Αποστασιοποιημένος

Πριν λίγες μέρες έτυχε να με καλέσει ένας συνάδελφος σπίτι του όπου θα έκανε μια συγκέντρωση για την γιορτή του. Υπό κανονικές συνθήκες θα απέφευγα να δώσω το παρών αφού δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις με τον εορτάζοντα αλλά και με τους περισσότερους από τους συναδέλφους που υποψιαζόμουν πως θα ήταν προσκεκλημένοι. Γενικά, τα τελευταία χρόνια έχω υιοθετήσει μια στάση αδιαφορίας απένταντι σε κοινωνικές επαφές που νιώθω πως δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Έχω καταλήξει σε κάποια συγκεκριμένα θέματα που με ενδιαφέρουν (Heavy Metal , Φανταστική Λογοτεχνία και κάποια ακόμα) και όταν σε κάποια παρέα δεν υπάρχει η προοπτική συζήτησης πάνω σε κάποιο από αυτά, τότε βαριέμαι αφάνταστα. Υποθέτω πως και η παρέα θα με βαριέται επίσης και γι' αυτό φροντίζω να μην την επιβαρύνω με την παρουσία μου. Δεν μπορώ τα αστειάκια, τις ανούσιες (για τα γούστα μου) συζητήσεις, την κυρίαρχη νοοτροπία του να γίνουμε αρεστοί στις (συνήθως αγέλαστες και ξιπασμένες) γκόμενες της παρέας, την πιεστική ανάγκη να πεις κάτι έξυπνο ώστε να συνεισφέρεις και εσύ στο ευχάριστο κλίμα της ομήγυρης, τον υποβόσκοντα ανταγωνισμό για τη συγκέντρωση της προσοχής των άλλων. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι αυτό που λέμε "η ψυχή του πάρτυ" αλλά μάλλον ιδεολογικώς ξενέρωτος. Δεν γουστάρω αυτό που περιγράφεται ως "να περνάμε καλά", αυτή η "καλοπέραση" μου φέρνει νύστα. Υποθέτω πως αυτή η αποστασιοποίηση μου έχει στοιχίσει αρκετά αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Δεν μπορώ να ξοδεύω πολύτιμη ενέργεια σε καταστάσεις που δεν με αγγίζουν. Ωστόσο -για να επανέλθουμε στην περίσταση που απετέλεσε αφορμή για την ανάρτηση- καθώς συμπαθώ τον εορτάζοντα επειδή κινείται στον ιερό χώρο του Metal και υποθέτω πως με συμπαθεί και αυτός αφού μπήκε στον κόπο να με προσκαλέσει, αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση και να εμφανιστώ και εγώ στην γιορτή! Πήρα λοιπόν τις μπύρες μου και κατέφτασα πρώτος στο σπίτι του συναδέλφου. Όπως ανέφερα παραπάνω, ο οικοδεσπότης είναι δικός μας και η βραδιά ξεκίνησε δυνατά με συζήτηση για Fates Warning και το Refuge denied των Sanctuary. Αυτό μέχρι που σκάσαν μύτη και οι υπόλοιποι καλεσμένοι και τα θέματα συζήτησης άλλαξαν και κινήθηκαν προς κατευθύνσεις που αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Τελικά περιορίστηκα στην μπύρα μου και σε μια διακριτική παρακολούθηση της ομήγυρης. Για μια ακόμα φορά απέτυχα να συνεισφέρω στην δημιουργία ευχάριστου κλίματος. Δεν είπα κάποιο αστείο για να γελάσουν οι κοπέλες, δεν μπορούσα να πιάσω κουβέντα για μαγειρική, άλλοι καλεσμένοι συγκέντρωσαν πάνω τους την προσοχή της παρέας την ίδια ώρα που το δικό μου μυαλό είχε κολλήσει στις επανηχογραφήσεις των Metal daze, Fast taker και Shellshock (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) και δημιουργούσε εξωφρενικά σενάρια στα οποία κάποιος χαρακτήρας από τους πίνακες του Frazetta εισέβαλε στον χώρο του εορτασμού και επέλεγε μόνο εμένα για να τον ακολουθήσω στα βασίλεια της Φαντασίας από τα οποία είχε αναδυθεί. Δεν ισχυρίζομαι πως περνούσα άσχημα, αντιθέτως χαιρόμουν που έβλεπα τον κόσμο να διασκεδάζει. Απλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Ήμουν χαμένος όπως και ο ήρωας του εξώφυλλου του Into the depths of sorrow των Solitude Aeturnus.

Αλλά σε αντίθεση με αυτόν, δεν είχα χαθεί σε βάθη θλίψης αλλά στα βάθη αυστηρώς προσωπικών, ονειρικών κόσμων.

Τελικά πήρα τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι μου προβληματισμένος με την έλλειψη επιθυμίας από μέρους μου (ή μήπως πρόκειται για αδυναμία;) να προσαρμοστώ σε κάποιες καταστάσεις. Καθ' οδόν μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σοφές κουβέντες ενός παλιού φίλου: "τώρα που έφυγαν οι γκόμενες και είμαστε μεταξύ μας οι άντρες μπορούμε επιτέλους να κλάνουμε και να ρευόμαστε ελεύθερα!". Δεν είχαν άμεση σχέση με την περίσταση αλλά διέκρινα μια υπόγεια σύνδεση που με έκανε να χαμογελάσω και να απορρίψω τις αμφιβολίες μου. Θυμήθηκα και τους Rush και κάποιο στίχο του υπέροχου Anthem από το μακρινό 1975: Live for yourself, there's no one else more worth living for...

Παραμένω αποστασιοποιημένος, ζω για τον εαυτό μου και ελπίζω να μην έρθει ποτέ η μέρα που θα υποκύψω στην ομήγυρη και θα γίνω αρεστός. Hail!