Η μεγάλη μονομαχία

Πριν μερικές μέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω -για δεύτερη φορά- την εξαιρετική ταινία Pat Garrett and Billy the Kid (ελλ. τίτλος Η Μεγάλη Μονομαχία). Πρόκειται για ένα ποιητικό γουέστερν που γύρισε ο αμερικανός σκηνοθέτης Sam Peckinpah και προβλήθηκε στις αίθουσες το 1973. Ο Peckinpah είναι περισσότερο γνωστός για ένα άλλο κορυφαίο γουέστερν του, το The Wild Bunch (ελλ. τίτλος Η Άγρια Συμμορία) αλλά πιστεύω πως το Pat Garrett and Billy the Kid είναι εξίσου καλό. Η υπόθεση έχει ως εξής: σε μια Άγρια Δύση που αλλάζει ο πρώην παράνομος Patt Garrett (τον υποδύεται ο θεός James Coburn) "ξεπουλιέται" στους μεγαλογαιοκτήμονες και στις αρχές, γίνεται σερίφης και αναλαμβάνει να κυνηγήσει και να συλλάβει τον παλιό του σύντροφο Bill the Kid (Kris Kristofferson). Η αποστολή του αυτή θα λάβει χώρα μέσα στα άγρια -και εξαιρετικά κινηματογραφημένα- τοπία του Φαρ Ουέστ και θα λήξει με την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο αντρών. Δίπλα στους δύο πρωταγωνιστές εμφανίζεται σε έναν μικρότερο ρόλο και ο -αντιπαθής- Bob Dylan ο οποίος έχει γράψει και την όμορφη μουσική της ταινίας.

Η ταινία διαθέτει πολλές πραγματικά σπουδαίες σκηνές όπως το πιστολίδι που καταλήγει στον θάνατο του βοηθού του Garrett υπό τους ήχους του Knockin' on heaven's door, η μονομαχία του Billy με τον Alamosa Bill αφού έχουν δειπνήσει στο ίδιο τραπέζι ή η ανταλλαγή πυροβολισμών του Garrett με τον άνδρα στη σχεδία που διασχίζει το ποτάμι (στην οποία έχει αποτυπωθεί κάτι από το αδάμαστο πνεύμα της μυθοποιημένης Άγριας Δύσης). Και φυσικά υπάρχει και το αξέχαστο, συγκινητικό τέλος που αποτυπώνεται στην μνήμη του θεατή. Για μένα, σε όλη τη διάρκεια του φιλμ κυριαρχεί η τραγική φιγούρα του James Coburn που καταδιώκει τον παλιό του φίλο, αγέρωχος παρά την εσωτερική σύγκρουση που μαίνεται μέσα του.


Μπορούν να γραφούν πολλά ακόμα για τη συγκεκριμένη ταινία αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Απλά ήθελα να γράψω κάποιες γραμμές διότι η πρόσφατη προβολή έγινε παρουσία πολλών ατόμων -σε ένα είδος κινηματογραφικής βραδιάς- και μόλις τελείωσε η ταινία επικρατούσε μεταξύ αυτών που την παρακολούθησαν μια ξινίλα που μου έκανε έντονη εντύπωση. Καταλαβαίνω πως τα γουέστερν δεν απευθύνονται σε όλους αλλά για κάποια πράγματα πρέπει να υπάρχει αισθητήριο και να αντιλαμβανόμαστε την αξία ενός φιλμ ανεξαρτήτως του είδους στο οποίο ανήκει.

Επιπλέον ήθελα εδώ και καιρό να κάνω μια αναφορά στον δημιουργό του φιλμ, τον Sam Peckinpah: πολλά έργα του τα διακρίνει η απεικόνιση της βίας (ενδεικτικά αναφέρω την τελευταία σκηνή του The Wild Bunch) ενώ διαβάζω πως ο ίδιος επιδίδοταν σε καταχρήσεις αλκοόλ και άλλων ουσιών. Όλα αυτά φυσικά θυμίζουν τον μεγάλο Karl Edward Wagner που ήταν και θαυμαστής του έργου του σκηνοθέτη. Ο Kane και οι μοναχικοί πιστολέρο του Φαρ Ουέστ σε παράλληλες διαδρομές, είδωλα της προσωπικής μας μυθολογίας που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν. Hail!