Ο Αγγελιαφόρος με συνάντησε σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης, το μεσημέρι μιας ζεστής αυγουστιάτικης μέρας: είχε μόλις επιστρέψει από τον Ομφαλό της Γης όπου -έχοντας τον διπλό ρόλο του Φύλακα και του Μύστη- είχε στοιχειώσει με την παρουσία του το Ιερό του Απόλλωνα, είχε πραγματοποιήσει την μυητική ανάβαση μέχρι το Κωρύκειο Άντρο και είχε ακούσει τους λύκους να αλυχτάνε στις πλαγιές του Παρνασσού (συνέχιζε όμως να αναζητεί τους Λύκους του Σκότους).
Δεν κόμιζε κάποιον χρησμό από τον Γιο της Λητώς, με κάλεσε όμως να εγερθώ και να επανέλθω στον διαδικτυακό κόσμο με ένα κείμενο που θα αποκαλύπτει την ξιπασιά και τα συμπλέγματα που χαρακτηρίζουν πολλούς από τους μεταλλάδες (και ο γράφων με τον τρόπο του δεν αποτελεί εξαίρεση) με τους οποίους μοιραζόμαστε τόσα κοινά ακούσματα: εριστικοί, ψωνισμένοι, αλαζόνες, ψωροελιτιστές, έμποροι ή απλά βλαμμένοι (ο γράφων ευτυχώς έχει αποφύγει τα δύο τελευταία). Από τη μεριά μου, θα προτιμούσα να γράψω κάτι για διάφορους τύπους που έχω εντοπίσει να γυροφέρνουν σε ομάδες Λογοτεχνίας του Φανταστικού στο fb, όπως βιβλιόφιλοι (κατάρα αντίστοιχου μεγέθους με τους μουσικόφιλους), επίδοξοι συγγραφείς βιβλίων φαντασίας (;) που καταφανώς δεν έχουν ιδέα από Φανταστική Λογοτεχνία και την ιστορία της, κοπελίτσες και κυρίες που γεμίζουν το προφίλ τους με φωτογραφίες γατιών και σκυλιών, άτομα που συγχέουν την παρακολούθηση ταινιών με την ανάγνωση βιβλίων και πολλοί άλλοι. Η αλήθεια είναι πως, πέρα από τον χαβαλέ των παραπάνω γραμμών, δεν θα πράξω τίποτα από τα δύο. Όμως το Κάλεσμα ακούστηκε και η αφύπνιση συντελέστηκε. Θα υπάρξει συνέχεια...
Ο Αγγελιαφόρος: you're the Defender God has sent.
