Κόναν ο Βάρβαρος 2011

Αν ήμουν επιφυλακτικός όταν πήγα να δω την ταινία Solomon Kane, τότε για την νέα ταινία Κόναν ο Βάρβαρος ήμουν εξ αρχής πεπεισμένος πως θα είναι ένα μαύρο χάλι. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ απαιτητικός με τις ταινίες επικής φαντασίας και έχω αρχίσει να αναθεωρώ ακόμα και την θετική άποψη μου για την πρώτη, κλασική ταινία του John Milius. Έτσι εισήλθα στην κινηματογραφική αίθουσα αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στον νέο Κόναν του Marcus Nispel. Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω. H ταινία ήταν χάλια, αν και όχι τόσο όσο περίμενα.

Το καινούργιο Κόναν είναι μια σαματατζίδικη περιπέτεια με άφθονη βία και καλογυρισμένες σκηνές σφαγής. Μέχρι εδώ καλά. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Θα έλεγα πως είναι ένα σύνολο πραγμάτων που δεν μου έκατσαν καλά. Η ταινία έχει βιντεοκλιπίστικη αισθητική, ο πρωταγωνιστής Jason Momoa είναι άχρωμος και άοσμος, ο Κόναν μονίμως τσαντισμένος και κάποιες φορές σαδιστικά βίαιος, η πλοκή ακολουθεί το τετριμμένο μοτίβο της εκδίκησης για τον θάνατο του πατέρα και την καταστροφή του χωριού, οι χαρακτήρες είναι προβλέψιμοι, οι διάλογοι αδιάφοροι, οι ατάκες ανύπαρκτες, το σενάριο προσχηματικό για να εξυπηρετήσει το σαματά και την αιματοχυσία. Υπάρχει και αυτή η άκυρη εικαστική παρέμβαση με το πλοίο που σέρνουν στη στεριά οι λεγεώνες του κακού της ταινίας. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η γυναίκα πολεμίστρια. Ναι, το ξέρω πως και ο REH είχε στις ιστορίες του γυναίκες που πολεμούσαν στο πλάι του Κιμμέριου αλλά έλεος πια με την ηλίθια πολιτική ορθότητα!

Και πάνω απ' όλα προβάλλει το ερώτημα: τι σχέση έχει τελικά η ταινία με τον ομώνυμο ήρωα του R. E. Howard; Πέρα από ορισμένες αναφορές στο έργο του REH, η ταινία θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη περιπέτεια φαντασίας με έναν οποιονδήποτε άλλον ήρωα. Προφανώς το όνομα του Κόναν χρησιμοποιήθηκε για εμπορικούς λόγους. Δυστυχώς όμως, η χρήση του ονόματος του θρυλικού Κιμμέριου δημιουργεί απαιτήσεις στις οποίες το φιλμ αποτυγχάνει παταγωδώς να ανταποκριθεί. Με έναν άλλον τίτλο θα ήταν μια ευχάριστη ταινία για να περάσει η ώρα. Ως Κόναν ο Βάρβαρος απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η επόμενη μπουρμπουλήθρα της κινηματογραφικής βιομηχανίας που θα σφετεριστεί το όνομα κάποιου από τους τιμημένους ήρωες της Φανταστικής Λογοτεχνίας...

Nightshade

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως κύριο θέμα το Heavy Metal αλλά δεν είναι στις προτεραιότητες μου η αναφορά σε γνωστές μπάντες του χώρου. Πιστεύω πως έχει περισσότερο ενδιαφέρον να γράφουμε για αγνοημένα συγκροτήματα που έδωσαν -ή εξακολουθούν να δίνουν- την μάχη τους στο περιθώριο. Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι οι αμερικανοί Nightshade. Αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, τότε ίσως το όνομα Q5 να σας φανεί πιο γνωστό. Οι Nightshade είναι η μπάντα που δημιούργησαν δύο μέλη των Q5 μετά τη διάλυση των τελευταίων: ο τραγουδιστής Jonathan Scott K και ο κιθαρίστας Rick Pierce. Σκοπός των δύο μουσικών ήταν να παίξουν καλό και μελωδικό Heavy Metal, σαν και αυτό που ακούγεται στο κλασικό Steel the light των Q5 (οι οποίοι είχαν μαλακώσει υπερβολικά στο δεύτερο δίσκο τους When the mirror cracks). Μαζί τους, στο πρώτο τους δισκογραφικό εγχείρημα, είχαν τον ντράμερ Jeffrey McCormack και τον μπασίστα Antony Magnelli.

To 1991 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Nighshade με τον τίτλο Dead of night. Στο εξώφυλλο του δίσκου μάλιστα, εμφανίζεται το διαστημόπλοιο του εξώφυλλου του Steel the light. Ο δίσκος περιέχει γνήσιο, καυτό -και αρκετές φορές συναισθηματικό- Heavy Metal, βασισμένο στη χαρακτηριστική φωνή του Scott K και τις αιχμηρές κιθάρες του Pierce (ο τύπος χώνει αβέρτα, τόσο στα riff όσο και στα σόλο). Τη σαρωτική έναρξη με τα Dead of night και Surrender ακολουθούν πιο αργά κομμάτια όπως το Situation critical ή το μεγαλεπήβολο Somebody's watching you (με θέμα τον γνωστό μας Nosferatu και αναφορά στο ποίημα The second coming του W. B. Yeats). Για μένα οι δύο κορυφαίες στιγμές του δίσκου είναι το μελωδικό Last train home και το λυρικό-μελαγχολικό Prophesy 1616. Ο ήχος του γκρουπ παραπέμπει -προφανώς- σε Q5 αλλά και σε Dokken και -σε μερικά σημεία- Saxon. Δυστυχώς το συνολικό αποτέλεσμα υπονομεύεται από την μπουκωμένη παραγωγή αλλά το Dead of night δεν παύει να είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία σε μια εποχή που ο αυθεντικός σκληρός ήχος φαινόταν να υποχωρεί.

Ακολούθησε ένα διάστημα δέκα χρόνων περίπου κατά τη διάρκεια του οποίου οι Nightshade εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο αφού στην Αμερική το Metal ήταν μια μουσική η οποία είχε πάψει να είναι δημοφιλής. Η φλόγα όμως έκαιγε ακόμα και ξαφνικά, το 2001, η μπάντα επέστρεψε με σαφώς πιο πολεμική διάθεση όπως αποδεικνύει και το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου τους Men of iron με τα διασταυρωμένα ξίφη. Πρόκειται για μια αξιοπρεπή κυκλοφορία αν και κατώτερη του Dead of night. Ξεχωρίζουν τα πιο επικά Blood and iron, The quest και Immortal αλλά και τα πιο ροκάδικα Speedburner και This thing kicks. Η κακή παραγωγή παραμένει μειονέκτημα ενώ η μπάντα έχει αλλάξει μπασίστα και ντράμερ (Joel Wiseheart και Frankie Rongo αντιστοίχως).

For when the blast of war rings in the ears
all will follow you!

Και άλλα χρόνια περάσανε και κάποια στιγμή μέσα στο 2008 αντιλαμβάνομαι πως έχει βγει και τρίτο cd των Nightshade. Ο τίτλος του Stand and be true και ο προσανατολισμός σταθερά επικός. Αυτή τη φορά μπάσο παίζει ο Evan Sheeley των Q5, οπότε μπορούμε να πούμε πως το συγκρότημα στην ουσία είναι πλέον οι Q5. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Stand and be true υποφέρει και αυτό από κακή παραγωγή αλλά οι συνθέσεις είναι αξιόλογες και δυνατές. On the road to madness, Lucifer's angel, The walls of Derry, το ομώνυμο καθώς και το Strange eons (στου οποίου τους στίχους γίνεται αναφορά σε αρκετούς τίτλους διηγημάτων του Lovecraft) είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζω. Ως σύνολο, μου αρέσει λίγο παραπάνω από το προηγούμενο αλλά υστερεί του Dead of night. Στην Ελλάδα πάντως δεν ασχολήθηκε και πολύς κόσμος μαζί του.

Και κάπου εδώ η ιστορία μας φτάνει στο τέλος της. Οι Nightshade συνεχίζουν και σήμερα, παράταιροι παλαιομεταλλάδες σε μια εποχή που δεν εκτιμάει ιδιαίτερα την μουσική τους καθώς το ζητούμενο σήμερα είναι η "πρόοδος", η "εξέλιξη" και ο "πειραματισμός". Πλέον χρησιμοποιούν και το όνομα των Q5 αφού, όπως γράφτηκε παραπάνω, πρόκειται στην ουσία για το ίδιο συγκρότημα. Εμείς που ανήκουμε στους παραδοσιοκράτες του Heavy Metal τους σεβόμαστε επειδή είναι αληθινοί και έντιμοι και ευχόμαστε να συνεχίσουν να αναζητούν το Έπος.

And carry on the battle with screams of blood and iron...