Σκοτεινή Σοφία

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για συγγραφείς που έχουν καταπιαστεί με λαβκραφτικά θέματα, εντόπισα αρκετές αναφορές στο όνομα του Gary Myers. Ο Myers είναι σχετικά άγνωστος και η συγγραφική παραγωγή του πολύ μικρή. Έχει στο ενεργητικό του μόνο δύο συλλογές σύντομων διηγημάτων. Η πρώτη τιτλοφορείται The House of the Worm και κυκλοφόρησε το 1975 από τον εκδοτικό οίκο Arkham House. Χάρη σε αυτή τη συλλογή που περιείχε σύντομα διηγήματα στο ύφος των ιστοριών του Λόρδου Dunsany καθώς και των ονειρικών ιστοριών του H. P. Lovecraft, o Myers δημιούργησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως ο Myers ανήκει σε εκείνη την ομάδα συγγραφέων που ονομάστηκε από τον Lin Carter "νέος κύκλος του Lovecraft", λόγω της ενασχόλησης των συγγραφέων που την αποτελούσαν με θέματα της Μυθολογίας Κθούλου. Άλλα μέλη της ομάδας ήταν οι Brian Lumley, Ramsey Cambell, ο ίδιος ο Carter και άλλοι. Ο ίδιος ο Lovecraft φυσικά απουσίαζε και το γεγονός αυτό, κατά την άποψη μου, καθιστά λίγο άκυρη την ονομασία της ομάδας.

Το 2007 ο Myers επανεμφανίστηκε με μια νέα συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Dark Wisdom, την οποία εντόπισα στο διαδίκτυο και αγόρασα από περιέργεια. Περιέχει δώδεκα ολιγοσέλιδες ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, με κοινό χαρακτηριστικό πως η πλοκή τους είναι τοποθετημένη σε μοντέρνο και συχνά αστικό περιβάλλον. Τις διάβασα μέσα στις μέρες που πέρασαν και πήρα μια φρέσκια γεύση από αρχέγονη γλίτσα, πράγματα που σέρνονται και ανίερες λατρείες. O Myers έχει ωραίες ιδέες αν και οι ιστορίες είναι τόσο σύντομες που σου δίνεται η εντύπωση πως δεν προλαβαίνει να τις αναπτύξει. Στο The web δύο πιτσιρικάδες βρίσκουν επικλήσεις από το Νεκρονομικόν στο internet και κάνουν κλικ στο σχετικό σύνδεσμο με αποτέλεσμα την υλοποίηση ενός πολύ ενοχλητικού πράγματος. Στο Fast food έχουμε μια επιβεβαίωση της φιλοσοφικής ρήσης πως είμαστε όλοι τροφή για τους Μεγάλους Παλαιούς. Στο Omega ο τρομερός Ubbo Sathla περιμένει πεινασμένος στο υπόγειο ενώ στο The nest έχουμε μια ενδιαφέρουσα αποψη για την πραγματική φύση κάποιων serial killer. Στο From Inner Egypt o Nyarlathotep ξεφορτώνεται έναν ακόμη τυχάρπαστο θνητό που προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του και στο What rough beast είναι η σειρά του (ή της;) Shub Niggurath να δοξαστεί από τους πιστούς του (της). Υπάρχουν και μέτριες στιγμές αλλά σε γενικές γραμμές η συλλογή με άφησε με θετικές εντυπώσεις, κυρίως επειδή μου άρεσε που σε πολλές ιστορίες ο τρόμος καραδοκεί μέσα στις σύγχρονες πόλεις που έχουμε μάθει να θεωρούμε ασφαλείς. Τελικά όμως ακόμα και το φαστφουντάδικο της γειτονιάς μπορεί να μην είναι τόσο αθώο (και όχι επειδή σερβίρει μπαγιάτικα φαγητά)...

Κλείνω την ανάρτηση με την ακόλουθη δυσοίωνη διαπίστωση (είχα την εντύπωση πως βρίσκεται σε κάποιον δίσκο των Manilla Road αλλά τελικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο):

The Old Ones were, the Old Ones are and the Old Ones shall remain. Long after they have devoured us...

Ο Gary Myers θα συμφωνούσε απολύτως...