Dr Phibes

Αναζητώντας το αλλόκοτο στο χώρο του κινηματογράφου οφείλουμε να σταθούμε στη σατανική φιγούρα του δόκτορος Phibes. O αποτρόπαιος Dr Phibes εξοντώνει με ευρηματικό τρόπο την ομάδα των γιατρών που θεωρεί πως ευθύνονται για τον θάνατο της λατρεμένης του συζύγου. Οι τρόποι που επιλέγει για να δολοφονήσει τους εχθρούς του εμπνέονται από τις βιβλικές Πληγές του Φαραώ. Ακρίδες, βατραχόμορφες μάσκες και μηχανές ψύχους επιστρατεύονται από τον διαβολικό δόκτορα -τον οποίο ενσαρκώνει με θαυμάσιο τρόπο ο σπουδαίος ηθοποιός Vincent Price- προκειμένου να πάρει την εκδίκηση του. Ο τρελαμένος Phibes, με τον μαύρο μανδύα και το βλάσφημο εξάρτημα ομιλίας, σπέρνει τον τρόμο στην εξαιρετική ταινία The Abominable Dr Phibes του Robert Fuest (1971). Η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στο γκροτέσκο και ξεχωρίζει για την παρουσία του υπέροχου Price και για το μαύρο χιούμορ της. Εννοείται πως στο τέλος ο Dr Phibes θα ξεφύγει και θα χαθεί μέσα στο σκοτάδι, όπως κάθε σατανικός κακός που σέβεται τον εαυτό του. Εκεί περιμένει, μέσα σε έναν θάνατο που δεν είναι θάνατος...

Η σύνδεση με το Heavy Metal γίνεται μέσω του ομώνυμου instrumental των Angel Witch, το οποίο είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια από την ιστορική αυτή μπάντα. Κυκλοφόρησε το 1981 όταν οι Angel Witch ήταν στην πρωτοπορία του NWOBHM. Το μυστηριακό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον ήχο και τους στίχους των Βρετανών, καθιστά την μουσική τους ιδανική ηχητική υπόκρουση για την κλασική ταινία του 1971.

Angel Witch και Dr Phibes σε έναν κολασμένο συνδυασμό. Κλείνουμε με το εκδικητικό παραλήρημα του τελευταίου: Νine killed you! Nine shall die! Nine eternities in DOOM!!! Καλό σας βράδυ...

Το φιλμ του 1971 το ακολούθησε το 1972 μια πιο αδύναμη συνέχεια με τίτλο Dr Phibes Rises Again. Αντί αυτού προτείνω το φοβερό Τheatre of blood στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί ο μέγας Vincent Price.

13 πολεμιστές

Ο Αύγουστος είναι ιδανικός μήνας για σινεμά και είναι καιρός για μια σχετική ανάρτηση. Θέμα μας δύο ταινίες -μια πρόσφατη και μια παλιότερη- που αναφέρονται σε διαφορετικές κουλτούρες αλλά μοιράζονται την ίδια βασική ιδέα: δεκατρείς πολεμιστές σε επικίνδυνες αποστολές από τις οποίες δύσκολα θα υπάρξει επιστροφή.

Δώδεκα πολεμιστές σαμουράι και ένας εκκεντρικός χωρικός αποτελούν την ομάδα που αναλαμβάνει να δολοφονήσει τον διεστραμμένο και παρανοϊκό νόθο αδελφό του Σογκούν στην ταινία 13 Assassins του σημαντικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Takashi Miike, η οποία κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια. Λοξοκοιτάζοντας το κλασικό 7 Samurai του συμπατριώτη του Α. Kurosawa, ο Miike μας δίνει μια δυνατή περιπέτεια αλλά και ένα σχόλιο πάνω στην ηθική των σαμουράι και την αντίληψη τους περί καθήκοντος. Εμβληματική μορφή ο σαμουράι Shinzaemon Shimada που ηγείται της ομάδας των δεκατριών και απολύτως ικανοποιητική η αιματηρή σκηνή της τελικής σύγκρουσης.

To 13th Warrior (1999) του John McTiernan είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους. Ένας Άραβας πρεσβευτής θα συνοδεύσει δώδεκα Βίκινγκ πολεμιστές σε μια αποστολή στην πατρογονική τους γη που απειλείται από μια φυλή άγριων και μυστηριωδών πλασμάτων. Πρόκειται για μια διασκευή του μύθου του Beowulf και έχει βασιστεί στο εξαιρετικό βιβλίο Eaters of the Dead του Michael Crichton (κυκλοφορεί και στα ελληνικά υπό τον τίτλο Οι Νεκροφάγοι). Αν και χολυγουντιανή παραγωγή και παρά την παράταιρη παρουσία του συμπαθούς Antonio Banderas θεωρώ πως η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να κρατήσει ένα πολύ καλό επίπεδο και ξεχωρίζει άνετα από άλλες ταινίες του είδους. Και εδώ κυριαρχεί η ηγετική μορφή του Βuliwyf ενώ κορυφαία είναι -κατά την γνώμη μου- η σκηνή στην οποία οι πολεμιστές προσφέρονται για την αποστολή.

Αυτοθυσία, ηρωισμός, ευγένεια (κάπως πιο δυσδιάκριτη στην περίπτωση των Βίκινγκ, αλλά είναι εκεί), περιφρόνηση του κινδύνου και υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων είναι κάποια από τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο ταινιών (εκτός από τον σημαδιακό αριθμό 13 που αποδεικνύεται τυχερός και άτυχος). Σε Ιαπωνία και Σκανδιναβία, οι δεκατρείς βαδίζουν άφοβα το μονοπάτι του πολεμιστή. Βγάλτε το σπαθί σας από την θήκη του και ακολουθήστε τους στην περιπέτεια...