Φιλοσοφώντας στην Urth

Στον κόσμο της Urth ακούγεται πως αν κάποιος φάει τη σάρκα ενός πτώματος μαζί με κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο, τότε θα μπορέσει να ξαναζήσει τη ζωή του νεκρού, τα κομμάτια του οποίου καταβρόχθισε. Με αφορμή τις σκοτεινές αυτές φήμες, ο μαθητεύομενος βασανιστής Severian ρωτάει τον γέρο αρχειοφύλακα Ultan:

"...But tell me this- suppose two collaborate in the robbing of  a grave, and one takes the right hand for his share, and the other the left. Does he who ate the right hand have but half the dead man's life, and the other the rest? And if so, what if a third were to come and devour a foot?"

"It's a pity you are a torturer," Ultan said. "You might have been a philosopher..."

Ο παραπάνω διάλογος φανερώνει τα παράξενα μονοπάτια μέσα από τα οποία μια φιλοσοφική φύση μπορεί  να εκφράσει την δυναμική της. Αλλά βέβαια, στον κόσμο της Γης του πολύ μακρινού μέλλοντος όλα είναι λίγο παράξενα...

Πηγή: Τhe Shadow of the Torturer του αμερικανού συγγραφέα φαντασίας Gene Wolfe. Πρώτο μέρος του διάσημου και βραβευμένου Βιβλίου του Νέου Ήλιου (Book of the New Sun).

Στη Χώρα των Νεκρών

Στην απόδραση μας από την Χώρα των Νεκρών έχουμε ως οδηγό την φλογερή κιθάρα του τεράστιου Jack Starr. Ο μεγάλος κιθαρίστας και η παρέα του κυκλοφόρησαν το 2011 το Land of the Dead το οποίο περιέχει γνήσιο και σαρωτικό Heavy Metal και τοποθετείται άνετα μεταξύ των κορυφαίων κυκλοφοριών της χρονιάς εκείνης.

Παγερά αδιάφορος απέναντι σε μόδες και τάσεις, ο Jack Starr παίζει το Heavy Metal της ψυχής του με Τσαμπουκά και Δύναμη. Στο πλευρό του η ίδια ομάδα με το Defiance του 2009: o Ned Meloni στο μπάσο, ο Τodd Michael Hall στα φωνητικά και ο παλιός μας γνώριμος Rhino στα τύμπανα. Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπεις πως, πολλά χρόνια μετά το ιστορικό No turning back του 1986, οι Burning Starr συνεχίζουν να διατηρούν την Φλόγα ζωντανή και βαδίζουν στο ίδιο ασυμβίβαστο μονοπάτι που χάραξαν οι Manowar.

Tο Land of the Dead χαρακτηρίζεται από αυθεντικό σκληρό ήχο και επική διάθεση. Περιέχει δυνατή μουσική για απαιτητικούς ακροατές. Ξεχώρισα το κεραυνοβόλο ομώνυμο κομμάτι, το Sands of Time και το φοβερό Daughter of Darkness, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιπες συνθέσεις στερούνται ενδιαφέροντος. Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, οφείλετε να το τσεκάρετε γιατί ο Jack  Starr είναι Παίκτης, Άντρας και Υπερασπιστής και κρατάει ψηλά τη Σημαία του παραδοσιακού Metal. Εμείς στεκόμαστε στο πλευρό του και του στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας. Here we are, the last survivors calling...Keep the flame forever burning bright.

Warlord live

Οι ζωντανές εμφανίσεις των Warlord στην χώρα μας έχουν περάσει πλέον στην Ιστορία. Απομένουν πλέον οι αναμνήσεις και κάποιες παρατηρήσεις. Τις δεύτερες μπορούμε να τις συζητήσουμε -εν συντομία- στις ακόλουθες γραμμές:

α) Η συναυλία ήταν αντικειμενικά πολύ καλή (τους είδα το Σάββατο στην Αθήνα). Διαψεύστηκαν όλοι οι κακοπροαίρετοι που προέβλεπαν μια άσχημη εμφάνιση. Ακούσαμε όλες τις κλασικές συνθέσεις μέσα σε κλίμα Δύναμης και Συγκίνησης. Όποιος έχει άλλη γνώμη απλά δεν νιώθει.

β) Για μια ακόμα φορά ο Mark Zonder απέδειξε πόσο τεράστιος παίκτης είναι. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία του ως μουσικός, τον τιμά η αφοσίωση του στην Ιδέα των Warlord και η πίστη που έχει στον Τσάμη, ειδικά αν λάβουμε υπόψη πως έχει κάνει μια σπουδαία καριέρα και θα μπορούσε να μην ασχολείται με την παλιά του μπάντα και με έναν μουσικό που πολλοί θεωρούσαν ξοφλημένο.

γ) Για τον Destroyer τι να γράψει κανείς; Σε όσους διαθέτουν αντίληψη, η ασκητική και σεμνή μορφή του μονό σεβασμό θα μπορούσε να εμπνεύσει. Ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο σύντομος λόγος που εκφώνησε. Εύχομαι η επίσκεψη του στην Ελλάδα να του χαρίσει δύναμη ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προσωπικά προβλήματα και να συνεχίσει να δημιουργεί μουσική.

δ) Υπήρξαν και κάποιοι ανύπαρκτοι τύποι που θεώρησαν απαραίτητο να κάνουν πλάκα και να ειρωνευτούν τον Τσάμη όταν μιλούσε στο κοινό αλλά και στα κενά μεταξύ των τραγουδιών που έπαιζε η μπάντα. Ενδεχομένως κάποιοι να θεωρούν πως ήταν αστείο να αποκαλούν τον Τσάμη "γέρο", να τον κράζουν και να χορεύουν κάτι σαν τσάμικο στο Aliens, αλλά η θλιβερή αλήθεια είναι πως είναι απλώς αγενείς και βλάκες. Πιστεύω πως η πνευματικότητα που εξέπεμπε ο Τσάμης είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτά τα τραγικά υποκείμενα.

 

 

Και το μέλλον; Τι επιφυλάσσει αυτό για τους Warlord; Δεδομένης της αποθεωτικής υποδοχής που γνώρισε η μπάντα σε αυτό το σύντομο πέρασμα της από Γερμανία και Ελλάδα πιστεύω πως μάλλον θα υπάρξει συνέχεια. Απομένει να δούμε αν ο Destoyer θα συνεχίσει να δημιουργεί εμπνευσμένη μουσική ή θα νικηθεί και αυτός από την Εντροπία που καταβροχθίζει τα πάντα. Μέχρι τότε η προτροπή παραμένει η ίδια: one by one, to the swords, to the guns!

ΥΓ) Μετά τη συναυλία βρέθηκα σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ομήγυρη όπου και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με δύο Μεγάλους Παλαιούς από το ηρωϊκό παρελθόν της Φωτιάς και του Ατσαλιού. Σε αυτούς στέλνω τα χαιρετίσματα μου. Hail and kill!