Ο Θρίαμβος του Ατσαλιού

Every one of us has heard the call! 

Το 1992 ήμουν 15 χρονών, το Κάλεσμα αντηχούσε στα αυτιά και στην ψυχή μου, και ο εφηβικός ενθουσιασμός για το Heavy Metal δεν γνώριζε όρια. Σε αυτό το πλαίσιο, το ορόσημο εκείνης της χρονιάς ήταν αναμφισβήτητα η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Manowar στη δισκογραφία. Των Manowar που το 1988 δικαίως είχαν αυτοανακηρυχθεί Βασιλιάδες του Metal. Των Μanowar που, για μένα και πολλούς άλλους, αποτελούσαν (και συνεχίζουν να αποτελούν) την απόλυτη Heavy Metal μπάντα. Των Manowar που το 1992 επέστρεψαν για να μας αναγγείλουν τον Θρίαμβο του Ατσαλιού (The Triumph of Steel).

Ο έβδομος δίσκος των Manowar έχει ιδιαίτερη θέση στην προσωπική μου μυθολογία, καθώς ήταν ο πρώτος δίσκος των Βασιλιάδων που είχα την ευκαιρία να αγοράσω τον καιρό της κυκλοφορίας του (το 1989 που ξεκίνησε η ουσιαστική επαφή μου με τον σκληρό ήχο, το Kings of Metal είχε ήδη κυκλοφορήσει), έχοντας παράλληλα βιώσει όλο το κλίμα προσμονής μέχρι την εμφάνιση του στα δισκάδικα. Με το The Triumph of Steel οι Manowar βρέθηκαν στο απόγειο της δημοτικότητας τους στη χώρα μας. Ρόλο σε αυτό έπαιξε ο μύθος που είχε χτιστεί γύρω από την μπάντα τα προηγούμενα χρόνια και η στιχουργική στροφή από τη Valhalla στην ομηρική ηρωική παράδοση με το μνημειώδες Achilles, Agony and Ecstasy. Οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή πολλές αλλά και συγκεχυμένες: το διπλό βινύλιο που αγόρασα από ένα βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου και η απογοήτευση που το εξώφυλλο δεν το κοσμούσε ο πίνακας του μεγάλου Ken Kelly (R.I.P.), το ταξίδι του DeMaio στη χώρα μας για την προώθηση του δίσκου, οι σχετικές συζητήσεις με φίλους και συμμαθητές, τα άρθρα στο Metal Hammer και η αναμονή για το τεύχος που θα περιείχε την War Flag στην οποία θα σχολιαζόταν ο δίσκος, ο φίλος Ν.Ρ. που ταξίδεψε από τη Γαλλία όπου σπούδαζε για να εμφανιστεί με την περικεφαλαία και τα γουναρικά στην πρώτη συναυλία της μπάντας επί ελληνικού εδάφους (μοναδική και η φωτογραφική ανασύνθεση του εξώφυλλου του δίσκου στο χωλ του σπιτιού του). Σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα, το εν λόγω συναυλιακό γεγονός (Νοέμβριος '92) μάλλον έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έναρξη μιας διαδικασίας έκπτωσης των Βασιλέων από τη σφαίρα των Αρχετύπων και του Μύθου, και εισόδου τους στο χυδαίο υλικό πεδίο της μνησίκακης και αγοραίας κριτικής (κοινώς, ο καθένας άρχισε να λέει τη μαλακία του για την μπάντα).

Ωστόσο, σε πείσμα όλων των false ones (ξέρετε ποιοι είστε) και των πάσης φύσεως ξενέρωτων, οι Manowar άντεξαν και παρέμειναν όρθιοι "για πάντα πολεμώντας τον Κόσμο". Έτσι, την Τετάρτη 22 Ιουνίου, 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Triumph of Steel και τρία χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Βασιλιάδες επέστρεψαν για μια μεγάλη συναυλία στο πλαίσιο του Release Athens Festival. Με τη νεανική ορμή του μαινόμενου Αχιλλέα να έχει δώσει τη θέση της στην εμπειρία του πολυταξιδεμένου Οδυσσέα, επέστρεψαν για να δοξάσουν το Βασίλειο του Ατσαλιού και να συντρίψουν τους εχθρούς του Metal. Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει και κόντρα στο πνεύμα σχετικισμού και αποδόμησης που έχει επικρατήσει, η Στρατιά των Αθανάτων έδωσε το παρών για να τιμήσει τους Βασιλιάδες. Το τι έπαιξαν, πόση ώρα έπαιξαν, τι ήχο είχαν, πόσο κόσμο μάζεψαν κτλ., θεωρώ πως είναι επουσιώδη ζητήματά: τέτοιες ευτελείς, λογιστικής φύσεως αποτιμήσεις δεν αρμόζουν στους Manowar. Διότι οι Manowar παίζουν μόνο με τους δικούς τους όρους και θα είναι πάντοτε κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή μπάντα: θα είναι το Όνειρο και η Υπόσχεση, η Δόξα και το Μεγαλείο. Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν... Hail and kill!

Enter 2022

Με την έναρξη του νέου έτους, ο Κιμμέριος σας εύχεται καλή χρονιά και ταχεία αποτίναξη του ζόφου που μας έχει καταπλακώσει τα δύο τελευταία χρόνια λόγω της πανδημίας του κινέζικου ιού. Επιπλέον, οφείλω να απολογηθώ στους πιστούς αναγνώστες του ιστολογίου για την απουσία αναρτήσεων τους τελευταίους μήνες. Όπως έχουν τα πράγματα, έχω επιλέξει να αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε ερευνητικές/ακαδημαϊκές δραστηριότητες (χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα, για να είμαι ειλικρινής) και δεν προλαβαίνω να ετοιμάσω κάποια ενδιαφέρουσα ανάρτηση που θα ξεφεύγει από τα τετριμμένα. 

Ωστόσο, κάποια πολύ σύντομα σχόλια μπορεί να γίνουν σε σχέση με την πανδημία: πρώτον, προκαλεί θλίψη το ότι, με αφορμή τη διαχείριση μιας υγειονομικής κρίσης, λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμια κλίμακα άκρως ύποπτα πειράματα υπακοής και ελέγχου των μαζών, και λίγοι φαίνεται να θορυβούνται από αυτό. Δεύτερον, και καθώς έτυχε τον τελευταίο καιρό να διαβάζω για το εγχείρημα του Gabriele d' Annunzio στην πόλη Fiume αλλά και για την τρομερή περιπέτεια του Ernest Shackleton και των συντρόφων του στην Ανταρκτική, προκαλεί προβληματισμό το ότι η Ευρώπη, που κάποτε έσφυζε από ζωική δύναμη και κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον κόσμο, τώρα λουφάζει τρομαγμένη μπροστά στον κορωνοϊό (συμπτωματικά, κάποιες συναφείς σκέψεις παρουσιάστηκαν πριν μερικές ώρες εδώ). Τέλος, στενάχωρο είναι και το γεγονός πως διαψεύστηκαν οι αισιόδοξοι που περίμεναν ότι μετά τον εγκλεισμό της καραντίνας, πλήθη διψασμένων για ερωτικές περιπτύξεις θηλυκών υπάρξεων θα ήταν έτοιμα να πέσουν στην αγκαλιά μας. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη και εξακολουθούμε να περιμένουμε την "ευγενή γυναίκα της οποίας τα μάτια είναι γεμάτα δάκρυα και αιωνιότητα". Μαθαίνω βέβαια πως κάποιοι στάθηκαν πιο τυχεροί και απόλαυσαν καλοκαιρινές περιπέτειες με τριάδα αλλοδαπών τουριστριών...

Κλείνω επισημαίνοντας πως το 2022 είναι το έτος κατά το οποίο διαδραματίζεται η πλοκή της ταινίας Soylent Green με πρωταγωνιστή τον Charlton Heston και τον σπουδαίο Edward G. Robinson στο πλευρό του. Με αφορμή την έλευση του νέου έτους την ξαναείδα πρόσφατα και συμπτωματικά (και άλλη σύμπτωση!), την επόμενη μέρα, ο γνωστός ερευνητής Θανάσης Βέμπος δημοσίευσε ένα σχετικό άρθρο, το οποίο περιέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση και μπορεί να διαβαστεί εδώ.

Καλή χρονιά λοιπόν και είθε το διαμέρισμα σας να γεμίσει με ωραία "έπιπλα"! Hail!

Μοναχικές αγρυπνίες

Το έχουμε ξαναγράψει πως τούτο το ιστολόγιο απευθύνεται στους λίγους και εκλεκτούς. Αυτοί λοιπόν γνωρίζουν πως ο κόσμος μας βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο από κακόβουλες υπερφυσικές δυνάμεις και τους ανθρώπινους πράκτορες τους. Κάθε στιγμή, το αλλοκοσμικό Χάος απειλεί να εισβάλει στη διάσταση μας και να διαταράξει την φυσική Τάξη των πραγμάτων, με ολέθριες συνέπειες για τους απλούς ανθρώπους. Και ενώ οι τελευταίοι συνεχίζουν ανυποψίαστοι να μοχθούν για να φέρουν εις πέρας τις υποθέσεις της καθημερινότητας, υπάρχουν κάποιοι που επαγρυπνούν στις συνοριακές περιοχές. Πρόκειται για μια επαγρύπνηση μοναχική και άκρως επικίνδυνη...

 

There are a thousand hacking at the branches of evil to one who is striking at the root.

Όπως και ο δικαστής Keith Hilary Pursuivant πριν από αυτόν, ο John Thunstone έχει αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να εντοπίζει και να χτυπάει το Κακό στη ρίζα. Αργά το βραδύ, τον φαντάζομαι να κάθεται σε κάποια πολυθρόνα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στην Νέα Υόρκη, καπνίζοντας την πίπα του και μελετώντας κάποιον απόκρυφο τόμο, πάντοτε έτοιμος να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε υπερφυσική απειλή, είτε αυτή στοιχειώνει κάποια ερημική και κακόφημη γωνιά της πόλης, είτε κάποια μακρινή εξοχή των Ηνωμένων Πολιτειών: απέθαντοι και λυκάνθρωποι, δαιμονικές οντότητες πέρα από το Κατώφλι του κόσμου μας, βουντού και εξωτικές μαγείες, διαβολολάτρες που πραγματοποιούν φθοροποιούς μαύρες τελετές. Μέσα σε ανήλιαγες Υπόγειες Σχολές φοιτούν οι μαθητές των σκοτεινών τεχνών και η ακατονόμαστη γνώση τους προσφέρεται σε βιβλία με γράμματα από ψυχρή φωτιά:

"... He entered the Deep School-know about it?"

"I do," Thunstone told him. "Held in a cellar below a cellar-somewhere on this continent. I'll find it some day, and put an end to the curriculum."

Ορκισμένος εχθρός της μαύρης μαγείας και ακατάβλητος διώκτης του Κακού, ο John Thunstone αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της Λογοτεχνίας του Φανταστικού. Αθλητικός και σωματώδης, ευφυής και καλλιεργημένος, ως γνήσιος αριστοκράτης και δανδής δεν θα μπορούσε να υποκύψει στη χυδαιότητα της άσκησης κάποιου επαγγέλματος, παρά αφιερώνει όλο τον χρόνο του στον πόλεμο ενάντια στις κακοποιούς δυνάμεις, έχοντας ως εφόδια τη θαρραλέα και ατρόμητη καρδιά του, αλλά και τη βαθιά γνώση του αποκρυφισμού και των μυστικών παραδόσεων. 

"The classic demonologists," Thunstone continued, "agree that those who attend evil ceremonies and do not protest or rebel are therefore sealed communicants of black worship. You' ve collected the beginnings of a following, haven't you, Thorne?"

---

"Rowley Thorne! ... That name will be great in hell."

Το ίδιο αξιομνημόνευτοι με τον Thunstone είναι και οι δύο μεγαλύτεροι εχθροί του: ο Rowley Thorne και τα πλάσματα που ακούνε στο όνομα Shonokins. Ο Thorne (ο χαρακτήρας του οποίου παραπέμπει ευθέως στον διαβόητο Aleister Crowley) είναι ένας μάγος και αποκρυφιστής με τον οποίο o Thunstone έρχεται επανειλημμένα αντιμέτωπος, ματαιώνοντας τα διαβολικά του σχέδια. Τα Shonokins είναι μυστηριώδη ανθρωπόμορφα όντα με μαγικές δυνάμεις, τα οποία κυριαρχούσαν στην αμερικάνικη ήπειρο πριν την έλευση των Ινδιάνων και επιδιώκουν να ανακτήσουν τη χαμένη ισχύ τους.

Οι περιπέτειες του Thunstone αποτελούν προϊόν της πένας (ή μάλλον της γραφομηχανής) του αμερικανού συγγραφέα Manly Wade Wellman και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Weird Tales κατά την περίοδο 1943-1951. Οι ιστορίες αυτές ανήκουν στην μεγάλη παράδοση των "απόκρυφων ερευνητών" (occult detectives), μια παράδοση που κορυφώθηκε στις σελίδες του Weird Tales με τον περίφημο Jules de Grandin, λογοτεχνικό ήρωα ενός άλλου διάσημου pulp συγγραφέα, του Seabury Quinn. O Thunstone δεν έφτασε τα επίπεδα δημοφιλίας του de Grandin, αλλά οπωσδήποτε αγαπήθηκε από τους αναγνώστες του περιοδικού, οι οποίοι φαίνεται πως ζητούσαν να μάθουν περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο και τα αινιγματικά Shonokins. Ο ίδιος ο Wellman-από τη στήλη αλληλογραφίας του WT-είχε δηλώσει πως ο ήρωας του βασίζεται σε υπαρκτό πρόσωπο και φρόντιζε να συντηρεί το ενδιαφέρον του κοινού με διάφορους υπαινιγμούς για το πραγματικό υπόβαθρο των ιστοριών του και του Μύθου των Shonokins.

Διαβάζοντας τις ιστορίες του John Thunstone συναντούμε το γνώριμο ύφος του MWW, ο οποίος πάντοτε προσθέτει κάποια ιδιαίτερη πληροφορία ή αναφορά που θα αναβαθμίσει το υλικό του, κάνοντας το να ξεχωρίσει από τον pulp σωρό της εποχής του. Επιπλέον, τις διηγήσεις διαπνέει μια-σχεδόν λυτρωτική και σίγουρα εμψυχωτική-βαθύτερη πίστη στην τελική ήττα των κακοποιών δυνάμεων, η οποία ίσως αποτελεί και έναν από τους λόγους που έγιναν τόσο δημοφιλείς. Αυτό το στοιχείο, με οδηγεί να εντοπίσω κάποια κοινά νήματα με τις ιστορίες του Πατέρα Brown, τις περιπέτειες του οποίου μας διηγήθηκε ο σπουδαίος άγγλος συγγραφέας Gilbert Keith Chesterton.  Αν και από πλευράς εμφάνισης και στυλ ο ήρωας του Wellman δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον διάσημο ιερέα, ωστόσο θα έλεγα πως μοιράζεται τη χριστιανική ηθική του τελευταίου, ως προς την προθυμία να αντιμετωπίσει το κακό και να προστρέξει όσους έχουν ανάγκη, αλλά και τη διάθεση να συγχωρήσει όσους έχουν παραστρατήσει. Εξάλλου δεν πρέπει να είναι τυχαίο πως ένας άλλος ήρωας του MWW (o πληθωρικός δικαστής Pursuivant) παραπέμπει εμφανισιακά στον Chesterton και σε κάποια από τις ιστορίες που πρωταγωνιστεί δηλώνει φίλος του τελευταίου. Και εννοείται πως ο εντοπισμός τέτοιων εκλεκτικών συγγενειών καθιστά την ανάγνωση των συγκεκριμένων διηγήσεων ακόμα πιο απολαυστική.

                                                  

Ο κύκλος των ιστοριών του Thunstone έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του '50, έχει όμως ενδιαφέρον πως την ίδια περίοδο ο Wellman ξεκίνησε να δημοσιεύει-σε ένα άλλο περιοδικό-τις ιστορίες ενός άλλου John, για τον οποίο έχουμε γράψει παλιότερα. Έτσι, η μάχη ενάντια στο Κακό μεταφέρθηκε από την πόλη της Νέας Υόρκης στα Απαλάχια Όρη, και ο σταυροφόρος με το ασημένιο ξίφος έδωσε τη θέση του στον περιπλανώμενο τροβαδούρο με την κιθάρα με τις ασημένιες χορδές. Διαβάζω μάλιστα πως, αρκετά χρόνια αργότερα, ο δεύτερος ήρθε αντιμέτωπος με τα τρομερά Shonokins, αλλά δυστυχώς δεν έχω το σχετικό βιβλίο στα χέρια μου.

Φτάνοντας στις μέρες μας, αναρωτιέμαι αν κάποιος νέος John έχει διαδεχτεί τους παλιότερους. Όμως ο Wellman έχει αφήσει τη διάσταση μας εδώ και δεκαετίες και δεν μπορεί να μας δώσει την απάντηση. Το ζητούμενο της Επαγρύπνησης όμως παραμένει: είτε αυτή εξελίσσεται-αθέατη στα μάτια μας-στις παρυφές της Πραγματικότητας και στα σύνορα των Κόσμων, είτε βιώνεται ως προσωπική υπόθεση του καθενός μας, στην γκρίζα καθημερινότητα του. Και αν η δεύτερη περίπτωση είναι η πιο δύσκολη και απαιτητική, η πρώτη, ωστόσο, δεν παύει να δίνει το παράδειγμα με το οποίο οφείλουμε να μετράμε τον εαυτό μας.

Η συλλογή: o Karl Edward Wagner συνέλεξε τις ιστορίες του Thunstone και τις κυκλοφόρησε το 1981-μαζί με κάποιες ακόμα περιπέτειες του δικαστή Pursuivant και του καθηγητή Enderby-σε έναν τόμο υπό τον τίτλο Lonely Vigils, από τον εκδοτικό του οίκο Carcosa.  Ο τόμος επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Shadowridge Press, όπως και το Worse things waiting πριν από αυτόν. 

O Jules de Grandin: το όνομα του αναφέρεται σε κάποιες από τις ιστορίες του Thunstone αφού είναι φίλοι και σύμμαχοι με τον ήρωα του MWW στον μεγάλο αγώνα ενάντια στο Κακό. Στο Weird Tales δημοσιεύτηκαν πάνω από 90(!) περιπέτειες του. Δύο από αυτές μπορούν να βρεθούν μεταφρασμένες σε ανθολογίες των εκδόσεων Ωρόρα. 

Pursuivant και Chesterton: το πρώτο όνομα του δικαστή είναι Keith, ενώ το δεύτερο (Hilary) υποψιάζομαι πως αποτελεί αναφορά στον διανοητή Ηilaire Belloc, ο οποίος υπήρξε φίλος και συνεργάτης του GKC.

Δεκέμβριος 2020

Παρά την πολλά υποσχόμενη απάντηση στο Κάλεσμα, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις μήνες για να επιστρέψουμε με μια ανάρτηση-και αυτή τυπική λόγω των εορτών. Οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στην έλλειψη χρόνου λόγω ακαδημαϊκών υποχρεώσεων, αλλά και στην έλλειψη διάθεσης λόγω μιας πραγματικά δυσάρεστης χρονιάς. Ελπίζω το 2021 να φανώ πιο συνεπής.

Έχουμε ξαναγράψει πως η περίοδος των εορτών ενδείκνυται για αναγνώσεις και προτείνουμε τις ιστορίες του Πατέρα Brown από τον G. K. Chesterton, τη συλλογή Lonely Vigils του M. W. Wellman, και τον Αθώο του Gabriele D' Annunzio. 

Από τις πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες της χρονιάς που μας αφήνει, ακούστε το πολύ καλό III: Pentecost των Wytch Hazel. Και οι εκλεκτοί ας αναζητήσουν το ντοκιμαντέρ The Last Wolf για τον Karl Edward Wagner.

Διανύοντας τις τελευταίες ώρες του 2020, εύχομαι ένα καλό και δημιουργικό 2021, και για να ανέβει η διάθεση κλείνω με ένα σχέδιο του σπουδαίου Richard Corben που μας άφησε μέσα στο 2020 (όπως και ο Sean Connery, o Leslie West, o Ken Hensley και πολλοί άλλοι μεγάλοι). Είθε τη νέα χρονιά να αξιωθούμε να βρούμε παρηγοριά και θαλπωρή σε στήθια σαν τα εικονιζόμενα. Hail!

Το Κάλεσμα

Ο Αγγελιαφόρος με συνάντησε σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης, το μεσημέρι μιας ζεστής αυγουστιάτικης μέρας: είχε μόλις επιστρέψει από τον Ομφαλό της Γης όπου -έχοντας τον διπλό ρόλο του Φύλακα και του Μύστη- είχε στοιχειώσει με την παρουσία του το Ιερό του Απόλλωνα, είχε πραγματοποιήσει την μυητική ανάβαση μέχρι το Κωρύκειο Άντρο και είχε ακούσει τους λύκους να αλυχτάνε στις πλαγιές του Παρνασσού (συνέχιζε όμως να αναζητεί τους Λύκους του Σκότους).

Δεν κόμιζε κάποιον χρησμό από τον Γιο της Λητώς, με κάλεσε όμως να εγερθώ και να επανέλθω στον διαδικτυακό κόσμο με ένα κείμενο που θα αποκαλύπτει την ξιπασιά και τα συμπλέγματα που χαρακτηρίζουν πολλούς από τους μεταλλάδες (και ο γράφων με τον τρόπο του δεν αποτελεί εξαίρεση) με τους οποίους μοιραζόμαστε τόσα κοινά ακούσματα: εριστικοί, ψωνισμένοι, αλαζόνες, ψωροελιτιστές, έμποροι ή απλά βλαμμένοι (ο γράφων ευτυχώς έχει αποφύγει τα δύο τελευταία). Από τη μεριά μου, θα προτιμούσα να γράψω κάτι για διάφορους τύπους που έχω εντοπίσει να γυροφέρνουν σε ομάδες Λογοτεχνίας του Φανταστικού στο fb, όπως βιβλιόφιλοι (κατάρα αντίστοιχου μεγέθους με τους μουσικόφιλους), επίδοξοι συγγραφείς βιβλίων φαντασίας (;) που καταφανώς δεν έχουν ιδέα από Φανταστική Λογοτεχνία και την ιστορία της, κοπελίτσες και κυρίες που γεμίζουν το προφίλ τους με φωτογραφίες γατιών και σκυλιών, άτομα που συγχέουν την παρακολούθηση ταινιών με την ανάγνωση βιβλίων και πολλοί άλλοι. Η αλήθεια είναι πως, πέρα από τον χαβαλέ των παραπάνω γραμμών, δεν θα πράξω τίποτα από τα δύο. Όμως το Κάλεσμα ακούστηκε και η αφύπνιση συντελέστηκε. Θα υπάρξει συνέχεια...

Ο Αγγελιαφόρος: you're the Defender God has sent.

Απρίλιος 2020 - Αναγνώσεις ΙV

Ο Απρίλιος και το Πάσχα του 2020 μας βρίσκουν εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού και των σχετικών περιοριστικών μέτρων. Πρόκειται για μια περίεργη και δυσάρεστη κατάσταση, που απομένει να δούμε τι επιπτώσεις θα έχει στην καθημερινότητα μας μόλις επανέλθει η περιβόητη "κανονικότητα". Από την μεριά μου, νιώθω την ανάγκη να παρατηρήσω πως τα διάφορα "ευρηματικά" που σκαρφίζονται συμπολίτες μας, εμπνεόμενοι από τη σχετική με την πανδημία επικαιρότητα, όπως λαμπάδες "Τσιόδρας", τραγούδια για τον Χαρδαλιά, "χιουμοριστικά" βιντεάκια από την καραντίνα (π.χ. παιδάκι που μιμείται τον Σπύρο Παπαδόπουλο στην γνωστή διαφήμιση) κτλ, όλα αυτά είναι ο πραγματικός θάνατος, και όχι αυτός που φέρεται να καραδοκεί λόγω της ασθένειας Covid-19.

Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη πως η συγκυρία προσφέρεται για αναγνώσεις αφού ο χρόνος που περνάμε σπίτι έχει εκ των πραγμάτων αυξηθεί, το ιστολόγιο προτείνει:

1) Man lives as he must, and Smith's living was a perilous affair outside the law and ruled by the ray-gun only. Χωρίς αμφιβολία, ο Northwest Smith αποτελεί τον αρχετυπικό τυχοδιώκτη του Διαστήματος: ...tall Earthman in space-explorers's leathern garb, all one color from the burning of savage suns save for the sinister pallor of his no-colored eyes in a scarred and resolute face...  Με την φθαρμένη διαστημική στολή του και το θανατηφόρο ακτινοπίστολο του, ο ήρωας της C. L. Moore είναι πάντοτε έτοιμος να αψηφήσει τον κίνδυνο και να ριχτεί στην περιπέτεια. Είτε περιπλανιέται σε ονειρικές διαστάσεις, είτε αναζητά τη σκόνη ξεχασμένων θεών στις παγωμένες ερημιές του Άρη, είτε έρχεται αντιμέτωπος με αρχαίες βαμπιρικές οντότητες σε υπόγειους κόσμους της Αφροδίτης, οι ιστορίες του NS ουσιαστικά δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά γνήσιο fantasy με διάσπαρτα στοιχεία τρόμου και μυθολογικές αναφορές ενταγμένες σε ένα διαστημικό φόντο. Οι περιπέτειες του NS βρίσκονται μεταφρασμένες και στην γλώσσα μας, αλλά στην πρόσφατη (και ομολογουμένως φτωχή) έκδοση της σειράς Golden Age Masterworks μπορείτε να τις βρείτε όλες συγκεντρωμένες σε πολύ χαμηλή τιμή (το βιβλίο εντοπίζεται σε γνωστό βιβλιοπωλείο του κέντρου των Αθηνών).

2) O Roger Crowley είναι γνωστός συγγραφέας  βιβλίων αφηγηματικής ιστορίας όπως τα City of fortune και Empires of the sea (το δεύτερο έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά). Το τελευταίο του πόνημα φέρει τον τίτλο Accursed tower και έχει ως θέμα την πολιορκία και πτώση της σταυροφορικής πόλης της Άκρας το 1291. Αν και δεν έχει την πυκνότητα και τον ρυθμό προηγούμενων έργων του συγγραφέα, αποτέλεσε ενδιαφέρον ανάγνωσμα και μια καλή ευκαιρία να θυμηθώ σπουδαίες μορφές του Μεσαίωνα όπως ο τρομερός μαμελούκος σουλτάνος Baybars και ο γάλλος σταυροφόρος βασιλιάς (και μετέπειτα άγιος) Λουδοβίκος Θ'. Οι ενδιαφερόμενοι, αναζητείστε και το μεταφρασμένο Οι αυτοκρατορίες των θαλασσών, το οποίο αποτελεί μια πραγματικά επική περιγραφή της σύγκρουσης των Xριστιανών με τους Oθωμανούς στην Μεσόγειο κατά τον 16ο αιώνα.

3) Από τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες είναι οπωσδήποτε το Η δυσπιστία του πατρός Μπράουν, του άγγλου συγγραφέα, κριτικού και συντηρητικού στοχαστή G. K. Chesterton. Στις σελίδες του, ο ευφυής καθολικός ιερέας του τίτλου λύνει διάφορες αστυνομικές υποθέσεις, δίνοντας παράλληλα στον συγγραφέα την ευκαιρία να σχολιάσει αντιλήψεις, ιδέες και κοινωνικές καταστάσεις. Ο GKC υπήρξε τεράστιο πνεύμα και το συγκεκριμένο βιβλίο (που χαρακτηρίζεται και από πολύ προσεγμένη έκδοση) αποτελεί μια πρώτης τάξεως γνωριμία μαζί του. 

Κλείνω την ανάρτηση με μια αναφορά στην αριστουργηματική ταινία Απόντες του Νίκου Γραμματικού. Όσοι δεν την έχετε υπόψη, δείτε τη μέχρι το αβάσταχτο τέλος της. Και ύστερα πιείτε μια μπύρα στην υγειά του φευγάτου Ανδρέα...