Στην παραλία

Ύστερα από πολύ καιρό (τρία-τέσσερα χρόνια ίσως;) το έκανα απόψε! Η πανσέληνος ήταν απλά η αφορμή. Ξεκίνησα με το αμάξι μου για το Ζούμπερι και την παλιά, γνώριμη παραλία. Από την παλιά παρέα κανείς άλλος: κάποιοι έχουν παντρευτεί ή έχουν δώσει (ευλόγως) προτεραιότητα στη σχέση τους, άλλοι δουλεύουν αύριο, άλλοι χάθηκαν, μερικοί μάλωσαν μεταξύ τους και ένας (αυτός που κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε στο αποψινό κάλεσμα) μας έχει αφήσει για πάντα. Μόνος μου με την μπύρα μου. Χωρίς μακριά μαλλιά, τζην παντελόνι και μαύρη μπλούζα με νεκροκεφαλή όπως παλιά αλλά με βερμούδα, ένα φλώρικο t-shirt και κοντό, αραιωμένο μαλλί. Έκατσα σε μια απόμερη και σκοτεινή μεριά της παραλίας ακούγοντας το κύμα και ανακαλώντας στη μνήμη μου τις παλιές καλές εποχές: την μεγάλη παρέα των μεταλλάδων, την τρέλα με τη μουσική, το άραγμα στις ξαπλώστρες μέχρι αργά το βράδυ, τα μεθύσια, τα ξεράσματα, την περιφρόνηση για τις γκόμενες που δεν μας καθόντουσαν, την ευλογημένη ανεμελιά...Όλα παρελθόν τώρα... Τώρα πια έχουμε υποχρεώσεις, τώρα πια δεν προλαβαίνουμε να είμαστε ανέμελοι όπως παλιότερα. Το άγχος τις καθημερινότητας βρήκε τρόπο να διαπεράσει τις άμυνες μας και μας τρώει τα σωθικά αργά και βασανιστικά. Και τα νεανικά μας όνειρα βρίσκονται θαμμένα στην παλιά και αγαπημένη παραλία του Ζούμπερι. Μάλλον εκεί που κατουράνε οι τωρινοί πιτσιρικάδες...

Ευτυχώς στην παραλία δεν υπήρχε κόσμος. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και το φεγγάρι όμορφο. Έκατσα καμιά ώρα μέχρι να τελειώσω την μπύρα μου. Μετά πήρα μια βαθιά ανάσα και την έκανα. Γύρισα σπίτι, ήπια μια μπύρα ακόμη, έγραψα αυτές τις γραμμές. Το καλοκαίρι τελειώνει και από Σεπτέμβρη θα πρέπει να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Δεν γαμιούνται λέω γω! Εγώ θα αράξω στην παραλία με τους παλιούς φίλους πίνοντας μπύρες και ακούγοντας Metal. Θα ξεθάψω τα όνειρα μου, θα κατουράω τις μπύρες που πίνω πάνω στην καθημερινότητα και θα γκαρίζω τύφλα στο μεθύσι στίχους των Manowar. Για πάντα χαμένος στην άχρονη παραλία...

Οι Αρουραίοι και μια τρομακτική Περίπτωση

Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω μια μικρή επανάληψη σε βιβλία που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και των οποίων το περιεχόμενο θυμόμουν μόνο αμυδρά. Έτσι, μεταξύ άλλων, ξαναδιάβασα το διήγημα Οι Αρουραίοι στους Τοίχους και τη νουβέλα Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ του H. P. Lovecraft. Πάνε κάπου 15 χρόνια από τότε που τα διάβασα για πρώτη φορά και διαβάζοντας τα ξανά συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ συγγραφέας είναι ο HPL!

Δεν υπάρχει διαφυγή από την φρίκη που αναδύεται από τα δύο συγκεκριμένα έργα. Η περιγραφή του εφιαλτικού υπόγειου κόσμου κάτω από το αρχαίο σπίτι και το φοβερό τελικό παραλήρημα του αφηγητή καθιστούν το Οι Αρουραίοι στους Τοίχους ένα από τα καλλίτερα διηγήματα τρόμου που γράφτηκαν ποτέ.

Το Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ με τους τρομερούς υπαινιγμούς και τις συνταρακτικές αποκαλύψεις είναι πραγματικά μνημειώδες. Διαβάζοντας την περιγραφή της εξερεύνησης της υπόγειας κρύπτης από τον γιατρό Willet με το δωμάτιο των επικλήσεων και τα πηγάδια με το βλάσφημο περιεχόμενο απλά παθαίνεις πλάκα. Και ποιός ήταν τελικά αυτός που κάλεσε άθελα του ο δόκτορας; Υποθέτω πως αυτό το γνωρίζουν μόνο ο μέγας Yog Sothoth και ο ίδιος ο HPL. Εμείς μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε και να θαυμάζουμε την τέχνη του οραματιστή συγγραφέα από το Providence.

Tώρα όμως η ανάγνωση τέλειωσε και τα βιβλία επέστρεψαν στα ράφια τους. O Lovecraft πλέον ταξιδεύει σε σφαίρες και διαστάσεις ακόμα πιο θαυμαστές από αυτές που περιέγραψε (ή απλώς υπαινίχτηκε) στα έργα του και εγώ του χρωστάω κάποιες νέες αναγνώσεις σε πολλά από αυτά. Πριν όμως γίνει αυτό ακούω το τρεχαλητό φασματικών αρουραίων στους τοίχους και νιώθω μια ανίερη πείνα στα σωθικά...Απόψε τα ghouls θα έχουν παρέα στο γεύμα τους...Θα με βρείτε το πρωί να τριγυρίζω μισότρελος στο νεκροταφείο...Ia Yog Sothoth!!

Πριν την καταιγίδα

Ένας ματωμένος μακρυμάλλης πολεμιστής με κουρελιασμένο μανδύα, περίεργο κράνος και σπαθί στο χέρι σκαρφαλώνει τα σκαλιά μιας αθέατης ακτής ενώ πίσω του ένα θαλάσσιο τέρας βρυχάται απειλητικά και φαίνεται να τον χλευάζει. Στο φόντο τεράστια κύματα, αστραπές στον ουρανό και κάποιοι περίεργοι, φουτουριστικοί πύργοι που παραπέμπουν περισσότερο σε επιστημονική παρά σε ηρωϊκή φαντασία. Η σκηνή είναι φορτισμένη. Ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης έχει λήξει και επίκειται ο δεύτερος. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά για τον σπαθοφόρο άντρα αλλά το οργισμένο βλέμμα του δεν αφήνει αμφιβολίες στον παρατηρητή: βρισκόμαστε πριν την καταιγίδα (before the storm), πριν το τελικό ξέσπασμα της μανίας του πολεμιστή, πριν την οριστική αναμέτρηση που θα κρίνει ποιός θα επικρατήσει.

Κάθε φορά που κοιτάζω το εξώφυλλο αναρωτιέμαι ποιά ήταν η έκβαση της άνισης μάχης. Αν τώρα πια ο ανώνυμος πολεμιστής συνεχίζει την αναζήτηση του ή αναπαύεται στην Βαλχάλλα. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είναι εγκλωβισμένος στην εικόνα του εξωφύλλου, καταδικασμένος να δίνει την ίδια μάχη ξανά και ξανά...

Από τη μεριά μου συνεχίζω να παρατηρώ την εικόνα και να επιδίδομαι σε ανώφελες συγκρίσεις του κόσμου που ξεπροβάλλει μέσα από το εξώφυλλο του δίσκου με τον δικό μου γκρίζο κόσμο της καθημερινής πραγματικότητας. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια Πύλη ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Η ανακάλυψη της παραμένει το ζητούμενο...

Ο δίσκος είναι το Before the storm το οποίο οι Samson κυκλοφόρησαν το 1982 χωρίς τον Bruce Dickinson που την είχε κάνει για τους Iron Maiden. Πρόκειται για καλή κυκλοφορία αλλά αυτό που την ξεχωρίζει είναι, χωρίς αμφιβολία, το αριστουργηματικό εξώφυλλο (με το οποίο το περιεχόμενο του δίσκου δεν έχει ιδιαίτερη σχέση). Η προτροπή του ιστολογίου πάντα η ίδια: Heavy Metal ως τον θάνατο!

Henry S. Whitehead

Ποιός θυμάται σήμερα τον αιδεσιμότατο Henry S. Whitehead (1882-1932) και τις παράξενες ιστορίες του; Ο Whitehead ήταν φίλος και αλληλογράφος του Lovecraft, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί και στο σπίτι του στην Φλώριντα. Από το 1921 έως το 1929 ο Whitehead υπηρέτησε ως ιερωμένος στις Δυτικές Ινδίες (τα νησιά της Καραϊβικής) και κατά την εκεί παραμονή του συγκέντρωσε υλικό σχετικό με το βουντού αλλά και διάφορες άλλες τοπικές παραδόσεις και δοξασίες. Το υλικό αυτό το αξιοποίησε για τη συγγραφή παράξενων ιστοριών, οι περισσότερες από τις οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Weird Tales.

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μόνο ένα διήγημα του Whitehead (το πολύ καλό Χείλη) το οποίο θα το βρείτε (όσοι ψάξετε) στην ανθολογία νούμερο 16 των εκδόσεων Ωρόρα (Ιστορίες μυστηρίου και τρόμου). Για κάτι περισσότερο, έψαξα σχετικά πρόσφατα στο διαδίκτυο και το μοναδικό βιβλίο που εντόπισα υπό έκδοση είναι το Tales of the Jumbee and other wonders of West Indies της Wildside Press το οποίο και αγόρασα (η εικόνα που ακολουθεί είναι εξώφυλλο κάποιας παλιότερης συλλογής του Whitehead).


Ο όρος Jumbee είναι γενικός και περιγράφει κάθε φάντασμα ή υπερφυσικό πλάσμα των Δυτικών Ινδιών. Έτσι στο διήγημα με τον ίδιο τίτλο εμφανίζονται κάποια από τα πλάσματα αυτά σε μια μάλλον μέτρια ιστορία, αν και η σκηνή όπου το φάντασμα ενός φίλου του επισκέπτεται τον αφηγητή είναι αρκετά δυνατή. Tα Shadows, Black Tancrede και Mrs Lorriquer είναι λίγο-πολύ κλασικές ιστορίες φαντασμάτων των οποίων η πλοκή εξελίσσεται στις Δυτικές Ινδίες. Στο Cassius διαβάζουμε για ένα πράγμα που ταλαιπωρούσε τον υπηρέτη του αφηγητή της ιστορίας και για την ιδιαίτερη σχέση που αποκαλύφθηκε πως είχαν οι δυό τους (πράγμα και υπηρέτης). Το Sweet grass (όχι αυτό που καπνίζουν οι μουσάτοι) είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία μαγείας βουντού. Το Passing of a god είναι ένα παράξενο διήγημα για πως μια θεότητα του βουντού υλοποιήθηκε μέσα από τον κακοήθη όγκο ενός ανθρώπου. Η συλλογή κλείνει με το Hill drums, που περιγράφει μια περίεργη περίπτωση υποβολής.

Γενικά οι ιστορίες του Whitehead δεν έχουν την κοσμική διάσταση του Lovecraft, θα έλεγα πως τις χαρακτηρίζει μια "ηπιότητα" και χωρίς αμφιβολία κάποιες από αυτές σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένες. Πάντως τουλάχιστον τρεις (Cassius, Sweet grass, Passing of a god) ξεχωρίζουν, η πρώτη λόγω της παράδοξης υπόθεσης της και οι άλλες δύο λόγω του πρωτότυπου θέματος τους που έχει να κάνει με τη μαγεία βουντού.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως η έκδοση της Wildside Press είναι πραγματικά άθλια! Δεν υπάρχει ούτε μια υποτυπώδης εισαγωγή για το συγγραφέα και το έργο του ενώ το κείμενο έχει περισσότερα τυπογραφικά λάθη και από τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Από ένα σημείο και ύστερα διάβαζα τις ιστορίες έχοντας διαρκώς την υποψία πως μπορεί να λείπουν ολόκληρες παράγραφοι. Αν θέλετε μια γεύση της Χρυσής Εποχής των Παράξενων Ιστοριών (Weird Tales) αξίζει να ψάξετε για τις ιστορίες του αιδεσιμότατου H. S. Whitehead σε κάποια άλλη παλιότερη έκδοση στο διαδίκτυο. Από τη μεριά μου, σας χαιρετώ στο όνομα του Damballa Weddo!