Στην παραλία

Ύστερα από πολύ καιρό (τρία-τέσσερα χρόνια ίσως;) το έκανα απόψε! Η πανσέληνος ήταν απλά η αφορμή. Ξεκίνησα με το αμάξι μου για το Ζούμπερι και την παλιά, γνώριμη παραλία. Από την παλιά παρέα κανείς άλλος: κάποιοι έχουν παντρευτεί ή έχουν δώσει (ευλόγως) προτεραιότητα στη σχέση τους, άλλοι δουλεύουν αύριο, άλλοι χάθηκαν, μερικοί μάλωσαν μεταξύ τους και ένας (αυτός που κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε στο αποψινό κάλεσμα) μας έχει αφήσει για πάντα. Μόνος μου με την μπύρα μου. Χωρίς μακριά μαλλιά, τζην παντελόνι και μαύρη μπλούζα με νεκροκεφαλή όπως παλιά αλλά με βερμούδα, ένα φλώρικο t-shirt και κοντό, αραιωμένο μαλλί. Έκατσα σε μια απόμερη και σκοτεινή μεριά της παραλίας ακούγοντας το κύμα και ανακαλώντας στη μνήμη μου τις παλιές καλές εποχές: την μεγάλη παρέα των μεταλλάδων, την τρέλα με τη μουσική, το άραγμα στις ξαπλώστρες μέχρι αργά το βράδυ, τα μεθύσια, τα ξεράσματα, την περιφρόνηση για τις γκόμενες που δεν μας καθόντουσαν, την ευλογημένη ανεμελιά...Όλα παρελθόν τώρα... Τώρα πια έχουμε υποχρεώσεις, τώρα πια δεν προλαβαίνουμε να είμαστε ανέμελοι όπως παλιότερα. Το άγχος τις καθημερινότητας βρήκε τρόπο να διαπεράσει τις άμυνες μας και μας τρώει τα σωθικά αργά και βασανιστικά. Και τα νεανικά μας όνειρα βρίσκονται θαμμένα στην παλιά και αγαπημένη παραλία του Ζούμπερι. Μάλλον εκεί που κατουράνε οι τωρινοί πιτσιρικάδες...

Ευτυχώς στην παραλία δεν υπήρχε κόσμος. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και το φεγγάρι όμορφο. Έκατσα καμιά ώρα μέχρι να τελειώσω την μπύρα μου. Μετά πήρα μια βαθιά ανάσα και την έκανα. Γύρισα σπίτι, ήπια μια μπύρα ακόμη, έγραψα αυτές τις γραμμές. Το καλοκαίρι τελειώνει και από Σεπτέμβρη θα πρέπει να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Δεν γαμιούνται λέω γω! Εγώ θα αράξω στην παραλία με τους παλιούς φίλους πίνοντας μπύρες και ακούγοντας Metal. Θα ξεθάψω τα όνειρα μου, θα κατουράω τις μπύρες που πίνω πάνω στην καθημερινότητα και θα γκαρίζω τύφλα στο μεθύσι στίχους των Manowar. Για πάντα χαμένος στην άχρονη παραλία...