THE RODS - Vengeance

Ας γράψουμε λίγα λόγια για την επανεμφάνιση των The Rods στη δισκογραφία διότι δεν νομίζω πως θα ασχοληθεί και κανένας άλλος. Οι The Rods αποτελούν μια από τις πιο αγαπημένες μου -και τις πιο αρχέγονες αφού ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1980- Hard 'n' Heavy μπάντες. Το τρίο των David Feinstein (κιθάρα και φωνητικά, ξάδελφος του R. J. Dio μαζί με τον οποίο έπαιζε στους Elf), Gary Bordonaro (μπάσο και φωνητικά) και Carl Canedy (τύμπανα και φωνητικά) έμεινε στην ιστορία του σκληρού ήχου για το άγριο και ασυμβίβαστο Heavy Metal που έπαιξε σε δισκάρες όπως τα Wild dogs, In the raw και Let them eat metal. Το έχω ξαναγράψει πως γουστάρω αγρίως τις μπάντες που η μουσική τους βγάζει βρωμιά, αλητεία και τσαμπουκά. Οι The Rods τα είχαν όλα αυτά σε αφθονία. Περιττό λοιπόν να πω πόσο ενθουσιάστηκα όταν έμαθα πως η τριάδα επανασυνδέθηκε και ετοιμάζει νέο cd υπό τον γενικό τίτλο Vengeance. Είχα βάσιμους λόγους να πιστεύω πως θα ακούσω κάτι πολύ δυνατό διότι είχα πάρα πολύ θετικές εντυπώσεις από την προσωπική δουλειά του D. Feinstein, το Third wish του 2004. Ωστόσο το αποτέλεσμα με απογοήτευσε! Και αυτό διότι από τα τραγούδια του Vengeance απουσιάζει η έμπνευση. Μέτριες συνθέσεις, κουρασμένα φωνητικά και μια παραγωγή που δεν μου κάθεται καλά, είναι τα στοιχεία που καθιστούν το Vengeance έναν απογοητευτικό δίσκο. Δεν λέω πως ο δίσκος είναι κακός αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό που περίμενα από τους The Rods. Κρίμα γιατί από βιντεάκια που παρακολούθησα στο youtube οι γερόλυκοι φαίνονται να έχουν κέφια. Δύο-τρία κομμάτια σώζονται (πχ το πολύ ωραίο Runnin' wild) ενώ και τα κιθαριστικά σόλο του Feinstein είναι πιο ξέφρενα σε σχέση με την πιο συγκρατημένη κιθαριστική δουλειά του Third wish. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να ξεφύγει το Vengeance από την μετριότητα.

Δυστυχώς η Εκδίκηση των The Rods δεν με ικανοποίησε. Ωστόσο, ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τους δούμε live διότι αυτοί οι αρχαίοι μεταλλάδες φαίνεται να διαθέτουν ακόμη αρκετά αποθέματα ενέργειας και πάντοτε ήταν συναυλιακή μπάντα. Προς το παρόν πάρτε μια γεύση από κάποιους παλιούς τους ύμνους, τότε που έβαζαν τα θεμέλια του US Metal:

The night lives to rock

Hurricane

White lightning

και κάτι πιο ευαίσθητο για το τέλος:

Woman

Hail!