Πολλές φορές ξεχνάμε πως η Λογοτεχνία Φαντασίας είναι ένα είδος που εξελίσσεται, παραμένει ολοζώντανο στις μέρες μας και δεν σταμάτησε να υφίσταται με τον θάνατο των περισσότερων από τους αγαπημένους μας συγγραφείς πριν από αρκετά χρόνια. Αν κάποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις, θα διαπιστώσει πως κυκλοφορεί μεγάλος όγκος βιβλίων και στα τρία βασικά είδη (fantasy, τρόμος, sci-fi) της Λογοτεχνίας του Φανταστικού. Βέβαια η ποιότητα αυτών των έργων είναι ένα θέμα προς συζήτηση, όπως είχα πρόσφατα την ευκαιρία να διαπιστώσω από την επαφή μου με τη νουβέλα Abomination του άγγλου Gary Whitta.
Αγόρασα το Abomination επειδή η σύνοψη της πλοκής του μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Στην Αγγλία των Σκοτεινών Χρόνων (888μΧ), ένας επίσκοπος δημιουργεί με την χρήση σκοτεινής μαγείας μια στρατιά από τέρατα, στην προσπάθεια του να βοηθήσει τους Aγγλοσάξονες ενάντια στους εισβολείς Δανούς. Σύντομα τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο και ο Wulfric, ένας επίλεκτος πολεμιστής του βασιλείου, αναλαμβάνει να συγκροτήσει μια ομάδα και να καταστρέψει τα αποτρόπαια τέρατα. Θα τα καταφέρει αλλά το τίμημα θα είναι μια φοβερή κατάρα που θα πέσει πάνω του και από την οποία θα απαλλαγεί με την βοήθεια μιας γυναίκας.
Παρά την πολλά υποσχόμενη σύνοψη, το Abomination αποδείχτηκε πολύ κατώτερο των προσδοκιών μου. Αυτό έπρεπε να το υποψιαστώ, καθώς ο συγγραφέας είναι και επαγγελματίας σεναριογράφος και ήταν αναμενόμενο να καταφύγει στη χρήση τετριμμένων κινηματογραφικών συνταγών και στο βιβλίο του. Έτσι ο Wulfric παρουσιάζεται ως ο τυπικός απρόθυμος πολεμιστής, που μετατρέπεται με θαυματουργό τρόπο από απλό χωρικό σε θανατηφόρα πολεμική μηχανή. Επιπλέον, υπάρχει πάντα το θέμα της απαραίτητης γυναίκας ηρωϊδας. Στην προκειμένη περίπτωση έχει την μορφή μιας δεκαπεντάχρονης υπερπολεμίστριας, η οποία κάνει την εμφάνιση της στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Οπλισμένη με δύο ξίφη, κατατροπώνει με άνεση ενήλικους άντρες (άκρως ρεαλιστικές καταστάσεις για την Αγγλία του ένατου αιώνα μΧ), ενώ ο συγγραφέας την παρουσιάζει να σκέφτεται και να ενεργεί σαν οργισμένη έφηβη της εποχής μας. Όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, πρόκειται για έναν ανυπόφορο χαρακτήρα ο οποίος μόνο να εξοργίσει μπορεί κάθε σοβαρό αναγνώστη. Επιπλέον αρνητικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός πως παρά την επιλογή του να τοποθετήσει την πλοκή σε ένα ιστορικό πλαίσιο, ο συγγραφέας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ιστορική ακρίβεια. Για παράδειγμα, ο Wulfric περιγράφεται ως ιππότης (knight) αλλά έχω την εντύπωση πως ο όρος αυτός εισήχθη στην Βρετανία μετά την νορμανδική κατάκτηση του 1066 μΧ. Με τον ίδιο αδόκιμο τρόπο χρησιμοποιούνται και άλλοι όροι (πχ σταυροφορία) σε διάφορα σημεία του βιβλίου.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με την άνευρη γραφή του GW για να καταστήσουν το Αbomination ένα αδιάφορο και στερεότυπο ανάγνωσμα, τυπικό της εποχής μας. Στα χέρια ενός ικανότερου και πιο θαρραλέου συγγραφέα θα μπορούσε να αποτελέσει μια εξαιρετική σκοτεινή ιστορία φαντασίας αλλά οι επιλογές του δημιουργού του το χαντακώνουν. Βέβαια εμείς συνεχίζουμε να παρακολουθούμε -στο μέτρο του δυνατού- τις νέες κυκλοφορίες του χώρου και θα επανερχόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα με αναφορές σε καινούργια βιβλία.
Προς το παρόν, προτείνω ανεπιφύλακτα την επανακυκλοφορία των δύο πρώτων -εξαντλημένων εδώ και χρόνια- συλλογών διηγημάτων του Thomas Ligotti από την σειρά Penguin Classics. Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα από τα εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς και οι λίγοι μυημένοι/εκλεκτοί οφείλουν να το αναζητήσουν.
Μέχρι την επόμενη φορά, καλές αναγνώσεις...
