρη και ύπουλη. Kαι δεν υπάρχει πρόβλημα φίλοι μου, είναι ok αυτή η ποιότητα του κόσμου μας, σαν τα ζόμπι σερνόμαστε αποχαυνωμένοι ενώ τα γκούουλ της εποχής μας τρέφονται όχι με πτώματα αλλά με χαρτονομίσματα και αίμα... Μέχρι ο Καβαλάρης να έρθει... Και η τάξη πραγμάτων να αλλάξει... Αλλά ποιός θα έχει επιβιώσει μέχρι τότε;

Το τραγούδι: Time of the dark των αμερικανών underground ηρώων Brocas Helm. Όχι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά η συγκεκριμένη σύνθεση είναι πραγματικά σπουδαία. Metal on 'till the rider comes!!

Ο Kane και κάποιες σκέψεις

Απευθύνω βροντερό χαιρετισμό σε όλους του φίλους και συνοδοιπόρους!!! Εδώ είμαστε πάλι, διψασμένοι για το αίμα των εχθρών μας! Πρέπει να ομολογήσω πως τώρα τελευταία η Έμπνευση μου έχει γυρίσει την πλάτη και για τον λόγο αυτόν οι αναρτήσεις έχουν αραιώσει αρκετά. Δυστυχώς, εκεί που ήμουν χαμένος στο βασίλειο της αποστασιοποίησης και τους ιδιωτικούς μου κόσμους, ξαφνικά βρέθηκα στο άλλο άκρο, εξαιρετικά δημοφιλής και εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα κοινωνικών επαφών. Τραπεζώματα, καφέδες, επισκέψεις και χαύνωση με κάποιες συναδέλφισσες που κουνάνε λίγο παραπάνω τον πισινό τους: αυτές είναι οι βασικές δραστηριότητες μου τις τελευταίες εβδομάδες και φυσικά είναι απολύτως αδύνατο να κρατηθείς στην πρωτοπορία του Sword 'n' Sorcery αν καταναλώνεις τον περισσότερο από τον χρόνο σου στα προαναφερθέντα. Ξεπεσμός ή μια απολύτως φυσιολογική και θετική εξέλιξη; Δεν μπορώ να απαντήσω αλλά είμαι βέβαιος πως πολλοί παλιοί φίλοι θα έβαζαν τα γέλια με τον νέο, κοινωνικό εαυτό μου. Ωστόσο, ο βάρβαρος Κιμμέριος δεν παρασύρεται έτσι εύκολα από το λούστρο και τους πειρασμούς του πολιτισμού και σήμερα θα σας συστήσει (για όσους δεν τον ξέρετε ήδη) έναν άξιο σύντροφο και αδελφό αναζητητή: τον θρυλικό Kane του μεγάλου αμερικανού συγγραφέα Karl Edward Wagner (1945-1994)!! Τον κοκκινομάλη Kane με τα ψυχρά, φονικά γαλάζια μάτια, το θανατηφόρο σπαθί και τις απόκρυφες (ή μήπως επιστημονικές;) γνώσεις. Τον Kane που φοράει στο δάχτυλο του ένα δαχτυλίδι με μια διαβολική αιματόπετρα (Bloodstone), η οποία του επιτρέπει να ελέγχει τις πέρα από κάθε φαντασία δυνάμεις μιας χαμένης εξωγήϊνης φυλής που έφτασε στην Γη από τα άστρα πριν την εμφάνιση του ανθρώπου. Τον Kane που ονειρεύεται να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία αλλά ίσως τελικά δεν είναι παρά σκλάβος του εξωγήϊνου πετραδιού...

Πολεμιστής, μισθοφόρος, μάγος και μύστης, καταραμένος από κάποιον κακόβουλο θεό να περιπλανιέται αθάνατος μέσα στους αιώνες (σαφής η αναφορά στον βιβλικό Κάιν), ο Kane αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές μορφές στον χώρο της ηρωϊκής φαντασίας και το Έπος του θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον. Μέχρι τότε, αξίζει να διαβάσετε κάποια από τα διηγήματα του K. E. Wagner στα οποία πρωταγωνιστεί (αναζητήστε τα στις γνωστές ανθολογίες των εκδόσεων Ωρόρα) ώστε να κάνετε μια πρώτη γνωριμία με το σκοτεινό κόσμο του. Θα υπάρξει συνέχεια...

Πρώτη εικόνα: το εξώφυλλο της νουβέλας Bloodstone του K. E. Wagner, φιλοτεχνημένο από (ποιόν άλλο;) τον γίγαντα Frank Frazetta.

Δεύτερη φωτογραφία: ο K. E. Wagner κατά την διάρκεια πνευματικών αναζητήσεων. Η εμφάνιση του τα λέει όλα και οποιοδήποτε άλλο σχόλιο περιττεύει...

Κραυγή μάχης

Σήμερα έτυχε να θυμηθώ έναν παλιό φίλο, έναν ξανθό μαλλιά που τραγούδαγε ψυχωμένα για την Ανάσα του Δράκου και τον Καβαλάρη του Θανάτου. Έναν περήφανο ήρωα του Heavy Metal που έβγαζε Κραυγή Μάχης το 1984 ντυμένος με μαύρη πανοπλία. Έναν τραγουδιστή με βραχνή και χαρακτηριστική φωνή που ταξίδεψε τον πιτσιρικά που κάποτε ήμουνα μέχρι την μακρινή Κολχίδα για να αντιμετωπίσει τα γεννήματα των Δοντιών του Δράκοντα.

Destiny calls
To leave these walls
For only the fleece
Can bring us peace

I am to rule
A king not a fool
The prophesy I will defend
And sail to the worlds end

Fear the children slain of the hydra
For they will seek to kill upon command
None can escape the teeth of the hydra
From the teeth of the hydra
Come the children of the Damned

Η πρώτη μας γνωριμία πολλά χρόνια πριν, όταν ένα Σάββατο μεσημέρι γύρισα σπίτι φέρνοντας μαζί μου έναν δίσκο με εξώφυλλο μια κόμπρα που είχε βυθίσει τα δόντια της στο κεφάλι ενός λύκου. 990 δραχμές από το Rock City στην Ακαδημίας. Πρώτη επαφή με το The curse για να ακολουθήσουν τα Warning of danger, Battle cry, Nightmares. Και η φωνή του ξανθού ιππότη -που είχε πλέον βγάλει την πανοπλία- να βγάζει πάντα τσαμπουκά, συναίσθημα και ψυχή.

You stand in my way a fatal mistake
The path of destruction lies in your way
Nowhere to run the nightmare is real
There's no way escaping the wrath the wrath of my steel

You live by the sword you'll die by the blade
Stand for the fight your life I will take
You'll die by the blade

Τελικά ο Ξανθός δεν πέθανε από το σπαθί αλλά νικήθηκε από την αρρώστια πριν μερικά χρόνια. Αν και δεν έπεσε στην μάχη, οι πύλες της Valhalla του Heavy Metal άνοιξαν διάπλατα για να τον δεχτούν. Έμειναν τα τραγούδια του και η ανάμνηση ενός μακρυμάλλη μεταλλά με αγέρωχο βλέμμα και εκφραστική φωνή...

The beast has our backs
Against the wall
And the power to devour
One and all

Man must reach a higher
Plain for his world to remain

Το Κτήνος εξακολουθεί να μας έχει με την πλάτη στον τοίχο και αναζητούμε πάντα ένα υψηλότερο επίπεδο. Ο J. D. μας προειδοποίησε για τον Κίνδυνο και η φωνή του συνεχίζει να μας δίνει πάντα κουράγιο. Να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι φίλε...


Ο τραγουδιστής είναι βέβαια ο J. D. Kimball των Omen, ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τραγούδησε στους τρεις πρώτους κλασικούς δίσκους της μπάντας (και στο EP Nightmares) και πέθανε από καρκίνο το 2003.

Phil Kennemore - RIP

Πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο ο μπασίστας των Υ&Τ Phil Kennemore. Πιστεύω πως η ουσία του Hard 'n' Heavy είναι η αλητεία, η "βρωμιά", ο τσαμπουκάς αλλά και το πάθος, η καψούρα, το παράπονο. Η μουσική των Y&T διέθετε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και γι' αυτό πρόκειται για μια από τις κορυφαίες μπάντες του είδους τους. Ο Phil ήταν ψυχάρα και παιχταράς και θα τον θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη. Έλαβε θέση δίπλα σε ήρωες του Heavy Metal όπως ο Dio, o Cozy Powell, o Criss Oliva, o Guy Speranza και πολλοί άλλοι. Αντίο Phil γίγαντα από την μοναχική πλευρά της πόλης!

Υποδοχή 2011

Με αφορμή την αλλαγή του χρόνου, παραθέτω το παραπάνω φοβερό εξώφυλλο των Armored Saint (δίσκος Raising fear, 1987) και σας εύχομαι να σαρώσετε με το Ξίφος και την Πανοπλία του Πνεύματος την μιζέρια και τη σαχλαμάρα που μας έχουν κατακλύσει. Και μην ξεχνάτε: Metal forever, the louder the better!!!!

Έχω δρόμο να κάνω πριν την Αυτοψία

Καιρό έχουμε να αναφερθούμε στη Λογοτεχνία του Φανταστικού, οπότε έχουμε και λέμε: η πρώτη μου γνωριμία με τη Φανταστική Λογοτεχνία έγινε μέσω των γνωστών θεματικών ανθολογιών των εκδόσεων Ωρόρα. Ξεκίνησα να διαβάζω τα μικρά βιβλιαράκια την μεταβατική περίοδο που κυκλοφόρησε η τελευταία ανθολογία σε μετάφραση Γ. Μπαλάνου για να αναλάβει στη συνέχεια ο Θ. Μαστακούρης μέχρι και την ανθολογία #77 οπότε η σειρά έπαυσε οριστικά να εκδίδεται.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησα την Αναζήτηση και τα περισσότερα από τα διηγήματα που με τόσο πάθος καταβρόχθιζα έχουν ξεχαστεί και περιμένουν μια δεύτερη ανάγνωση. Ωστόσο, κάποια από αυτά ήταν τόσο ξεχωριστά που παρά τον χρόνο που πέρασε παρέμειναν εντυπωμένα στην μνήμη μου. Δυο τέτοια διηγήματα ήταν το Η Αυτοψία του Michael Shea (ανθολογία #14, Ιστορίες με τέρατα) και το Έχω δρόμο να κάνω προτού κοιμηθώ του William F. Nolan (ανθολογία #5, Ιστορίες με πλάσματα από μέταλλο). Το πρώτο είναι μια συγκλονιστική ιστορία για έναν ύπουλο εξωγήινο και το δεύτερο ένα σύντομο, συγκινητικό διήγημα για την επιστροφή ενός αστροναύτη στη Γη και το ξαναντάμωμα με τους γονείς του. Δύο εξαιρετικές ιστορίες, η μια σκληρή και η άλλη ευαίσθητη, καθεμία με αξέχαστο τέλος, από δύο συγγραφείς άγνωστους στο ελληνικό κοινό αφού τα διηγήματα τους που έχουν μεταφραστεί στη γλώσσα μας πρέπει να είναι τρια για τον Shea και κάπου πέντε για τον Νolan.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να προμηθευτώ μέσω διαδικτύου και να διαβάσω δύο αντιπροσωπευτικές συλλογές διηγημάτων, μια από κάθε συγγραφέα. Πρόκειται για το Polyphemus του M. Shea και το Dark universe του W. Nolan. Διαβάζοντας τις συλλογές αυτές είχα την ευκαιρία να απολαύσω ξανά τα The Autopsy και And I have miles to go before I sleep, αλλά και να γνωρίσω καλλίτερα το έργο των δύο συγγραφέων. Ποιά είναι λοιπόν η εικόνα που αναδύεται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων;

Ο Michael Shea έχει πρωτότυπες ιδέες και μια φαντασία που πολύ συχνά βάζει φωτιά στον νου του αναγνώστη. Καταφέρνει να διαχειρίζεται πολλά είδη (επιστημονική φαντασία, τρόμο, fantasy), πάντα με μια ιδιαίτερη τάση στην νοσηρή εικονογραφία. To The Autopsy παραμένει η καλλίτερη ιστορία, ακολουθούμενο από το Angel of death που περιγράφει την πρωτότυπη συνάντηση ενός εξωγήινου με έναν γήινο κατά συρροή δολοφόνο και γοητεύει με την τελική, διακριτική αισιοδοξία του. Βέβαια ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο The pearls of the vampire queen, το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός άλλου, βραβευμένου βιβλίου του Shea (με τίτλο Nifft the Lean) και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο θρυλικός κλέφτης και τυχοδιώκτης Nifft ο Ξερακιανός!!! Ο Nifft είναι ο τύπος του ήρωα που ρίχνεται με τα μούτρα στην περιπέτεια και δεν διστάζει μπροστά σε καμία πρόκληση. Έχει κατέβει δύο φορές στον Κάτω Κόσμο για να φέρει εις πέρας άκρως επικίνδυνες αποστολές ενώ στην ιστορία που περιέχεται στο Polyphemus ξεγελάει την βασίλισσα-βρυκόλακα και βουτάει τα μαργαριτάρια της. Η συλλογή του Shea έχει και μέτριες στιγμές (πχ το ομώνυμο διήγημα) αλλά χωρίς αμφιβολία κερδίζει τον αναγνώστη με την δύναμη και την πρωτοτυπία των ιστοριών της.

Το ύφος του Nolan είναι λιγότερο φανταχτερό και πιο απλό σε σχέση με αυτό του Shea. Οι ιστορίες του είναι σύντομες, στο στυλ του Ray Bradbury και του Richard Matheson και το τέλος τους πάντα επιφυλάσσει μια ανατροπή ή μια αποκάλυψη. Πρόκειται κυρίως για ιστορίες τρόμου, αν και σε αρκετές από αυτές απουσιάζει το υπερφυσικό στοιχείο και εξετάζεται η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι περισσότερες από αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν επεισόδια της παλιάς τηλεοπτικής σειράς Twilight Zone. Από τις ιστορίες ξεχώρισα (μεταξύ άλλων) το Lonely train a'comin' με θέμα ένα ζωντανό και πεινασμένο τρένο, το Τhe partnership (αλήθεια πως θα μπορούσε να μοιάζει ο καρπός της ερωτικής συνεύρεσης ενός αρουραίου και ενός πράγματος από τα βάθη μιας λίμνης;), το The cure με το μαύρο χιούμορ του, το ελαφρώς αρρωστημένο Boyfren αλλά και το ελαφρώς λαβκραφτικό Ceremony. Βέβαια και εδώ υπάρχουν μέτριες στιγμές και κοινότοπες ιδέες (πχ το εντελώς αδιάφορο At Diamond lake) αλλά η συλλογή διαβάζεται πολύ ευχάριστα και ο τελικός απολογισμός μετά και την τελευταία ιστορία είναι οπωσδήποτε θετικός.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως η Φανταστική Λογοτεχνία έχει ακόμα πάρα πολύ υλικό προς εξερεύνηση και πάρα πολλούς καλούς συγγραφείς προς ανακάλυψη. Οι M. Shea και W. Nolan είναι μόνο δύο από αυτούς. Από την μεριά μου η Αναζήτηση συνεχίζεται και έχω δρόμο να κάνω πριν την Αυτοψία...