Λευκή Θεά 2013

Beneath the fragile crust of this modern age of reason
A darker world lies waiting, primordial and pure
Hidden in the shades from ratio‘s cold pondering
to rise when the stars are right.  

Όταν έγραφα για εκείνον που πήγε πολύ μακρυά δεν είχα υπόψη τους παραπάνω στίχους αν και ταιριάζουν απόλυτα με το πνεύμα των τελευταίων γραμμών της ανάρτησης. Μερικές μέρες αργότερα άκουσα το The White Goddess, την νέα δουλειά των γερμανών Atlantean Kodex και εντυπωσιάστηκα όχι μόνο από την μουσική αλλά και από την ταύτιση απόψεων.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στον προηγούμενο δίσκο των ΑΚ (το The Golden Bough του 2010), αν και η όλη αισθητική προσέγγιση της μπάντας άφηνε να φανεί πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κυκλοφορία. Είχα το νου μου γι' αυτούς και όταν πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το The White Goddess επεδίωξα να το ακούσω αμέσως. Και δεν το μετάνιωσα...

Το TWG δεν περιέχει μόνο καλή μουσική αλλά ξεχωρίζει και ως αισθητικό σύνολο. Ο τίτλος του δίσκου, το εξαιρετικό booklet που συνοδεύει το cd και οι στίχοι των τραγουδιών φανερώνουν πως οι ΑΚ είναι μια σοβαρή και "διαβασμένη" μπάντα. Και φυσικά, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο υπέροχο εξώφυλλο. Σε μια εποχή που τα περισσότερα συγκροτήματα καταφεύγουν σε τυποποιημένες και αδιάφορες εικόνες που έχουν δημιουργηθεί με κάποιο πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, οι ΑΚ επέλεξαν να κοσμήσει το εξώφυλλο του TWG το αριστούργημα Der Mönch am Meer του γερμανού ρομαντικού ζωγράφου Caspar David Friedrich. Η επιλογή αυτή είναι αρκετή για να δικαιώσει το όλο εγχείρημα της μπάντας στα μάτια μου.

Το The White Goddess είναι ένα μουσικό έργο που αναζητεί τις μυθικές ρίζες της Ευρώπης. Ένα έργο που ταξιδεύει τον ακροατή στα αρχαία δάση και στους αγρούς της Γηραιάς Ηπείρου για να συναντήσει τον Βασιλιά του Δάσους και να σταθεί μάρτυρας στις υπαίθριες τελετές για την αναγέννηση του Αήττητου Ήλιου. Ένα έργο που προχωράει βαθύτερα, σε αναζήτηση της "ζοφερής και αναπόφευκτης αλήθειας πίσω από κάθε μύθο της Δυτικής Ιστορίας" και πενθεί για τον θάνατο της Παράδοσης. Οι ΑΚ αναζητούν μια Ευρώπη που κατά την άποψη μου έχει οριστικά χαθεί, καθώς οι λαοί της έχουν περάσει σε μια νέα φάση κοσμοθέασης και τρόπου ζωής. Η ίδια η μπάντα γράφει πως το άλμπουμ είναι "μια δήλωση πάνω στον θάνατο και τη δύναμη που έρχεται μ' αυτόν, την πτώση και την ομορφιά ενός παρελθόντος που ποτέ δεν γνωρίσαμε..." Απαισιοδοξία; Ίσως! Αν και υπάρχει πάντα η ελπίδα για αναγέννηση. Αλλά τι μορφή -και τι νόημα- θα μπορούσε να έχει μια αναγέννηση σε μια έποχη σαν την δική μας που οι αξίες έχουν αλλάξει και νέες αντιλήψεις έχουν παγιωθεί;

Golden Bough του J. M. W. Turner

Στο μουσικό πεδίο, το TWG διαθέτει έμπνευση και όλα τα κομμάτια είναι δουλεμένα και αξιόλογα. Οι ΑΚ παίζουν γνήσιο Heavy Metal που κερδίζει τον ακροατή και μπορεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό, έξω από τα στενά πλαίσια του underground. Ο δίσκος περιέχει τρεις εισαγωγές και πέντε κανονικές συνθέσεις, με καλύτερες στιγμές το ορμητικό Sol Invictus, το αργόσυρτο The Heresiarch με τις στιχουργικές αναφορές στα γραπτά του H. P. Lovecraft και το θλιμμένο Twelve Stars and an Azure Gown. Το πολεμικό πνεύμα απουσιάζει εντελώς αλλά ίσως τελικά αυτό να λειτουργεί υπέρ του συνολικού αποτελέσματος. Το μόνο βέβαιο είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με συνεντεύξεις και δηλώσεις του συγκροτήματος, ούτε έχω διαβάσει το The White Goddess του R. Graves ώστε να γράψω περισσότερα σχετικά με την κοσμοθεωρία των ΑΚ και την πηγή από την οποία εμπνεύστηκαν τον τίτλο -και την ουσία υποθέτω- του δίσκου τους. Κάπου εδώ λοιπόν θα σταματήσω. Η μουσική όμως συνεχίζει: από τις σάλπιγγες που ηχούν στην έναρξη μέχρι το μελαγχολικό πιάνο που κλείνει τον δίσκο, το νέο πόνημα των AK αποτελεί ένα μυστηριακό ταξίδι που θα ανταμείψει τον ακροατή που ψάχνει για κάτι διαφορετικό. Ο επίλογος ανήκει στην μπάντα:

There are shadows over Athens and Rome still lies in flames
In these days when need is great, there's no heroes there's no saints
But when the night is darkest, Prometheus' touch will burn
And the goddess on a white bull - though she never left - returns 

Αυτός που πήγε πολύ μακρυά

Πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν με την άποψη πως ο Άνθρωπος των καιρών μας έχει αποκοπεί από τη χαρά της ζωής και έχει εγκλωβιστεί σε έναν μη-φυσικό βίο γεμάτο άγχος, ενοχές και πόνο. Ο Frank Halton αποφάσισε να αναζητήσει την πηγή της πρωταρχικής χαράς και για το σκοπό αυτό εγκατέλειψε το Λονδίνο και την καριέρα του ως ζωγράφος και κατέφυγε στην αγγλική εξοχή. Εκεί, μέσα στο δάσος και δίπλα στο ποτάμι, κατάφερε να αποκαταστήσει τους σπασμένους δεσμούς με την Φύση και να έρθει πιο κοντά στην μυστική ουσία της. Και μια μέρα, καθώς ρέμβαζε στην άκρη του ποταμιού, άκουσε την απόκοσμη μουσική: τον αυλό του θεού Πάνα, την φωνή του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει...

Ο Frank κατάλαβε πως σύντομα θα είχε την ευκαιρία να γίνει μάρτυρας μιας τρομερής αποκάλυψης: θα έβλεπε τον ίδιο τον Πάνα, θα του φανερωνόταν η αρχέγονη φυσική δύναμη. Όμως η δύναμη αυτή δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με την χαρά και την ζωή αφού η Φύση έχει και μια σκοτείνη πλευρά που συνδέεται με τον θάνατο, τον πόνο και την αποσύνθεση. Όταν ο Frank Halton συνειδητοποίησε την φοβερή αυτή αλήθεια ήταν πολύ αργά. Είχε ήδη πάει πολύ μακρυά για να κάνει πίσω...

Ο Frank Halton παραμέρισε το πέπλο που χωρίζει τον κόσμο μας από τον αληθινό κόσμο και αναζήτησε τις μυστηριώδεις δυνάμεις που βρίσκονται στον πυρήνα όλων των πραγμάτων. Ο κερασφόρος θεός του φανερώθηκε και ο αναζητητής πλήρωσε το τίμημα. Πέρα από τα προστατευτικά τείχη που έχει υψώσει γύρω μας ο μοντέρνος πολιτισμός και την ασφάλεια που αυτά μας προσφέρουν, το Άγνωστο εξακολουθεί να παραμονεύει. Αλλά λίγοι γοητεύονται από αυτό και ελάχιστοι έχουν το θάρρος να το αντιμετωπίσουν.

The Man Who Went Too Far: ο Frank Halton στo ομώνυμο διήγημα του E. F. Benson. Μια ξεχωριστή παράξενη ιστορία που φέρνει στο μυαλό το The Great God Pan του Arthur Machen.

Edward Frederic Benson (1867-1940): ξεχασμένος άγγλος συγγραφέας διηγημάτων τρόμου (και όχι μόνο). Ο Lovecraft εκτιμούσε ιδιαίτερα το The Man Who Went Too Far. 

Σύντομη συνάντηση στη Σαντιζάρ

Στις σελίδες 2 και 3 του έκτου τεύχους του ιστορικού Conan the Barbarian (τίτλος ιστορίας: Devil-wings over Shadizar) διαδραματίζεται μια σύντομη (και επεισοδιακή) συνάντηση του Conan με τις κωμικές εκδοχές δύο άλλων θρυλικών ηρώων της λογοτεχνίας ηρωϊκής φαντασίας. Ο νεαρός Κιμμέριος, που μόλις έχει ξεκινήσει τις περιπλανήσεις του στα πολιτισμένα βασίλεια του Νότου, αιφνιδιάζει τους κλέφτες Fafnir και Black Rat ενώ αυτοί μαλώνουν για την μοιρασιά των κλοπιμαίων τους.

Η δεύτερη σελίδα του  Conan the Barbarian #6

Οι δημιουργοί του κόμικ Roy Thomas και Barry Smith προφανώς κλείνουν το μάτι στο διάσημο δίδυμο των Fafhrd και Gray Mouser (Φάφρντ και Γκρίζος Γάτος), που έγιναν γνωστοί μέσα από τις ιστορίες του μεγάλου συγγραφέα fantasy και επιστημονικής φαντασίας Fritz Leiber.

Η Σαντιζάρ η Αμαρτωλή αποτελεί ιδανικό φόντο για το σύντομο συναπάντημα των τριών κλεφτών. Φυσικά οι καρικατούρες των Fafhrd και Gray Mouser δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρούς αντιπάλους για τον Κιμμέριο. Όμως έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τι θα είχε συμβεί αν -μέσα από μια στρέβλωση του χωροχρόνου όπως σε κάποιο επόμενο τεύχος με τον Elric- ο Conan είχε συναντήσει τους πραγματικούς ήρωες του Leiber. Είμαι βέβαιος πως η αρχική καχυποψία θα έδινε σύντομα τη θέση της σε μια εγκάρδια φιλία και σε μια ιδιαίτερα κερδοφόρα συνεργασία. Και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για τις τρομερές περιπέτειες στις οποίες θα ρίχνονταν οι τρεις άνδρες...

Φαφρντ και Γκρίζος Γάτος του Mike Mignola

Προς το παρόν, ο Κιμμέριος και το δίδυμο του Leiber συνεχίζουν τις αναζητήσεις τους σε διαφορετικούς αλλά το ίδιο επικίνδυνους δρόμους. Εμείς παραμένουμε πιστοί τους σύντροφοι στις περιπλανήσεις τους στους κόσμους του σπαθιού και της μαγείας.

Μισθοφόρος

Το τεύχος 126 του Savage Sword of Conan περιέχει την ιστορία με τίτλο The Mercenary, σε σχέδιο του Gary Kwapisz και σενάριο του Larry Yakata. Μέσα στις ασπρόμαυρες σελίδες του τεύχους, ένας νεαρός αγρότης σώζει τη ζωή του Κιμμέριου αλλά στη συνέχεια η Μοίρα τους τοποθετεί σε αντίπαλες παρατάξεις, τον πρώτο ως επαναστάτη και τον δεύτερο ως μισθοφόρο. Η κατάληξη είναι τραγική και καθιστά το The Mercenary μια από τις πιο σκοτεινές και πιο σοβαρές ιστορίες που έχουν εμφανιστεί ποτέ στο SSoC. 

Χωρίς τον Ernie Chan να απαλύνει τις γραμμές του, ο Conan του Kwapisz  είναι τραχύς και εξωπραγματικά βλοσυρός, σε πλήρη συμφωνία με την βαριά ατμόσφαιρα της ιστορίας. Τα αξιομνημόνευτα καρέ αφθονούν και  αιχμαλωτίζουν το βλέμμα με την δύναμη τους. 

 

Το The Mercenary αποτελεί ένα απαισιόδοξο σχόλιο πάνω στην φύση του πολέμου, τη στάση των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτόν και την αντιπαράθεση του ιδεαλισμού με τον ωμό ρεαλισμό. Ο πόλεμος χάνει γρήγορα την αίγλη του για τον νεαρό Petrus και η πλευρά που μάχεται για τον δίκαιο σκοπό δεν είναι απαραίτητο να επικρατήσει.

O ίδιος ο Conan παίζει καταλυτικό ρόλο στον ατιμωτικό θάνατο του ευεργέτη του και στο τέλος της ιστορίας ξεκινά για να πολεμήσει ενάντια στους μέχρι πρότινος εργοδότες του. Αλλά μάλλον το κίνητρο του είναι η εξιλέωση και η εκδίκηση και όχι μια ριζική αναθεώρηση των απόψεων του. Βέβαια, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε καθώς ο Κιμμέριος καλπάζει μέσα στην νύχτα και την καταιγίδα στο τελευταίο καρέ της ιστορίας...

Το The Mercenary είναι μια ιστορία αξιώσεων που αξίζει να ανακαλύψετε. Και αν ο ορμητικός Κιμμέριος -βυθισμένος σε ένα θυελλώδη βίο αίματος και πάθους- δεν έχει ακόμα χρόνο γι' αυτό, ίσως σε εσάς προκαλέσει γόνιμους προβληματισμούς.

ΥΓ) Όλα τα καρέ είναι από το τεύχος 126 (όπως και η εικόνα που κοσμεί την επικεφαλίδα του ιστολογίου). Αφορμή για την ανάρτηση μια πρόσφατη ανάγνωση της ιστορίας και κάποιες σκόρπιες, αδέσποτες σκέψεις.

Καλοκαίρι 2013

Το καλοκαίρι έχει ήδη ξεκινήσει και το ιστολόγιο εύχεται καλή ξεκούραση και αυθεντικές θερινές αναζητήσεις σε όλους τους φίλους και αναγνώστες. Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, οφείλετε να τσεκάρετε το νέο -δωδέκατο- τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία το οποίο περιέχει, όπως πάντα, ποιοτικά και ενδιαφέροντα άρθρα. 

Χαιρετισμούς και θα τα ξαναπούμε σύντομα!

Φιλοσοφώντας στην Urth

Στον κόσμο της Urth ακούγεται πως αν κάποιος φάει τη σάρκα ενός πτώματος μαζί με κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο, τότε θα μπορέσει να ξαναζήσει τη ζωή του νεκρού, τα κομμάτια του οποίου καταβρόχθισε. Με αφορμή τις σκοτεινές αυτές φήμες, ο μαθητεύομενος βασανιστής Severian ρωτάει τον γέρο αρχειοφύλακα Ultan:

"...But tell me this- suppose two collaborate in the robbing of  a grave, and one takes the right hand for his share, and the other the left. Does he who ate the right hand have but half the dead man's life, and the other the rest? And if so, what if a third were to come and devour a foot?"

"It's a pity you are a torturer," Ultan said. "You might have been a philosopher..."

Ο παραπάνω διάλογος φανερώνει τα παράξενα μονοπάτια μέσα από τα οποία μια φιλοσοφική φύση μπορεί  να εκφράσει την δυναμική της. Αλλά βέβαια, στον κόσμο της Γης του πολύ μακρινού μέλλοντος όλα είναι λίγο παράξενα...

Πηγή: Τhe Shadow of the Torturer του αμερικανού συγγραφέα φαντασίας Gene Wolfe. Πρώτο μέρος του διάσημου και βραβευμένου Βιβλίου του Νέου Ήλιου (Book of the New Sun).

Στη Χώρα των Νεκρών

Στην απόδραση μας από την Χώρα των Νεκρών έχουμε ως οδηγό την φλογερή κιθάρα του τεράστιου Jack Starr. Ο μεγάλος κιθαρίστας και η παρέα του κυκλοφόρησαν το 2011 το Land of the Dead το οποίο περιέχει γνήσιο και σαρωτικό Heavy Metal και τοποθετείται άνετα μεταξύ των κορυφαίων κυκλοφοριών της χρονιάς εκείνης.

Παγερά αδιάφορος απέναντι σε μόδες και τάσεις, ο Jack Starr παίζει το Heavy Metal της ψυχής του με Τσαμπουκά και Δύναμη. Στο πλευρό του η ίδια ομάδα με το Defiance του 2009: o Ned Meloni στο μπάσο, ο Τodd Michael Hall στα φωνητικά και ο παλιός μας γνώριμος Rhino στα τύμπανα. Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπεις πως, πολλά χρόνια μετά το ιστορικό No turning back του 1986, οι Burning Starr συνεχίζουν να διατηρούν την Φλόγα ζωντανή και βαδίζουν στο ίδιο ασυμβίβαστο μονοπάτι που χάραξαν οι Manowar.

Tο Land of the Dead χαρακτηρίζεται από αυθεντικό σκληρό ήχο και επική διάθεση. Περιέχει δυνατή μουσική για απαιτητικούς ακροατές. Ξεχώρισα το κεραυνοβόλο ομώνυμο κομμάτι, το Sands of Time και το φοβερό Daughter of Darkness, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιπες συνθέσεις στερούνται ενδιαφέροντος. Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, οφείλετε να το τσεκάρετε γιατί ο Jack  Starr είναι Παίκτης, Άντρας και Υπερασπιστής και κρατάει ψηλά τη Σημαία του παραδοσιακού Metal. Εμείς στεκόμαστε στο πλευρό του και του στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας. Here we are, the last survivors calling...Keep the flame forever burning bright.

Warlord live

Οι ζωντανές εμφανίσεις των Warlord στην χώρα μας έχουν περάσει πλέον στην Ιστορία. Απομένουν πλέον οι αναμνήσεις και κάποιες παρατηρήσεις. Τις δεύτερες μπορούμε να τις συζητήσουμε -εν συντομία- στις ακόλουθες γραμμές:

α) Η συναυλία ήταν αντικειμενικά πολύ καλή (τους είδα το Σάββατο στην Αθήνα). Διαψεύστηκαν όλοι οι κακοπροαίρετοι που προέβλεπαν μια άσχημη εμφάνιση. Ακούσαμε όλες τις κλασικές συνθέσεις μέσα σε κλίμα Δύναμης και Συγκίνησης. Όποιος έχει άλλη γνώμη απλά δεν νιώθει.

β) Για μια ακόμα φορά ο Mark Zonder απέδειξε πόσο τεράστιος παίκτης είναι. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία του ως μουσικός, τον τιμά η αφοσίωση του στην Ιδέα των Warlord και η πίστη που έχει στον Τσάμη, ειδικά αν λάβουμε υπόψη πως έχει κάνει μια σπουδαία καριέρα και θα μπορούσε να μην ασχολείται με την παλιά του μπάντα και με έναν μουσικό που πολλοί θεωρούσαν ξοφλημένο.

γ) Για τον Destroyer τι να γράψει κανείς; Σε όσους διαθέτουν αντίληψη, η ασκητική και σεμνή μορφή του μονό σεβασμό θα μπορούσε να εμπνεύσει. Ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο σύντομος λόγος που εκφώνησε. Εύχομαι η επίσκεψη του στην Ελλάδα να του χαρίσει δύναμη ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προσωπικά προβλήματα και να συνεχίσει να δημιουργεί μουσική.

δ) Υπήρξαν και κάποιοι ανύπαρκτοι τύποι που θεώρησαν απαραίτητο να κάνουν πλάκα και να ειρωνευτούν τον Τσάμη όταν μιλούσε στο κοινό αλλά και στα κενά μεταξύ των τραγουδιών που έπαιζε η μπάντα. Ενδεχομένως κάποιοι να θεωρούν πως ήταν αστείο να αποκαλούν τον Τσάμη "γέρο", να τον κράζουν και να χορεύουν κάτι σαν τσάμικο στο Aliens, αλλά η θλιβερή αλήθεια είναι πως είναι απλώς αγενείς και βλάκες. Πιστεύω πως η πνευματικότητα που εξέπεμπε ο Τσάμης είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτά τα τραγικά υποκείμενα.

 

 

Και το μέλλον; Τι επιφυλάσσει αυτό για τους Warlord; Δεδομένης της αποθεωτικής υποδοχής που γνώρισε η μπάντα σε αυτό το σύντομο πέρασμα της από Γερμανία και Ελλάδα πιστεύω πως μάλλον θα υπάρξει συνέχεια. Απομένει να δούμε αν ο Destoyer θα συνεχίσει να δημιουργεί εμπνευσμένη μουσική ή θα νικηθεί και αυτός από την Εντροπία που καταβροχθίζει τα πάντα. Μέχρι τότε η προτροπή παραμένει η ίδια: one by one, to the swords, to the guns!

ΥΓ) Μετά τη συναυλία βρέθηκα σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ομήγυρη όπου και είχα την ευκαιρία να συζητήσω με δύο Μεγάλους Παλαιούς από το ηρωϊκό παρελθόν της Φωτιάς και του Ατσαλιού. Σε αυτούς στέλνω τα χαιρετίσματα μου. Hail and kill!

Δόξα!

Το Holy Empire των Warlord είναι πλέον γεγονός. Για μένα οι Manowar και οι Warlord είναι οι μόνες Heavy Metal μπάντες που εκφράζουν αυθεντικό μεγαλείο -ασχέτως αν υπάρχουν άλλα συγκροτήματα που αντικειμενικά είναι το ίδιο καλά ή ίσως και καλύτερα- και δεν μου βγαίνει να φανώ μίζερος απέναντι τους. Δεν με ενδιαφέρει αν το Holy Empire είναι καλό, μέτριο ή κακό. Eίναι Warlord (ή μάλλον Lordian Guard) και αυτό είναι το μόνο που μετράει. Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να ακούσω ξανά μαζί τους Τσάμη και Zonder, θυμάμαι τις παλιές ηρωϊκές εποχές (όταν παρακάλαγα τους φίλους του αδελφού μου να μου γράψουν κασέτα Warlord) και περιμένω με αγωνία τη συναυλία. Το μόνο που μου κακοφαίνεται στην όλη φάση είναι το γεγονός πως η μουσική της μπάντας βρίσκεται εκτεθειμένη στην μιζέρια και στην κλαψομουνίαση διαφόρων ομάδων ακροατών όπως θιγμένοι οπαδοί των Kreator, αγανακτισμένοι μεταλλάδες που ξενέρωσαν με τις διαδικτυακές δηλώσεις του Τσάμη, απογοητευμένοι επικάδες που περίμεναν πως ο Τσάμης θα ερχόταν εδώ και θα έπινε μπύρες μαζί τους μέσα στην ιδρωτίλα και την μασχαλίλα κτλ. Ίσως όλοι αυτοί να έχουν και δίκιο. Από την μεριά μου, τους προσπερνώ και στρέφω το βλέμμα μου προς την Δόξα!

Ψίθυροι στο σκοτάδι

Φόβος και ανησυχία με κατακλύζουν καθώς διαβάζω για πτώματα παράξενων πραγμάτων που μάρτυρες τα είδαν να επιπλέουν στα ορμητικά νερά των ποταμών κατά τις πλημμύρες του Νοέμβρη του 1927 στο Vermont. Για βομβώδεις φωνές που μοιάζουν με ανθρώπου και κάνουν εξωφρενικές προτάσεις σε μοναχικούς διαβάτες στα βάθη σκοτεινών δασών. Για ένα απομονωμένο σπίτι (The House on the Borderland ίσως;) στις πλαγιές του Σκοτεινού Βουνού που πολιορκείται από εξωκοσμικές δυνάμεις. Για αποτρόπαια ίχνη που βρέθηκαν γύρω από το σπίτι αυτό και για εξωγηίνα όντα που στοιχειώνουν τους δασωμένους λόφους και κρύβονται στα έγκατα τους έχοντας απροσδιόριστα σχέδια για την ανθρωπότητα. Για υποσχέσεις απαγορευμένων γνώσεων και ταξιδιών πέρα από το χωροχρονικό συνεχές που είναι γνωστό στην ανθρώπινη επιστήμη. Για ένα πλάσμα που, καθισμένο σε μια πολυθρόνα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ψιθυρίζει ανόσια κοσμικά μυστικά... 

Αναρωτιέμαι ποιες ήταν οι τρομερές αποκαλύψεις της δεύτερης επιστολής του ερημίτη Henry Akeley προς τον καθηγητή Albert Wilmarth και ποια ήταν η τύχη του πρώτου. Ποια ήταν η σημασία των ιερογλυφικών πάνω στην μυστηριώδη Μαύρη Πέτρα που παραπέμπει στην Μαύρη Σφραγίδα του A. Machen; Ποια είναι η αληθινή φύση των Ντολ και του Yig, του Πατέρα των Ερπετών; Ποιο είναι το πυρηνικό χάος που ο τρελός Άραβας τόσο σπλαχνικά έχει ρίξει σαν πέπλο πάνω του το όνομα Azathoth; Ποια είναι τελικά η πραγματική θέση της ανθρωπότητας σε ένα σύμπαν άπειρο και αδιάφορο και πως είναι δυνατόν η πλήρης συνειδητοποίηση της να μην οδηγήσει στην απελπισία και την τρέλα;

Το μυαλό μου παραλύει όταν σκέφτομαι τις διαστρικές πτήσεις... Τα οικοδομήματα δίχως παράθυρα στον νυχτωμένο Γιουγκόθ... Τα ποτάμια από πίσσα που κυλάνε κάτω από τις κυκλώπειες γέφυρες... Τους κυλίνδρους για την αποθήκευση εγκεφάλων και τα ανίερα μηχανήματα που τους επιτρέπουν να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο... Την απειλή που καραδοκεί στις ερημικές γωνιές του πλανήτη μας και μας παρακολουθεί συνεχώς, περιμένοντας...

Όχι, δεν έκανα χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι παραπάνω σκέψεις έχουν ως αφετηρία μια πρόσφατη επαναπροσέγγιση της κλασικής ιστορίας The Whisperer in Darkness του H. P. Lovecraft, με αφορμή την παρακολούθηση της ομώνυμης ταινίας του 2011. Η ιστορία δημοσιευτηκε στο περιοδικό Weird Tales τον Αύγουστο του 1931 και περιέχει αρκετές αναφορές στην Μυθολογία Κθούλου, αν και δεν θα έλεγα πως ανήκει στον σκληρό πυρήνα της. Μάλιστα, θα την τοποθετούσα περισσότερο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας παρά σε εκείνον του υπερφυσικού τρόμου. Σε κάθε περίπτωση, αφήνει να φανούν οι αρετές αλλά και (μετά από μια δεύτερη, πιο ώριμη ανάγνωση) οι αδυναμίες του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα. Προσωπικά, κατατάσσω το TWiD μεταξύ των καλύτερων έργων του συγγραφέα λόγω της δυσοίωνης και απειλητικής ατμόσφαιρας, των τρομερών υπαινιγμών, των περιγραφών του πολιτισμού των μυκητοειδών πλασμάτων και της αξέχαστης αποκάλυψης του τέλους. Πραγματικός εξωγήινος τρόμος για αυθεντικούς αναζητητές της κοσμικής τρέλας...

Και λίγα λόγια για την κινηματογραφική μεταφορά του TWiD: πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο φιλμ που παραπέμπει σε παλιές ταινίες τρόμου και έχει γυριστεί από την ομάδα H. P. Lovecraft Historical Society (οι ίδιοι που έχουν κάνει το βωβό και επίσης ασπρόμαυρο The Call of Cthulhu του 2005). Η ταινία πετυχαίνει να δημιουργήσει την απαραίτητη ατμόσφαιρα απειλής και φόβου, έχει μείνει πιστή στον βασικό πυρήνα της ιστορίας του HPL αλλά κατά τ' άλλα παρουσιάζει αρκετές διαφορές σε σχέση με το πρωτότυπο έργο. Ειδικά στο τελευταίο μισάωρο τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς αφού έχουν προστεθεί σκηνές δράσης που δεν υπάρχουν στο διήγημα, οι οποίες θεωρώ πως αφαιρούν αρκετά από την δύναμη της. Ακόμα και έτσι όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως η σκηνή της περιπλάνησης του Wilmarth στο εσωτερικό της σπηλιάς των πλασμάτων είναι επαρκώς βλάσφημη. Ως σύνολο (και ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις), η ταινία αποτελεί μια πολύ σημαντική προσπάθεια, την προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια και με άλλα διηγήματα του HPL.

Κλείνω την ανάρτηση διατυπώνοντας το επιτακτικό ερώτημα: τι στο διάολο έλεγαν αυτές οι βομβώδεις φωνές στα βάθη του δάσος; Μέχρι την επόμενη φορά: Ia! Shub Niggurath!

Lovehunters

Ως γνήσιος μεταλλάς, η καρδιά μου είναι πάντοτε κοντά στους πάσης φύσεως ηρωικούς τύπους που προσπαθούν να προσεγγίσουν ωραίες -και συνήθως ξινές- γκόμενες με τις οποίες αντικειμενικά δεν έχουν καμία ελπίδα να κάνουν κάτι (όχι λόγω ανεπάρκειας των πρώτων αλλά μάλλον λόγω μαλακίας των δεύτερων). Αισθάνομαι θαυμασμό για τα άκυρα τους σχόλια, τα κρύα αστεία, τα ενοχλητικά τηλεφωνήματα και ο,τιδήποτε άλλο θα κάνει την ωραία γκόμενα που πολιορκούν να δυσανασχετήσει και να ξινίσει ακόμα περισσότερο τα ήδη ξινισμένα μούτρα της. Και πάντοτε στέκομαι στο πλευρό και ενθαρρύνω τους ηρωικούς αυτούς τύπους στον μάταιο αγώνα τους. Σε όλους αυτούς τους απτόητους και άοκνους κυνηγούς στέλνω το χαιρετισμό μου και τους αφιερώνω τον ακόλουθο ύμνο των Whitesnake:

 

RIDE ON!!!

On stage

Αν και μουσική μου προτεραιότητα είναι το αιώνιο Heavy Metal, τείνω να παραδεχτώ πως η σπουδαιότερη μουσική βγήκε την δεκαετία του '70 από τις μεγάλες μπάντες του Hard Rock. Από τα πολλά ονόματα που μεγαλούργησαν την εποχή εκείνη, τα δύο πιο αγαπημένα μου είναι οι Deep Purple και οι Rainbow. Μπάντες με απεριόριστες δυνατότητες (ειδικά οι Purple) και τρομερά ταλαντούχους μουσικούς. Κοινή συνισταμένη και των δύο, ο θεός Ritchie Blackmore: ο αγέρωχος άντρας με τα μαύρα, ο μεγαλύτερος ροκ (ας τον χαρακτηρίσουμε έτσι γιατί υποθέτω πως κάτι τέτοιο θα ήθελε και ο ίδιος) κιθαρίστας στην ιστορία του πλανήτη (και δεν πάει να λέτε ό,τι θέλετε οι μουσικόφιλοι).

Την βρίσκω ιδιαίτερα με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των δύο αυτών συγκροτημάτων από την εποχή που βρισκόντουσαν στο απόγειο της δόξας τους. Ανοίγω μια μπύρα και χάνομαι στους κόσμους του Made in Japan ή του On stage. Απολαμβάνω τους τεράστιους παίκτες να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, να σολάρουν, να αυτοσχεδιάζουν, να δίνουν μαθήματα ζωντανής εμφάνισης, να γράφουν το όνομα τους με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Σκληρού Ήχου. Child in time, Lazy, Highway star, Mistreated, Catch the rainbow, Still I'm sad, Kill the king και τόσα άλλα. Κάθε τραγούδι και μνημείo του Hard.

Έτσι! Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο γεγονός πως ο Ritchie γράφει και λίγο στα παπάρια του το κοινό και παίζει τα δικά του. Αυτά τα live είναι ο όλεθρος του σύγχρονου κουτοπόνηρου και κλαψομούνη έλληνα οπαδού, αυτού που έχει άποψη για όλα, αυτού που θα γκρινιάξει για το ντραμ σόλο και τη μεγάλη διάρκεια των κομματιών και δεν θα κάτσει να απολάυσει το μεγαλείο της μπάντας και την μαγεία της μουσικής.

Ανοίγω άλλη μια μπύρα και την υψώνω εις υγεία -και σε ορισμένες περιπτώσεις εις ανάμνηση- του Ritchie, του Jon, των δύο Ian, και του Roger αλλά και των Ronnie, David, Cozy, Glenn και όλων των άλλων που ακολούθησαν. Ο καιρός τους πέρασε αλλά πάντα θα μας ταξιδεύει η μουσική τους. Cheers mates!

Heavy Revolution

Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση με την έκρηξη του NWOBHM είναι το πως συντονίστηκαν μαζί του -εκούσια ή ακούσια, δεν το γνωρίζω- κάποιες παλιότερες μπάντες που εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησαν κλασικούς δίσκους, σε πλήρη σύμπνοια με την θυελλώδη επέλαση του Νέου Κύματος. Έτσι οι Black Sabbath κυκλοφόρησαν το μνημειώδες Heaven and Hell το 1980, ενώ οι Judas Priest το σαρωτικό British Steel το ίδιο έτος. To 1980 ήταν και χρονιά που οι Ουαλλοί Budgie κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό Power supply.

Όπως οι Sabbath και οι Priest, έτσι και οι Budgie είχαν πολλά χρόνια παρουσίας στον χώρο του Hard 'n' Heavy, αν και δεν έχαιραν της αναγνώρισης των δύο πρώτων. Ο πρώτος δίσκος τους κυκλοφόρησε το 1971 και τον ακολούθησαν άλλοι έξι μέχρι το όγδοο Power supply που σηματοδότησε την δυναμική είσοδο των Ουαλλών στην φλογισμένη δεκαετία του '80. Θα έλεγε κανείς πως οι Budgie απήυθυναν χαιρετισμό στην νέα δεκαετία αντλώντας από την ενέργεια που κατά κύματα εξέπεμπαν οι νεότερες μπάντες που είχαν εμφανιστεί στο προσκήνιο. Αυτή η ενέργεια μετουσιώθηκε στις δυναμικές συνθέσεις του Power supply, δίσκου που κατά την άποψη μου τοποθέτησε τους Βudgie στις πρώτες θέσεις ενός κινήματος, του οποίου άνηκαν και στους -αφανείς- γεννήτορες.

Μέχρι και η μασκότ του συγκροτήματος, ο περίφημος παπαγάλος, εμφανιζόταν στο εξώφυλλο του Power supply σε μια επιμεταλλωμένη εκδοχή. Τον δίσκο ανοίγει το Forearm smash που βρίσκει τους Budgie να πολεμούν στην πρώτη γραμμή, μαζί με τους νεαρότερους εκπροσώπους του Νέου Κύματος. Ο ήχος ήταν πιο ωμός και άμεσος σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ και η μπάντα προσέφερε στον ακροατή τίμιο βρετανικό heavy rock, με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του μπασίστα-τραγουδιστή Burke Shelley (θυμίζει τον Geddy Lee των Rush) να πλαισιώνονται από την θαυμάσια κιθάρα του John Thomas (αντικατέστησε τον Tony Bourge) και τους άψογους τυμπανισμούς του Steve Williams. Ο δίσκος περιέχει κλασικά κομμάτια όπως τα Hellbender, Gunslinger, Crime against the world ενώ ξεχωρίζει το Heavy revolution, ύμνος στην μουσική επανάσταση που είχε ξεσπάσει εκείνη την δοξασμένη εποχή.

Put your hands on your black guitar
Hit the chord for a rock and roll star
Our heads jumping up and down
Heavy rock bands are back in town

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο μελαγχολικό Time to remember, στο οποίο διακρίνεται μια αποστασιοποίηση από το κλίμα ενθουσιασμού της εποχής, μια στοχαστικότητα που ίσως να οφείλεται στην πιο συνειδητοποιημένη προσέγγιση της μπάντας μετά από πολλά έτη παρουσίας στη σκηνή. Πραγματικά σπουδαίο κομμάτι και από τα ωραιότερα που έγραψαν οι Budgie κατά την διάρκεια της καριέρας τους.

Συμπερασματικά, τo Power supply απέδειξε με τον πιο τρανταχτό τρόπο πως οι Budgie δεν είχαν ξοφλήσει. Δήλωναν παρόντες στο πλευρό των πιτσιρικάδων του Νέου Κυματος της Ηλεκτρικής Επανάστασης, με δυνατό και ανανεωμένο ήχο.

Η ποιοτική πορεία της μπάντας συνεχίστηκε με άλλους δύο αξιόλογους δίσκους, τα Nightflight (1981) και Deliver us from evil (1982). Ακολούθως διαλύθηκαν και σήμερα μου φαίνεται πως είναι και πάλι ενεργοί. Εμείς τους θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη διότι εκφράζουν το Hard 'n' Heavy που λατρέψαμε: γνήσιο και αληθινό!

Ύμνοι στο Κενό

Αν κάποιος αναζητεί το γκροτέσκο και επιθυμεί να συνομιλήσει με το Κενό, τότε είναι πολύ πιθανό να δει πίσω από το πέπλο, εκεί που αναβράζει ένα Σκοτάδι που δεν είναι απλά η απουσία του φωτός.

Το Σκοτάδι που κανείς δεν έχει δει είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από τον κόσμο της υλικής εμπειρίας που μας περιβάλλει. Το αρχέγονο χάος -άνομο και άλογο- είναι αυτό που μεταμορφώνει τα πάντα. Ακόμα και τα ανθρώπινα όντα είναι απλές μάσκες που το Σκοτάδι φοράει και η αυτοσυνείδηση μας είναι μια απάτη που χρησιμοποιεί η Σκια για να μας ξεγελάσει. Δεν υπάρχει ουσία στην ύπαρξη μας. Δεν υπάρχει σωτηρία, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς να σωθεί...

Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν ένα δείγμα των τρομερών αποκαλύψεων που βρίσκει ο απαιτητικός αναγνώστης μέσα στις σελίδες των παράξενων ιστοριών του αμερικανού συγγραφέα Thomas Ligotti. 

Ο Ligotti είναι από τους κορυφαίους νεότερους συγγραφείς τρόμου (ξεκίνησε να δημοσιεύει διηγήματα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80), αν και στη χώρα μας είναι σχετικά άγνωστος. Οι ιστορίες του επιτυγχάνουν εξαιρετικά υψηλά επίπεδα παραδοξότητας και προσεγγίζουν ένα είδος που κάποιοι έχουν περιγράψει ως φιλοσοφικό ή υπαρξιακό τρόμο. Η κατάδυση στο εφιαλτικό σύμπαν του Thomas Ligotti δεν συνοδεύεται από ακρωτηριασμούς, αιματοκυλίσματα και γραφικά τέρατα. Στις ιστορίες του κυριαρχούν το αλλόκοτο, η ζοφερή ατμόσφαιρα, οι πρωτότυπες ιδέες και μια μαυρίλα που κάποιες φορές γίνεται ασφυκτική και σου πλακώνει την ψυχή.

Σκοπός του κόσμου μας δεν είναι η επίτευξη της τελειότητας αλλά η φθορά και η αποσύνθεση. Το Μεγάλο Σχέδιο του σύμπαντος είναι γραμμένο -για όσους έχουν μάτια να το δουν- πάνω σε μια παλιά κούκλα βιτρίνας, ξεχασμένης σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, κάποιου εγκαταλελειμμένου σπιτιού, κάποιας έρημης γειτονιάς.

Η συνωμοσία ενάντια στην ανθρωπότητα, η άβυσσος των οργανικών μορφών, οι ντελιριακές διαλέξεις του ντόκτορα Haxhausen, οι πιο δυσοίωνοι υπαινιγμοί στα πιο κοινότοπα πράγματα. Το αλλόκοτο, το ονειρικό, το εξωλογικό, οι ασαφείς απειλές και οι μαύρες αλήθειες... Το έργο του Ligotti επιφυλάσσει παράξενες εκπλήξεις για όσους ψάχνουν κάτι διαφορετικό στη λογοτεχνία τρόμου.

Μπορεί να γραφούν πάρα πολλά για αυτόν τον τόσο ξεχωριστό συγγραφέα, αλλά βρίσκομαι σε φάση προσέγγισης του έργου του οπότε επιφυλάσσομαι για μια πιο λεπτομερή παρουσίαση κάποια στιγμή στο μέλλον. Προτείνω στους ενδιαφερόμενους να αναζητήσουν ύμνους στο παράδοξο όπως τα διηγήματα The Tsalal και The Shadow, the Darkness.

ΥΓ1) Από τις εκδόσεις Οξύ είχε κυκλοφορήσει η συλλογή Εργοστάσιο Εφιαλτών που περιέχει πολύ μεγάλο μέρος του έργου του Ligotti. Δυστυχώς σήμερα το βιβλίο είναι πλέον εξαντλημένο και δύσκολα βρίσκεται .

ΥΓ2) Οι παράγραφοι με την πλάγια γραμματοσειρά προσπαθούν να μεταδώσουν -με μικρή επιτυχία- το πνεύμα κάποιων από τις ιστορίες που βρίσκονται στη συλλογή Noctuary του συγγραφέα.

The Isles of Ice

Οι Heart of Cygnus είναι μια αξιόλογη μπάντα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως φανερώνει και το όνομα τους, τρέφουν μεγάλη αγάπη για τους Rush. Οι Καναδοί θεοί είναι η βασική επιρροή των HoC, στον ήχο των οποίων συναντάμε και αρκετά στοιχεία από τους Iron Maiden. Εκτός από ωραίες συνθέσεις, οι ΗoC έχουν και μια επιμονή στη fantasy και sci-fi θεματολογία, γεγονός που τους καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέροντες. Μέσα στο 2012 κυκλοφόρησαν το τέταρτο cd τους με γενικό τίτλο The voyage of Jonas. Την κυκλοφορία του την πήρα πρέφα πριν μερικές μέρες και πιστεύω πως αξίζει να παρουσιάσουμε ένα τραγούδι μέσα από αυτό. Ταξίδι στην Καρδιά του Κύκνου λοιπόν και στα μακρινά Νησιά του Πάγου...

Υποδοχή 2013

Το 2012 δεν ήταν μια καλή χρονιά και το 2013 μάλλον θα κινηθεί στα ίδια επίπεδα. Ωστόσο, καλό είναι να είμαστε αισιόδοξοι και να μην μας παίρνει από κάτω. Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους και καλή δύναμη για όσα πρόκειται να έρθουν. Πιστεύω πως ταιριάζει να υποδεχθούμε το 2013 με ένα τσαμπουκαλίδικο τραγούδι από μια από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν πλησιάσει το πνεύμα των τεράστιων Manowar χωρίς να γίνονται γραφικές:

 

Επιπλέον, αν θέλετε να ξεφύγετε έστω και για λίγο από την καταθλιπτική καθημερινότητα, δείτε το πρώτο μέρος της τριλογίας Hobbit του Peter Jackson. Πρόκειται για εξαιρετική ταινία που σε βυθίζει στον κόσμο της Μέσης Γης και κάποιες αναπόφευκτες αμερικανιές της συγχωρούνται εύκολα. 

Ο Κιμμέριος θα επανέλθει σύντομα, με κάποια λιγότερο τυπική ανάρτηση ελπίζω. Hail!