Beneath the fragile crust of this modern age of reason
A darker world lies waiting, primordial and pure
Hidden in the shades from ratio‘s cold pondering
to rise when the stars are right.
A darker world lies waiting, primordial and pure
Hidden in the shades from ratio‘s cold pondering
to rise when the stars are right.
Όταν έγραφα για εκείνον που πήγε πολύ μακρυά δεν είχα υπόψη τους παραπάνω στίχους αν και ταιριάζουν απόλυτα με το πνεύμα των τελευταίων γραμμών της ανάρτησης. Μερικές μέρες αργότερα άκουσα το The White Goddess, την νέα δουλειά των γερμανών Atlantean Kodex και εντυπωσιάστηκα όχι μόνο από την μουσική αλλά και από την ταύτιση απόψεων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στον προηγούμενο δίσκο των ΑΚ (το The Golden Bough του 2010), αν και η όλη αισθητική προσέγγιση της μπάντας άφηνε να φανεί πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κυκλοφορία. Είχα το νου μου γι' αυτούς και όταν πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το The White Goddess επεδίωξα να το ακούσω αμέσως. Και δεν το μετάνιωσα...
Το TWG δεν περιέχει μόνο καλή μουσική αλλά ξεχωρίζει και ως αισθητικό σύνολο. Ο τίτλος του δίσκου, το εξαιρετικό booklet που συνοδεύει το cd και οι στίχοι των τραγουδιών φανερώνουν πως οι ΑΚ είναι μια σοβαρή και "διαβασμένη" μπάντα. Και φυσικά, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο υπέροχο εξώφυλλο. Σε μια εποχή που τα περισσότερα συγκροτήματα καταφεύγουν σε τυποποιημένες και αδιάφορες εικόνες που έχουν δημιουργηθεί με κάποιο πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, οι ΑΚ επέλεξαν να κοσμήσει το εξώφυλλο του TWG το αριστούργημα Der Mönch am Meer του γερμανού ρομαντικού ζωγράφου Caspar David Friedrich. Η επιλογή αυτή είναι αρκετή για να δικαιώσει το όλο εγχείρημα της μπάντας στα μάτια μου.
Το The White Goddess είναι ένα μουσικό έργο που αναζητεί τις μυθικές ρίζες της Ευρώπης. Ένα έργο που ταξιδεύει τον ακροατή στα αρχαία δάση και στους αγρούς της Γηραιάς Ηπείρου για να συναντήσει τον Βασιλιά του Δάσους και να σταθεί μάρτυρας στις υπαίθριες τελετές για την αναγέννηση του Αήττητου Ήλιου. Ένα έργο που προχωράει βαθύτερα, σε αναζήτηση της "ζοφερής και αναπόφευκτης αλήθειας πίσω από κάθε μύθο της Δυτικής Ιστορίας" και πενθεί για τον θάνατο της Παράδοσης. Οι ΑΚ αναζητούν μια Ευρώπη που κατά την άποψη μου έχει οριστικά χαθεί, καθώς οι λαοί της έχουν περάσει σε μια νέα φάση κοσμοθέασης και τρόπου ζωής. Η ίδια η μπάντα γράφει πως το άλμπουμ είναι "μια δήλωση πάνω στον θάνατο και τη δύναμη που έρχεται μ' αυτόν, την πτώση και την ομορφιά ενός παρελθόντος που ποτέ δεν γνωρίσαμε..." Απαισιοδοξία; Ίσως! Αν και υπάρχει πάντα η ελπίδα για αναγέννηση. Αλλά τι μορφή -και τι νόημα- θα μπορούσε να έχει μια αναγέννηση σε μια έποχη σαν την δική μας που οι αξίες έχουν αλλάξει και νέες αντιλήψεις έχουν παγιωθεί;
 |
| Golden Bough του J. M. W. Turner |
Στο μουσικό πεδίο, το TWG διαθέτει έμπνευση και όλα τα κομμάτια είναι δουλεμένα και αξιόλογα. Οι ΑΚ παίζουν γνήσιο Heavy Metal που κερδίζει τον ακροατή και μπορεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό, έξω από τα στενά πλαίσια του underground. Ο δίσκος περιέχει τρεις εισαγωγές και πέντε κανονικές συνθέσεις, με καλύτερες στιγμές το ορμητικό Sol Invictus, το αργόσυρτο The Heresiarch με τις στιχουργικές αναφορές στα γραπτά του H. P. Lovecraft και το θλιμμένο Twelve Stars and an Azure Gown. Το πολεμικό πνεύμα απουσιάζει εντελώς αλλά ίσως τελικά αυτό να λειτουργεί υπέρ του συνολικού αποτελέσματος. Το μόνο βέβαιο είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με συνεντεύξεις και δηλώσεις του συγκροτήματος, ούτε έχω διαβάσει το The White Goddess του R. Graves ώστε να γράψω περισσότερα σχετικά με την κοσμοθεωρία των ΑΚ και την πηγή από την οποία εμπνεύστηκαν τον τίτλο -και την ουσία υποθέτω- του δίσκου τους. Κάπου εδώ λοιπόν θα σταματήσω. Η μουσική όμως συνεχίζει: από τις σάλπιγγες που ηχούν στην έναρξη μέχρι το μελαγχολικό πιάνο που κλείνει τον δίσκο, το νέο πόνημα των AK αποτελεί ένα μυστηριακό ταξίδι που θα ανταμείψει τον ακροατή που ψάχνει για κάτι διαφορετικό. Ο επίλογος ανήκει στην μπάντα:
There are shadows over Athens and Rome still lies in flames
In these days when need is great, there's no heroes there's no saints
But when the night is darkest, Prometheus' touch will burn
And the goddess on a white bull - though she never left - returns
In these days when need is great, there's no heroes there's no saints
But when the night is darkest, Prometheus' touch will burn
And the goddess on a white bull - though she never left - returns
