FOREVER FIGHTING THE WORLD!!!

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

On stage

Αν και μουσική μου προτεραιότητα είναι το αιώνιο Heavy Metal, τείνω να παραδεχτώ πως η σπουδαιότερη μουσική βγήκε την δεκαετία του '70 από τις μεγάλες μπάντες του Hard Rock. Από τα πολλά ονόματα που μεγαλούργησαν την εποχή εκείνη, τα δύο πιο αγαπημένα μου είναι οι Deep Purple και οι Rainbow. Μπάντες με απεριόριστες δυνατότητες (ειδικά οι Purple) και τρομερά ταλαντούχους μουσικούς. Κοινή συνισταμένη και των δύο, ο θεός Ritchie Blackmore: ο αγέρωχος άντρας με τα μαύρα, ο μεγαλύτερος ροκ (ας τον χαρακτηρίσουμε έτσι γιατί υποθέτω πως κάτι τέτοιο θα ήθελε και ο ίδιος) κιθαρίστας στην ιστορία του πλανήτη (και δεν πάει να λέτε ό,τι θέλετε οι μουσικόφιλοι).


Την βρίσκω ιδιαίτερα με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των δύο αυτών συγκροτημάτων από την εποχή που βρισκόντουσαν στο απόγειο της δόξας τους. Ανοίγω μια μπύρα και χάνομαι στους κόσμους του Made in Japan ή του On stage. Απολαμβάνω τους τεράστιους παίκτες να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, να σολάρουν, να αυτοσχεδιάζουν, να δίνουν μαθήματα ζωντανής εμφάνισης, να γράφουν το όνομα τους με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Σκληρού Ήχου. Child in time, Lazy, Highway star, Mistreated, Catch the rainbow, Still I'm sad, Kill the king και τόσα άλλα. Κάθε τραγούδι και μνημείo του Hard.


Έτσι! Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο γεγονός πως ο Ritchie γράφει και λίγο στα παπάρια του το κοινό και παίζει τα δικά του. Αυτά τα live είναι ο όλεθρος του σύγχρονου κουτοπόνηρου και κλαψομούνη έλληνα οπαδού, αυτού που έχει άποψη για όλα, αυτού που θα γκρινιάξει για το ντραμ σόλο και τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών και δεν θα κάτσει να απολάυσει το μεγαλείο της μπάντας και την μαγεία της μουσικής.


Ανοίγω άλλη μια μπύρα και την υψώνω εις υγεία -και σε ορισμένες περιπτώσεις εις ανάμνηση- του Ritchie, του Jon, των δύο Ian, και του Roger αλλά και των Ronnie, David, Cozy, Glenn και όλων των άλλων που ακολούθησαν. Ο καιρός τους πέρασε αλλά πάντα θα μας ταξιδεύει η μουσική τους. Cheers mates!

11 σχόλια:

P A L A D I N είπε...

Αν και εξακολουθώ να θεωρώ αξεπέραστους τους Rush και τους Uriah Heep, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι οι κύριοι που αναφέρεις είναι αληθινοί άρχοντες της επιστήμης των μουσών.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.

"Αν και μουσική μου προτεραιότητα είναι το αιώνιο Heavy Metal, τείνω να παραδεχτώ πως η σπουδαιότερη μουσική βγήκε την δεκαετία του '70 από τις μεγάλες μπάντες του Hard Rock."

Μεγάλη κουβέντα και αληθινή (για μένα, βέβαια).

Πράγματι, η δεκαετία εκείνη έδωσε, ίσως, ό,τι καλύτερο στο μεγάλο μουσικό φάσμα που ονομάζεται Rock, και κυρίως, στο κομμάτι του φάσματος που μας ενδιαφέρει (αν και εγώ, χοντρικά, τοποθετώ τα έτη σε '65-'75).

Απίστευτα πράγματα παίχτηκαν, από κλασικό Hard Rock με τους θρύλους που αναφέρεις, από Southern Rock με ευρύ φάσμα που περιλαμβάνει μουσικές από Lynyrd Skynyrd και ZZ Top ως Molly Hatchet και Black Oak Arkansas, από Progressive Rock όπως οι Rush που αναφέρει ο Paladin και οι Emerson-Lake-Palmer, από τον αξεπέραστο Rory Gallagher, ακόμα κι από Glam Rock καλλιτέχνες και γκρουπ.

Και όσο περισσότερο ψάχνεις πέρα από τα γνωστά, τόσο περισσότερα διαμάντια ανακαλύπτεις.

Ένσταση έχω ως προς τους Uriah Heep, καθώς τους θεωρώ ή του ύψους ή του βάθους. Έδωσαν πολλά τραγικά "λα-λα-λα" κομμάτια, αλλά και αξεπέραστους ύμνους, περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς στους αμύητους, όπως το I'm alive ή το Rainbow Demon (πέρα από τα πολύ γνωστά τους).

Έχει τόσο υλικό, που μπορείς να ασχολείσαι μια ζωή. Να μιλήσω για Frank Marino and Mahogany Rush, για Mountain, για Eloy, για Manfred Mann's Earth Band ... και ... και

Hail !

Flammentrupp

SUN W KNIGHT είπε...

Εις υγείαν και εις ανάμνησιν...

Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Αν και τα επιχειρήματα τόσο της ανάρτησης όσο και των προηγούμενων σχολίων είναι αναμφίβολα εύλογα, εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι -όσο δεν βλέπω παντελόνια σωλήνες και σκισμένα στους ώμους jean μπουφάν κι όσο δεν ακούω δισολίες- μπορεί να βρίσκομαι εντός της επικράτειας του βασίλειου ωστόσο είμαι σίγουρα εκτός των τειχών του κάστρου...

Σταμάτης

Ανώνυμος είπε...

Σταμάτη,

δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Κι εγώ 9 στις 10 φορές heavy metal ακούω. Το σχόλιό μου ήταν περισσότερο προς την "αντικειμενική" πλευρά των πραγμάτων (αν δεχτούμε πως υπάρχει). Δηλαδή, η τέχνη/τεχνική των μουσικών και τα μεγαλειώδη τραγούδια (μην ξεχνάμε πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος, καθώς το rock ακόμα ξεδιπλώνεται μη-έχοντας αναπτυχθεί σε όλα του τα κομμάτια όπως τα ξέρουμε/διαχωρίζουμε σήμερα).

Όσο για το κάστρο, αφού είσαι στο βασίλειο, καλά το πας :-)
Μέσα στο κάστρο έχει φαγητό, μπύρα, γυναίκες και ξεκούραση. Έξω από αυτό, έχει επαφή με τη Φύση.

Και τα δύο χρειάζονται ;-)

Flammentrupp

Κιμμέριος είπε...

@Paladin: οι Rush συμπληρώνουν την τριάδα μαζί με Purlpe και Rainbow. Για Uriah Heep θα συμφωνήσω με τον Flammentrupp. Θέλω να πιστεύω πως βρίσκεσαι στις επάλξεις, περιμένοντας την έλευση της Αγίας Αυτοκρατορίας :-)

@Flammentrupp: συμφωνώ σε όλα. Hail!

@Sun Knight: η επόμενη ακρόαση κάποιου live στην μακρινή Ιαπωνία είναι αφιερωμένη σε σένα. Hail!

@Σταμάτη: εσύ είσαι αμετανόητα ταγμένος στην δεκαετία του '80 :-) Hail!

Ανώνυμος είπε...

Τι έγινε ρε τσιφλίμαγκα, να πούμε ξερω `γώ, να `ούμε;
Κιμμέριε μας πωρώνεις με τις τελευταίες σου αναρτήσεις!
Ένεκα της ημέρας ερωτύλε, πάρε και μία μουσική πανδαισία (δώσε βάση στα κρουστά) : http://www.youtube.com/watch?v=br-D7UneS0E

Cass

Κιμμέριος είπε...

Cass εσένα και τους άλλους δύο, όχι τον Ζάχο και τον Μπουγάτσα να πούμε ξέρω γω, θα σας κάνω κομμάτια όλους! Χαχαχα! Για το προτεινόμενο βίντεο ένα έχω να πω: πάντα ευτράπελος!

Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Flammentrupp, όπου έχει πόλεμο..είμαι κι εγώ μέσα!
Hail!

Σταμάτης

BALADEUR είπε...

Οι ουράνιες μελωδίες του Ritchie, o "σύγχρονος Μπαχ" Lord, η δομημένη παράνοια των E.L.P., ο διονυσιασμός του Plant, η μαγεία των Heep, τα υπέρβαρα ριφ των Sabbath, η εγκεφαλικότητα των Rush, οι θλιμμένες μελωδίες των Camel, το ξωτικό Ian Anderson, η θεατρικότητα των Genesis, ο ερωτισμός του Coverdale, τα ηχοχρώματα του "Ουρανίου Τόξου", ο πομπώδης λυρισμός των Styx, η μοναδικότητα των Pavlov's Dog, η ήρεμη ενέργεια των B.O.C... Η σπουδαιότερη -μουσικά- δεκαετία στο 2ο μισό του 20ου αιώνα. Όταν οι συναυλίες ήταν μυσταγωγία κι όχι τυπικές εκτελέσεις τραγουδιών. Long live 70ies!

ΥΓ. Όταν πρωτοείδα live Blackmore και Lord (Deep Purple δηλαδή) έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον (ακόμη να με συνεφέρουν!)...

Κιμμέριος είπε...

Μπαλαντέρ: συμφωνώ, συμφωνώ, συμφωνώ!