Καθώς κάθομαι εδώ και περνώ τις μέρες μου παρέα με H. Miller, Η. Ellison και μαθηματικές εξισώσεις, οι σκέψεις μου δεν παύουν να γυρνάνε στην Αλεξία. Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που την είδα τελευταία φορά. Δούλευε ως αναπληρώτρια στο ίδιο νησί με εμένα. Λιγομίλητη, απόμακρη, σοβαρή και με μια μικρή υποψία ξινίλας στην φατσούλα της. Δεν την έλεγες όμορφη αλλά είχε πολλά υποσχόμενο κορμί και εξέπεμπε θηλυκότητα. Δεν κάναμε παρέα. Μόνο ένα "γειά" και κάποιες τυπικές κουβέντες. Μέχρι που ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο σε κάποιο μπαράκι, με πλησίασε και μου έπιασε τη συζήτηση. Φορούσε ένα εφαρμοστό κοντό φόρεμα και μου ψιθύριζε στο αυτί πως δεν είχε κυλικείο στην δουλειά και αν θα ήθελα να της φέρνω εγώ τον καφέ της. Τολμώ να πω πως έσταζε καύλα αλλά δυστυχώς οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που δεν μπορούσα να ορμήσω. Περιορίστηκα σε κάποια άνοστα αστειάκια και ύστερα από λίγο αποχώρησα εσπευσμένα. Μετά από λίγες μέρες η Αλεξία συνειδητοποίησε πως ήμουν δεσμευμένος (τώρα που το σκέφτομαι, δεσμά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης) και σαν κυρία που ήταν δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί μου. Οι τροχιές μας πλησίασαν για μια μόνο βραδιά αλλά η πολυπόθητη ένωση δεν έλαβε χώρα. Οι μήνες πέρασαν και το καλοκαίρι με βρήκε σε κάποια παραλία με ένα βιβλίο στο χέρι, να χαζεύω τον θεσπέσιο πισινό της Αλεξίας ενώ αυτή έπαιζε ρακέτες. Και με το τέλος του Ιούνη εκείνη έφυγε...
Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για τον παράδεισο που έκρυβε η Αλεξία ανάμεσα στα σκέλια της. Προφανώς δεν θα μάθω ποτέ. Η ίδια παραμένει ένα σύμβολο για όλες τις γυναίκες που μας πλησίασαν, μας ξεσήκωσαν αλλά χάσαμε την ευκαιρία μας μαζί τους. Και πάντα λέμε πως θα έρθουν άλλες αλλά ο καιρός περνά και πολύ φοβούμαι πως πάντοτε η ευκαιρία θα γλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Μάλλον αυτή είναι η κατάρα μας. Τουλάχιστον η δικιά μου. Κρίμα που δεν είμαι σαν τον H. Miller...
Στην εικόνα: Αλεξία και Κιμμέριος δια χειρός Frank Frazetta.
