On stage

Αν και μουσική μου προτεραιότητα είναι το αιώνιο Heavy Metal, τείνω να παραδεχτώ πως η σπουδαιότερη μουσική βγήκε την δεκαετία του '70 από τις μεγάλες μπάντες του Hard Rock. Από τα πολλά ονόματα που μεγαλούργησαν την εποχή εκείνη, τα δύο πιο αγαπημένα μου είναι οι Deep Purple και οι Rainbow. Μπάντες με απεριόριστες δυνατότητες (ειδικά οι Purple) και τρομερά ταλαντούχους μουσικούς. Κοινή συνισταμένη και των δύο, ο θεός Ritchie Blackmore: ο αγέρωχος άντρας με τα μαύρα, ο μεγαλύτερος ροκ (ας τον χαρακτηρίσουμε έτσι γιατί υποθέτω πως κάτι τέτοιο θα ήθελε και ο ίδιος) κιθαρίστας στην ιστορία του πλανήτη (και δεν πάει να λέτε ό,τι θέλετε οι μουσικόφιλοι).

Την βρίσκω ιδιαίτερα με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των δύο αυτών συγκροτημάτων από την εποχή που βρισκόντουσαν στο απόγειο της δόξας τους. Ανοίγω μια μπύρα και χάνομαι στους κόσμους του Made in Japan ή του On stage. Απολαμβάνω τους τεράστιους παίκτες να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, να σολάρουν, να αυτοσχεδιάζουν, να δίνουν μαθήματα ζωντανής εμφάνισης, να γράφουν το όνομα τους με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Σκληρού Ήχου. Child in time, Lazy, Highway star, Mistreated, Catch the rainbow, Still I'm sad, Kill the king και τόσα άλλα. Κάθε τραγούδι και μνημείo του Hard.

Έτσι! Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο γεγονός πως ο Ritchie γράφει και λίγο στα παπάρια του το κοινό και παίζει τα δικά του. Αυτά τα live είναι ο όλεθρος του σύγχρονου κουτοπόνηρου και κλαψομούνη έλληνα οπαδού, αυτού που έχει άποψη για όλα, αυτού που θα γκρινιάξει για το ντραμ σόλο και τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών και δεν θα κάτσει να απολάυσει το μεγαλείο της μπάντας και την μαγεία της μουσικής.

Ανοίγω άλλη μια μπύρα και την υψώνω εις υγεία -και σε ορισμένες περιπτώσεις εις ανάμνηση- του Ritchie, του Jon, των δύο Ian, και του Roger αλλά και των Ronnie, David, Cozy, Glenn και όλων των άλλων που ακολούθησαν. Ο καιρός τους πέρασε αλλά πάντα θα μας ταξιδεύει η μουσική τους. Cheers mates!

Heavy Revolution

Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση με την έκρηξη του NWOBHM είναι το πως συντονίστηκαν μαζί του -εκούσια ή ακούσια, δεν το γνωρίζω- κάποιες παλιότερες μπάντες που εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησαν κλασικούς δίσκους, σε πλήρη σύμπνοια με την θυελλώδη επέλαση του Νέου Κύματος. Έτσι οι Black Sabbath κυκλοφόρησαν το μνημειώδες Heaven and Hell το 1980, ενώ οι Judas Priest το σαρωτικό British Steel το ίδιο έτος. To 1980 ήταν και χρονιά που οι Ουαλλοί Budgie κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό Power supply.

Όπως οι Sabbath και οι Priest, έτσι και οι Budgie είχαν πολλά χρόνια παρουσίας στον χώρο του Hard 'n' Heavy, αν και δεν έχαιραν της αναγνώρισης των δύο πρώτων. Ο πρώτος δίσκος τους κυκλοφόρησε το 1971 και τον ακολούθησαν άλλοι έξι μέχρι το όγδοο Power supply που σηματοδότησε την δυναμική είσοδο των Ουαλλών στην φλογισμένη δεκαετία του '80. Θα έλεγε κανείς πως οι Budgie απήυθυναν χαιρετισμό στην νέα δεκαετία αντλώντας από την ενέργεια που κατά κύματα εξέπεμπαν οι νεότερες μπάντες που είχαν εμφανιστεί στο προσκήνιο. Αυτή η ενέργεια μετουσιώθηκε στις δυναμικές συνθέσεις του Power supply, δίσκου που κατά την άποψη μου τοποθέτησε τους Βudgie στις πρώτες θέσεις ενός κινήματος, του οποίου άνηκαν και στους -αφανείς- γεννήτορες.

Μέχρι και η μασκότ του συγκροτήματος, ο περίφημος παπαγάλος, εμφανιζόταν στο εξώφυλλο του Power supply σε μια επιμεταλλωμένη εκδοχή. Τον δίσκο ανοίγει το Forearm smash που βρίσκει τους Budgie να πολεμούν στην πρώτη γραμμή, μαζί με τους νεαρότερους εκπροσώπους του Νέου Κύματος. Ο ήχος ήταν πιο ωμός και άμεσος σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ και η μπάντα προσέφερε στον ακροατή τίμιο βρετανικό heavy rock, με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του μπασίστα-τραγουδιστή Burke Shelley (θυμίζει τον Geddy Lee των Rush) να πλαισιώνονται από την θαυμάσια κιθάρα του John Thomas (αντικατέστησε τον Tony Bourge) και τους άψογους τυμπανισμούς του Steve Williams. Ο δίσκος περιέχει κλασικά κομμάτια όπως τα Hellbender, Gunslinger, Crime against the world ενώ ξεχωρίζει το Heavy revolution, ύμνος στην μουσική επανάσταση που είχε ξεσπάσει εκείνη την δοξασμένη εποχή.

Put your hands on your black guitar
Hit the chord for a rock and roll star
Our heads jumping up and down
Heavy rock bands are back in town

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο μελαγχολικό Time to remember, στο οποίο διακρίνεται μια αποστασιοποίηση από το κλίμα ενθουσιασμού της εποχής, μια στοχαστικότητα που ίσως να οφείλεται στην πιο συνειδητοποιημένη προσέγγιση της μπάντας μετά από πολλά έτη παρουσίας στη σκηνή. Πραγματικά σπουδαίο κομμάτι και από τα ωραιότερα που έγραψαν οι Budgie κατά την διάρκεια της καριέρας τους.

Συμπερασματικά, τo Power supply απέδειξε με τον πιο τρανταχτό τρόπο πως οι Budgie δεν είχαν ξοφλήσει. Δήλωναν παρόντες στο πλευρό των πιτσιρικάδων του Νέου Κυματος της Ηλεκτρικής Επανάστασης, με δυνατό και ανανεωμένο ήχο.

Η ποιοτική πορεία της μπάντας συνεχίστηκε με άλλους δύο αξιόλογους δίσκους, τα Nightflight (1981) και Deliver us from evil (1982). Ακολούθως διαλύθηκαν και σήμερα μου φαίνεται πως είναι και πάλι ενεργοί. Εμείς τους θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη διότι εκφράζουν το Hard 'n' Heavy που λατρέψαμε: γνήσιο και αληθινό!