Secrets in a weird world

Τέλη δεκαετίας του '80. Μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Οι πρώτες επαφές με τον Σκληρό Ήχο. Επισκέπτομαι σπίτι παιδικού μου φίλου που έχει το προνόμιο να έχει μεγαλύτερο ξάδελφο που του γράφει κασσέτες. Μεταξύ αυτών, μια 90άρα που στην μια πλευρά της ο μυημένος ξάδελφος έχει γράψει τον δίσκο Secrets in a weird world κάποιων Rage. Βάζουμε να το ακούσουμε από περιέργεια, ακούμε μια εισαγωγή με ένα πιάνο και καπάκι πέφτει η βόμβα: το εκρηκτικό riff του Time waits for noone. Με το πέρας της ακρόασης της κασσέτας έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ που την δανείζομαι και την αντιγράφω. Η γνωριμία με έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους μου έχει συντελεστεί. Με τον καιρό θα μάθω περισσότερα για τους Rage και θα αγαπήσω το Power Metal ως είδος, θα αγοράσω και άλλους δίσκους τους (και το ίδιο το Secrets σε βινύλιο), κάποια στιγμή θα σταματήσω να ασχολούμαι μαζί τους και σχετικά πρόσφατα θα ξεκινήσω να παρακολουθώ ξανά την δισκογραφία τους η οποία ακόμα και εν έτει 2010 παραμένει αξιόλογη. Tο Secrets in a weird world όμως είναι αυτό που κατέχει ξεχωριστή θέση στην προσωπική Metal μυθολογία μου.

Ογκώδες Power Metal, με κοφτερές κιθάρες, δυνατά φωνητικά (όταν ο Peavy είχε κέφια) και άφθονη έμπνευση. Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το Secrets in a weird world που η γερμανική μπάντα κυκλοφόρησε το 1989. Αρχηγός της μπάντας (τότε και τώρα) ο Peavy Wagner (μπάσο και φωνητικά), η φοβερή κιθαριστική δουλειά ανήκει στον "Manni" Schmidt ενώ στα τύμπανα βρίσκεται ο δικός μας Χρήστος Ευθυμιάδης. Αυτοί οι τρεις μαλλιάδες με τα μαύρα γυαλιά εξαπολύουν στο Secrets μια θυελλώδη επίθεση με αιχμές τα Time waits for noone, Make my day, She, Invisible horizons, Distant Voices και το πιο μελωδικό Light into the darkness. Η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη για να φτάσουμε τελικά στο κορυφαίο, εννιάλεπτο Without a trace που κλείνει τον δίσκο. Το συγκεκριμένο κομμάτι επιτυγχάνει την υπέρβαση και είναι, κατά την άποψη μου, το καλλίτερο που έχουν γράψει οι Rage, όχι μόνο λόγω των όμορφων εναλλαγών ρυθμού αλλά και λόγω των στίχων του που είναι εμπνευσμένοι από τα βιβλία του Charles Berlitz σχετικά με το Τρίγωνο των Βερμούδων, τα ΑΤΙΑ και άλλα ανεξήγητα φαινόμενα. Γενικά ο Peavy πάντα είχε μια έφεση προς τη σκοτεινή πλευρά και τα πιο παράξενα στιχουργικά θέματα όπως αποδεικνύουν και τίτλοι μεταγενέστερων τραγουδιών τους (πχ τα λαβκραφτικά Shadow out of time και The Crawling Chaos από το Black in mind). Οι Rage τα έκαναν όλα σκόνη με το Secrets και έδωσαν συντριπτικό πλήγμα στους εχθρούς (εσωτερικούς και εξωτερικούς) του Metal. Τσαμπουκάς, δύναμη αλλά και διάθεση για εσωτερική αναζήτηση. Heavy Metal ως το τέλος!


Οι επόμενοι δίσκοι των Rage (αλλά και το Perfect man που είχε προηγηθεί) είναι επίσης πολύ καλοί (ίσως και αντικειμενικά καλλίτεροι) αλλά για μένα το εκρηκτικό Power του Secrets δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Δίσκος μνημείο, να μου θυμίζει τις αρχέγονες, ηρωϊκές εποχές που ανακάλυψα την αστείρευτη Πηγή του Σκληρού Ήχου και ήπια αχόρταγα το αθάνατο νερό της. Hail!

Στην πρώτη φωτογραφία το εξώφυλλο του δίσκου και στην δεύτερη ένα εναλλακτικό εξώφυλλο που βρήκα ψάχνοντας στο διαδίκτυο.