FOREVER FIGHTING THE WORLD!!!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

THE RODS - Vengeance

Ας γράψουμε λίγα λόγια για την επανεμφάνιση των The Rods στη δισκογραφία διότι δεν νομίζω πως θα ασχοληθεί και κανένας άλλος. Οι The Rods αποτελούν μια από τις πιο αγαπημένες μου -και τις πιο αρχέγονες αφού ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1980- Hard 'n' Heavy μπάντες. Το τρίο των David Feinstein (κιθάρα και φωνητικά, ξάδελφος του R. J. Dio μαζί με τον οποίο έπαιζε στους Elf), Gary Bordonaro (μπάσο και φωνητικά) και Carl Canedy (τύμπανα και φωνητικά) έμεινε στην ιστορία του σκληρού ήχου για το άγριο και ασυμβίβαστο Heavy Metal που έπαιξε σε δισκάρες όπως τα Wild dogs, In the raw και Let them eat metal. Το έχω ξαναγράψει πως γουστάρω αγρίως τις μπάντες που η μουσική τους βγάζει βρωμιά, αλητεία και τσαμπουκά. Οι The Rods τα είχαν όλα αυτά σε αφθονία. Περιττό λοιπόν να πω πόσο ενθουσιάστηκα όταν έμαθα πως η τριάδα επανασυνδέθηκε και ετοιμάζει νέο cd υπό τον γενικό τίτλο Vengeance. Είχα βάσιμους λόγους να πιστεύω πως θα ακούσω κάτι πολύ δυνατό διότι είχα πάρα πολύ θετικές εντυπώσεις από την προσωπική δουλειά του D. Feinstein, το Third wish του 2004. Ωστόσο το αποτέλεσμα με απογοήτευσε! Και αυτό διότι από τα τραγούδια του Vengeance απουσιάζει η έμπνευση. Μέτριες συνθέσεις, κουρασμένα φωνητικά και μια παραγωγή που δεν μου κάθεται καλά, είναι τα στοιχεία που καθιστούν το Vengeance έναν απογοητευτικό δίσκο. Δεν λέω πως ο δίσκος είναι κακός αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό που περίμενα από τους The Rods. Κρίμα γιατί από βιντεάκια που παρακολούθησα στο youtube οι γερόλυκοι φαίνονται να έχουν κέφια. Δύο-τρία κομμάτια σώζονται (πχ το πολύ ωραίο Runnin' wild) ενώ και τα κιθαριστικά σόλο του Feinstein είναι πιο ξέφρενα σε σχέση με την πιο συγκρατημένη κιθαριστική δουλειά του Third wish. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να ξεφύγει το Vengeance από την μετριότητα.


Δυστυχώς η Εκδίκηση των The Rods δεν με ικανοποίησε. Ωστόσο, ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τους δούμε live διότι αυτοί οι αρχαίοι μεταλλάδες φαίνεται να διαθέτουν ακόμη αρκετά αποθέματα ενέργειας και πάντοτε ήταν συναυλιακή μπάντα. Προς το παρόν πάρτε μια γεύση από κάποιους παλιούς τους ύμνους, τότε που έβαζαν τα θεμέλια του US Metal:

The night lives to rock

Hurricane

White lightning


και κάτι πιο ευαίσθητο για το τέλος:

Woman

Hail!

6 σχόλια:

Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν ότι το εξώφυλλο του Wild Dogs θα μπορούσε να γίνει η τέταρτη αφίσα μας...
Ιστορική εικόνα των '80's..

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς ο Jack Starr κυκλοφορεί ακόμα δισκάρες...


Heavy Metal ρε μ....!!!!!


GUARDIAN LORD

Κιμμέριος είπε...

ΦΛΕΦΑΛΟ: καλή ιδέα. Ο λυσσασμένος Κέρβερος δαγκώνει...

GL: ο Jack είναι σταθερή αξία. Υπάρχει και σύνδεση Jack Starr με Rods, αφού Bordonaro και Canedy έχουν παίξει στο Out of the darkness. Καυτό Heavy Metal ως το τέλος!!!

baron rojo είπε...

Τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν γερνάνε. Η Μούσα λες και δεν τους θέλει πια.

tzortzadams είπε...

Προσωπικά (όντας φανατικός των RODS από τις μέρες του rock hard album) ακούω με ευχαρίστηση το vengeance. Η μπάντα δεν έχει ρίξει νερό στο κρασί της,ροκάρει ασύστολα, ίσως η έμπνευση να μη χτυπά κόκκινο, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ευθύ και τίμιο δίσκο από ένα τρίο που ζει πραγματικά για το metal κ όχι σα πάμπολλα fake κατασκευάσματα που κυκλοφορούν τα τελευταία (αρκετά!) χρόνια.

Κιμμέριος είπε...

Γεια σου tzortzadams και ευχαριστώ για τα σχόλια. Το άκουσα άλλη μια φορά αλλά δεν με συγκινεί ρε συ. Πάντως δεν τίθεται θέμα για την ευθύτητα και την εντιμότητα της μπάντας. Αν δεν κάνω λάθος έχουν έτοιμη καινούργια κυκλοφορία. Αναμένουμε με αγωνία!