Sword 'n' Sorcery Metal

Από τα βάθη των αιώνων, από αρχέγονες εποχές σπαθιού και μαγείας, κλαγγές ατσαλιού και σκοτεινές επικλήσεις φτάνουν ως τα αυτιά μας. Φορείς αυτών των ξεχασμένων ήχων, δύο Heavy Metal μπάντες με κραυγαλέα ονόματα: Ironsword και Eternal Champion. Η sword 'n' sorcery θεματολογία και ο παραδοσιακός ήχος είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο συγκροτημάτων και η αφοσίωση τους σε αμφότερα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Οι πορτογάλοι Ironsword υπάρχουν αρκετά χρόνια αλλά εγώ τους πρόσεξα σχετικά πρόσφατα, όταν κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό cd None but the brave (2015). Μέσα σε αυτό παίζουν τίμιο και ορμητικό επικό Metal, το οποίο χαρακτηρίζεται από τσαμπουκά, έμπνευση και μια προκατακλυσμιαία ατμόσφαιρα. Kομμάτια όπως τα Betrayer, Kings of the Night, Army of Darkness, Vengeance will be Mine, αποτελούν ιερές επικλήσεις στο πνεύμα του Robert Howard και αναβιώνουν τον παλιό ήχο των Manilla Road (αρχικά νόμιζα πως ο Mark Shelton κάνει guest vocals) αλλά και των Omen της εποχής του λατρεμένου Battlecry.

Honour can be restored
If blood drips from my sword
The serpent king I must slay

For fate may seem perverse
Yet I shall break the curse
The Gods have waited for this day

Ενώ ο ήχος των Ironsword είναι πιο άμεσος και "χύμα", οι αμερικάνοι Eternal Champion έχουν μια πιο σκοτεινή και μουντή ατμόσφαιρα που παραπέμπει τον υποψιασμένο ακροατή σε ξεχασμένες pulp ιστορίες ξίφους και μαγείας. Το The Armor of Ire (2016) είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους, από την ελληνική εταιρεία No Remorse. Ο προσανατολισμός της μπάντας είναι ξεκάθαρος, με τίτλους όπως The Last King of Pictdom ή Sing a Last Song of Valdese. Αν και θεωρώ πως έχουν περιθώρια βελτίωσης, τραγούδια όπως τα I am the Hammer και The Armor of Ire είναι εξαιρετικά και κερδίζουν εύκολα τις εντυπώσεις. Να σημειωθεί πως ο τραγουδιστής της μπάντας ασχολείται και με τη συγγραφή ιστοριών φαντασίας, μετρώντας και μια συμμετοχή στην ανθολογία Swords of Steel Ι της DMR.

Bring forth those who'd conquer.
Light flames for them to see.
Their heads will hang from my hand.
This reign can never be.

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση, μπορώ να πω πως θεωρώ τους Eternal Champion πληρέστερους ως concept, αλλά μουσικά προτιμώ τους Ironsword. Το σημαντικό είναι πως και οι δύο μπάντες πείθουν εξίσου για τη σοβαρότητα τους. Παλιομοδίτες, χαμένοι σε ηρωϊκούς -και εν μέρει αδιέξοδους- κόσμους, με θριαμβεύοντες πολεμιστές στα εξώφυλλα και αδιαφορία για τις τρέχουσες τάσεις, οι Ironsword και οι Eternal Champion είναι εδώ για να μας θυμίσουν μια Υπόσχεση που δόθηκε πριν πάρα πολύ καιρό: πως κάποια μέρα ένας βάρβαρος σπαθοφόρος θα καθήσει στον θρόνο της θρυλικής Aquilonia. Εως τότε...