Κάνοντας μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία και χαζεύοντας τα ράφια με τα βιβλία φαντασίας διαπιστώνει κανείς πως δύο είναι οι κυρίαρχες τάσεις όσον αφορά τις επιλογές βιβλίων που μεταφράζονται στη γλώσσα μας. Από την μια λοιπόν έχουμε τις τριλογίες (ή ν-λογίες) επικής φαντασίας και από την άλλη τα διάφορα -συνήθως νεανικά- βιβλία με βαμπίρ. Δεν είμαι φίλος ούτε του πρώτου, ούτε του δεύτερου είδους. Θεωρώ τις ν-λογίες (αφήνω φυσικά έξω το θεμελιώδες Lord of the Rings) κουραστικές και δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε καινούργιος συγγραφέας πρέπει να γράψει μια σειρά βιβλίων-τσιμεντόλιθων για τον κόσμο που έχει δημιουργήσει και όχι μια απλή νουβέλα ή μια σειρά διηγημάτων. Θα μου πείτε πως κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για να αναπτύξει τους χαρακτήρες του και την πλοκή του αλλά είναι οι χαρακτήρες και η πλοκή το ζητούμενο στην λογοτεχνία φαντασίας; Κατά την γνώμη μου όχι. Για μένα το ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα, οι εικόνες που εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη, η αίσθηση του εξωπραγματικού και του απόκοσμου, το όλο weirdness ή otherworldiness που πρέπει να διαποτίζει το έργο φαντασίας. Τι να μου πει μια σαπουνόπερα σερβιρισμένη σε ένα fantasy περιτύλιγμα; Βέβαια καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς επιθυμούν να καθιερωθούν ως λογοτέχνες αλλά αν το έργο τους στερείται των στοιχείων που προανέφερα τότε προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Σπαθί, μαγεία, σκοτεινοί θεοί και καταιγιστική περιπέτεια είναι τα στοιχεία που δεν θα πάψω να αναζητώ σε κάθε fantasy έργο.
O πίνακας του Chris Achilleos δείχνει τον δρόμο για βίαιο και περιπετειώδες sword 'n' sorcery
Για τα βιβλία με βαμπίρ που μας έχουν κατακλύσει τι να γράψω; Λυπάμαι μόνο που τόσα κλασικά έργα της λογοτεχνίας τρόμου παραμένουν αμετάφραστα και άγνωστα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό και οι Έλληνες εκδότες προτιμούν τα εφηβικά ρομάντζα με βρυκόλακες. Σέβομαι τον βρυκόλακα ως σύμβολο της Φανταστικής Λογοτεχνίας αλλά η κατάσταση με τα κάθε είδους Twilight έχει παραγίνει. Όχι άλλα μελαγχολικά βαμπίρ ρε παιδιά, ας τα καταναλώσει επιτέλους κάποια εξωδιαστατική οντότητα!
Προσοχή, δεν υποστηρίζω πως τα παραπάνω είδη δεν έχουν καμία αξία. Απλά, έχω την αίσθηση πως κάπου δεν μπαίνουν οι σωστές προτεραιότητες. Και δυσανασχετώ να βλέπω πχ το The broken sword του Poul Anderson ή τα έργα των Karl Edward Wagner ,Robert Bloch, Fritz Leiber και πολλών άλλων να παραμένουν αμετάφραστα και να ξοδεύεται χαρτί, χρόνος και χρήμα για άλλη μια βαρετή ν-λογία. Από την άλλη, ίσως να μην βρίσκονταν και πολλοί Έλληνες αναγνώστες για να τα εκτιμήσουν και μάλλον αυτό είναι το πιο απογοητευτικό...
Κλείνοντας, σας παραπέμπω στις τρεις εξαιρετικές αναρτήσεις του universechildren.blogspot με θέμα το Cimmerian Heavy Metal:
Πρόκειται για το άρθρο που πάντα ήθελα να γράψω αλλά τώρα θα περιοριστώ απλά να το διαβάζω :-) Τα λέμε!
