Glory Days

Οι Μέρες της Δόξας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Παραμένουν η Μουσική και συγκινητικές φωτογραφίες σαν την ακόλουθη για να μας τις θυμίζουν:

Scott, Eric και Lemmy, νεότατοι και χαμογελαστοί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Κοιτάζω την φωτογραφία και το μυαλό μου πάει σε κάποιες παλιές, γνώριμες γραμμές:

Hither came Conan the Cimmerian, black-haired, sullen-eyed, sword in hand, a thief, a reaver, a slayer, with gigantic melancholies and gigantic mirth, to tread the jeweled thrones of the Earth under his sandalled feet.

Όπως ο νεαρός Κιμμέριος, έτσι και οι μαλλιάδες της φωτογραφίας είναι έτοιμοι να σταθούν έξω από τις νόρμες του κόσμου και να τον ποδοπατήσουν. Και έχει ενδιαφέρον το πως το ύφος κάθε συγκροτήματος προσιδιάζει στον ήρωα του Robert Howard: Manowar για το βαρβαρικό, αδάμαστο πνεύμα και Motorhead για την αλητεία και τα μεθοκοπήματα στα καπηλειά της Σαντιζάρ της Αμαρτωλής.

Πρώτο τεύχος του Conan the Barbarian: ο ερχομός του Κιμμέριου δια χειρός Barry W. Smith.

Σήμερα βέβαια ο Conan παραμένει άφθαρτος ενώ από τους τρεις της φωτογραφίας ο ένας έχει αναχωρήσει για την Valhalla ενώ το πέρασμα του Χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στους άλλους δύο. Εμείς πάντως, σε πείσμα των καιρών, εξακολουθούμε να γουστάρουμε και παραμένουμε αιωνίως deaf forever to the battle's din...