Κάνοντας μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία και χαζεύοντας τα ράφια με τα βιβλία φαντασίας διαπιστώνει κανείς πως δύο είναι οι κυρίαρχες τάσεις όσον αφορά τις επιλογές βιβλίων που μεταφράζονται στη γλώσσα μας. Από την μια λοιπόν έχουμε τις τριλογίες (ή ν-λογίες) επικής φαντασίας και από την άλλη τα διάφορα -συνήθως νεανικά- βιβλία με βαμπίρ. Δεν είμαι φίλος ούτε του πρώτου, ούτε του δεύτερου είδους. Θεωρώ τις ν-λογίες (αφήνω φυσικά έξω το θεμελιώδες Lord of the Rings) κουραστικές και δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε καινούργιος συγγραφέας πρέπει να γράψει μια σειρά βιβλίων-τσιμεντόλιθων για τον κόσμο που έχει δημιουργήσει και όχι μια απλή νουβέλα ή μια σειρά διηγημάτων. Θα μου πείτε πως κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για να αναπτύξει τους χαρακτήρες του και την πλοκή του αλλά είναι οι χαρακτήρες και η πλοκή το ζητούμενο στην λογοτεχνία φαντασίας; Κατά την γνώμη μου όχι. Για μένα το ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα, οι εικόνες που εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη, η αίσθηση του εξωπραγματικού και του απόκοσμου, το όλο weirdness ή otherworldiness που πρέπει να διαποτίζει το έργο φαντασίας. Τι να μου πει μια σαπουνόπερα σερβιρισμένη σε ένα fantasy περιτύλιγμα; Βέβαια καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς επιθυμούν να καθιερωθούν ως λογοτέχνες αλλά αν το έργο τους στερείται των στοιχείων που προανέφερα τότε προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Σπαθί, μαγεία, σκοτεινοί θεοί και καταιγιστική περιπέτεια είναι τα στοιχεία που δεν θα πάψω να αναζητώ σε κάθε fantasy έργο.
O πίνακας του Chris Achilleos δείχνει τον δρόμο για βίαιο και περιπετειώδες sword 'n' sorcery
Για τα βιβλία με βαμπίρ που μας έχουν κατακλύσει τι να γράψω; Λυπάμαι μόνο που τόσα κλασικά έργα της λογοτεχνίας τρόμου παραμένουν αμετάφραστα και άγνωστα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό και οι Έλληνες εκδότες προτιμούν τα εφηβικά ρομάντζα με βρυκόλακες. Σέβομαι τον βρυκόλακα ως σύμβολο της Φανταστικής Λογοτεχνίας αλλά η κατάσταση με τα κάθε είδους Twilight έχει παραγίνει. Όχι άλλα μελαγχολικά βαμπίρ ρε παιδιά, ας τα καταναλώσει επιτέλους κάποια εξωδιαστατική οντότητα!
Προσοχή, δεν υποστηρίζω πως τα παραπάνω είδη δεν έχουν καμία αξία. Απλά, έχω την αίσθηση πως κάπου δεν μπαίνουν οι σωστές προτεραιότητες. Και δυσανασχετώ να βλέπω πχ το The broken sword του Poul Anderson ή τα έργα των Karl Edward Wagner ,Robert Bloch, Fritz Leiber και πολλών άλλων να παραμένουν αμετάφραστα και να ξοδεύεται χαρτί, χρόνος και χρήμα για άλλη μια βαρετή ν-λογία. Από την άλλη, ίσως να μην βρίσκονταν και πολλοί Έλληνες αναγνώστες για να τα εκτιμήσουν και μάλλον αυτό είναι το πιο απογοητευτικό...
Κλείνοντας, σας παραπέμπω στις τρεις εξαιρετικές αναρτήσεις του universechildren.blogspot με θέμα το Cimmerian Heavy Metal:
Πρόκειται για το άρθρο που πάντα ήθελα να γράψω αλλά τώρα θα περιοριστώ απλά να το διαβάζω :-) Τα λέμε!
8 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις ! Με βρίσκουν σύμφωνο, αν και κάθε περίπτωση πρέπει να εκτιμάται ξεχωριστά ανάλογα με τις ικανότητες του συγγραφέα της..
αλλά νομίζω αυτό θέλεις να θίξεις, ότι συνήθως ο συγγραφέας δεν επενδύει στις δικές του ξεχωριστές ικανότητες..
όπως είχα γράψει σε ένα παλαιότερο άρθρο : ''οι νεότεροι συγγραφείς που το καλλιεργούν βρίσκονται ακόμη υπό τις αρχικές επιρροές τους. Το δυναμικό ρεύμα φανταστικού που μας έρχεται από το εξωτερικό οδηγεί συχνά σε συγκεκριμένα καλούπια και προσχεδιασμένες ανακατασκευές, που από την μία κουράζουν τον αναγνώστη κι από την άλλη δίνουν ψευδή εντυπώσεις για την ποιότητα της ελληνικής φανταστικής λογοτεχνίας. Αυτό που χρειάζεται είναι οι νέοι συγγραφείς να αρχίσουν να αυτοπροσδιορίζονται με βάση την δική τους προσωπικότητα και το δικό τους ύφος γραφής. Η λογοτεχνία πρέπει να εκφράζει τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο του συγγραφέα της...''
Όσο γι' αυτό ''Για μένα το ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα, οι εικόνες που εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη, η αίσθηση του εξωπραγματικού και του απόκοσμου'', είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι Λαβκραφικός ; χα χα
Hail !
Κιμμέριε δείχνεις το δρόμο του αυθεντικού έπους!!! Οι περισσότερες σύγχρονες ή μη ν-λογίες αφήνουν και εμένα αδιάφορο.
Θέλω να σταθώ στα βιβλία της φωτιάς κα του πάγου του Μάρτιν, best sellers, που πρόσφατα μεταφέρθηκαν και στην ΤιΒι.
Πρόκειται για τον ορισμό αυτού που γράφεις (και παλιότερα είχαμε θίξει μαζί) για σαπουνόπερα ντυμένη fantasy.
Θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου στους "δικούς μας" φίλους του Fantasy και Sword and Sorcery, να μην σπαταλήσουν ούτε λεπτό για αυτό το αίσχος (ναι αίσχος!) που μου φερε στο νου σκηνικά από τόλμη και γοητεία και έχει μείνει να τρώει υπερπολύτιμο χώρο στην αγαπημένη μου βιβλιοθήκη...
Θυμάμαι ότι το παιχνίδι του στέματος παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον όμως ευτυχώς οι θεοί του χέβυ μέταλ ήταν μαζί μου και κατάλαβα την αρπαχτή του πράγματος, οπότε και επένδυσα το χρόνο μου στο παλιό καλό υλικό...
Τελικά, αποδεικνύεται δύσκολο να γραφτούν ιστορίες στο ύφος του Wagner (αποκορύφωση) ή μάλλον με τα σύγχρονα δεδομένα των επών της πλάκας... ακατόρθωτο!
Υγ:Βεβαίως για κάθε διήγημα που προσφέρεται σε συνέχειες, πάντα βρίσκονται εκεί οι καλοθελητές να to συγκρίνουν με τον "Άρχοντα". Αλλά, ας μην ξεχνάμε, η λέξη Τόλκιν στο εξώφυλλο ή το οπισθόφυλλο δίνει κύρος και εξασφαλίζει λίγους ή πολλούς παραπάνω αγοραστές.
GUARDIAN LORD
Εύστοχος και ευθύς ο Κιμμέριος.
Η φράση "Από την άλλη, ίσως να μην βρίσκονταν και πολλοί Έλληνες αναγνώστες για να τα εκτιμήσουν και μάλλον αυτό είναι το πιο απογοητευτικό..." είναι πραγματικά αποκαλυπτική (κι έχει επιπλέον διαστάσεις από εκείνη μιας απλής ανάλυσης για τα λογοτεχνικα δρώμενα της χώρας).
Δυστυχώς, ζήσαμε σε μια εποχή πλήρους απώλειας της εθνικής και κοινωνικής αυτοσυνειδησίας, όπου οι πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές μας, ήταν σερβιρισμένες από δεξαμενές σκέψεις (πχ.εκδοτικούς οίκους, μιντιακά συγκροτήματα κλπ)οι οποίες λειτούργησαν (και λειτουργούν) έξω από την κοινωνικο-πνευματική μας εμβέλεια. Κι εκεί έγκειται η τραγικότητα των νέων Ελλήνων. Ότι ανέχτηκαν να προσδιορίζονται οι επιλογές τους από κέντρα ξένα και ανεξέλεγκτα. Και η ανοχή αυτή, τους οδήγησε στο να χάσουν την επαφή με ό,τι αναγνώριζαν ως δικό τους και ως ωραίο, και να αφομοιωθούν στις σερβιρισμένες επιλογές.
Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα, σε όλους τους τομείς του κοινωνικού μας γίγνεσθαι και των πνευματικών μας διαδρομών...
Σταμάτης
Φίλοι σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Δώσατε στις σκέψεις μου προεκτάσεις που δεν είχα στο μυαλό μου όταν ετοίμαζα την ανάρτηση. Ο αγώνας για την Φαντασία συνεχίζεται!
ΥΓ) Δημήτρη, λαβκραφτικός ως το κόκκαλο :-)
Σε ευχαριστω για ολα..Ειναι μεγαλη τιμη που εγινες μελος του blog μου,καθως τιμη ειναι και η αναφορα σου στο αφιερωμα που εγινε.
Να ξερεις, ηταν καμωμενο με αγαπη πανω απ'ολα.
Και παλι ευχαριστω..
Αν χρειαστεις οτιδηποτε πανω σε βιβλιο, απλα ενημερωσε με.Ειναι το επαγγελμα μου.
Τα λεμε
Κιμμέριε επέτρεψέ μου ένα ολίγον άσχετο σχόλιο με την ανάρτηση... (καθόλα σχετικό βέβαια, χε χε)
Τα μελαγχολικά βαμπίρ δεν δίνονται έτσι χύμα, τυχαία, σε λογοτεχνία και κινματογράφο. Οι συνθήκες της εποχής και ο αόρατος πόλεμος το επιβάλλουν...
Αναφέρομαι σε πολιτικές κινήσεις όσον αφορά στη διάχυση βρικολακίλας, που έχει άμεση σχέση με το τί συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Οι εξελίξεις που αναμένονται πάνω στο θέμα "αγάπη στα βαμπίρ και παγκόσμιο status quo" θα είναι ανατριχιαστικές....
GUARDIAN LORD
universechild: η τιμή είναι όλη δική μου. Το αφιέρωμα είναι φοβερό. Ευχαριστώ και για την πρόταση σου σχετικά με τα βιβλία. Θα τα ξαναπούμε!
GL: πολύ προωθημένος ο προβληματισμός σου και εικάζω πως συνδέεται με τις σκοτεινές και απόκρυφες έρευνες στις οποίες επιδίδεσαι τον τελευταίο καιρό. Hail!
Όποιος ενδιαφέρεται να δει την αλήθεια πίσω από τα τεκτενόμενα...
....θα πρέπει να αναλογιστεί τους βωμούς όχι μόνο σαν πέτρινα κτίσματα, μα και σαν μεγάλες πλατείες, πόλεις, χώρες...
(κατά παρόμοιο τρόπο που ο Βάγκνερ έβλεπε τα σκοτεινά δάση με τα πανύψηλα δέντρα σαν ναούς του πολέμου...)
Η πράξη είναι η θυσία, το απαραίτητο συστατικό που πασχίζουν κάποιοι να συγκεντρώσουν είναι το αίμα...
Ίσως να κάνω μια παρακινδυνευμένη αναφορά στο Mysticum...
Χαιρετώ
GUARDIAN LORD
Δημοσίευση σχολίου