Φόβος και ανησυχία με κατακλύζουν καθώς διαβάζω για πτώματα παράξενων πραγμάτων που μάρτυρες τα είδαν να επιπλέουν στα ορμητικά νερά των ποταμών κατά τις πλημμύρες του Νοέμβρη του 1927 στο Vermont. Για βομβώδεις φωνές που μοιάζουν με ανθρώπου και κάνουν εξωφρενικές προτάσεις σε μοναχικούς διαβάτες στα βάθη σκοτεινών δασών. Για ένα απομονωμένο σπίτι (The House on the Borderland ίσως;) στις πλαγιές του Σκοτεινού Βουνού που πολιορκείται από εξωκοσμικές δυνάμεις. Για αποτρόπαια ίχνη που βρέθηκαν γύρω από το σπίτι αυτό και για εξωγηίνα όντα που στοιχειώνουν τους δασωμένους λόφους και κρύβονται στα έγκατα τους έχοντας απροσδιόριστα σχέδια για την ανθρωπότητα. Για υποσχέσεις απαγορευμένων γνώσεων και ταξιδιών πέρα από το χωροχρονικό συνεχές που είναι γνωστό στην ανθρώπινη επιστήμη. Για ένα πλάσμα που, καθισμένο σε μια πολυθρόνα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ψιθυρίζει ανόσια κοσμικά μυστικά...
Αναρωτιέμαι ποιες ήταν οι τρομερές αποκαλύψεις της δεύτερης επιστολής του ερημίτη Henry Akeley προς τον καθηγητή Albert Wilmarth και ποια ήταν η τύχη του πρώτου. Ποια ήταν η σημασία των ιερογλυφικών πάνω στην μυστηριώδη Μαύρη Πέτρα που παραπέμπει στην Μαύρη Σφραγίδα του A. Machen; Ποια είναι η αληθινή φύση των Ντολ και του Yig, του Πατέρα των Ερπετών; Ποιο είναι το πυρηνικό χάος που ο τρελός Άραβας τόσο σπλαχνικά έχει ρίξει σαν πέπλο πάνω του το όνομα Azathoth; Ποια είναι τελικά η πραγματική θέση της ανθρωπότητας σε ένα σύμπαν άπειρο και αδιάφορο και πως είναι δυνατόν η πλήρης συνειδητοποίηση της να μην οδηγήσει στην απελπισία και την τρέλα;
Το μυαλό μου παραλύει όταν σκέφτομαι τις διαστρικές πτήσεις... Τα οικοδομήματα δίχως παράθυρα στον νυχτωμένο Γιουγκόθ... Τα ποτάμια από πίσσα που κυλάνε κάτω από τις κυκλώπειες γέφυρες... Τους κυλίνδρους για την αποθήκευση εγκεφάλων και τα ανίερα μηχανήματα που τους επιτρέπουν να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο... Την απειλή που καραδοκεί στις ερημικές γωνιές του πλανήτη μας και μας παρακολουθεί συνεχώς, περιμένοντας...
Όχι, δεν έκανα χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι παραπάνω σκέψεις έχουν ως αφετηρία μια πρόσφατη επαναπροσέγγιση της κλασικής ιστορίας The Whisperer in Darkness του H. P. Lovecraft, με αφορμή την παρακολούθηση της ομώνυμης ταινίας του 2011. Η ιστορία δημοσιευτηκε στο περιοδικό Weird Tales τον Αύγουστο του 1931 και περιέχει αρκετές αναφορές στην Μυθολογία Κθούλου, αν και δεν θα έλεγα πως ανήκει στον σκληρό πυρήνα της. Μάλιστα, θα την τοποθετούσα περισσότερο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας παρά σε εκείνον του υπερφυσικού τρόμου. Σε κάθε περίπτωση, αφήνει να φανούν οι αρετές αλλά και (μετά από μια δεύτερη, πιο ώριμη ανάγνωση) οι αδυναμίες του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα. Προσωπικά, κατατάσσω το TWiD μεταξύ των καλύτερων έργων του συγγραφέα λόγω της δυσοίωνης και απειλητικής ατμόσφαιρας, των τρομερών υπαινιγμών, των περιγραφών του πολιτισμού των μυκητοειδών πλασμάτων και της αξέχαστης αποκάλυψης του τέλους. Πραγματικός εξωγήινος τρόμος για αυθεντικούς αναζητητές της κοσμικής τρέλας...
Και λίγα λόγια για την κινηματογραφική μεταφορά του TWiD: πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο φιλμ που παραπέμπει σε παλιές ταινίες τρόμου και έχει γυριστεί από την ομάδα H. P. Lovecraft Historical Society (οι ίδιοι που έχουν κάνει το βωβό και επίσης ασπρόμαυρο The Call of Cthulhu του 2005). Η ταινία πετυχαίνει να δημιουργήσει την απαραίτητη ατμόσφαιρα απειλής και φόβου, έχει μείνει πιστή στον βασικό πυρήνα της ιστορίας του HPL αλλά κατά τ' άλλα παρουσιάζει αρκετές διαφορές σε σχέση με το πρωτότυπο έργο. Ειδικά στο τελευταίο μισάωρο τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς αφού έχουν προστεθεί σκηνές δράσης που δεν υπάρχουν στο διήγημα, οι οποίες θεωρώ πως αφαιρούν αρκετά από την δύναμη της. Ακόμα και έτσι όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως η σκηνή της περιπλάνησης του Wilmarth στο εσωτερικό της σπηλιάς των πλασμάτων είναι επαρκώς βλάσφημη. Ως σύνολο (και ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις), η ταινία αποτελεί μια πολύ σημαντική προσπάθεια, την προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια και με άλλα διηγήματα του HPL.
Και λίγα λόγια για την κινηματογραφική μεταφορά του TWiD: πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο φιλμ που παραπέμπει σε παλιές ταινίες τρόμου και έχει γυριστεί από την ομάδα H. P. Lovecraft Historical Society (οι ίδιοι που έχουν κάνει το βωβό και επίσης ασπρόμαυρο The Call of Cthulhu του 2005). Η ταινία πετυχαίνει να δημιουργήσει την απαραίτητη ατμόσφαιρα απειλής και φόβου, έχει μείνει πιστή στον βασικό πυρήνα της ιστορίας του HPL αλλά κατά τ' άλλα παρουσιάζει αρκετές διαφορές σε σχέση με το πρωτότυπο έργο. Ειδικά στο τελευταίο μισάωρο τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς αφού έχουν προστεθεί σκηνές δράσης που δεν υπάρχουν στο διήγημα, οι οποίες θεωρώ πως αφαιρούν αρκετά από την δύναμη της. Ακόμα και έτσι όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως η σκηνή της περιπλάνησης του Wilmarth στο εσωτερικό της σπηλιάς των πλασμάτων είναι επαρκώς βλάσφημη. Ως σύνολο (και ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις), η ταινία αποτελεί μια πολύ σημαντική προσπάθεια, την προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια και με άλλα διηγήματα του HPL.
Κλείνω την ανάρτηση διατυπώνοντας το επιτακτικό ερώτημα: τι στο διάολο έλεγαν αυτές οι βομβώδεις φωνές στα βάθη του δάσος; Μέχρι την επόμενη φορά: Ia! Shub Niggurath!
