O Μέγας Θεός Παν

Πρόσφατα ξαναδιάβασα (αυτήν τη φορά στο αγγλικό πρωτότυπο) τη νουβέλα The Great God Pan του Ουαλλού συγγραφέα του φανταστικού Arthur Machen. Απορώ με τον εαυτό μου πως γίνεται και την πρώτη φορά που τη διαβάσα πριν από πολλά χρόνια (σίγουρα πάνω από δέκα) δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Διότι μιλάμε για ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας Φαντασίας και Τρόμου. Προσοχή: δεν πρόκειται για κάποια μοντέρνα ιστορία στην οποία ακρωτηριασμοί και εμετικά εγκλήματα περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια προκειμένου ο αναγνώστης να αηδιάσει και όχι να τρομάξει. Εδώ ο τρόμος βασίζεται στους φοβερούς υπαινιγμούς που κάνει ο Machen και το αίσθημα της φρίκης προκαλείται περισσότερο από αυτά που δεν περιγράφει ο συγγραφέας παρά από αυτά που περιγράφει.

Η ιστορία ξεκινά με ένα πείραμα που γίνεται σε μια κοπέλα έτσι ώστε να αρθεί από τα μάτια της το πέπλο της καθημερινής πραγματικότητας και να μπορέσει να αντικρίσει τις πραγματικές δυνάμεις της Ζωής και της Φύσης, να δει το θεό Πάνα. Τελικά η κοπέλα τρελαίνεται από αυτό που βλέπει αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς είδε. Από το σημείο αυτό η ιστορία συνεχίζει με τρομερούς υπαινιγμούς μέχρι την κορύφωση του τέλους. Αντιγράφω ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο: "Austin took the manuscript, but never read it. Opening the neat pages at haphazard his eye was caught by a word and a phrase that followed it; and, sick at heart, with white lips and a cold sweat pouring like water from his temples, he flung the paper down." Ποια ήταν η λέξη και η φράση που διάβασε ο Austin και ένιωσε τέτοιον τρόμο ώστε να αμέσως να πετάξει μακριά το χειρόγραφο με τις αποκαλύψεις; Ποτέ δε θα μάθουμε. Όπως ποτέ δε θα μάθουμε τι ακριβώς κάλεσε η μικρή Helen μέσα από το δάσος για να διαφθείρει τη φίλη της Rachel. Ο συγγραφέας συστηματικά υπαινίσσεται μια ανείπωτη κοσμική φρίκη και την ύπαρξη ενός πραγματικού κόσμου του οποίου η θέα και μόνο είναι αρκετή για να βυθίσει τον άνθρωπο στην πιο μαύρη τρέλα αν όχι να προκαλέσει αμέσως το θάνατο του. Ο Machen όμως δεν μπαίνει στον κόπο να εκφράσει αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις. Αλλά τα υπονοούμενα του είναι αρκετά για να προκαλέσουν ρίγη στον αναγνώστη και να βάλουν φωτιά στη φαντασία του.

Δεν είναι απαραίτητο να γράψουμε περισσότερα. O Machen είναι πραγματικός άρχοντας του Φανταστικού και όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη αξίζει να αναζητήσετε το The Great God Pan αλλά και τα υπόλοιπα έργα του. Ειδικά οι ονειροπόλοι οφείλουν να διαβάσουν ένα άλλο αριστούργημα του, το The Hill of Dreams. Εγώ κλείνω θέτοντας ένα ακόμη ερώτημα: ποιός ήταν ο μυστηριώδης γάμος κάτω από τη σκιά, του οποίου ο Flavius Senilis υπήρξε μάρτυρας στην oυαλλική εξοχή;

Η Μαύρη Μηχανή

Climb aboard the Black Machine
Fills your head with evil dreams
Fills your head with thoughts of fire
A quick escape your one desire

Ride The Black Machine

Ποιά είναι η αινιγματική Μαύρη Μηχανή; Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι ποιό είναι αυτό το μυστηριώδες κατασκεύασμα που η δαιμονική φωνή του Tim Baker με καλεί να ανέβω πάνω του για να με μεταφέρει σε έναν τόπο που δεν έχω ξαναβρεθεί. Οι στίχοι είναι ασαφείς και η φαντασία δημιουργεί δυσοίωνες αλλά και γοητευτικές εικόνες σε πλήρη συμφωνία με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της κορυφαίας μουσικής σύνθεσης των Cirith Ungol. Το μυαλό μου κατακλύζεται από διαβολικά όνειρα καθώς βυθίζομαι στην απύθμενη άβυσσο γαντζωμένος πάνω στη Μαύρη Μηχανή...

Pearly whites behind back dawn lips
Ride with the Masters of the Pit
Snapping jaws of the dogs of doom
Kick your way from this stagnant tomb

Ride the Black Machine

Τι είναι η Μαύρη Μηχανή; Απλό μηχάνημα ή ζωντανή οντότητα; Στο μυαλό μου έρχεται μια μαύρη, μεταλλική κατασκευή με ακανόνιστο περίγραμμα που περιμένει σε έναν απροσδιόριστο χώρο λουσμένη σε πρασινογάλαζο ημίφως. Περιμένει να εξαπολύσει αποτρόπαια όνειρα και να κάψει την ψυχή όσων τολμήσουν να διαβούν το κατώφλι των διαστάσεων και να στροβιλιστούν στην καρδιά του Χάους συντροφιά με τους Αφέντες του Λάκκου.

Climb aboard the Black Machine
To that place you've never been
The Black Machine will take you higher
Your burning souls our one desire

Ride the Black Machine

Το όραμα της δαιμονικής Μαύρης Μηχανής ξεθωριάζει με τις τελευταίες νότες του τραγουδιού. Ακολουθεί η επιστροφή στην πραγματικότητα. Η Μαύρη Μηχανή έχει αποσυρθεί στη διάσταση από την οποία αναδύθηκε για να με στοιχειώσει. Είμαι ασφαλής μέχρι την επόμενη φορά...

Το 1984 οι Cirith Ungol κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους με τίτλο King of the dead. Πολλοί τους χλεύασαν λόγω των περίεργων φωνητικών του τραγουδιστή Tim Baker αλλά εμείς εκτιμούμε απεριόριστα αυτή τη μπάντα με την τόσο ξεχωριστή προσέγγιση. Από το συγκεκριμένο LP, σπουδαιότερο κομμάτι (κατά την άποψη μου) είναι το Black Machine με τη φοβερή κιθάρα του μακαρίτη Jerry Fogle και τους σκοτεινούς συνειρμούς που δημιουργούν οι στίχοι του. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι πίνακας του Michael Whelan και απεικονίζει τον Elric του Melnibone σε κάποια περιπέτεια του από το βιβλίο The Bane of the Black Sword του οποίου αποτελούσε και το αυθεντικό εξώφυλλο.

Κάπου πέρα από το Xώρο και το Xρόνο η Μαύρη Μηχανή με περιμένει. Come on and ride...

Νέο αίμα

Oι White Wizzard και οι Enforcer είναι δύο νέα συγκροτήματα που γνώρισα σχετικά πρόσφατα. Οι πρώτοι είναι από τις ΗΠΑ ενώ οι δεύτεροι από τη Σουηδία. Μέσα στην τρέχουσα χρονιά και οι δύο μπάντες κυκλοφόρησαν νέες δουλειές, τα Over the top (White Wizzard) και Diamonds (Enforcer). Αν και δεν πολυασχολούμαι με καινούργιες κυκλοφορίες, οφείλω να ομολογήσω πως τα δύο συγκεκριμένα cd αποδείχτηκαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.


Και οι δύο μπάντες έχουν όρεξη, ενθουσιασμό, τραγουδιστές που γουστάρω να ακούω και το πιο σημαντικό απ' όλα: διαθέτουν έμπνευση η οποία γίνεται ολοφάνερη σε κομματάρες όπως το 40 Deuces των White Wizzard και το Katana των Enforcer. Παραδόξως και τα δύο cd περιέχουν ένα τραγούδι με τον τίτλο High roller! Πρόκειται για δίσκους που δεν τους βαριέσαι μετά από μια ακρόαση αλλά θες να τους ακούσεις ξανά (φαινόμενο όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο στις μέρες μας). Ηχητικά οι δύο μπάντες οπωσδήποτε δεν διεκδικούν βραβείο πρωτοτυπίας αφού η Maiden-ίλα είναι κραυγαλέα. Βέβαια αυτό δεν με χαλάει καθόλου, μακάρι και Maiden να έπαιζαν έτσι σήμερα. Φυσικά υπάρχουν και μέτριες στιγμές (κυρίως στους White Wizzard) αλλά πιστεύω πως το σύνολο και στις δύο περιπτώσεις είναι αξιόλογο.


Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι τι προοπτικές υπάρχουν για το μέλλον. Θα μπορέσουν αυτές οι μπάντες να παραμείνουν στο προσκήνιο με καλές δουλειές ή η πορεία τους θα είναι μετεωρική και θα εξαφανιστούν μετά από λίγο καιρό; Και κάτι πιο σημαντικό: θα μπορέσουν τα δύο συγκροτήματα να δημιουργήσουν σε υψηλότερο επίπεδο και να μας προσφέρουν συνθέσεις αξιώσεων ή θα εγκλωβιστούν στο καλό αλλά και απλό ύφος που τα χαρακτηρίζει τώρα; Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος. Παρά τα καλά τους στοιχεία δεν πιστεύω πως οι White Wizzard ή οι Enforcer θα καταφέρουν να κάνουν τη διαφορά και να κατακτήσουν μια περίοπτη θέση στη μουσική μας. Ήδη διαβάζω πως ο πολύ καλός τραγουδιστής του Over the top έφυγε από τους White Wizzard. Δύσκολο να γίνει προκοπή έτσι. Το μέλλον βέβαια θα μας δείξει τι εξέλιξη θα έχουν οι δύο μπάντες. Προς το παρόν, οι χιλιάδες αναγνώστες τούτου εδώ του blog αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία.

Out in the city - On streets of fire
I feel the power of the night
Fire and octane - Leather and metal
I'm burning under neon lights

Ενάντια σε όλους

Καλοκαίριασε και ήδη ξεμυτίσανε οι πρώτοι σαγιοναρόβιοι. Τα τελευταία χρόνια η μόδα επιτάσσει σαγιονάρα και η μεγάλη μάζα των φλώρων συμμορφώνεται με τις επιταγές της. Επιτέλους οι μοδάτοι έγιναν πιο άνετοι και πιο ακομπλεξάριστοι! Απαραίτητη και η βερμούδα, ενώ αν υπάρχει τατού και σκουλαρικάκι ακόμα καλλίτερα! Τα παντοφλοφόρα κνώδαλα βρίσκονται παντού. Το κυριλέ γυφταριό παρελαύνει χαλαρό, το ποδαράκι του δεν ζεσταίνεται, η πρόχειρη εμφάνιση έχει επιτέλους απενοχοποιηθεί!


Η δική μου προτροπή: συντρίψτε τους χωρίς έλεος!!!!! Οποτεδήποτε ένα άθλιο υποκείμενο προσβάλλει την αισθητική σας με τις γυναικωτές σαγιονάρες του, λιώστε (κατά λάθος βέβαια) το πόδι του με το αρβυλοφορεμένο δικό σας! Τσακίστε τα δακτυλάκια τους ανδρίκια και μεταλλικά! ΝΟ MERCY! FOREVER FIGHTING THE WORLD!!

ΥΓ1) Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε άτομα των οποίων η σαγιονάρα αποτελεί χρόνια τώρα έκφραση του αυθεντικού χαρακτήρα τους.
ΥΓ2) Εκτός από τους φλώρους που ζεστάθηκαν έχουμε και τις γκόμενες που ήδη άρχισαν να βγάζουν έξω τα μπουτάκια τους. Δώστε τα όλα κορίτσια! Λόγω της κρίσης ο ανταγωνισμός για την ανεύρεση χορηγού θα γίνει πιο σκληρός γλυκά μου παράσιτα οπότε θα πρέπει να προσπαθήσετε περισσότερο. Σας συμπονώ!

Savage sword

DON'T FUCK WITH THE BARBARIAN!!!

The Tartarus of the Suns

Beyond the orbit of the farthest sun,
A desert darkness lies — immeasured night
That knows nor eve nor dawn, where only drift
Dethroned and aimless suns, and worlds unlit.
Thereto are cast the disenabled stars,
Like those great Titans that high Zeus hurled,
By will supreme, from the Olympian peak
To Tartarus, the nadir of all space.

Discarded dust and cinders of the Plan,
Darkened and chill, they haunt the silent gloom,
And wait their brothers, suns that reign afar;
Till these shall come, with all their subject worlds,
Whose dust hath dreamed of Immortality,
And Night succeed unto their flaming thrones.

To ποίημα είναι του μεγάλου Clark Ashton Smith, που μαζί με τους H. P. Lovecraft και R. E. Howard αποτέλεσαν την "αγία τριάδα" του pulp περιοδικού Weird Tales. Στο έργο του Smith θα επανέλθουμε στο μέλλον.