Halloween

Masquerade, masquerade
Grab your mask and don't be late
Get out get out well disguised
Heat and fever in the air tonight

Η νύχτα της 31ης Οκτωβρίου. Απόψε τα φράγματα πέφτουν, οι πύλες μεταξύ του κόσμου μας και του Αλλόκοσμου ανοίγουν διάπλατα και παράξενα πράγματα μπορούν να περάσουν μέσα από αυτές. Η παλιά κέλτικη γιορτή του ερχομού του χειμώνα μεταμορφώθηκε στην γιορτή του Halloween, αναπόφευκτα εμπορευματοποιήθηκε, αλλά η μαγεία και το σκοτεινό υπόβαθρο παραμένουν. Περπατώντας απόψε σε έναν απόμερο δρόμο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ο περαστικός διαβάτης που θα συναντήσεις είναι άνθρωπος σαν εσένα ή κάτι άλλο που διέσχισε την πύλη για να περιπλανηθεί (με τι διαθέσεις άραγε;) στην διάσταση μας.

In the streets on Halloween
There's something going on
No way to escape the power unknown
In the streets on Halloween
The spirits will arise
Make your choice, it's hell or paradise
Ah--it's Halloween
Ah--it's Halloween. . .tonight!

Απόψε η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε κάποιο διήγημα του Ray Bradbury. Βγείτε αργά το βράδυ στους δρόμους, νιώστε την μαγεία στον αέρα και έχετε το νου σας γιατί ακόμα και μέσα στην πόλη μπορεί να συναντήσετε πολύ παράξενα πράγματα. Απαραίτητη μουσική επένδυση της νυχτερινής περιπλάνησης το Halloween των Helloween. Beware!!!

Solomon Kane: the movie

Δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες από την ταινία Solomon Kane και, όπως αποδείχτηκε, πολύ καλά έκανα. Για άλλη μια φορά παρακολούθησα κάτι το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το πρωτότυπο έργο το οποίο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η σειρά διηγημάτων του Robert E. Howard με ήρωα τον αμείλικτο Εγγλέζο τιμωρό του Κακού. Τελικά, το μόνο κοινό σημείο με τις ιστορίες του Howard ήταν η μαύρη φορεσιά του Kane και το πλατύγυρο καπέλο του. Άντε και το γεγονός πως βασικός άξονας του (αλλοπρόσαλου) σεναρίου είναι η αναζήτηση του Kane προκειμένου να βρει την κοπέλα και να εκδικηθεί για την οικογένεια της, μοτίβο το οποίο μπορείς να πεις πως συναντάται και σε κάποια από τα διηγήματα του REH. Κατά τ΄άλλα χάος! Για παράδειγμα, υποτίθεται πως οι περιπέτειες του Kane είναι τοποθετημένες σε ιστορική εποχή (17ο αιώνα αν δεν κάνω λάθος) αλλά πουθενά δεν έχω διαβάσει πως την εποχή εκείνη αλώνιζαν στην Αγγλία μασκοφόροι δαιμονικοί πολέμαρχοι που υποδούλωναν τα γυναικόπαιδα και μετέτρεπαν τους άνδρες σε τρελαμένους πολεμιστές. Γενικά το σενάριο είναι απλοϊκό και σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνει την προσήλωση, τον φανατισμό και την εσωτερική ένταση του θρυλικού Πουριτανού, την ολόψυχη και σε σημείο μανίας αφοσίωση του μαυροντυμένου Εκδικητή στην υπεράσπιση των αδύναμων και στην καταστροφή του Κακού. Αντί γι' αυτό προτείνει μια αδιάφορη εκδοχή για τα παιδικά χρόνια του Kane και για το πως κατέληξε να γίνει ο τρομερός εκδικητής που γνωρίσαμε στα διηγήματα του REH. Εμένα τουλάχιστον δεν με κάλυψε. Τελικά τα μόνα στοιχεία που αξίζουν είναι κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές μάχης, ο συμπαθητικός πρωταγωνιστής (James Purefoy) καθώς και το γεγονός πως σε κάποια σημεία επιτυγχάνεται η απαραίτητη σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Συμπέρασμα: άλλη μια ευκαιρία για την δημιουργία μιας καλής ταινίας χάθηκε. Ο Κιμμέριος συνεχίζει να περιμένει ένα έργο που θα καταφέρει να κάνει την υπέρβαση όπως παλιότερα το πρώτο Conan ή το Excalibur του Τζον Μπούρμαν, ή ακόμη και το πιο πρόσφατο Lord of the Rings του Π. Τζάκσον. Τολμώ να πω πως είμαι αισιόδοξος και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα δούμε μια ταινία αντάξια των προσδοκιών μας. Μέχρι τότε πορωθείτε με Επικό Metal και διαβάστε (ξανά) το Wings in the night για να δείτε τι σημαίνει Solomon Kane.

Secrets in a weird world

Τέλη δεκαετίας του '80. Μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Οι πρώτες επαφές με τον Σκληρό Ήχο. Επισκέπτομαι σπίτι παιδικού μου φίλου που έχει το προνόμιο να έχει μεγαλύτερο ξάδελφο που του γράφει κασσέτες. Μεταξύ αυτών, μια 90άρα που στην μια πλευρά της ο μυημένος ξάδελφος έχει γράψει τον δίσκο Secrets in a weird world κάποιων Rage. Βάζουμε να το ακούσουμε από περιέργεια, ακούμε μια εισαγωγή με ένα πιάνο και καπάκι πέφτει η βόμβα: το εκρηκτικό riff του Time waits for noone. Με το πέρας της ακρόασης της κασσέτας έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ που την δανείζομαι και την αντιγράφω. Η γνωριμία με έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους μου έχει συντελεστεί. Με τον καιρό θα μάθω περισσότερα για τους Rage και θα αγαπήσω το Power Metal ως είδος, θα αγοράσω και άλλους δίσκους τους (και το ίδιο το Secrets σε βινύλιο), κάποια στιγμή θα σταματήσω να ασχολούμαι μαζί τους και σχετικά πρόσφατα θα ξεκινήσω να παρακολουθώ ξανά την δισκογραφία τους η οποία ακόμα και εν έτει 2010 παραμένει αξιόλογη. Tο Secrets in a weird world όμως είναι αυτό που κατέχει ξεχωριστή θέση στην προσωπική Metal μυθολογία μου.

Ογκώδες Power Metal, με κοφτερές κιθάρες, δυνατά φωνητικά (όταν ο Peavy είχε κέφια) και άφθονη έμπνευση. Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το Secrets in a weird world που η γερμανική μπάντα κυκλοφόρησε το 1989. Αρχηγός της μπάντας (τότε και τώρα) ο Peavy Wagner (μπάσο και φωνητικά), η φοβερή κιθαριστική δουλειά ανήκει στον "Manni" Schmidt ενώ στα τύμπανα βρίσκεται ο δικός μας Χρήστος Ευθυμιάδης. Αυτοί οι τρεις μαλλιάδες με τα μαύρα γυαλιά εξαπολύουν στο Secrets μια θυελλώδη επίθεση με αιχμές τα Time waits for noone, Make my day, She, Invisible horizons, Distant Voices και το πιο μελωδικό Light into the darkness. Η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη για να φτάσουμε τελικά στο κορυφαίο, εννιάλεπτο Without a trace που κλείνει τον δίσκο. Το συγκεκριμένο κομμάτι επιτυγχάνει την υπέρβαση και είναι, κατά την άποψη μου, το καλλίτερο που έχουν γράψει οι Rage, όχι μόνο λόγω των όμορφων εναλλαγών ρυθμού αλλά και λόγω των στίχων του που είναι εμπνευσμένοι από τα βιβλία του Charles Berlitz σχετικά με το Τρίγωνο των Βερμούδων, τα ΑΤΙΑ και άλλα ανεξήγητα φαινόμενα. Γενικά ο Peavy πάντα είχε μια έφεση προς τη σκοτεινή πλευρά και τα πιο παράξενα στιχουργικά θέματα όπως αποδεικνύουν και τίτλοι μεταγενέστερων τραγουδιών τους (πχ τα λαβκραφτικά Shadow out of time και The Crawling Chaos από το Black in mind). Οι Rage τα έκαναν όλα σκόνη με το Secrets και έδωσαν συντριπτικό πλήγμα στους εχθρούς (εσωτερικούς και εξωτερικούς) του Metal. Τσαμπουκάς, δύναμη αλλά και διάθεση για εσωτερική αναζήτηση. Heavy Metal ως το τέλος!


Οι επόμενοι δίσκοι των Rage (αλλά και το Perfect man που είχε προηγηθεί) είναι επίσης πολύ καλοί (ίσως και αντικειμενικά καλλίτεροι) αλλά για μένα το εκρηκτικό Power του Secrets δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Δίσκος μνημείο, να μου θυμίζει τις αρχέγονες, ηρωϊκές εποχές που ανακάλυψα την αστείρευτη Πηγή του Σκληρού Ήχου και ήπια αχόρταγα το αθάνατο νερό της. Hail!

Στην πρώτη φωτογραφία το εξώφυλλο του δίσκου και στην δεύτερη ένα εναλλακτικό εξώφυλλο που βρήκα ψάχνοντας στο διαδίκτυο.

Στρατιωτική Ιστορία RIP

Οι υποψιασμένοι εκεί έξω ίσως διαπιστώσατε πως το περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία έχει να κυκλοφορήσει από τον Ιούλιο. Έχουμε μπει στον Οκτώβριο και μάλλον δεν πρόκειται να ξαναδούμε το αγαπημένο περιοδικό στα περίπτερα. Καθώς το παρακολουθούσα από το δεύτερο τεύχος του, όταν ακόμα ήταν διμηνιαία έκδοση, δεν χρειάζεται να γράψω πόσο μου κακοφάνηκε αυτή η εξέλιξη. Για μένα η ΣΙ διέλυσε την εξιδανικευμένη εικόνα του πολέμου που είχα ως πιτσιρικάς και έθεσε την πολεμική σύγκρουση στην πραγματική της διάσταση. Τα άρθρα του περιοδικού προσέφεραν μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας του πεδίου της μάχης και μια από πρώτο χέρι καταγραφή των εμπειρίων στρατιωτών διαφορετικών εποχών. Ελπίζω η αναστολή της κυκλοφορίας να είναι προσωρινή και να ξαναδούμε τη ΣΙ σύντομα στις προθήκες των περιπτέρων. Μάλλον οι ελπίδες μου είναι μάταιες αλλά ποτέ δεν ξέρετε! Πολεμικούς χαιρετισμούς από το βασίλειο των Σιδερένιων Σκιών!

Στην φωτογραφία το τελευταίο (προς το παρόν) τεύχος της ΣΙ.

Σκοτεινή Σοφία

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για συγγραφείς που έχουν καταπιαστεί με λαβκραφτικά θέματα, εντόπισα αρκετές αναφορές στο όνομα του Gary Myers. Ο Myers είναι σχετικά άγνωστος και η συγγραφική παραγωγή του πολύ μικρή. Έχει στο ενεργητικό του μόνο δύο συλλογές σύντομων διηγημάτων. Η πρώτη τιτλοφορείται The House of the Worm και κυκλοφόρησε το 1975 από τον εκδοτικό οίκο Arkham House. Χάρη σε αυτή τη συλλογή που περιείχε σύντομα διηγήματα στο ύφος των ιστοριών του Λόρδου Dunsany καθώς και των ονειρικών ιστοριών του H. P. Lovecraft, o Myers δημιούργησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως ο Myers ανήκει σε εκείνη την ομάδα συγγραφέων που ονομάστηκε από τον Lin Carter "νέος κύκλος του Lovecraft", λόγω της ενασχόλησης των συγγραφέων που την αποτελούσαν με θέματα της Μυθολογίας Κθούλου. Άλλα μέλη της ομάδας ήταν οι Brian Lumley, Ramsey Cambell, ο ίδιος ο Carter και άλλοι. Ο ίδιος ο Lovecraft φυσικά απουσίαζε και το γεγονός αυτό, κατά την άποψη μου, καθιστά λίγο άκυρη την ονομασία της ομάδας.

Το 2007 ο Myers επανεμφανίστηκε με μια νέα συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Dark Wisdom, την οποία εντόπισα στο διαδίκτυο και αγόρασα από περιέργεια. Περιέχει δώδεκα ολιγοσέλιδες ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, με κοινό χαρακτηριστικό πως η πλοκή τους είναι τοποθετημένη σε μοντέρνο και συχνά αστικό περιβάλλον. Τις διάβασα μέσα στις μέρες που πέρασαν και πήρα μια φρέσκια γεύση από αρχέγονη γλίτσα, πράγματα που σέρνονται και ανίερες λατρείες. O Myers έχει ωραίες ιδέες αν και οι ιστορίες είναι τόσο σύντομες που σου δίνεται η εντύπωση πως δεν προλαβαίνει να τις αναπτύξει. Στο The web δύο πιτσιρικάδες βρίσκουν επικλήσεις από το Νεκρονομικόν στο internet και κάνουν κλικ στο σχετικό σύνδεσμο με αποτέλεσμα την υλοποίηση ενός πολύ ενοχλητικού πράγματος. Στο Fast food έχουμε μια επιβεβαίωση της φιλοσοφικής ρήσης πως είμαστε όλοι τροφή για τους Μεγάλους Παλαιούς. Στο Omega ο τρομερός Ubbo Sathla περιμένει πεινασμένος στο υπόγειο ενώ στο The nest έχουμε μια ενδιαφέρουσα αποψη για την πραγματική φύση κάποιων serial killer. Στο From Inner Egypt o Nyarlathotep ξεφορτώνεται έναν ακόμη τυχάρπαστο θνητό που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του και στο What rough beast είναι η σειρά του (ή της;) Shub Niggurath να δοξαστεί από τους πιστούς του (της). Υπάρχουν και μέτριες στιγμές αλλά σε γενικές γραμμές η συλλογή με άφησε με θετικές εντυπώσεις, κυρίως επειδή μου άρεσε που σε πολλές ιστορίες ο τρόμος καραδοκεί μέσα στις σύγχρονες πόλεις που έχουμε μάθει να θεωρούμε ασφαλείς. Τελικά όμως ακόμα και το φαστφουντάδικο της γειτονιάς μπορεί να μην είναι τόσο αθώο (και όχι επειδή σερβίρει μπαγιάτικα φαγητά)...

Κλείνω την ανάρτηση με την ακόλουθη δυσοίωνη διαπίστωση (είχα την εντύπωση πως βρίσκεται σε κάποιον δίσκο των Manilla Road αλλά τελικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο):

The Old Ones were, the Old Ones are and the Old Ones shall remain. Long after they have devoured us...

Ο Gary Myers θα συμφωνούσε απολύτως...